To co dziś wydaje ci się tragedią nie do przeżycia za jakiś czas zrozumiesz że wszystko nie jest takie czarne.Masz wsparcie i to jest naprawdę ważne.krzycz płacz ale walcz bo bez walki nie mozna się poddać.A masz o kogo walczyć.O SIEBIE bo ty jesteś najważniejsza i ty jesteś warta wszystkiego co w zyciu najlepsze.

monika198619 napisał/a:
Myślę o tym coraz częściej. Kocham go najbardziej na świecie.Proszę o radę co robić.

pietrucha napisał/a:
Witaj eweerra! świetnie Ciebie rozumiem, przeżyłem dokładnie to samo 9 lat temu. mój przyjaciel z pracy, który był też przyjacielem dla mojej rodziny, okazał się przebiegłym i fałszywym draniem. zakochał się w mojej żonie i uknuł misterny plan - ukraść mi Ją. Przychodził do mojego domu kiedy chciał. Przez jakiś czas mieszkał u nas, gdyż pomagaliśmy mu w chwili kiedy nie miał gdzie się podziać. Zwyczajnie podburzał żonę przeciwko mnie. zwierzałem mu się ze wszystkiego. Pytał jak nam sie układa a ja mówiłem jak jest wspaniale. Bardzo kochałem moją NIUŃKĘ i ufałem jej bez granic. Nie zdraqdzałem jej, nigdzie nie kombinowałem - miałem wszystko jak Vip!!! Zatruł ją gadaniem, co co niby ja wyrabiam po za domem, jak wogóle moge robić takie świństwa tak cudownej kobiecie! Dobrze zaplanował. Kazał jej nie reagować, udawać ślepą i głupią - jedynie obserwować jak ja się zmieniam. Człowiek który kocha drugą osobę zna jej zachowanie, spojrzenia, głos i gesty. Wszystko wyczuje, gdy coś się psuje. A ona biedna trwała w milczeniu, zatruta jego jadem i widziała jak ja istotnie się zmieniam. Zrobiłem się inny w zachowaniu bo to ja zauważyłem zmiany u niej. Rozumiesz? Stałem się troszkę podejrzliwy, inny...wyczuwałem chłód. On o tym świetnie wiedział i dalej grał swój teatr. W mojej reakcji znalazła potwierdzenie jego knowań. Straciła poczucie rzeczywistości, uwierzyła jemu i pocieszyła się z nim...To co było dalej to koszmar...Wszystko to zmieniło ją bardzo. Dziś jest już inną kobietą. męczymy się razem 9 lat. Teraz ona chce rozwodu ale z powodu innego "pana". Święta? Proszę Ciebie.... Dzieci? Dwoje 17 i 14 lat - wszystko czują. Syn dowiedział się konkretnie. Mogę opisać co było dalej. Co potem zrobiłem ja (aż wstyd) ale obecnie - nie ma sensu w tym trwać. Rany się goją ale blizny pozostają paskudne aż wstyd się z nimi gdzieś pokazać. Doradzać będą Ci wszyscy, wspaniale i klarownie. A Ty i tak musisz zdecydować sama... Życzę Tobie i innym wiele sił i zdrowia. Warto walczyć...o siebie...