Witajcie
Pozwólcie że opowiem wam moją historię. Całkiem świeża bo z ferii zimowych 2025. Gdybym ktoś mi powiedział kilka miesięcy temu że żona odwali mi taki numer, moja bratnia dusza, miłość mojego życia zwyczajnie padł bym ze śmiechu i oczywiście nie uwierzył. Słuchajcie nie piszę tu żeby się wyżalić, wypłakać czy prosić o radę, chyba już powoli wchodzę na inny etap. Piszę jako studium przypadku, żeby mądrzejsi czy bardziej doświadczeni w boju mogli się (jeśli chcą ) nad tą historią się pochylić. Wypowiedzieć się, dodać merytoryczny komentarz. Dla jednych może to być klasyka gatunku, dla innych kosmos. A jednak się przydarzyło.
Do rzeczy.
Ja 49 lat żona 50. Razem od 20 lat (małżeństwo 18 lat). Wspólne plany, wspólne śniadania, śmieliśmy się z tych samych dowcipów.
Raz było lepiej raz gorzej, po 20 latach przechodziło to w taką dojrzałą miłość. Łóżko często urozmaicone. Dużo rozmawialiśmy. Na każdy temat szczególnie po seksie. Umiałem ją rozśmieszyć. Lubiłem z nią tańczyć. Lubiłem z nią coś robić przy domu, cokolwiek. W ogóle przebywać razem. I żeby nie było po tych wszystkich latach nie było bajki a ja nie byłem księciem. Namiętnie uprawiałem czarnowidztwo, zdarzało mi się strzelić focha, były dni że nic mi się nie chciało.
Żona - szanowana bizneswomen, kobieca, pracowita, wesoła, bardzo lubi liczyć pieniądze, łasa na atencję, bezpruderyjna w łóżku, chorobliwie ambitna. Twardo stąpająca po ziemi.
Kilka lat temu ustaliliśmy tak. Ja zajmuję się domem, obiadami,synem, jego korkami, lekcjami i wszystkim co związane z ogarnięciem domu, pomagam w firmie ( drobne naprawy, śmieci, zakupy) a żona samą firmą. Taki mieliśmy taki układ, sprawdzał się wiele lat - tak sądziłem.
Firma dawała pieniądze, pieniędzy nie żałowaliśmy na podróże. Głównie daleka egzotyka, lubimy ciepło szczególnie zimą.
Ferie 2025 wypad na ocean Indyjski. Azja. Wyspa. Ładnie, ciepło, syn zadowolony, żona i ja też.
A teraz najlepsze. Był sklepik na tyłach hotelu, trochę okularów, niby optyk, trochę kamieni, jakaś biżuteria właściwie to
nie wiadomo co. I w tym sklepiku żona poznaje lokalsa. Podobno właściciel. Śniady, długie włosy, uśmiechnięty, bezpośredni. Nie wiem ile lat - mówił że 47 ale raczej młodszy. Wymieniają się numerami, żona instaluję na jego prośbę whatapp ( nie wiem o tym) On zero po polsku tylko angielski, żona zero po angielsku (tłumaczą sobie translatorem)
Wracamy do polski i się zaczyna. Telefon się grzeje, non stop klika, pisze i śmieje się do ekranu. Mijają dni zaczyna mi coś śmierdzieć. Rozmowa - bardziej kłótnia bo przecież nie jestem ślepy i się wkurwiłem. Płacze i mówi że się zakochała. U mnie szok, że co? Ze jak? Zakochała się i już. Zakończ to - ona nie , nie może bo nie chce go zranić. Bo on jest taki wrażliwy.
Pokaż telefon. Mówię że przecież zawsze wszystko sobie mówimy, nie mamy tajemnic -pokaż mi. Pokazała, najpierw zwykłe pisanie, potem jego zachody słońca, serduszka, potem kila dni później jej wyznanie że się zakochałam. Jeszcze więcej serduszek, przewijam dalej i trafiam na nudesy. On jej wysyła swoje hardcory ona jemu( bez twarzy na szczęcie). Szok, kłótnia. Ja się darłem ona nic, cisza. Potem kilka dni których nie pamiętam. Czarna dziura. Wiem tylko że powiedziała że ona by chciała z nim się spotkać i że to zrobi. pada propozycja żebyśmy żyli w trójkącie. Szaleję, nie wierzę, nie wierzę w to co widzę i słyszę. Zaczynam chudnąć - 12 kilo w dwa tygodnie. Powoli wszystko w niej się zmienia, żona zaczyna zachowywać się jak naćpany narkoman. Nic się nie liczy tylko telefon, ma go przy sobie wszędzie i zawsze. Ja by była na jakiś prochach. Mówi że to silniejsze od niej, że musi że chce. Ja wariuję, awantury które jeszcze bardziej nas od siebie oddalają. Nie rozumiem nic z tego co się dzieje. Wreszcie nakrywam ją jak zabawia się gadżetami. Z nim. U nas w sypialni. Na włączonym telefonie. Trauma. Jak by ktoś mnie uderzył obuchem w łeb.
W międzyczasie pojawia się konsultacja u astrolożki/ wróżki której żona opowiedziała wszystko, zapłaciła i to usłyszała od niej.
Że on wrażliwy, witalny, opiekuńczy, spokojny, męski a ja rozchwiany, niestabilny, letnia zupa.
Mija dzień czy dwa. Mówi że umówiona jest z nim w Gruzji na majówkę. Nie poleciała jak mówi tylko ze względu na syna, który będzie miał egzamin ośmioklasisty.
