O zdradzi mojej żony dowiedziałem się dokładnie rok temu z ust jej 20 letniej pacjentki, która wraz z jej całą rodziną leczyła się u niej od 10 lat. Razem jesteśmy od niemal 17 lat. Mamy wspaniałego syna. Bardzo inteligentny i rozsądny chłopak. Oboje jesteśmy lekarzami. W ciągu wspólnego życia wspierając się wzajemnie osiągnęliśmy wielki sukces zarówno finansowy jak i zawodowy. Byliśmy bardzo atrakcyjną parą. Żona uznawana za bardzo piękną i szalenie elegancką kobietę. Ja uznawany za przystojnego faceta, Bardzo, wysportowanego, o sylwetce 25 letniego sportowca, mimo wieku ponad 45 lat. Zawsze elegancko ubrany. Tego dnia rok temu odwiedziła mnie w gabinecie dziewczyna. Ze łzami w oczach powiedziała, że jest wieloletnia pacjentką mojej żony mającej od 7 miesięcy romans z jej ojcem, który rownież jest jej pacjentem. Facet starszy o 8 lat niski, raczej z solidną nadwagą, w przeciwieństwie do mnie niechlujnie ubrany i mocno zaniedbany. Na dowód swych słów przedstawiła mi całą masę ich niewybrednych sms’ow i wiele szpiegowskich zdjęć. W tym momencie zawiązek jej rodziców był już po rozpadzie od około 3 miesięcy z powodu odkrycia ich romansu przez żonę kochanka. Cały okres twania ich romansu na pierwszy rzut oka wcale nie różnił się od naszego dotychczasowego życia. Oczywiście masa pracy (głównie ja), ale nie zapominaliśmy o czasie dla siebie- kilkukrotne wyjazdy wakacyjne, wyjście do restauracji, kawiarni, do przyjaciół. Cały czas obdarowywaliśmy się drogimi prezentami. Oczywiście z perspektywy czasu dostrzegam samotne wyjścia do centrów handlowych trwające do późnego wieczora, samotne wyjazdy na konferencje , zajęte i nie odbierane telefony.
Chyba też pewna oziębłość. W momencie gdy dowiedziałem się o romansie, bez chwili wahania, pojechałem do żony i błagałem ją by zakończyła romans i nie odchodziła ode mnie. Ze łzami w oczach momentalnie zaczęła mnie za wszystko przepraszać, tłumaczyła że jej romans był wynikiem mojej pracy i pustki jaką przez to czuła. Obiecała, że ze wszyskim kończy. Faktycznie tak się stało. Facet odwiedzał ją jeszcze kilkukrotnie w pracy o czym mnie zawsze informowała, w ostateczności kategorycznie zabroniła mu siebie odwiedzać. Od tej pory pomiędzy nami układa się idealnie. Żona twierdzi , że od kiedy zauważyła co może stracić kocha mnie jeszcze mocniej niż kiedykolwiek. Przez ostani rok bardzo dba o nasze małżeństwo, utwierdza mnie co chwile w swojej miłości, zapewnia że nigdy mnie nie opuści i strasznie żałuje tego co się stało. Tylko ja cały czas czuje potworny ból, wciąż niedowierzanie, strach przed przyszłością. Świadomość że przyczyniła się do rozpadu innego małżeństwa i fakt że kontynuowała romans mimo że został on odkryty przez żonę kochanka w pełnej świadomości, że taka informacja wkrótce dojdzie i do mnie napawają mnie wielkim smutkiem. Mimo że między nami jest cudownie, mam świadomość, że jestem przez nią kochany, ja wciąż czuje ogromny smutek. Mimo psychoterapii , mimo leczenia psychiatrycznego. Żona opisała swój romans bardzo szczerze i w szczegółach . Ale zapytana „dlaczego” odpowiedziała „czułam pustkę i nie byłam sobą, wtedy nie myślałam o niczym” prosi bym zapomniał , nie wracał myślami. Ja bym bardzo chciał żeby tak było, ale nie potrafię. Nie potrafię i dlatego wciąż cierpię. Tak ją kocham, więc nigdy jej nie skrzywdzę i nigdy od niej sam nie odejdę.