Cześć wszystkim! Jak do tej pory uważałem, że tworzę z żoną wręcz idealny związek, w którym jest szacunek, zaufanie, miłość, wzajemne wsparcie. No ale niedawno odkryłem, że moja żona w trakcie naszego związku pisała ze swoim byłym kochankiem i jednocześnie również jej szefem, padały tam słowa "kocham", "było cudownie" itp. Żeby zrozumieć sytuację to należy małe wprowadzenie - jej szef to podstarzały kobieciarz, który wykorzystuje swoją pozycję zawodową i pieniądze do imponowania młodym naiwnym panienkom. Dzięki czemu udaje mu się utrzymywać mimo rotacji minimum 2 aktywne kochanki. Ma też ofc żonę i dzieci. No i teraz do rzeczy, moja żona zanim się poznaliśmy wdała się z nim w romans, trwał ze 3 lata. Próbowała się za wszelką cenę z tego wyplątać, kiedy zdała sobie sprawę w jakiej toksycznej relacji jest i jest tak naprawdę tylko "jedną z wielu", ale wcześniej zawsze i tak mimo wszystko do niego wracała. Aż poznała mnie - skończyła to definitywnie. On tego, że to koniec nie wziął poważnie, bo już wiele razy słyszał, że to koniec a i tak wracała. Kiedy zdał sobie sprawę, że tym razem to na serio to stał się mega agresywny w stosunku do mojej żony (wtedy jeszcze dziewczyny), obrażał, groził konsekwencjami służbowymi, wyżywał się przy całym dziale. No i przede wszystkim jego ego ucierpiało, że ktoś jednak go zostawił, do uważał, że to on został oszukany (!), serio w jego mniemaniu on był w porządku, bo co prawda miał i ma inne kochanki, ale to moją żonę kocha i ma wobec niej plany (obiecywał, że się rozwiedzie, tylko cały czas coś wypadało i jakoś tak się nie udawało). Moja żona w obawie o swoją karierę (musi jeszcze przez jakiś czas niestety z nim pracować), uznała, że zastosuje narrację - on był idealny, było cudownie, ale poznała mnie, tak wyszło i należy jakoś żyć dalej. Nic mi o tym nie mówiła (ja byłem przekonany, że temat zamknięty i tyle), wiedziałem że razem pracują itp. ale nie miałem powodu by jej nie wierzyć. Pewnego dnia odkryłem na telefonie żony wiadomości od niego - to był taki cios, że nie jestem w stanie opisać. W wiadomościach, że oczywiście wciąż go kocha, często myśli jak im było dobrze, że on to jej największa miłość. Skonfrontowałem się z żoną, tłumaczyła, że to co pisała nie miało dla niej żadnego znaczenia, bo nie kocha go od bardzo dawna, wręcz się go brzydzi, ale pisała tak żeby jego ego połechtać i mieć względny spokój w pracy. Uznała, że skoro za jakiś czas i tak odejdzie to będzie to najlepsze wyjście. Jej wersja ma też w sumie odbicie w wiadomościach - po zerwaniu dostawała groźby, szantaż i wyzwiska na przemian z deklaracjami pomocy, szanowaniu decyzji itp. W wiadomościach nie było też prób inicjowania kontaktu z jej strony - jej wiadomości to były w zasadzie tylko odpowiedzi na jego wiadomości (na zasadzie "Oj jak nam było kochana cudownie", "Tak, było wspaniale"). Z kolei na próby zasugerowania spotkania, czy wręcz wprost seksu to albo zmieniała temat, albo zwyczajnie nie odpisywała. Z jednej strony to co ona mówi jest i logiczne i spójne, do tego przez cały nasz związek nie zauważyłem niczego niepokojącego, wręcz jeszcze bardziej się kochamy i jesteśmy szczęśliwi. No ale z drugiej strony kiedy przeczytałem, że to on był jej marzeniem, że kocha go, że cudownie im razem było, to podkopało to moje poczucie wartości i bezpieczeństwa. Zresztą to tylko jakiś tam wycinek, dużo tam padło takich słów, że zacząłem mieć wątpliwości co jest prawdziwe a co nie. Na koniec tylko dodam - tej sytuacji by nie było gdyby moja Ukochana zanim zaczęliśmy być razem nie okłamała mnie, że romans z tym gościem jest zakończony. To był mój warunek - nie wchodziłbym w związek dopóki druga osoba nie ma zamkniętych poprzednich relacji. Co prawda zaraz po tym jak mi powiedziała, że "to zakończone" pojechała do niego żeby to definitywnie zakończyć. A jak on dostał odpału to nie mogła mi o tym powiedzieć, bo wyszłoby, że mnie na wstępie okłamała. Wiem też z wiadomości, że po tym jak mu powiedziała, że to koniec to jeszcze kilka razy u niego była (początek naszego związku), bo on ciągle miał potrzebę wyjaśniania jakichś rzeczy itp. Moja twierdzi, że na tych spotkaniach tylko rozmawiali. Macie jakieś swoje spostrzeżenia? Ja z jednej strony jej wierzę, logika w tym jakaś jest. A z drugiej jednak cały czas mnie męczy to co przeczytałem, że co jeśli to prawda i ona nie jest z nim, bo wie, że on się nigdy nie rozwiedzie i znalazła sobie alternatywę w postaci mnie? Naprawdę, do niedawna byłem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, cudowny związek, cudowna kobieta, poukładane życie i buuum.