Rok temu opisałem wam swoją porażkę http://www.zdradzeni.info/news.php?readmore=5442. Było wiele komentarzy, z wieloma się nie zgadzałem. Jednak muszę przyznać... mieliście rację, choć ja postanowiłem zaryzykować i jakoś to wszystko posklejać, ale do tanga trzeba dwojga. Więc co się wydarzyło przez ten rok? Po zeszłorocznych przejściach postanowiłem jakoś odbudować nasz związek. Widziałem wiele zaniedbań z mojej strony i chciałem to jakoś zmienić. Spędzaliśmy sporo czasu razem, starałem się co jakiś czas kupić żonie jakiś prezent, coś wartościowego albo zupełnie banalnego jak kwiaty. Starałem się z nią rozmawiać, słuchać tego co mówi, dzielić się własnymi problemami. Jakiś czas po tamtym poście który tu zamieściłem, okazało się, że żona przeniosła swój WhatsAppa na firmowy telefon, do którego nie miałem dostępu. Zapytałem jej po co to robi, więc oznajmiła mi, że jest to jej niezbędne w pracy. Była to bzdura, bo w jej pracy nie wolno korzystać z komunikatorów. Powiedziałem, żeby sobie przemyślała to i zdecydowała co dalej. Postanowiła usunąć komunikator i znowu było przez jakiś czas różowo. Jakiś czas później zauważyłem, że ciągle korzysta z Sympatii. Stwierdziła, że nie jest to nic złego, bo ma tam przyjaciół. Moja odpowiedź była jedna. Sympatia to nie portal do szukania przyjaciół zajmujących się gotowaniem, albo robieniem zdjęć motylkom, to portal dla ludzi szukających miłości lub sexu. Nie chodzi się do burdelu po to, by oglądać obrazy na ścianie. Na sympatii przestałą się logować, choć wydaje mi się, że założyła inne konto. Zimą zaplanowaliśmy wspólny wyjazd w góry na jeden dzień. W piątek moja Pani miała wolne, siedziała w domu. Wieczorem przyszedł sms - "Szkoda, że mnie tak wystawiłaś i nie mogliśmy się spotkać". Następnego dnia byłem zdecydowany się rozstać. Przecież to niewątpliwie efekt jakiś kolejnych gierek. Porozmawialiśmy i jak głupi znowu dałem się ugłaskać. To jakiś gość, chciał ją na kawę zaprosić do galerii, ale nie pojechała. No fakt, nie pojechała bo rzeczywiście siedziała w domu. W każdym bądź razie mnie przeszło. Jednak z każdym tygodniem nasze relacje słabły. Choć się starałem, zapraszałem, usiłowałem wyciągnąć gdzieś i wlać w nasz związek choć odrobinę szaleństwa, ona była zmęczona, znudzona, nie miała czasu, ochoty itd. Sex też stał się... wymuszony. Raz w miesiącu na odczepne i spadaj. Tuż przed wakacjami złapała jakiegoś focha. Nie wiem o co, choć między innymi o to, że ja ją ograniczam i staram się sprawdzać. Może i było trochę w tym racji, ale sprawdzałem coraz rzadziej. Niełatwo jest odzyskać zaufanie. Ona powinna o tym wiedzieć, bo sprawdzała mnie przez kilka lat. Ja raczej przypisywałem to jakiemuś kryzysowi związanemu z wiekiem. Chciałem jej pokazać, że ciągle jest piękna i atrakcyjna. Pojechaliśmy na wakacje i w romantycznym miejscu dałem jej wymarzony pierścionek z brylantem. Nie wiem co mnie podkusiło i zaproponowałem skromny ślub kościelny bo religia była dla niej zawsze ważna i wiem, że tego jej brakowało. Pierścionka nie przyjęła i odmówiła ślubu. Stwierdziła, że zależało jej na tym kilka lat temu, a teraz już nie potrzebuje. Teraz ma swoje plany i chce je realizować. Poczułem się... jak zbędny dodatek do jej życia. Następnego dnia powiedziała, że pierścionek może przyjąć, ale na ślub się nie zgadza. Dałem