Jestem mężatką z 10letnim stażem, z mężem znamy się 20 lat. mamy dzieci. Mąż od zawsze miał problem z alkoholem, ja przeszłam terapię osób współuzależnionych. Ale nie o tym chce się wygadać.
Mamy piękny dom. Dom moich marzeń. zbudowany z sercem, po naszemu. Dom na zadupiu, ale mamy dwóch sąsiadów koło siebie, z jednymi dzieli nas ogrodzenie. z drugimi oddziela nas droga.
Problem z naszym zakątku stanowiła sąsiadka po drugiej stronie ulicy, wiecznie samotna (mąż pracuje za granicą), wiecznie potrzebująca męskiej pomocy w naprawach itp., lubiąca alkohol. Wielokrotnie zapraszała mojego męża na piwo, wielokrotnie dzwoniła z prośbą żeby kupił jej alkohol jak będzie wracał z pracy.
Na przełomie marca mąż zaczął więcej pić. a były ilości przeze mnie nie do ogarnięcia. kiedy wracałam z pracy on już był pijany i szedł spać.
W połowie kwietnia dowiedziałam się, iż mój ślubny miał kilka epizodów z sasiadką. Intymnych epizodów. Każdy z nich pod wpływem dużej ilości alkoholu. o szczegółach nie będę się rozpisywać co, gdzie i jak...
Wyprowadziłam się z domu, mąż przestał pić, poszedł na terapię, w trzeźwości trwa do dnia dzisiejszego.
Po pewnym czasie i po kilku sesjach z terapeutą stwierdziłam, ze to nie ja powinnam się ukrywać, wróciłam do naszego domu. Jego zdrada mnie boli, ale z nad tym pracujemy razem i osobno. Jest co ratować.
Problem jest gdzie indziej....
Problem jest po drugiej stronie ulicy. Nie wiem jak mam normalnie żyć i funkcjonować i dochodzić do siebie, kiedy wiem że ona tam jest.
Jestem zła, wściekła, wkurwiona, mam ochotę zrobić jej krzywdę i fizyczną i psychiczną. Chcę, żeby teraz ona cierpiała. Za to, że zniszczyła to, co tyle lat budowałam. Wiem, że teraz całą winę zrzucam na nią, że to ona mi to zrobiłam, a nie oni.
Jej mąż wie, wybacz jej. Ja nie jestem w stanie jej wybaczyc, z moim mężem codziennie pracujemy nad naszym związkiem.
Codziennie widzę ją jak podlewa kwiaty, chodzi z podniesioną wysoko głową a mnie w środku skręca. kilka dni temu doszło między nami do wulgarnej wymiany słów. czy to mi pomogło? Nie... jeszcze bardziej się zdenerwowałam.
Zastanawiam się tylko, czy są wśród nas osoby, które mają podobną sytuację jak ja? Że na co dzień muszą widzieć osobę, która weszła z butami w wasze życie...