Tomek040184 zwróć uwagę gdzie piszesz komentarze bo chyba nie tutaj chciałeś je zostawić.
Tomek040184
02.10.2024 06:46:57
Życzę powodzenia na nowej drodze życia. Chociaż z reguły takim ludziom nie wierzę. Swoją drogą przecież kochanka też zdradzalaś i żyłaś wiele lat w kłamstwie.
Rozumiem że każdy szczęście po swojemu i
Tomek040184
20.09.2024 01:07:22
Dobra to ja dorzucę swoją cegiełkę do tematu. Waszego związku już nie ma. Szykuj papiery rozwodowe, pogadaj z adwokatem co i jak, zadbaj o siebie, hobby, rower, to co lubisz, cokolwiek, grzyby, spacer
Metoda 34 kroków dla kryzysu w małżeństwie na odzyskanie pewności siebie w oczach partnera.
1.Nie śledź, nie przekonuj, nie proś i nie błagaj.
2.Nie dzwoń często.
3.Nie podkreślaj pozytywnych elementów związku.
4.Nie narzucaj się ze swoją obecnością w domu. 5.Nie prowokuj rozmów o przyszłości.
6.Nie proś o pomoc członków rodziny-masz wsparcie teściów póki są po Twojej stronie.
7.Nie proś o wsparcie duchowe.
8.Nie kupuj prezentów.
9.Nie planuj wspólnych spotkań.
10.Nie szpieguj, to Cię zniszczy.
11.Nie mów 'kocham Cię'.
12.Zachowuj się tak, jakby w Twoim życiu było wszystko w porządku.
13.Bądź wesoły, silny, otwarty i atrakcyjny.
14.Nie siedź, nie czekaj na żonę/męża , bądź aktywny, rób coś.
15.Będąc w kontakcie z nim/nią postaraj się mówić jak najmniej.
16.Jeżeli pytasz co robił/a w ciągu dnia, przestań pytać.
17.Musisz sprawić, że Twój partner zauważy w Tobie zmianę, że możesz żyć dalej z nim/nią lub bez niej/niego.
18.Nie bądź opryskliwy lub oziębły, po prostu zachowaj dystans.
19.Okazuj jedynie zadowolenie i szczęście.
20.Unikaj pytań dotyczących związku do chwili, gdy zechce sam/a z Tobą o tym rozmawiać.
21.Nie trać kontroli nad sobą.
22.Nie okazuj zbytniego entuzjazmu.
23.Nie rozmawiaj o uczuciach.
24.Bądź cierpliwy.
25.Nie słuchaj co naprawdę mówi do ciebie.
26.Naucz się wycofywać, gdy chcesz zacząć mówić.
27.Dbaj o siebie.
28.Bądź silny i pewny, mów cicho i spokojnie.
29.Pamiętaj, że jeżeli zdołasz się zmienić,Twoje konsekwentne działania mówią więcej niż słowa.
30.Nie pokazuj zagubienia i rozpaczy.
31.Nie wierz w nic co usłyszysz i 50% tego co widzisz.
32.Rozmawiając nie koncentruj się na sobie.
33.Nie poddawaj się.
34.Nie schodź z raz obranej drogi.
irko, też miałam mocno zaburzone dzieciństwo, pełne fałszu, cichych dni i... zimna...Była to doba, kiedy telefonów komórkowych nie było, bo gdyby wtedy istniały mój ojciec miałby ich jednocześnie pewnie kilka...
Mimo wszystko chciałam stworzyć swoim dzieciom przede wszystkim ciepły dom i w sumie mi się to udało...
Powiem tak, jedynym, co do mnie przemawia by się jednak pobierać to dzieci i cała biurokratyczno-obyczajowo-prawna otoczka związana z ich istnieniem w rodzinie...
Cała reszta od berecianych obyczajów, po urzędową biurokrację nie miałaby dla mnie dziś znaczenia...Można zupełnie normalnie funkcjonować w konkubinacie, bo znam pary tak żyjące od lat, tylko...rany, trzeba byłoby zmienić nomenklaturę, bo aż bolą uszy i oczy od tego słowa...
