bob-bob napisał/a:
Finka, czytam to i w sumie zastanawiam co się dzieje, że masa takich ludzi niedowartościowanych krąży po świecie. Czy to ten PRL tak zrobił w rodzinach, czy też ta jedynie słuszna wiara powoduje, że ludzie uciekają z problemami do Boga, zamiast uczyć się je rozwiązywać i budować własną wartość? Nie wiem.
Przy pierwszym poważnym związku wiedziałem o niskiej wartości własnej mojej partnerki, ale naiwnie myślałem, że to nawet lepiej, bo będziemy mogli razem zbudować coś własnego, co da jej siłę. A potem się okazało że dało, ale do potwierdzania nowo zyskanej wartości. I najgorsze jest to, że niezależnie co bym robił, jaki bym był, to nic nie jestem w stanie poradzić. Bo jestem tylko jeden i nie dam jej pełnego poczucia wartości, takiego jak dadzą obcy ludzie, którzy od zera się nią zainteresują. Śmieszne, prawdziwe i tragiczne. Ale też chyba ludzkie. Jeśli nasz własny rodzic będzie 1000 razy powtarzał, jacy to jesteśmy mądrzy i wspaniali, to znacznie bardziej cenimy taką pojedynczą uwagę od obcego, nauczyciela itp. Czyli bliskość jest minusem.
Nie wiem, może jakimś wyjściem byłoby czekać na tą drugą osobę, że może jak potwierdzi kobiecość/męskość to wróci jako pełnowartościowy człowiek i będzie wspaniale. Pewnie jest spora szansa na to. Tylko co wtedy z nami samymi? Mamy udawać że nic się nie stało? Czy zdradę w takim celu można dopuścić?
Czytałem takiego maila mojej ex do jej najlepszej przyjaciółki (wiem, że to nie fair, ale w tamtym okresie przestało mi zależeć na tym, ja potrzebowałem wiedzieć), żaliła się że się rozstajemy, jak jej ciężko i że te zdrady zupełnie nie miały znaczenia przy tym związku ze mną, zupełnie nie tej rangi. Ale pisała też, że nie potrafiła by przestać. Ale też że widzi jak ja się męczę i chyba lepiej dla mnie że się rozstajemy. Nawet śmiała się, że wychodzi na to, że jest altruistką.
Bez tego maila pewnie nie zrozumiał bym w pełni, co tam się działo i szukał bym winy w sobie. A to co się dzieje jest w dużym stopniu niezależne od nas samych. No chyba że wiedzielibyśmy od początku, to wtedy jest spora szansa jakoś to sensownie poukładać.

lepsza5, zrób sobie jakiś wątek, tam siedź i płacz nad sobą, obiecuję że nie będę tam zaglądał. A jak tutaj dyskusja Cię przerasta, to pyk mi stąd.

Anice napisał/a:
Bob-ja cały czas uważam i uważałam,że i bez fizycznego aktu-to co robił mój mąż było zdradą!
To tylko on próbował się wymigać i twierdził najpierw-że "tylko rozmawiał" z kuzynką-a te erotyczne właściwie teksty-to były żarty!
Poza tym mówił mi,że "wtedy była inna sutuacja"-to zn.że powiedział mi,że chce rozwodu-i czuł sie wolny!!(mieszkając ze mną).
Dopiero potem-jak zdobyłam bilingi zobaczyłam,że juz prawie miesiąc wczśniej był ten intensywny kontakt z nią -a tak się wtedy zapierał,że nie ma w jego życiu żadnej kobiety-po prostu już nie chce ze mną być!
Ja uważam ,że oni oboje-zarówno on jak i ona zachowywali sie tak-jakby już było po rozwodzie i mój mąż mieszkał sam!( a nawet nie wniósł sprawy do sądu!).
On jest winny-ale czy i ona nie była dla niego pokusą?Skoro-kiedy zwierzył się jej ,że mysli o rozwodzie(to najbardziej mnie boli-bo musiał przecież jakieś argumenty na to podać-mówił jej o naszych problemach o naszych najbardziej-myslę,osobistych sprawach!!) to potrafiła zaprosić go samego na Sylwestra!?Dwa dni po tym -jak powiedział mi o rozwodzie!!No i oczywiście pojechał do niej...
Bob-mój mąż teraz(skończył z nia tak m/w 4-4,5 miesiąca temu)w ogóle na ten temat nie chce rozmawiać!Nigdy nie chciał!Dla niego ten temat jest juz amkniety i koniec!A ja chciałam wyjaśnić pewne sprawy..
Jakiekowiek pytania z mojej strony wywołują wściekłść,złość,nawet agresję!
I zupełnie nie umiem go rozgryźć!Czy ma jakieś poczucie winy,czy się wstydzi tego co robił czy może wspomnienie o niej nie jest mu juz miłe! Może to ona skończyła,a może przyprawiła mu rogi(jeżeli w ogóle mozna tak powiedzieć),skoro na mój zarzut,ze to zwykła k...wka powiedział,że to prawda!! że widział jej zachowanie i zmienił o niej zdanie..
I co-tylko dla tego wrócił do mnie?...
On teraz naprawdę sie stara,jak juz dawno nie-ja czuję,że znów mu na mnie zależy ale...jednak mi to zrobił!
On się zachowuje tak,jakby nigdy czegoś takiego nie było-tylko lepszy jest dla mnie niz przed tym zajściem...
Ale gdzieś na dnie duszy to zostanie na zawsze...

bob-bob napisał/a:
Anice dobrze, że jesteś czujna, wszystko może być. Nie wiem, może powinnaś spróbować się z nią skontaktować i wymienić spostrzeżenia? (pewnie to szokująca propozycja, ale to w sumie druga kobieta i trochę prawdy pewnie Ci o Twoim mężu powiedzieć może). Chyba najgorszy scenariusz byłby taki, żeby on znów za jakiś czas gdzieś nie "odskoczył".
To że nie chce mówić, to może wskazywać albo na taki typ człowieka, co nie mówi, albo po prostu, że nie traktuje Cię jako partnera, że faktycznie wrócił na przeczekanie. Raczej nie sądzę, żeby to było podyktowane wstydem. Wtedy chyba raczej chciałby się jakoś usprawiedliwiać, czyli mówić, wiesz, otworzyć, wylać to, co mu leży "na wątrobie".
Ja bym tego tam nie popuszczał, nie przechodziłbym do porządku. Jest wina, to ma być pokuta, kara a dopiero potem rozgrzeszenie.