Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
Krista martica monia30
patrycjaP
tuptus| Julia_ | 26. Kwiecień |
| inaccessible | 26. Kwiecień |
| sylwus | 26. Kwiecień |
| DoMeL | 26. Kwiecień |
| arkadius1970 | 26. Kwiecień |
Obito | 00:42:47 |
|
Kalinka93 | 00:52:52 |
|
#
poczciwy | 01:28:41 |
|
makasiala | 02:01:02 |
|
Marek1987 | 02:32:16 |
To co się wydrzyło jest niewiarygodne. Byłam z miłością mojego życia od 18 roku. Po 12 latach związku rozpętał się koszmar. Związek był dość młodzieńczy przez cały okres, oboje mieliśmy dość dobrze i nie braliśmy odpowiedzialności za życie. On po 5 latach wpadł w depresje, nie byłam w stanie go z niej wyciągnąć. Trudno żyje się z osoba która odpiera od siebie wszystko. Ja miałam intencje aby go wyciągnąć z tego, próbowałam na wszystkie sposoby. Byłam tylko obarczana tym ze to moja wina, ze nie umiem go z tego wyciągnąć. Ale to było później. W trakcie bardzo się kochaliśmy było ogromne uczucie. Jak z bajki - miłość mimo wszystko. Po 11 latach oświadczył mi się na co czekałam długo - byłam dość nieznośna przez to i miałam za złe ze nie zakładamy rodziny a już dużo czasu minęło. Gdy zbliżało się do ślubu mielismy dużo problemów, ja próbowałam coś dopiąć w pracy i bardzo mi zależało żeby to dopiąć przed ślubem a on miał dużo swojej pracy (zaczął normalnie żyć pół roku wcześniej kiedy w końcu jakoś udało mi się go namówić na pomoc lekarza aby wyciągnął się z depresji). Nagle zaczął czuć ze żyje. I zdradził - na wyjeździe służbowym. Później wyjazd w to samo miejsce i znów. Dowiedziałam dzwoniąc do niej bo intuicja mnie męczyła. On błagał żebym mu dała szanse, ze to nic nie znaczyło ze to tylko skok w bok bo chciał zobaczyć jak to jest. Widać było ze kocha i ze mu na mnie zależy. Wróciłam. Wzięliśmy ślub. Przez 2 tygodnie było super. Później wracało to do mnie nie umiałam odpuścić. Zadawałam pytania, męczyłam. On na złość robił bardzo niepokojące rzeczy. Nie dałam mu szansy. Postanowił odejść. To moja wina i nie umiem sobie z tym poradzić. Czy możliwe ze wszystko było moja wina? Mimo miłości i dobrych chwil, dopasowania do siebie. Czy nie miałam prawa zadawać pytań? Od zdrady minął miesiąc. Nikt mnie nie rozumie, ze ja przez to wpadałam w paranoje (szukanie po komórkach. Wiadomości dopytywanie). Obecnie mam ogromne poczucie winy z którym nie umiem sobie dać rady. Pomóżcie.
No jakbyś nie kombinowała, nie jesteś w stanie być odpowiedzialna za wszelkie zło tego świata. A już na pewno nie za to, co zrobili inni w tym Twój mąż.
Minął dopiero miesiąc - żeby się uspokoiło musi jeszcze "trochę" potrwać...
A w ogóle to jak mogłaś?!
Widzisz co narobiłaś,widzisz?!
Toż Twój mąż chciał sobie tylko trochę "podymać z ciekawości"...
I tyle...
Cały czas Cię kochał...
A Ty się czepiasz zamiast mu ołtarzyk postawić i kadzidełko zapalić, że on taki wierrny... że tylko raz...
nie odpowiadasz za to co zrobił twój narzeczony ,to on podjał decyzje nie ty, ty go do niczego nie zmusiłaś.
Twoje emocje zostały zagłuszone przez twoje wielkie marzenie czyli założenie rodziny. Wydaje mi się że to było dla ciebie ważniejsze niż to jaka krzywdę on ci wyrządził.
