Tu jakiś mały zawód, tu jakieś rozczarowanie czy niedotrzymane słowo... W normalnej relacji, może się przydarzyć... A w tej skalanej zdradą?

poczciwy napisał/a:
Świadomości drugiego człowieka nie można zmienić.
Każde w tej relacji ma do wykonania swoją pracę i broń boże nie można wyręczać w niczym drugiej strony. My możemy tylko swoim postępowaniem zmusić ich do myślenia, motywować do pracy.
Jeśli zdadzą sobie sprawę, że są daleko z tyłu za nami to sami powinni dążyć do tego aby nam dorównać, ale czasem to tylko nasze pobożne życzenia. Po prostu niektórzy ludzie zwyczajnie nie są zdolni do tak daleko idącej refleksji i autoanalizy.
Nie można bawić się w terapeutę partnera/partnerki.

poczciwy napisał/a:
niezapominajka,

powinni a muszą to jednak znacząca różnica, ale ok może faktycznie lepszym słowem w tym przypadku będzie "chcieliby".

Jak rozpoznać? To chyba bardzo trudne i indywidualne zależne od wielu czynników m.in tego w jakim my jesteśmy miejscu, czego oczekujemy, jak bardzo wymagający jesteśmy.
Słowem klucz wydaje się tu być słowo "świadomość" osoby zdradzającej, świadomość wyrządzonej krzywdy, świadomość naszych oczekiwań i prawa do nich, świadomość tego, że coś bezpowrotnie przepadło,świadomość, że my jesteśmy już innymi ludźmi i świadomość, że tak jak było już nie będzie nigdy co nie znaczy, że nie może być lepiej aczkolwiek to bardzo trudne. Coś bezpowrotnie zostało utracone a oni/one bardzo często nie zdają sobie z tego sprawy, być może nawet mają problem z akceptacją tego, że my już więcej dostrzegamy, że nie damy się nabrać na tanie manipulacje, pozorną uczciwość, autentyczność i szczerość.
Ja mam z tym ogromny problem. Ona się stara robi co może, na tyle na ile jej aktualne zasoby pozwalają a mnie ciągle mało. I w tym rzecz, że mam wrażenie, jakoby te zasoby były bardzo mizerne,jak daleko jest jej do tej samoświadomości co do ogromu krzywdy jaką wyrządziła, jak bardzo wpłynęło to na nasze relacje. Czasem mam wrażenie, że wręcz bagatelizuje, ignoruje te krzywdę coś na zasadzie ok zdradziłam Cię, żałuję, ale przebolej to szybko i wracaj, najlepiej taki jak byłeś, nie zmieniaj się. Helllo jak to się nie zmieniaj? Gdzie tu logika? Przecież skoro poszła w bok tzn, że jednak nie byłem taki jak powinienem być, jakby oczekiwała. A teraz moją pewność siebie, konsekwencje działania myli z upartością. Fakt jestem wymagający i to bardzo, ale albo podoła wyzwaniu, nie stchórzy, nie ucieknie a okaże się silną osobą, która wie czego chce i jak to osiągnąć albo się pożegnamy.
Ja już znam swoją wartość a maślane oczka nie robią na mnie wrażenia.

Post doklejony:
A może to coś na zasadzie, nie zmieniaj się, bo wówczas ja będę musiała też zacząć pracować nad sobą a po co? Przecież tak jest wygodniej. Jeśli zajrzałabym głębiej w siebie być może odkryłabym, że jestem w czarnej doopie i wtedy należałoby już coś z tym jednak zrobić. Lepiej żyć w nieświadomości, niewiedzy niż włożyć trochę wysiłku aby stać się po prostu lepszym człowiekiem.

Post doklejony:
Jeszcze jedno,
Wydaje mi się, że my też powinniśmy realnie patrzeć na te zmiany tzn. nie możemy w kwartał oczekiwać cudów bo to po prostu nierealne. A jeśli taki cud by się wydarzył to odczytywałbym to jako udawanie, pozory, powierzchowność.
To jest proces. Najważniejsze to bacznie się przyglądać i obserwować.
Jeśli jednak po dłuższym czasie dalej stoimy w miejscu i kręcimy się wokół własnego ogona zaczynając go podgryzać, nie posuwamy się nawet o milimetr do przodu to sprawa jest klarowna.
Niektórzy ludzie po prostu nie są zdolni do autorefleksji i autoanalizy. Koniec kropka.

Wszystko ładnie pięknie - tylko nadal nie ma odpowiedzi, kiedy poznać, że osoba zdradzona jest świadoma tego co zrobiła? jaką krzywdę wyrządziła itd. A tego oczekujemy.

kiedy poznać, że osoba zdradzona jest świadoma tego co zrobiła?

A jeśli pracuje nad zmianą słabych stron, bo zostały mu wytkniete, ale nie zagłębia się nad przyczynami zzdrady, bo nie widzi potrzeby, żeby ich szukać, i uważa odcięcie się od tematu, za jedyne skuteczne działanie?

A jednocześnie nie oczekuje nic w zamian, zgadza się na wszystko oprócz "rozdrapywania ran"?

Jak skłonić lub zachęcić drugiego człowieka do zastanowienia się nad sobą, skoro sam nie czuje takiej potrzeby, albo nawet jeśli tyko robi, tyko nie widzi konieczności, żeby o tym rozmawiać???