Zabawne. Zawsze myślałem, że nie zdradzę żony, a stało się. Z zewnątrz nasz związek wydawał się świetny. Fajni ludzie z 4-ka dzieci, dom, dobra praca. Jednak ja zawsze jakoś czułem że jestem w tym związku w pewnym względzie… niezaspokajany. Nie chodzi o fizyczne zaspokojenie ale bardziej o to psychiczne.

Napisałem ze zawsze myślałem że nie zdradzę żony. Chodzi mi o zdradę fizyczną. O emocjonalnej nawet nie słyszałem a przytrafiła się dwa razy. Może zaspokajało to moje sfrustrowane potrzeby.

Po drugim takim epizodzie obiecałem ze nie będę czegoś takiego robił. Trafiła się znajoma z pracy z która sobie podpisywałem. Może za dużo i za często i żona miała prawo się wkurzyć, ale nie kryłem tego i raczej mówiłem o czym pisze wiec na tamten czas wg. Siebie byłem fair. Koniec końców żona zamknęła się w sobie i po jakimś czasie powiedziała ze chce rozwodu a ja uznałem ze skoro chce to już postanowione.

Jako, że postanowione to odreagowałem. Wskoczyłem w normalny prawdziwy romans. Teraz to nawet potrafię to tak nazwać mimo, że wcześniej się o to wkurzyłem… „Jaki romans, przecież ONA chce rozwodu, już NAS nie ma…”

Wyprowadzka, kłótnie z żoną, kochanką… przeczołgało mnie, żonę, a kochankę jak tak patrzę z perspektywy czasu to chyba najmniej, chociaż wtedy wydawało mi się, że strasznie ją krzywdzę… heh

Koniec końców… ja na terapii indywidualnej przez 1,5 roku, MY na terapii dla par od roku. Było ciężko i dalej jest. Tylko ja nie czuje się ukarany za to wszystko… Nawet pod pewnymi względami jest mi lepiej niż mi było, ale to tez może kwestia świadomości tego czego mi brakowało i co mnie frustrowało.

Gdy na terapii dla par powiedziałem o tym, usłyszałem, że może związek jest dla mnie formą kary.

Jak? Ja się pytam? Wzbudziło to wewnętrzny sprzeciw ale jednak jakoś trafiło w czuła strunę. Nawet jeśli tak jest to karząc siebie karzę wszystkich naokoło. Czy to ma jakiś sens? Bo jak dla mnie to jest istny bezsens. Pamietam jak ucieszyłem się że żona chce isc na terapie którą zaproponowałem. Teraz czasem sie zastanawiam czy nie powinna mi powiedzieć żebym spadał?

Podczytuje to forum od jakiegoś czasu. Podobno powinienem żałować tego co zrobiłem. Nie wiem czy tego żałuje. Jasne przykro mi ze sprawiłem żonie przykrość, teraz zachowałbym się inaczej, tylko jak? Nie szukałbym pocieszenia w ramionach innej kobiety, ale czy walczyłbym o żonę? Czy może zwyczajnie i na spokojnie rozwiódłbym się z nią tak jak na samym początku tej całej sytuacji uzgodniliśmy. Chociaż to nie był początek w sumie, to było w jakiejś 1/3.

W sumie nie wiem po co to pisze. Może liczę jednak na lincz i karanie?