Sama nie wiem dlaczego tutaj pisze, moze po prostu musze to z siebie wyrzucic to juz nawet nie placze, wlasciwie to prawie w ogole nie plakalam, lzy wiezna mi w gardle
na poczatku grudnia zakonczyl sie moj 4letni zwiazek, z narzeczonym... w wigilie mielibysmy rocznice zareczyn, w styczniu mielismy juz omawiac szczegoly wesela z rodzicami... a tu nagle, pewnego poranka uslyszalam 'nie mozemy byc razem, nie kocham Cie juz... nie wyobrazam sobie slubu', ok, przyjelam do wiadomosci, bylo ciezko ale coz zrobic.... do milosci nikogo nie zmusze, nie to bylo jednak najgorsze.... po pewnym czasie dowiedzialam sie o jego nowej panience.... 19letnia Francuzka (on ma lat 29) podobno wielka milosc, on wielce zakochany i chce z nia spedzic reszte zycia.... pytalam go wprost gdy sie rozstawalismy czy jest ktos inny, zaprzeczyl.... a to juz troche trwalo gdy jeszcze bylismy razem... co jest wazne w tej histori to nie bylo nasze pierwsze rozstanie, 1.5 roku temu zostawilam go, bo wtedy tez uslyszalam ze ma 'watpliwosci' ze jest popsuty odkad jego pierwsza dziewczyna zginela w wypadku samochodowym, ze zasluguje na kogos kto mnie kocha caly czas a nie ma jakies 'fazy', on chcial w sumie wtedy pracowac nad naszym zwiazkiem ale ja sie zawzielam, bo po co mi ktos kto tak do konca nie wie? wrocilam wtedy do Polski (bo mieszkamy za granica) zaczelam sobie ukladac zycie, bylo bardzo ciezko, bo mimo wszystko kocham go bardzo, taka juz miloscia dojrzala, byl moim przyjacielem, kochankiem, mial byc ojcem moich dzieci.... ciezko kogos takiego z glowy wymazac i z serca i wtedy sie zaczelo, telefony, jego przyloty, blaganie o druga szanse, ze teraz juz wie co stracil, ze sie przerazil ze mnie nie ma w jego zyciu, ze teraz juz jest pewiem.... uleglam :/ i wlasnie tego zaluje najbardziej, wrocilam do niego, znow wyjechalam za granice.... po 6miesiacach oswiadczyl mi sie, do dzis pamietam jak kleczy przede mna i prosi mnie zebym byla jego juz na zawsze, ze widzi oczyma wyobrazni nasze dzieci, ze juz jest pewien, i dlatego wlasnie tego nie rozumiem? skad tak rozne oblicza w jednym czlowieku? po co zawracal mi glowe drugi raz? wiedzial ze bardzo go kocham, zawsze bylam w porzadku, dogadywalismy sie w zwiazku, nie bylo starc, nie umiem sobie z tym poradzic, boje sie gdzies ich spotkac na ulicy, ta dziewczyna doskonale wiedziala o moim istnieniu, ja nawet nie wiem jak oni sie porozumiewaja bo jego ang idealny nie jest.... nie jest ladniejsza ode mnie, ja sie wcale za pieknosc nie uwazam ale boze, to takie dziecko z buzki...a taka wredna dusza i wnetrze wiele razy mu mowilam ze zdrada jest dla mnie czyms obrzydliwym, ze nalezy zakonczyc jedna rzecz zanim zacznie sie druga... nasi znajomi twierdza ze mu odbilo ze za pare miesiecy zrozumie, ze wroci.... ALE dla mnie nie ma powrotu... i to mnie najbardziej przeraza i odbiera dech...ze juz nigdy NAS nie bedzie.... ze mnie juz nigdy nie przytuli, nie poglaska po glowie, ze moje dzieci nie beda mialy jego pieknych brazowych oczu... to straszne