Ci w/w znajomi żyją tak od lat, inni postanowili zmienić stan cywilny właśnie z czasem, kiedy miały przyjść na świat dzieci lub już przyszły...
Ale przyznasz, ze zasada negacji też jest ważna? Nigdy więcej kłamstwa, alkoholu i czego tam chcesz. "JA" będę miał/a inaczej. Za wszelką cenę inaczej. Jednym wychodzi DDA a innym DDZ a jeszcze inni całkiem nieźle się mają i mają gdzieś dzieciństwo. Nic im nie jest. Ludzie uwielbiają się zasłaniać dzieciństwem. Ale to nie uwalnia od człowieczeństwa. No i wszystkiego co jest z tym związane. Tak jak kiedyś pisał Obserwator. Gadać póki czas. Wywlekać i hołubić. Bo to chyba jest tak naprawdę ostatni moment. By cokolwiek wyjaśnić.
Tak, milordzie, chyba jestem najlepszym przykładem owej negacji...Grzecznie, ale zawsze miałam swój sposób na życie i chadzałam wytyczonymi przez siebie ścieżkami...
Mama mówiła, żebym za niego nie wychodziła ( nie pytajcie dlaczego, bo to temat rzeka ), a ja postanowiłam inaczej
No i dobrze. Dylematy, dylematy, dylematy. Oj. Kto ich codziennie nie ma. Wszystkie są tak samo ważne. Czy kupić takie bułki a nie inne czy też wybrać tą/tego partnera/kę.
Popatrz na to ile dobrego zrobiłaś. Gdyby Cię tu nie było to zostałabyś jedną z wielu? Nazywaj się jak chcesz. Jestś konkretną osobą. Pewnie jest tak, że wartości, które większość z nas tu wyznaje to przeżytek. Człowiek wraca na drzewo? Regresja ewolucji i uczuć? Tylko jest tak, ze nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Bez względu na decyzje, które podejmujemy. Niech Ci się wydaje co chcesz. Ale jesteś ważniejsza niż Ci się wydaje. Tym bardziej stając okoniem w stosunku do. Gdzieś kiedyś wyczytałem, że człowieka tworzy ból. No i nie jest i nie będzie człowiekiem ten/ta, który/a bólu nie zazna. Może to być cokolwiek. Nawet kłusownik może się stać zagorzałym obrońcą słoni i ich kłów.
I jak zwykle pomotałem.
Oczywiście nie będę sprzeczać się, twierdząc, że jest w życiu niezbędny, bo pewnie dla wielu, nic nie znaczy, jednak...
Jest w NIM, coś ogromnie uroczystego, i wielkiego, wykraczającego poza zwykłą prozę życia. Jeżeli nasze słowo, ma jakąś wartość, to ten ślub jest właśnie dla nas. Bo przecież nie chodzi w nim o to, by tylko usłyszeć, że ktoś nam przysięga, miłość i wierność, ale także o to, by komuś przysiąc, to samo, lub może nawet więcej.
Oczywiście można kochać i być wiernym, nie ściągając przysłowiowych "kapcioszków". I tutaj nikt do nikogo, nie może mieć pretensji, że ten, przysięgać zwyczajnie nie chce. Jednak mówienie, że ślub jest bzdurą, bo i tak może zdarzyć się zdrada, jest niczym twierdzenie, że jazda autem zawsze kończy się śmiercią jadącego.
