Postaram się krótko: jesteśmy z żoną 11 lat po ślubie, ja 34 ona 35 lat. Troje dzieci (9, 6 i 6), znamy się 15 lat, chodziliśmy w liceum do tej samej klasy ale mieliśmy swoje afekty zeszliśmy się na 1 roku studiów, ślub równo z ich zakończeniem, po 2 latach najstarszy syn i tak to do teraz szło. Ciężka praca w domu i w pracy i głównie skupienie na tym.

Ja przed żoną miałem tylko jeden związek - z dziewczyną w liceum, traumatyczny dla mnie, bo to de facto historia o nieodwzajemnionej miłości i wielokrotnym odrzuceniu, ale bez ucinania nadziei.

Co może warto dodać, to że oboje jesteśmy obiektywnie atrakcyjni fizycznie. Ja jestem znakomicie zarabiającym managerem w IT, żona zaczynała w audycie, ale swoim samozaparciem i moją pomocą przebranżowiła się na IT i robi w korpo za przyzwoite pieniądze. Mamy pół bliźniaka na kredyt, dwa auta, kasy tyle że nie czytamy cen i stać nas na wszystkie "rozsądne" potrzeby i czasem nawet marzenia.

Moja żona była za młodu harcerką i to jest jej prawdziwa pasja, miłość jej życia - góry, las, namioty, gitara. Lubi hardkorowe wakacje, spanie w zimnie i brudzie, łażenie daleko i chce być wśród ludzi. Ja jestem zdecydowanie na bardziej lajtowe klimaty.

No i w telegraficznym skrócie, mniej więcej 1.5 roku temu zaczęła dość często (mniej więcej raz w miesiącu, czasem częściej) wyjeżdżać. W góry, do Włoch, znowu w góry, na kajaki itp, wszędzie z gościem - nazwijmy go Ł. Ł to młodszy, przystojny koleś, którego żona zna od młodości, jakoś im się rozeszło przez ostatnie 11 lat, ale teraz im sie zeszło. Żona mówi, że to taki typ hardkorowca i że też lubi góry itp, ale że na partnera życiowego to się nie nadaje. Ściągnęła go ponad 1.2 roku temu do siebie do pracy, gdzie regularnie się umawiali i widywali. Do tego w mniej więcej co drugi - trzeci weekend byli razem (w teorii) na jakichs zawodach biegowych, czasem umawiali się na rower, kajaki itp itd. Facet ma 3 dzieci, i zaczął się mojej żonie zwierzać jaka to jego żona nie jest zła i że w sumie to od niej chyba odejdzie.

W którymś momencie żona zaczęła spędzać całe dnie na telefonie, na którym to non stop widziałem tego człowieka i zacząłem jej mówić, że mi to wszystko śmierdzi. Było to mniej więcej w maju 22. Oczywiście żona mnie zapewniła, że spoko luz to tylko góry. Jeszcze bardziej zacząłem niepokoić się, kiedy zaczęła mówić mi, że to ok, jeśli kiedys sie prześpię z jakąś dziewczyną, jeśli mam taką potrzebę (oboje jesteśmy/byliśmy dla siebie jedynymi partnerami). Jak powiedziała mi, że "w życiu to nigdy nic nie wiadomo " i że zawsze może się zdarzyć, że się rozejdziemy (październik), to się przestraszyłem, a jak w grudniu powiedziała, że w sumie to ona jest kochliwa i skora do zdrady, to wiedziałem, że jest grubo. Oczywiście cały czas wyjeżdżała z tym gościem. A ja jak zawsze, dobry mąż, mówiłem - ufam Ci, jedź żono, ja znowu ogarnę dzieci, nie ma sprawy.

Gdzies w listopadzie okłamała mnie też, że gdzies z tym gościem nie była (na jakims kolejnym wyjeździe) i złapałem ja na tym.

No więc w końcu mówię - koniec. W grudniu powiedziałem jej, jak bardzo mi to nie odpowiada, że mi to wszystko śmierdzi, że czuję, że ma moje potrzeby na końcu, i że tego gościa widzę wszędzie i cały czas. Zrozumiała, popłakała się...

I umówiła się z nim 2 dni po tej rozmowie na wyjazd do Jordanii. Napisała mi to w taki sposób, że myślałem, że jadą paczka znajomych, a okazało się, że jedzie ona, ten koleś i małżeństwo. Do tego, okłamała mnie w kontekście logistyki drugi raz, mimo, że ja złapałem na poprzednim kłamstwie i obiecała więcej tego nie robić.