Whatapp się grzeje a jej banan nie schodzi z twarzy. Fruwa dwa metry nad ziemią, nic do niej trafia, prośby , groźby nic. Jak na jakimś towarze, po jakieś dobrej chemii. Dosłownie motyle w brzuchu. Do tego tik tok- nie bój się zmian, jesteś silna, teraz jest Twój czas, zmiany są dobre nie bój się ich, carpe diem itd.
Zaczyna się. Nie chce już wspólnych śniadań - sama umiem sobie zrobić. Nie dotyka mnie i sama unika mojego dotyku. Nie wchodź do łazienki kiedy ja się kąpie - ja ci nie wchodzę. Chcę więcej przestrzeni czuję się obserwowana, osaczona - opuść sypialnie idź sobie do pokoju gościnnego. To jest wszystko w wielkim skrócie.
Nadchodzą święta Wielkanocne, najgorsze w moim życiu święta. Przyjeżdżają jej córki z pierwszego małżeństwa. Dorosłe mające swoje rodziny.
Dowiaduję się od nich że to nie chodzi o żadnego faceta z drugiego końca świata tylko o to że mama nie chce być już z tobą. Nie chce i już. A od żony dowiaduję się że coś się wypaliło, że mnie nie kocha, że możemy zostać co najwyżej przyjaciółmi. Słyszę że ja jej nie mogę dać tego czego ona chce. Rozsypuje się na kawałki. Ja domek z kart
Po świętach mówi że planują wspólną przyszłość, ona z nim. Może on dostanie wizę to wtedy Polska, może będzie do niego latać raz na kilka miesięcy, sama nie wie jeszcze jak to zorganizować. Bo ona nie zostawi firmy, dzieci, chorej matki. On ponoć to rozumie. Mówi że jest dla niej kimś wyjątkowym, rozumieją się, jest taki męski itd. On jej się rewanżuje pisząc że żona jest rzadkim diamentem którego los mu zesłał. Że pokaże jej całą Azję, że będą razem, że non stop tęskni, że jest jego przeznaczeniem, że całe życie czekał na taką kobietę. Skąd wiem? Jak przez mgłę słyszałem jak rozmarzona, obracając pierścionek na palcu ( prezent przed wyjazdem od niego) bredzi już sam nie wiem czy do siebie czy do mnie. Mówię jej że to może być scam, że nie zna go w ogóle, nie wie kto to jest żeby uważała. Ona że ufają sobie, że to dobry cudowny człowiek, jest męski ma swój biznes, jest niezależny, podróżuje, prowadzi ciekawe życie. Fascynuje ją.
Kilka dni później żona ściąga obrączkę ślubną i pierścionek zaręczynowy który nosiła 20 lat. Mówi że nie może go już nosić. Że nic nas nie łączy, nasze małżeństwo jest tylko na papierze. Dowiaduję się że jej się już od dawna zbierało a teraz ulało. Spytałem dlaczego mi o tym wcześniej nie powiedziała? Odpowiedź- bałam się, nie miałam odwagi. Powiedziała że zaprosił ją do siebie że pojawił się w jej życiu po to żeby miała odwagę zmienić coś w swoim życiu.
Boli jak cholera.
Boli potwornie ale czuje że pierwszy szok się kończy powoli, zbieram się z podłogi, dużo wsparcia dostaje od całkiem obcych ludzi i rodziny.
Zaczynam głośno myśleć o rozwodzie. Chcę z nią porozmawiać o pieniądzach. I wtedy wszystko się w niej odpala.
Agresja słowna którą doświadczam jest dla mnie porażająca. Że to jej dom (to prawda ) jej firma ja do niczego się nie dokładałem.
Jak mówię że 20 lat temu była rozwódką z dwójką małych córek i fatalną robotą a ja kawalerem z dobrą pracą, z którym razem wykończyła chałupę, że pomogłem jej rozkręcić interes krzyczy że nie będziesz mi tu niczego wypominał. Koniec kropka. Złość, pogarda w oczach, lekceważące uśmieszki, jesteś podły jak możesz w ogóle wspominać o pieniądzach, tak bo prawdziwi mężczyźni się tak nie zachowują itd. Że jej nigdy nie wspierałem, nie byłem czuły, zaniedbywałem.
Nie poznaję mojej żony, została tylko znajoma skorupa, twarz oczy a ze środka gada jakaś obca baba. Nie znam jej. Mam nieodparte wrażenie że moja dawna żona umarła. A tej osoby nie znam. Dojmujące uczucie. W dwa miesiące szast- prast i pozamiatane. Przemknęło to przed moimi oczami jak jakieś Pierdolino. Czuję się intruzem na włościach. Nie chcę tu być. Jeszcze miesiąc temu chciałem wszystko naprawiać, każdą winę brać na klatę, zmieniać się dla niej, prosić, przepraszać. Teraz już sam nie wiem ale stało się niewyobrażalne. Powoli się odkochuje. Kiedyś mógłbym oddać za nią życie. Była moją latarnią, moim wszystkim. Kochałem jej robić kolację, wyciągać z szafki jak z kapelusza różne smakołyki.
Także tak.
Wyleczyłem się dość brutalnie z bezwarunkowej miłości. Przysięgi swoje a życie swoje. A może raczej biologia swoje.
Jest rana z niej powstanie blizna. Nie da się tego wszystkiego od zobaczyć.
Staram się myśleć tak. Przeżyłem 20 fajnych lat. Mam wspaniałego syna. Dążę do takiej optyki. Nie wiem czy jest dobra. Ale nie chcę się pogrążać w wiecznym rozpamiętywaniu, analizach.
Żona kwitnie, słucha głośno muzyki, ochy i achy wszystko pięknie, śpiewa w sypialni.
Ja nie ukrywam na co dzień chodzę smutny.
Mądrzejsi ode mnie podpowiadają że w trakcie żałoby to całkiem normalne.