Witam, czytam często to forum w celu znalezienia odpowiedzi.. wsparcia. Może są osoby które już mają to dawno za sobą i w jakiś sposób utwierdzą mnie w przekonaniu że będzie lepiej. Otóż moja historia to chyba podręcznikowy przykład zdrady. Jestem od żony 6 lat starszy poznaliśmy się 8 lat temu. Jak zwykle pierwsze lata wszystko pięknie, ładnie miłość po grób. Po roku już zamieszkaliśmy u teściów razem, Potem ślub najpierw cywilny, w między czasie dziecko, potem kościelny huczne wesele wszyscy gratulują jaka piękna para jacy zakochani... Dodam że to ona się o mnie starała, przez pierwsze pół roku latała za mną aż w końcu rozkochała. Wszystko poświęciłem dla niej, zapierdzielałem jak wół po dniach i nocach żebyśmy remontowali dom, kupowałem samochody jakie tylko chciała które były u kresu moich możliwości finansowych. Od razu nie pomyślcie ze nie poświęcałem jej czasu bo były i wakacje i wspólne spędzanie czasu. No i cała historia zaczęła sie rok temu gdy po okresie macierzyństwa dostała wymarzoną pracę w biurze. Przykład książkowy : nagle przesadne kupowanie ubrań niemal co dzień paczkomat, drogie perfumy, malowanie się dwie godziny przed wyjazdem, ukrywanie telefonu, brak zainteresowania moją osobą, wszczynanie kłótni o byle co, przywożenie pracy do domu. Po jakimś czasie odkryłem w jej tel. wyszukiwane hasła które mi nie mogły przejść przez gardło. Wtedy pierwszy kryzys wyprowadziłem się ale po kilku dniach powiedziała żebym wrócił, że kocha mnie ale mam problem z sobą. Wybaczyłem. Kolejne miesiące mimo ze nawet dobrze się układało to ciągle tkwiło mi to w głowie. Żonie doszły jeszcze nocne wyjazdy slużbowe. Starałem się bardzo o nią, zmieniłem pracę na lepsze zarobki, proponowałem czestsze wyjazdy. Niestety zawsze tłumaczenie a to szkoła a to dziecko za małe. Nawet nie chciała sobie ze mną zdjęcia zrobić. Jedyne wspólne przez rok to na jakimś weselu. A ja dalej jak kura domowa woziłem dziecko do przedszkola, potem wracałem i gotowałem obiad... Bo przeciez księżniczka nawet jajecznicy nie umiała zrobić pozatym i tak siedziała w laptopie całe wieczory. Mimo wszystko były jakieś tam nadzieje jeszcze po nowym roku planowaliśmy w końcu iść na swoje, myślałem ze będzie dobrze w końcu. Aż do pewnego wieczoru pierwsza od dłuższego czasu kłótnia o jakąś głupotę. Kazała mi się wynosić. Dwa tygodnie walczyłem, mówiłem że ludzie się nie rozstają o byle kłótnie to tłumaczyła ze coś w niej pękło itp itd. Odpuściłem, spakowałem się i zabrałem. Mieliśmy kontakt służbowy na temat dziecka, ja oczywiście dalej próbowałem ale bez skutku. Na wszystko miała przygotowana odpowiedź. I oczywiście że nikogo nie ma, że chce do końca życia być sama bo chce wolności. Nie pytajcie jak przeprowadziłem śledztwo i wszystko we mnie uderzyło jak grom z jasnego nieba. Romans a w zasadzie to chyba związek z szefem... Od pół roku przed rozstaniem co najmniej, podejrzewam że wcześniej się w nim podkochiwała aż w końcu dopięła swego. Wyjazdy slużbowe też zrobiły swoje. A ja wtedy usypialem i karmiłem naszą małą dzidzie. Gdy się dowiedziałem a miałem 100% informacje, internet nie zapomina tym bardziej jak ktoś jest nieuwazny. Pojechałem zabrałem resztę swoich rzeczy i bez krzyków powiedziałem ze wiem o wszystkim. Oczywiście wypieranie się ale w końcu ugięła się i przyznała że niby tak zakochała się w nim ale on nie wie o tym. Co było kłamstwem. Kontakty nasze ograniczyły się do przekazywania dziecka na widzenia i pytań do mnie czy złożyłem pozew. Mogłem to zrobić natomiast po rozmowie z prawnikiem