W tym że zadawałaś pytania które mu nie pasowały i postanowił odejść nie jest twoją winą , pokazuje natomiast że on nie zrozumiał co zrobił , że według niego miał do tego prawo bo chciał tylko sprawdzić a ty powinnaś to zaakceptować. Szkoda że doszło do ślubu teraz będzie trochę trudniej się rozejść.
tu jeszcze nic nie musi oznaczać zamkniętej księgi..
Z czego wynikała jego depresja ? Jakie było jej podłoże ? Może tu jest klucz, by zrozumieć pare zachowań zarówno jego jak i Twoich...
Co do zameczania ? Nie da rady zakopać wszystkiego pod dywan. Są konsekwencje każdego czynu, w zdradzie jest ból, drugiej osoby. Jej niepogodzenie, pytania, oczekiwanie transparetnosci i udowadniania miłości. Jasne gdyby trwa to z taka sama siła po 10 latach od zdrady nie jest to normalne, jednak w początkowym okresie wydaje się naturalne.
Nic nie zwalnia z odpowiedzialności za jego wybór pod tytułem zdrada, jednak być może są jakies elementy (ta depresja to jakiś trop), które pokazują jak się oddalaliscie..
Cytat
Cytat
od kiedy to partner jest od tego aby wyciągać z depresji?
jesteś psychiatrą? masz szerokie wykształcenie w tym kierunku?
depresji masz kilka postaci, przy wychodzeniu z każdej trzeba podjąć inne działania; różne są przyczyny depresji, w tym również mogą być uwarunkowane np genetycznie; masz wiedzę, która pozwala to ustalić i przyjąć właściwa drogą postępowania? gro depresji wymaga uregulowania bardzo silnymi lekami chemii w mózgu;
jak Ty chciałaś go leczyć? i dlaczego akurat Ty? po co i dlaczego sobie wzięłaś coś takiego na głowę?
nawet psychiatra nie leczy swoich bliskich, bo może nie być obiektywny, zbyt zaangażowany emocjonalnie; a Ty co chciałaś zrobić? kijem Wisłę zawrócić?
tutaj na zetce często powtarzamy starą prawdę, nikt nie może i nie powinien bawić się w terapeutę swojego partnera; to jest największa głupota i krzywda jaka można zrobić i jemu i samemu sobie;
życie z osobą w depresji (gdy ktoś najbliższy obok bardzo się męczy, a niewielki mamy na to wpływ), jest wystarczająco trudne, by nie dodawać sobie dodatkowych ciężarów i zobowiązań na głowę; zobacz jak dużo wzięłaś na sobie na głowę i po co? jesteś bardzo dzielna, że chciałaś sobie z tym poradzić; tylko, że może warto już po czasie wyciągnąć właściwe wnioski z tej sytuacji, zamiast się obwiniać, bo jeśli nie wiedziałaś jak sobie z tym radzić i nie miałaś w tamtym okresie odpowiedniego wsparcia i pomocy, to o co Ty chcesz się teraz obwiniać? o to, że nie byłaś Bogiem, nie zjadłaś wszystkich rozmów, nie od razu wiedziałaś jak postępować w tak trudnej sytuacji w jakiej się znalazłaś? miałaś pełne prawo nie wiedzieć; tym bardziej jeśli nie miałaś z zewnątrz fachowego wsparcia dla samej siebie; nie musisz wiedzieć wszystkiego; i nie musisz czegoś robić za kogoś by zasłużyć na miłość;
po co próbujesz robić coś za kogoś? to była jego depresja; i tylko on był władny szukać dla siebie fachowej pomocy; mogłaś śmiało ograniczyć się jedynie do dawania mu jedynie wsparcia, a nie zabiegania o wyciąganie go z tego; bo to dwie różne rzeczy są; nie musisz dokonywać cudów, by zasłużyć na miłość;