Nie wszyscy zdradzamy. Dla wielu z nas przysięga ma jednak swoją wartość. Problem zdrady i nie dotrzymania przysięgi, chyba tkwi w naszej UCZCIWOŚCI. Jest teraz jakaś dziwna moda na cwaniactwo, a uczciwość, wielu ludzi postrzega jako naiwność i nazywa niezbyt pieszczotliwie - frajerstwem.
sam dzień ślubu to na pewno jest coś wyjątkowego, cała ta otoczka, przygotowania, obecność rodziny i przyjaciół, przysięgi w ich obecności, wszystko po to żeby zapadło głęboko w pamięć, obwieszczenie całemu światu że będziemy od teraz trwać razem, "na dobre i na złe"...
niestety, kiedyś bezapelacyjne i nienaruszalne wartości w dzisiejszych czasach mają coraz mniejsze znaczenie, piszę "niestety" bo wcale mi się to nie podoba ale tak właśnie obecnie jest,
to co piszesz Gordian:
Cytat
Jest teraz jakaś dziwna moda na cwaniactwo, a uczciwość, wielu ludzi postrzega jako naiwność i nazywa niezbyt pieszczotliwie - frajerstwem.
to prawda, stwierdzam nawet że wierność już nie jest trendy, powszechne jest narzekanie na żonę/męża, całe to małżeństwo, "po co mi to było"itp.
obserwuję związki przyjaciół, rozstania i powroty, wzajemne okłamywanie, wielkie niedobranie, niedogadanie i sławetne:"no ale mimo wszystko jesteśmy małżeństwem, mamy dzieci i dlatego jakoś wytrzymam"
inni znajomi, przed ślubem (do którego de facto przymusza swojego partnera moja przyjaciółka), pytam ją:"po co chcesz tego ślubu? przecież nie potraficie wytrzymać bez kłótni trzech dni, próbowaliście razem mieszkać i nie wyszło wam" - odpowiedz:" muszę się zabezpieczyć na przyszłość, finansowo...
my już mamy wspólny kredyt, konto i kupiliśmy auto więc nie chcę zostać na lodzie"
słowiańska, romantyczna dusza szepcze :" miłość Ci wszystko wybaczy, wszystko przetrzyma"
babcia mawiała że w małżeństwie trzeba się wiele namęczyć i poświęcić
tak było i będzie
czy na pewno?
od lat partnerstwo w związku ewoluuje, przechodzi metamorfozę i jest postawą sprzeciwu pokoleń wobec ustalonego porządku,
wiadomo że zmiany prowadzą do rozwoju i poprawy, dostosowania tego co było do tego co jest
nie zatrzymamy tego procesu,
czytałam że wiele osób rozstaje się już po pierwszym kryzysie, połowa rozwodników nie przetrwała w małżeństwie nawet czterech lat. (!)
trochę faktów:
"Zgodnie z danymi Głównego Urzędu Statystycznego na początku lat 90. ze związków pozamałżeńskich rodziło się ok. 6-7% dzieci, w ostatnich latach zaś liczba ta zbliżyła się do 20%" ("Prawo w moim życiu" S.Spurek, Zacharek)
W 2008 roku, aż 75% rozwodzących się kobiet nie ukończyło 24 roku życia. Wśród mężczyzn ta statystyka wyglądała nieco lepiej, bo 56 %.
dojrzalsi nowożeńcy tworzą bardziej trwałe związki - dodaje Wiesław Łagodziński, rzecznik prezesa GUS, socjolog.
Mieszkańcy wsi rozwodzą się trzy razy rzadziej od swoich odpowiedników zamieszkałych w miastach.
Polska statystyka: pięć wesel i jeden rozwód...
niekontrolowane emocje zawsze robią z człowieka idiotę więc nie trać okazji aby milczeć.
Gordian, to piekne co piszesz tylko jaki procent populacji mysli tak samo??
Finka, masz racje. Ja akurat jestem w tym wieku, ze mnostwo slubow wkolo ale tez i kilka par z kilkuletnim stazem malzenskim. I powiem tyle, im ktos ma wiecej pieniedzy, ciakawa prace w duzej firmie, wierzy w siebie i td tym mniej szanuje swoj zwiazek.
