Witam mam 27 lat jesteśmy z mężem 4 lata po ślubie, mamy 2 letnie dziecko. Nasz związek miał swoje wzloty i upadki ale ogólnie określiłabym go jako udany. Problemem stała się praca mojego męża- dostał awans i mało czasu zostawało mu dla nas. W grudniu przydrzył mi się wypadek na nartach- w efekcie musiałam mieć zoperowane kolano a później żmudna rehabilitacja. I właśnie wtedy to się wydarzyło...Mój fizjoterapeuta okazał się niezwykle przystojnym, czarującym mężczyzną. Rehabilitacja sprawiała mi dużo bólu ale był przy tym tak delikatny, za każdym razem gdy mnie dotykał przechodziły mnie ciarki. Starałam się nad tym panować- mam męża i dziecko ale to było silniejsze ode mnie- po prostu się zauroczyłam. Pewnego dnia zdarzyło się tak, że mój mąż który miał po mnie przyjechać oczywiście wypadło mu coś w pracy i miałam problem z powrotem (przez kolano nie mogłam prowadzić sama samochodu), akurat on kończył też pracę i zaproponował że zamiast zamawiać taksówkę- odwiezie mnie do domu. Zgodziłam się, później w ramach rewanżu zaprosiłam go na kawę, coraz więcej rozmawialiśmy, swietnie się dogadywaliśmy, spotykaliśmy się po rehabilitacji w kawiarniach- nawet nie wiem kiedy wylądowaliśmy w łóżku. Miałam potem ogromne wyrzuty sumienia, miotałam się, nie wiedziałam co dalej, opuściłam kilka dni zabiegów...ale po tym czego doznałam, mój mąż nigdy nie był dla mniie aż tak czuły jak on, chociaż chciałam z tym skończyć to tęsknota za rozkoszą jaką mi ofiarował, za jego bliskością była silniejsza. Zaczęliśmy się regularnie spotykać, za każdym razem nie mogłam się tego doczekać, cały dzień dłużył mi się niemiłosiernie.. Mój mąż niczego się nie domyślał, był tak pochłonięty pracą i zmęczony kiedy wracał, że nic nie zauważał. Ale nie można tak dalej żyć, na 2 fronty, w końcu się wyda a ja nie wiem co robić...Boję się odejść od męża, boję się że może mi odebrać dziecko, nie chce go ranić, gdy się dowie o tym wszystkim może się nie pozbierać...a z drugiej strony nie potrafię z nim zerwać, wierzcie mi wiele razy próbowałam i przegrywałam w walce z samą sobą... Proszę, nie piszcie tu jakiś negatywnych komentarzy, jak to zyczycie mi wszystkiego najgorszego i żeby mąż jak najszybciej się dowiedział- nie jestem dumna z tego co się dzieje ale nie umiem sobie z tym poradzić...