Po jej powrocie byłem juz przekonany, że coś jest nie tak. Powiedziałem jej, że mnie zdradza, jak fatalnie sie z tym czuję. Nie spałem w styczniu i lutym połowę nocy, budziłem się z atakami paniki, poszedłem do psychologa. Przestałem z nią spać, dotykać jej jakkolwiek, nie chciałem z nią rozmawiać. Od ponad miesiąca śpię na kanapie.

Namówiła mnie na terapię małżeńską, jak jej powiedziałem, że nie widzę innego wyjścia żeby wyjść z mojego stanu. Wyprowadziłem się na kanapę. Terapia, na którą uczęszczam sam i ta małżeńska bardzo pomaga przy pracy nade mną samym - jestem typem osoby symbiotycznej, zawsze oddawałem to co chciałem na rzecz innych. Nie pomaga ona natomiast KOMPLETNIE w moim poczuciu bycia zdradzonym i okłamanym. Mówiłem mojej żonie mniej więcej pół roku temu że czuję, że spotka jakiegoś "górskiego" kogoś prędzej czy później i że odejdzie ode mnie.

No i najważniejsze - żona przyznała się do romansu. Tzn twierdzi nadal, że nie spała z nim, a ja dowodów na to nie mam, ale tak naprawdę nie ma żadnego powodu, żeby sie przyznawała - myślę, że ma za dużo do stracenia a to byłby zbyt mocny bilet dla mnie do rozwodu. Do tego, że była w nim zakochana, że on był dla niej najważniejszym facetem przez ten czas itp już natomiast sie przyznała i jest to dla mnie... obrzydliwe.

Wobec żony czuję głównie niechęć, nieufność lub obojętność, taką mieszankę. Rozmawiamy dzięki terapii, no i mówię jej tam jak się czuję, ale raczej w ogołoconej formie - mam wrażenie, że jak z nią zostanę to na praktycznie 100% prędzej czy później spotka mnie znowu to samo, a ja po raz kolejny w życiu nie zaryzykuję i tak jak za młodości zamiast poznać siebie, pobyć samemu albo z różnymi osobami i skorzystac z młodości będę naparzać, tak i tutaj zostanę i po latach będę załować. Jest tyle rzeczy, które chciałbym zrobić... Chicałbym byc z kimś, komu moge uać, a nie z kłamcą. I nie z kimś, kto mnie zdradzał, i to tak długo, mimo moich próśb. Nie rozumiem, jak można kogoś kochać i olewac to, że mówi, że coś jest nie tak z kimś innym.

Obudzony o 2 w nocy powiem, że chcę odejść, albo chociaż wyprowadzic się do jakiegoś mieszkania na połowę czasu i pobyć samemu. Kocham moje dzieci strasznie i spędzam z nimi myślę znacznie więcej czasu niz statystyczny ojciec i mam zamiar nadal tak robić, więc chciałbym podzieliś sie z nią 50/50% czasu w domu, aż nie podejme ostatecznej decyzji o rozwodzie. Nie ma natomiast mowy o zostawaniu "bo dzieci" - za dużo mam w rodzinie przykładów, gdzie rodzice zostali "bo dzieci", a skończyło sie to głęboką traumą dla dzieci. Ze mna jako przykładem nr 1. O pieniądze też się nie boję, oboje mamy niezłą kasę.

Chciałem Was prosić... O rzuceniu jakiegoś przemyślenia, bądź światła na tę historię. Pewnie standardową jakich jest tu milion, które wertuję nocami od tygodni. Może chociaż co sądzicie o tej potrzebie wyprowadzi na połowę czasu... Takie życie obok siebie jest trudne do zniesienia, nie kłócimy się, ale o bliskości nie ma mowy, a rozmowy są zazwyczaj trudne. Nie czuje się natomiast, mimo czasu ani terapii, ani o centymetr bliżej chęci pozostania, czy jakiejkolwiek bliskości, wręcz na myśl o łóżku mam poczucie jakiegoś koszmaru i terapeucie, który nam tu zasugerował, powiedziałem, że to idiotyczny pomysł i że jeśli on tak na serio to ja kończę terapię.

Tyle co możecie - pomóżcie, proszę.