Sprawa pewnie jakich wiele.
Od czasu kiedy się dowiedziałem, minęły już prawie 2 lata.
Oboje mamy z żoną 39 lat. Poznaliśmy się na studiach. Najpierw się kumplowaliśmy, lubiliśmy swoje towarzystwo. Ja jestem introwertykiem, o raczej chmurnym usposobieniu, mielę różne rzeczy w głowie. Ona zawsze uśmiechnięta, optymistka, szukająca pozytywów. O tym, że w końcu zostaliśmy parą zdecydowała właściwie ona, bo wykonała pierwsze i chyba w sumie największe kroki. Ślub mieliśmy w 2008 roku. Rok później pojawił się syn.
W 2009 r. zaczęliśmy pracę. Pracowałem dużo, bardzo dużo, bo nie zarabialiśmy sporo, a chciałem rodzinie zapewnić byt i spokój finansowy. Praca mnie wykańczała fizycznie i psychicznie. Sporo czasu spędzałem przed komputerem. Byłem młody i głupi. Mieliśmy problemy z dogadywaniem się w sprawach seksu. Ona była raczej zamknięta na jakiekolwiek nowe rzeczy. To powodowało między nami konflikty, których nie potrafiliśmy rozwiązać. Mało ze sobą rozmawialiśmy.
W 2010 r. na kursach poznała tego typa. Mąż i ojciec 2 dzieci. Opowiadał jej historyjki o tym, że jest miłością jego życia, że z żoną mu się nie układa itd. Jak sama mówi, poświęcał jej sporo czasu i uwagi. W 03.2011 r. zaczęli spotykać się w hotelach w miejscu pracy i na kursach wyjazdowych. Pewnego dnia znalazłem w domu receptę na tabletki antykoncepcyjne - powiedziała, że to dla naszej niani... Jak zona twierdzi, romans skończył się w 06.2011 r., kiedy pytając go, czy będą razem kiedyś, powiedział jej, że raczej nie, i może jej zaproponować jedynie to, co jest teraz. Mówi, że to ona skończyła, a lampka zaświeciła się jej dopiero po rozmowie z własną matką.
Przez te lata nie miałem o niczym pojęcia.
Powiedziała mi o tym 2 miesiące po śmierci mojego Taty. Zmarł z powodu ciężkiego nowotworu. Przez długi czas zajmowałem się nim, jeździłem z nim po szpitalach, po lekarzach, wiele razy widziałem go na granicy życia i śmierci. Wtedy ona kilka razy w roku (tak mówi), dzwoniła do tego typa, zwykle w celach zawodowych, ale zwykle rozmowy schodziły na tematy prywatne. Żalila mu się wtedy, że w związku z tym, że tale czasu zajmuję się Ojcem, to ona czuje się samotna...
Pierwsze 2 miesiące po tym jak się dowiedziałem, mówiła okropne dla mnie rzeczy: zakochałam się, pogódź się z tym, to był dla mnie ważny człowiek, nie nazywaj go źle, nie mów o nim tak. Z biegiem czasu, wskutek rozmów, sama mówi, że zmieniła ocenę sytuacji i tego człowieka. Widzi, że została wykorzystana. Przepraszała mnie wielokrotnie. Twierdzi, że od 2011 r. nic podobnego się już nie jak wygląda.
Świadomy tego, że sam przyczyniłem się do tej sytuacji, postanowiłem, że spróbuję wybaczyć. Jestem od 2 lat na lekach przeciwdepresyjnych, z rozpoznaną depresją wielolekooporną, byłem u 2 psychoterapeutów - raczej z marnym skutkiem. Mam PTSD.
W domu żona i 3 dzieci. Mam wrażenie, że im dalej tym ostre uczucia są słabsze, ale smutek nie pozwala mi już żyć.
Ona juz nie chce o tym rozmawiać. Mówi za każdym razem kiedy do tego wracam, że wie, jaką krzywdę mi zrobiła i że to był nawiększy błąd jej życia. i że bardzo żałuje, że mi to powiedziała.
Wczoraj znowu wybuchłem.... najpierw 3miesięczny romans, potem lata sporadycznego konktatu, opowiadanie o naszym prywatnych sprawach, do czasu kiedy się dowiedziałem trzymała na skrzynce majlowej wiadomości od niego.... Wczoraj mi powiedziała, że ten kontakt był jej potrzeby. Wczesniej mówiła, że czuła się od niego patologicznie uzależniona.
Dodam, że natychchmiast w 03.2021 zerwała z nim jakikolwiek kontakt, zablokowała i usunęła numer telefonu. Jestem pewien, że się z nim nie kontaktowała.
Kiedy ochłonąłem, podjałem decyzję, że zostaną z rodziną, dam jej szansę. Zadzwoniłem do typa.. oczywiście twierdził, że jej nie zna i nie wie, o co chodzi.Chwilę potem napisał do mojej żony, że to jest jakiś obłęd i o co chodzi.. Postanowiłem, że zadzwonię do jego żony i z nią porozmawiam. Zadzwoniłem. Opowiedziałem jej o wszystkim, o czym wiem. Była zdruzgotana, ale podziękowała mi, że zdecydowałem się na telefon.
Mineły prawie 2 lata. Jestem wrakiem człowieka. Nie wiem, co robić. Kocham swoje dzieci. Żona twierdzi, że od dawna jestem świetnym ojcem. Dzieci mnie kochają, czekają na mnie, spędzam z nimi czas, dbam o nie, jak potrafię. Nadal dużo pracuję. Mamy kredyt na dom.
Nie wiem, co robić. Jestem wierzący, choć do kościoła nie chodzę.