Witam serdecznie, właściwie nie wiem od czego zacząć. Byliśmy razem 11 lat, w tym 8 narzeczeństwem. Początkowo to Misiek (tak go nazwijmy) stale zabiegał o moje względy. Dopiero po roku okazało się, jak bardzo mi na nim zależy. I tak zostało do dziś, choć ten człowiek jest przyczyną mojego załamania i depresji. Pierwszy raz zdradził mnie po 4 latach wspólnego życia. Przeczuwałam, że coś jest nie tak. Oschłość, obojętność. Przez przypadek odkryłam jego rozmowę z siostrą kolegi. Walczyłam wtedy o ten związek przez kilka miesięcy. Udało się, wrócił do mnie. Planowaliśmy ślub, rodzinę. Obiecywał mi, że nigdy już się to nie powtórzy. W lutym tego roku oznajmił mi, że pani psycholog z ośrodka, w którym postanowił rozpocząć terapię, zaleciła mu, aby się ze mną rozstał i wyprowadził. W międzyczasie moja przyjaciółka zobaczyła go z nową koleżanką. Oczywiście dopiero wtedy przyparty do muru, przyznał, że kogoś poznał. Bolało mnie starsznie, ale stwierdziłam, że tym razem muszę się poddać, ponieważ mój narzeczony stwierdził, że już mnie nie kocha. Wyprowadzając się ode mnie wiedział, że mogę być w ciąży. Dla mnie to była świadoma decyzja, chciałam mieć dziecko z człowiekiem, którego kocham. Niestey poroniałm. A od niego i jego rodziny ułyszałam wiele krzywdzących słów, począwszy od tego, że udaję ciążę, aby zatrzymać go przy sobie, po przypuszczenia, że to nie jego dziecko. Oczywiście nie oczekiwałam, aby się ze mną na nowo związał, a jedynie, aby poczuł się do odpowiedzialności. Jego nowa dziewczyna była "wspaniała", gdyż była w stanie wybaczyć mu to, że ma dziecko z inną. Zupełnie, jakbym to ja była przelotną przygodą. Jednak prawodpodobnie ich znajomość się rozpadała. I wtedy mój były zaczął ponownie mną manipulować. Jednego dnia twierdzi, że mnie kocha i chce ze mną stworzyć rodzinę po zakończeniu terapii dla DDA, następnego zaś dnia, że nie wie, co do mnie czuje. Jednocześnie mam w dalszym ciągu przeczucie, że ktoś jest. Nie wiem tylko, czy to ta sama osoba. Mam dosyć tej sytuacji, od lutego leczę się u psychologa. Nie mam już siły, zaś on nie pozwala mi zerwać ze sobą kontaktu. Potarfił przyjśc po mnie na zajcią z języka, do domu, czekać na mnie po pracy. Sugeruję mu,aby ułożył sobie życie z kimś kogo na prawdę pokocha, choć nadal jest mi uczuciowo bardzo bliski. Ta sytuacja mnie wykańcza. Z jednej strony chciałabym mieć ten koszmar za sobą, zaś z drugiej strony nie potrafię się od niego uwolnić. Znajomi pomagają mi, jak mogą, ale wiadomo większość z nich ma swoje życie. Dlaczego ten człowiek nie rozumie, że mnie krzywdzi. Okazuję się, że wogóle nie znam osoby, z którą chciałam i podświadomie chcę ułożyć sobie życie. Jenocześnie codziennie wyczekuję tej chwili, w której będzie mi on całkowicie obojętny.