stwierdziłem że lepsze będzie za porozumieniem stron a dlaczego : dla mojej córci która bardzo kocham i chce wychowywać. I nagle kolejny cios - ten wąż mnie ubiegł i po miesiącu przychodzi mi pozew z mojej winy! O zabranie mi praw rodzicielskich, Że piłem, ze nie opiekowałem się dzieckiem, ze wszczynałem awantury...wszystko kompletne brednie choć przyznam szczerze że w momencie gdy to czytałem naprawdę miałem ochotę jechać do niej i ją rozszarpać. Pozew przyszedł dzień (!) przed rozprawą i na szybko udało mi się załatwić odwołanie i sąd nawet nie rozpatrywał rozwodu tylko skierował na mediacje. Zastanowiałem się też dlaczego tak jej z tym spieszno, ale znałem też ich plan. Znaczy ona jest naiwna jak but bo posłuchajcie najlepszego: on ma 41 lat, żonę, trójkę dzieci i obiecał jej że jak ona się rozwiedzie to on za trzy lata się rozwiedzie jak już najmłodszy syn pójdzie do liceum bo jeszcze jest za mały. Dla mnie po prostu jej naiwność nie zna granic. No ale nic niech tam sobie żyją za te trzy lata niech im będzie. I powiem wam ze postanowiłem się już po rozprawie odciąć całkowicie, nie pisać, nie dzwonić,jedynie informacja kiedy przyjeżdżam po dziecko. I teraz nie wiem jak to rozgryźć czy kolejna jej gra nagle wydzwania o takie pierdoły, co u mnie słychać, potem proponuje mi wyjazd na zakupy nie zgodziłem się, potem na piknik rodzinny żebym zrobił to dla dziecka wtedy już wymiękłem ale rozmawialiśmy tylko o dziecku. Chciała zagadywać na inne tematy ale ja nie chciałem. I ciągły tekst żebyśmy żyli w zgodzie. Nie wiem już co o tym myśleć chce się rozwieść a niby proponuje te wyjazdy i dzwoni co trochę. Już jej w ogóle nie ufam, i nie wiem czy to jest chęć nawiązania dobrej relacji czy próbuje mnie zmiękczyć przed kolejną rozprawą żebym przystał na jej warunki. Te nasze spotkania też nie pomagają. Niestety teraz co powiem jest najgorsze dla mnie. Z jednej strony jej nienawidzę za to jak mnie potraktowała ale z drugiej niestety dalej kocham i chyba jestem tak głupi że powiedziała by słowo i bym wrócił. Każdego dnia wieczorem mówię sobie: jutro zapominam o wszystkim i zaczynam nowe życie, ale budzę się rano i wszystko wraca. Ale już wiem że nie ma odwrotu i im szybciej to się skończy tym lepiej dla mnie i mojej córci. Nie wiem w ogóle jak zacząć nowe życie, zostałem niemal z niczym, wróciłem do domu rodziców, praktycznie bez oszczędności, z alimentami które zabierają mi 1/3 pensji, ze starym autem.. Mógłbym się starać o to wszystko co tam zainwestowałem ale nawet mi się nie chce. Jedyną radość dają mi widzenia z córcia a reszta jest do d.. y. Niestety też praktycznie w ogóle nie piłem alkoholu może raz na miesiąc, teraz co dzień wieczorem przynajmniej 3 piwa. Pewnie zhejtujecie no ale niestety tak jest. Teraz mi się nie chce naprawdę nie mogę się odnaleźć, wracam z pracy i po prostu siadam i myślę. Ona była pierwszą i jedyną miłością mojego życia, nawet na myśl o szukaniu kogoś nowego w przyszłości to od razu mam złamanie kto weźmie rozwodnika z dzieckiem i tyloma problemami. Gdzieś czytałem ze średnio 11 tygodni cierpi człowiek po rozstanu. Tu minęły 3 miesiące a ja dalej jestem wrakiem siebie samego. Jestem świadom tez swoich błędów, brakiem stanowczości i tym że czasem trzeba być s...... m. Ale teraz to już po gołębiach. Może ktoś z forum w jakiś sposób pocieszy jak długo to może trwać i czy w ogóle jest dla mnie szansa na ułożenie sobie życia. Może to nie pytanie tylko bardziej oczekuje przykładów z życia wziętych w podobnej beznadziejniej sytuacji. Pozdrawiam T.