Zacznę od początku. Jestem młodą, zaledwie 18letnią dziewczyną. 2 lata temu poznałam chłopaka. Wysoki brunet, ciemne oczy, twarz modela. Nie rozumiałam, czemu zwrócił uwagę właśnie na mnie, ale pewnie właśnie z tego powodu kompletnie mi odbiło- zakochałam się. Zaczęła się sielanka- wieczorne spacery, wakacje, prezenty, a po pół roku związku, nasz pierwszy seks. Pokochałam go nie tylko ja, ale też znajomi, rodzina. Także do mnie przywiązała się jego rodzina, wszyscy byli pewni, że jesteśmy dla siebie stworzeni i że to nigdy się nie skończy. Ja z reguły podchodziłam do takich spraw z dystansem, jednak miło było słuchać jego zapewnień, że "to już na zawsze". W pewnym momencie jednak, zaczęliśmy się kłócić. Były to dość burzliwe kłótnie, lecz kiedy się godziliśmy, wszystko wracało do normy, nadal byłam szczęśliwa. Pewnego dnia otrzymałam anonim na gadu gadu o tym, że D. rzekomo mnie zdradza oraz numer telefonu do nieświadomej niczego drugiej dziewczyny. Zadzwoniłam. Drżącym głosem powiedziałam o co chodzi. Ona nie miała pojęcia, że D. ma dziewczynę, powiedział jej, że się rozstaliśmy. Zadzwoniłam do niego, wyzwałam, powiedziałam, że nie ma po co wracać. Tej nocy nie odebrałam 34 połączeń od niego. Rodzice zauważyli mój płacz, powiedziałam im wszystko. Byli w szoku. Przyjechał do mnie i tłumaczył, że nie wie, co się z nim działo, że nadal mnie kocha, żebym dała mu szanse. Powiedziałam, że się zastanowie, jednak on już się nie odezwał. Kilka dni później napisał krótkie "przepraszam".
Od tego czasu minęło pół roku. Pół roku tęsknoty za nim i jednoczesnego bawienia się innymi chłopakami. Bywałam w stosunku do nich okrutna, traktowałam przedmiotowo, strasznie się tego wstydzę. Nie umiałam zaufać, w każdym widziałam jego- faceta zdolnego do zdrady. Niedawno się zakochałam, zaczęłam budować relację powoli, od początku, poznawać tego chłopaka. I wtedy odezwał się on- D. Dowiedziałam się, że ma dziewczynę, przeprosił mnie za tamtą sytuację jeszcze raz. Myśląc, że dawno już się pozbierałam opowiada mi, jaka ona jest cudowna i jak ją kocha. Mówi o niej tak, jak kiedyś o mnie... Wczoraj wygarnęłam mu wszystko, że przez niego stałam się zimna, że nie umiem kochać. Wyrzygałam mu wszystkie jego wady i zerwałam kontakt raz na zawsze. Nie kocham go, to pewne. Jednak nie umiem o nim nie myśleć, nie być zazdrosną o jego dziewczynę, zacząć żyć od nowa. Myślę o wizycie u psychologa, nie umiem poradzić sobie z tym sama...