i nawet jeśli popełniłaś błąd, potraktuj to jako lekcję i zwyczajnie wyciągnij wnioski, zamiast się za to samobiczować; popełniasz błąd, to przepraszasz i jeśli to możliwe starasz się go naprawić i więcej już nie popełniać; i to wystarczy by przestać się czuć winnym; bo masz pełne prawo popełniać błędy, tym bardziej jeśli jesteś w jakiejś trudnej sytuacji pierwszy raz i nie masz doświadczeń, jak w niej postępować; doświadczenia w postępowaniu z depresją, to jest wiedza zdobywana przez wielu fachowców przez lata; jak nie masz kierunkowego wykształcenia, nie miałaś najmniejszych szans sobie z tym poradzić;
zdrada to odrębny temat; bo to z kolei jego wybór;
oddziel sobie to, za co Ty jesteÅ› odpowiedzialna, a za co odpowiedzialny jest on;
jesteś odpowiedzialna za swoje działania i wybory, a on za swoje;
to nie Ty zdradziłaś; to on sobie nie poradził z udźwignięciem własnego popędu; czy zapanowaniem na swoim problemem z depresją, tak by Ciebie nim nie obciążać; i o ile kwestie depresji można jakoś wytłumaczyć i dać mu w tej kwestii pełne zrozumienie, bo to trudne do opanowania schorzenie; to ogarnięcie popędu i bycie uczciwym względem bliskiej osoby już aż tak trudnym i niezależnym od niego wyzwaniem nie jest; tylko odzwierciedleniem jego kondycji, jako człowieka i wartości jakie posiada;
Komentarz doklejony:
Cytat
a on dał szanse Tobie?
Cytat
co jest Twoja winą? że targały Tobą silne emocje, znalazłaś się w bardzo trudnej sytuacji, nie miałaś wystarczających zasobów na daną chwilę i nie potrafiłaś sobie z tym wszystkim radzić?
Cytat
Nie daj sobie wmówić żadnej winy. Zdradzajacy lubią przerzucać ją na partnerow, przyczepią się do byle czego, aby tylko się wybielić.
Cytat
Miałaś prawo. Nie chce odpowiadać, bo to dla niego niewygodnie a przecież nie bolało ani nie płakał jak się migdalił z kochanką.
Cytat
Paranoja jest raczej normalna, wielu z nas ma ją za sobą i musiało się z nią zmierzyć, poczucie winy pewnie też. Jednak wraz z upływem czasu będzie lepiej, trzeba przejść przez etapy dochodzenia do siebie po zdradzie :cacy
"od kiedy to partner jest od tego aby wyciągać z depresji?"
Masz rację - nie jest chyba, że ma ku temu fachowe (lub doświadczalne) przygotowanie.
Ale partner jest od tego by być przy chorym, a nie wypinać się na jego problemy.
Chory ma prawo mieć tę "pewność", że dostanie od najbliższej osoby uśmiech lub motywacyjnego kopa w razie konieczności...
Że zostanie przytrzymany za rękę, gdy będzie chciał "biec na oślep" lub popchnięty do działania, gdy "stanie jak słup soli".
Nie jestem z kamienia, ani ze stali choć niektórzy uważają, że "nie do zeje....a"
Po ostatnim powrocie z "wojny" naprawdę nie radziłem sobie z rzeczywistością...
Miotałem się, szukałem pomocy, błądziłem...
Wówczas poprosiłem moją dziś byłą żonę o pomoc...
Nie, nie miała mnie leczyć. Chciałem zwyczajnie by była "obok", może cos zasugerowała, może coś wskazała czego nie dostrzegam, bo widziałem ,ze ona w tym czasie "jest na fali", że leci w swoją stronę, "spełnia się", "realizuje swoje marzenia"...
Że "ma moc"...
Odpowiedziała mi: "Ale ja nie wiem czy mam ochotę ci pomóc"
Wszelako "pomogła mi" jednak choć inaczej...
Partner nie jest od tego by leczyć, ale jest od tego by być przy chorym...