Witam kochani. Mam na imię Ewelina , mam 37 lat, mieszkam za granica z męzem. W związku od 10 lat, wiadomo, wzoly i upadki, ale nigdy nie było między nami osób trzecich. Jakieś tam zazdrości o kolegów , czy koleżanki z pracy, ale bez romansów, rozstań, żadnych dowodów zdrad.
Od jakiegoś czasu nie układa nam się zbyt dobrze, mało rozmawiamy, mało czasu spędzamy ze sobą, w łóżku bez szału, czuje jakby coś się wypaliło. Rozmawialiśmy o tym, że widać że coś się dzieje i trzeba coś z tym zrobić. Poprawa na lepsze, dużo czułości itd.
W zeszłym tygodniu wyjechałam sama do Polski na tydzień, pierwsze trzy dni super kontakt, wyznania miłości i tęsknoty z jego strony i nagle w trzeci dzień po południu on przestaje się odzywać, pisze do niego czy wszytsko ok, próbuje dzwonić, po kilku godzinach odpisuje że zasnął na górze i boli go gardło i zaczął mnie atakować , że nie ma nawet chwili spokoju , żebym dała mu spokój i kontakt znów urywa się do następnego dnia rano. Dzwonię do niego, odbiera, mówi , ze śpi, rozmawia ze mną przez chwilę i nagle w tle słyszę jakiś głos, ale kontynuuje rozmowę i za chwilę znów słyszę że ktoś się odzywa. Serce stanęło mi w miejscu i nagle cisza i się rozłączył. Nie zrozumiałam co mówiła ta osoba, brzmiało to jak kobiecy głos, jakby wypowiadała trzy słowa ciągiem, ale kompletnie niezrozumiałe dla mnie. Dzwonie do niego ponownie, a on do mnie z krzykiem, że mam dać mu spać!!! Po powrocie zapytała czy ktoś był u nas w domu, a on że nie,a ja że słyszałam kogoś jak z nim rozmawiałam. Normalnie się wciekł, że nikogo nie było w domu, że w życiu by tu nikogo nie przyprowadził, że mam paranoję, jakieś przesłuchy, a jego o coś oskarżam. Taka awantura wyszła, że powiedział że on nie może ze mną być , że za co ja go posądzam, w życiu by mnie nie zdradził. Nie wiem co mam myśleć, chyba aż tak bym się nie przesłyszała, tam gdzie mieszkamy jest cicho, raczej to nikt z zewnątrz. Chce mu wierzyć , ale rozsądek mówi mi, że przecież wiem ,że kogoś słyszałam.