jej bo w sumie nie znaczył dla mnie nic. Zacząłem się zastanawiać, gdzie w tym wszystkim jestem ja i moje miejsce. Ponieważ żona miała nieco więcej urlopu, postanowiła pojechać na tydzień w góry. Ja zostałem w domu i w pracy. Rozmawialiśmy codziennie, pisaliśmy wiadomości, wysyłaliśmy zdjęcia. Krótko mówiąc, miało się ku lepszemu. Pewnego dnia nie mogłem znaleźć jej zdjęcia więc zalogowałem się na jej konto na komputerze bo zdjęcia się synchronizują same. Po chwili synchronizacji znalazłem zdjęcie jakiego szukałem i... zdjęcie penisa i faceta. Nie, nie z jej pokoju. Ktoś jej to wysłał a ona przez nieuwagę zapisała w bibliotece zdjęć. Znowu zrobiłem awanturę i znowu jakoś mnie przekupiła. Stwierdziła... że to moja wina !!! Bo ja ją sprawdzam a zdjęcie było specjalnie pozostawione by się przekonać czy ja ją sprawdzam. Bardziej idiotycznego tłumaczenia nie słyszałem i bardziej głupiego człowieka niż ja, udający że w to wierzę, też. Kilka dni później bańka pękła. Ni z tego ni z owego, moja żona stwierdziła, że szukać czegoś w jej telefonie i ją ograniczam. Wylogowała swoje konto na komputerze i zmieniła swoje kody na telefonie. Przy okazji powiedziała mi to co mi powiedziała na wakacjach. Że ona ma swoje życie, swoją pracę i swoje plany. Nie może pozwolić sobie na takie ograniczenia ani na kontrolę z mojej strony. Jeśli mi się nie podoba, to ona może się wyprowadzić. I wiecie co, wtedy przejrzałem na oczy, coś we mnie pękło. Przestałem się interesować tym co robi, nie mam ochoty z nią rozmawiać ani nawet jej dotknąć. Brzydzę się nią i wstydzę się z nią gdziekolwiek pokazać. Choć ona usiłuje udawać, że jest normalnie, mnie przestało to interesować. Wylądowałem u psychologa. Staram się teraz odnaleźć samego siebie. Dziesięć lat byłem tresowany jak małpa w zoo po mojej zdradzie. Dziesięć lat walczyłem o to, by mi wybaczyła. Kolejny rok, rok po jej zdradzie walczyłem o nasz związek. Ale teraz mam już dość. Chyba czas się rozstać i chyba czas przyznać wielu z was.... cholera - mieliście rację. W przyszłą sobotę mija kolejna, 11 rocznica naszego ślubu cywilnego, a ja mam ochotę uciec gdziekolwiek. Nie wiem nawet co mam zrobić w ten dzień. Nie jestem ślepy, widzę, że blokada telefonów miała dać jej wolność i bezpieczeństwo. Widzę, bo pisze, koresponduje choć ja nie wiem z kim i nawet jak widzę że coś pisze, staram się nie wchodzić. Nie chcę, żeby widziała nawet to, że mnie to może interesować. Teraz muszę nauczyć się żyć bez niej, muszę przygotować się na to, żeby jej powiedzieć idź sobie. Muszę nauczyć się być brutalny, bo mieszkanie jest moje i to ona musi się z niego wynieść i zostawić dziecko ze mną. Dziecko (ma 14 lat) które zaczęła zauważać kilka tygodni temu. DOtychczas ograniczałą się do kupienia mu ubrać i zagonienia do nauki. reszta była na mojej głowie. Nie interesowało ją co dziecko robi, czym się martwi ani czym intereseuje. Było tak samo zbędnym dodatkiem do jej życia jak ja.... No ja byłem potrzebny jak trzeba było dać pieniądze na życie, posprzątać i coś załatwić bo księżniczce się nie chciało. Ostatecznie w nagrodę mogła mi raz w miesiącu dać... ale nie częściej. Jeszcze raz wam przyznaję, mieliście rację. Ten wpis powstał... raczej ku przestrodze tym, którzy chcą walczyć o swój związek za wszelką cenę. CHyba nie zawsze warto.