A co do wiernosci, to na wsiach tez sa romanse pozamalzenskie...tylko mniejsze jest przyzwolenie spoleczenstwa na rozwod. No i ten wstyd, bla bla bla
Z reszta wydaje mi sie, ze wiecej jest obecnie rozwodow dlatego, ze kobiety maja teraz wlasne zrodlo utrzymania. Kiedys zupelnie zalezne od mezczyzny cierpialy cicho. Poza tym spoleczenstwo inaczej reaguje na wiesc o rozwodzie. Nikogo to nie dziwi, ludzie nie strasza kara od Boga i td.
Jako kobieta, dodam ze wole zyc w dzisiejszych czasach. Zdrady byly, sa i beda ale wolnosc do lepszego zycia to jest cos na co kobiety nie mogly sobie kiedys pozwolic.
Ale wiecie co jest w tym wszystkim najfajniejsze? Taki ślub z białą suknią, organami i tym wszystkim co się z tym wiąże jest tylko RAZ. (pomijam sytuacje ekstremalne). To czego mi brakowało to słów: "możesz pocałować Pannę Młodą". Wszystko co jest inaczej to już tylko jakaś marna namiastka. Mendellsohn z płyty CD, tandetne wino musujące i pędem bo za 0,5h następna para już czeka
Wiem co piszę bo brałem ślub dwa razy Takie czasy były... Ale przynajmniej mogę świętować rocznicę 2x I wiecie? Trzymam magnetowid w domu tylko po to by każdego roku czuć atmosferę tamtych chwil Obraz do dupy, dźwięk do dupy ale przynajmniej jest spontaniczność
No to znów odmiennie.
Chwila z Mendelssohn dziś przypomina mi tylko jedno, wielką życiowa porażkę. W tym roku mija 20 rocznica a od 3 lat nie świętuję. Cały ten bzdet i wielka feta nijak się ma do szczęśliwego związku.
No tak. Bo suma sumarum tylko dla Ciebie miało to jakiekolwiek znaczenie. Ale się pociesz. Drugiej razy dla ex nie będzie. Bedzie płytka i uwaga świadka by "narzeczony" zapiął rozporek bo na zdjęciach wyszło Może doczekamy czasów by w kościele sprawiedliwi jechali windą a reszta niech zapieprza na piechotę
Mi też dopiero wolno było oficjalnie przenieść pannę młodą przez próg i pocałować "na komnatach"
To co się działo po fakcie jak się oświadczyłem w cztery oczy i ciut później pominę bo to nie ma związku
No kanon rzekłabyś. Wszyscy go cytują i poezja śpiewna SDM-u na nim głównie się opiera. Tylko. Facet się prawie powiesił a przy okazji zmarł na raka. Mój chrzestny popełnił samobójstwo z okazji nieszczęśliwej miłości. Moja kuzynka zagazowała się zostawiając dwójkę dzieci. Mąż ją rzucił.
No i pytanie. Co ja na tym pieprzonym świcie robię mając tak sławnych w rodzinie i ważnych dla rodziny członków?
Nabijam się z siebie i robię za stańczyka. Gdybym był jedną z tych osób już dawno poderżnąłbym sobie żyły.
Tylko pytanie jest zawsze i wszędzie aktualne:
Po jaką cholerę?
Też mam wrażenie, że współcześnie ludzie są jakby mniej cierpliwi, mniej przygotowani do zawierania kompromisów. Małżeństwo (czyli ten sławny "papierek" jednak troche do czegoś zobowiązują - do usiądnięcia, pogadania, próbowania znalezienia rozwiązania. Z drugiej strony - mowa pewnie tu bardziej o małżeństwach w dojrzalszym wieku - kiedy ludzie się pobierają bo są już zupełnie przekonani o tym, że chcieliby ze sobą być już na zawsze.
Wiecie, chyba zaczynam zgadzac sie w wiekszosci z tym co mowi makmek.
