Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
arkadius1970 DoMeL inaccessible Julia_ madziunia84 prelude sylwus| Aika | 27. Kwiecień |
| qwerqw | 27. Kwiecień |
| Naimad | 27. Kwiecień |
| Maniek | 27. Kwiecień |
| green_man | 27. Kwiecień |
Roszpunka19 | 00:40:52 |
|
Obito | 01:04:32 |
|
Crusoe | 01:20:48 |
|
#
poczciwy | 01:24:20 |
|
bardzo smutny | 02:52:10 |
Cały czas tylko to jedno pytanie: "jak mogłam", zadaję je sobie za każdym razem, kiedy widzę Jego smutne, zawiedzione Oczka. Kocham Go najmocniej w świecie, nie wyobrażam sobie tego, co On teraz przeżywa. Został tak paskudnie potraktowany przeze mnie. To było 5 tygodni temu, wcześniej, razem z chłopakiem przeprowadziliśmy się do innego miasta, bo rozpoczęłam studia, On ma 23 lata a ja 19 w listopadzie minie już 2 lata, odkąd jesteśmy razem, nie skłamię, jeśli powiem, że były to dwa najcudowniejsze lata w moim życiu. Wam wydaje się to pewnie śmieszne, bo jak osoba, która ma dopiero 19 lat może tak uważać. Pewnego dnia, jak Myszka była w pracy współlokatorzy postanowili urządzić zakrapianą imprezę. Ok., zgodziłam się, Nasz pokój był największy, to w nim była impreza. Przyszło około 10 osób, kieliszek za kieliszkiem, kieliszek poganiał, towarzystwo nie było Naszego pokroju, zwykli imprezowicze, prawnicy lubiący wyskoczyć gdzieś na Ukrainki, dziewczyny obwieszone złotymi łańcuchamir30; A ja szara myszka, totalnie nie pasowałam do nich. Jestem nieśmiała, zakompleksiona, wiecznie za gruba, marudzę. Wtedy kiedy słuchałam opowieści o podbojach seksualnych, kiedy pytali mnie czy ja też mam jakieś, kłamałam, piłam, opowiadałam co to nie ja, alkohol dodał mi odwagi, pomógł mi dostosować się do tego brudnego towarzystwa. Wypiłam za dużo. Ale byłam jedną z nich. Weszłam obcemu facetowi do łazienki i kazałam mu to zrobić. To było chyba najgorsze, co mogłam zrobić. Potraktował mnie jak szmatę, ściskał, szarpał. W końcu na taką się wykreowałam na tej imprezie. A gdy Marko wrócił wykrzyczałam Mu to w twarz, wrzucając w Niego setki wyzwisk i przekleństw. Tak bardzo chciałabym cofnąć czas. kiedy wypiję więcej, tracę kontrolę, "humorek" mi się poprawia i kiedy zaczynam widzieć, że inni są zainteresowani tym, co mówię nakręcam tą maszynę, piję, zatracam granicę pomiędzy towarzyskością a dominacją i zwykłym popisywaniem się, które może być różnie odbierane przez wszystkich. Chcę się dostosować do towarzystwa. Nie rozumiem, jak można nie wyczuć momentu, kiedy ta granica zostaje naruszana. Jak ja, osoba znająca swoje potrzeby nie potrafiła nad sobą zapanować? Jak mogłam stracić świadomość do tego stopnia, że pozwoliłam na seks z zupełnie obcym facetem? Bez myślenia o tabletkach, o ciąży, o konsekwencjach i o Tym Najważniejszym, który ciężko pracował, na to, abyśmy mieli za co mieszkać. Nie pamiętam, co mną wtedy kierowało (a tak bardzo bym chciała, pomogłoby mi to oswoić się z tym wszystkim i podjąć bardziej radykalne metody zmiany swojego charakteru). Nie wiem. Myślałam już chyba o wszystkim, też o tym, że ktoś mógłby mi czegoś podsypać do drinka, nieważne skoro i tak tego nie pamiętam, mam wrażenie, że te kilka godzin jest wycięte z mojego życiorysu. Albo może, myślę, że mój mózg specjalnie je przede mną ukrywa, żebym siebie bardziej znienawidziła. Ale czy można nienawidzić siebie bardziej? Po tym wszystkim co zrobiłam Mojemu Marko? Ja bardzo żałuję, tego co się stało. Zdaję sobie sprawę, że to, co się stało strasznie nadszarpnęło Marka mniemanie o mnie i jego szacunek i zaufanie, ale myślę, że jeszcze choć troszkę mnie kocha. Chcę mu pokazać, szczerze. Udowodnić, że tylko jego darzę prawdziwą i szczerą Miłością. Chcę z Nim spędzić całe życie. Czuje, nie przestałam czuć i wierzyć w to, że to właśnie On (spokojny, czuły, piękny, wrażliwy, romantyczny, uczuciowy, doświadczony(r30;)) Maruś jest Mężczyzną Mojego Życia. Tym co się stało nie skrzywdziłam tylko Jego, siebie samą również i to bardzo. Nie wiem dlaczego zaczęłam tak bardzo doceniać, to co Marek dla mnie robi dopiero po tym wszystkim. Wcześniej, oczywiście, cieszyłam się, że jest we Wrocławiu, że pracuje tutaj, podziwiałam go za to, że stać go na takie poświęcenie. Myślałam wtedy : "Musi mnie bardzo kochać, stara się, zależy Mu na Naszej Miłości i Naszym Związku". Kocham Go najmocniej w świecie, nigdy nikogo tak nie kochałam, jak Marusia. Jest Moim Słoneczkiem. Zawsze będzie. Nigdy w życiu tak siebie nie obwiniałam, mimo, że nie znam dokładnych przyczyn tego wszystkiego. Zmiany przyszły same. Postanowienia i przemyślenia, najszczersze postanowienia wynikające z tego, że duszę się pod tą maską, maską nieszczerości. Zatraciłam się. Zgubiłam, zapomniałam o najważniejszych wartościach, jakimi są szczerość czy prawdomówność. Myśli, rozsądne myśli, o tym, że mogę (nie, nie chcę, tylko nie mogę!) pić alkoholu, bo nie potrafię go rozsądnie spożywać, do wszystkiego trzeba dorosnąć, ja nie chcę, żeby jakieś substancje wpływały na moją świadomość i psychikę, nie chcę. Mam nadzieję, że jeszcze mogę powiedzieć, że mam Wspaniałego Mężczyznę, któremu chcę pokazać jak bardzo Go kocham i jak bardzo On zasługuje na najszczerszą i najczystszą Miłość. Chcę dać Mu całe pokłady szczęścia, jakie są na świecie. Zasługuje na to w pełni. Jest Piękny :* Chciałabym, żeby w Naszym życiu znów zagościł spokój i Miłość. Wierzę w Nasze Piękne Uczucie, które prowadziło Nas dotąd bardzo krętymi, ale i pięknymi ścieżkami. Tylko nie potrafię zrozumieć tego, co się stało, POMOCY! Nie wiem, jak pomóc Markowi. Chce podnieść nasz związek. Nie wiem co robić. Co robić kiedy tak strasznie krzyczy.