Wszyscy mamy obraz kochajacej sie rodziny, jakies takie przeblyski, obrazy w glowie, kochajacy sie maz i zona, szczesliwe usmiechniete dzieci. Tylko ktore z was wychowalo sie w takiej rodzinie? Ja nie I jak tak sie zastanowie to zadne z moich znajomych tez takiej rodziny nie mialo. Wiec skad sie bierze taka wiara i nadzieja, I dazenie do takiego stanu, ktory prawdopodobnie nie ma odzwierciedlenia w rzeczywistosci. Moze jesli tak sie nastawimy do zycia to latwiej bedzie pokonywac przeciwnosci losu I pogodzic sie z rzeczywistocia?
Nikt nie chce myslec, ze swiat jest wlasnie taki, nikomu tez nie chcemy pogarszac nastroju, pocieszamy znajomych, rodzine, dodajemy touchy, wiary ze bedzie lepiej ze milosc istnieje. Tylko po co. Sami wiemy ze to w 99% klamstwo i utopia.
Wracajac do mojego watku o slubie, dochodze do wniosku ze tak uciekam od tego i wzdrygam sie na sama mysl wlasnie dlatego, ze boje sie ze rzeczywistosc bedzie inna niz to co mi sie marzy i o czym marzy kazdy. Tak naprawde moge byc zgorzkniala zona, nieszczesliwa, niezadowolona z zycia, trwajaca przy mezu bo dzieci, bo kredyt. Bede za wszelka cene udawac przed dziecmi, ze wszystko jest ok zeby one byly szczesliwe. I w ten sposob zostanie r0;wyhodowaner1; kolejne pokolenie ludzi zyjacych marzeniami.
Jakie to smutne ale tez jakie realne. Z drugiej strony czy lepiej jest zyc samotnie, bez rodziny, bez zobowiazan, udawac ze nie kochasz, ze nie chcesz byc kochana/ny? Nie dawac siebie w 100%, nie zatracac sie w uczuciach, schowac sie w skorupie tak zeby nie bolalo az tak bardzo gdy zostaniemy zranieni?
Irka, dazenie do milosci jest naturalna potrzeba czlowieka, kazdy wyobraza to sobie inaczej bo tez i potrzeby kazdy ma inne.jeden potrzebuje romantycznych zrywow, kwiatow i dzikiego seksu na plazy, inny bezpieczenstwa , stabilnosci finansowej, a jeszcze ktos inny chce by ta druga osoba po prostu byla-nawet jesli milczy, rzecz w tym ze nie jest latwo czasem sprostac czyims potrzebom czy tez nadazyc za nimi bo przeciez zmieniaja sie z czasem, a sztuka kompromisu jest trudna i nie raz jedno czy drugie w zlosci sie zawiezmie i nie ustapi o molimetr.Mysle ze warto wierzyc w milosc, kochac, warto smiac sie i plakac tez.Niech to jednak bedzie okroszone prawda nie udawaniem.Szczerosc jest podstawa zwiazku.Wyszlam za maz po raz drugi, po wielu latach samotnosci.Nie zaluje,(choc czasem mam ochote walnoc go patelnia on mnie pewnie tez) jesli moj maz kiedys zboczy z drogi(odpukac w niemalowane) po prostu stawie temu czolo, bo po tym co przeszlam niewiele rzeczy zostalo, ktorych sie boje.Kazdy wybiera swoja droge.
odświeżając temat zadaje pytanie odnośnie ślubu z osobą która zdradziła. czy warto dać szanse i zrobić tak wielki krok, dla mnie ślub to będzie duża zmiana, razem zamieszkamy( teraz on z rodzicami mieszka ja tez z rodziną) wydaje mi sie że dla niego ślub kościelny to tez wiele znaczy ( tak mi sie wydaje )
aplikacja spyphone
". Wszystko co jest inaczej to już tylko jakaś marna namiastka. Mendellsohn z płyty CD, tandetne wino musujące i pędem bo za 0,5h następna para już czeka
Obraz do dupy, dźwięk do dupy ale przynajmniej jest spontaniczność
Co o tym myslicie?