[b]Ja[/b] 12 lat temu popełniłem jeden z największych błędów swojego życia. Zdradziłem swoją żonę. Choć byliśmy bez ślubu, traktowałem ten związek jak małżeństwo. Przyczyna ? Pamietam jak dziś. Żona zaszła w ciążę, urodziła dziecko. Najpierw była na urlopie macierzyńskim, później wzięła wychowawczy bo do pracy wracać nie chciała. Żyliśmy z jednej pensji i było ciężko. Ja w gospodarowaniu pieniędzmi nie byłem też dobry. Raczej kiepski. Problemy finansowe wkurzały żonę, aż wreszcie powiedziała dość. Celibat aż wyprostujesz finanse, uregulujesz zaległości. Celibat trwał dwa lata. Nie raz usiłowałem nakłonić ja do sexu, nie raz się starałem. Nie udało się i coś pękło. Nowa znajomość szybko zaowocowała przygodnym sexem. Po kilku dniach drugim zbliżeniem. Później zacząłem wycofywać się z tej znajomości. Powolutku i delikatnie. Do czasu, gdy nowa znajomość oznajmiła, że jest w ciąży. Choć nie bardzo w to wierzyłem, stosowaliśmy zabezpieczenia, pewności nie miałem. Ciąża wymusiła podtrzymywanie tej pechowej znajomości. Dziewczyna chciała kontynuować ja także na podłożu sexu twierdząc, że w ciąże już zaszła wiec to nie ma znaczenia. Uległem tylko raz, ten trzeci. Moje wątpliwości co do ciąży szybko były rozwiewanie. A to tester, a to badania od ginekologa, a to USG. Po pewnym czasie pojawiły się i roszczenia finansowe, bo przecież kobieta w ciąży ma większe potrzeby. Gdy bywałem oporny, moja rprzyjaciółkar1; odwiedziła mnie w domu. Wiedziała, że mam żonę i dziecko. Wiedziała na jakim osiedlu mieszkam, wiedziała, że mam psa dość niezbyt popularnej rasy. Choć owa wizytę udało mi się jakoś wytłumaczyć żonie, żona była podejrzliwa i rozdrażniona. Rozmowa z rprzyjaciółkąr1; odbyła się na klatce w cztery oczy. Podczas rozmowy powiedziała, że wie gdzie mieszkam i jak nie chcę sobie narobić gnoju, to żebym jej nie unikał i wziął odpowiedzialność za ciąże. Mijały kolejne miesiące, rprzyjaciółcer1; brzuszek rósł. Tak mi się wydawało. Dostawałem nowe zdjęcia USG, nowe dokumenty z badań. Zaczęła snuć plany co będzie dalej, jak dziecko będzie miało na imię itd. W końcu nie wytrzymałem. Po kolejnych zadaniach finansowych (na badania, na witaminki itp) załamałem się. Przyznałem się żonie do wszystkiego. Rozmowa była spokojna i długa. Kluczem było to, jaka jest moja decyzja. Powiedziałem bez namysłu, że chce zostać z nią. Bardzo to przeżyła. Jej nastroje wahały się jak wahadło w zegarze. Od złości do namiętności. Była wówczas nacudowniejszą kobietą w trakcie sexu by po kilku godzinach stać się największa zołzą. Ona cierpiała, ja także. Ona z mojej winy, ja ze swojej. Potulnie znosiłem jej humory i starałem się pomóc. Niestety problemem w zapomnieniu była wisząca ciąża. To właśnie moja żona była na tyle silna, by zaaranżować spotkanie z moją kochanką i jej rodzicami pewnymi tego, że będą mieć wnuka. To ona ustaliła zasady i dała mi jeszcze raz możliwość wyboru. Wyboru jasnego dla wszystkich. Ustaliliśmy wówczas, że nie będziemy się już spotykać i nawiążemy kontakt dopiero wówczas, gdyż rprzyjaciółkar1; urodzi. To niestety nie pomagało jej zapomnieć, mnie także. Czekaliśmy kilka, niezwykle długich miesięcy. rPrzyjaciółkar1; kilkakrotniusilowala nawiązywać kontakt, ale ja go unikałem, zreszta moja żona skutecznie broniła swojego terytorium. Nie było łatwo. Przy najdrobniejszych problemach, różnicy zdań problem sprawiał, ze byłem bez szans. Nawet nie pamietam ile razy chciała się z dzieckiem wyprowadzić i ile razy błagałem, by została. Choć termin porodu minął, nie uzyskaliśmy wiadomości o dziecku. Żona chciała wyjaśnić sprawę do końca i wspólnie zadzwoniliśmy do rprzyjaciółkir1;. Okazało się, że ciąża była jednym wielkim kłamstwem zaserwowanym przez wariatkę nie tylko mojej, ale i własnej rodzinie. Żona zażyczyła sobie, abym wniósł oskarżenie cywilne związane z wyłudzeniem pieniędzy. Choć wiedziałem, że to nie ma sensu gdyż pieniądze jakie przekazywałem były oddawane bez potwierdzenia, złożyłem taka sprawę. Wiedziałem, że dla żony jest to ważne. Sprawę oczywiście przegrałem, ale chyba nie to było najważniejsze. Najważniejsze dla żony było to, że tamta kobieta nic dla mnie nie znaczyła. Później wzięliśmy już oficjalnie ślub cywilny. Ja z problemem borykałem się przez kolejne lata. Nie tylko żona wiedziała o zdradzie, ale nasze rodzinne problemy stały się problemami na większa skale. Teściowie dowiedzieli się dość szybko i choć nigdy nie powiedzieli mi złego słowa, ja do dziś czuje wstyd. Życie po zdradzie jest okropne. Przy każdej sprzeczce argument zdrady mógł wypłynąć. Argument, na który odpowiedzi nie ma. Żona dość skrupulatnie kontrolowała co robię i starała się wiedzieć o wszystkim. Ile razy była pewna, że coś kombinuje choć nie kombinowałem. Ile razy kończyło się to awanturą. Ile razy płakałem z bezsilności. Nie pamiętam. Po wielu, wielu latach nasze życie wróciło do normy. Choć kontrole stały się sporadyczne, choć argument zdrady w naszych sprzączkach pojawiał się rzadko, zawsze musiałem liczyć się z tym, co niosła przeszłość. Nigdy nie uległem pokusie. Choć czasem wydawało się, że można spróbować, zawsze wiedziałem, że kolejnej szansy nie będzie, a ja kocham moja zołzę. [b]Ona[/b] Rzecz zabawna, bo jesteśmy trochę przeciwieństwem. Moja żona kocha góry. Ja chodzenie po górach traktuje jako dopust Boży. Ja kocham historie, miasta i komputery, dla mojej żony to smród antyków, duszna miejska dżungla i złomy nie warte uwagi. Znaleźliśmy jednak wspólne rzeczy. Razem zakochaliśmy się w pewnej, europejskiej stolicy do tego stopnia, że staramy się do niej jeździć przynajmniej raz na kwartał. Razem stwierdziliśmy, że jest to miejsce w którym się świetnie czujemy i moglibyśmy tam żyć. To miasto, które nas wzywa. I nawet gdybym o trzeciej w nocy powiedział, jedziemy, ona byłaby gotowa. Z miastem tym związane tez jest pewne wspomnienie piosenki. Piosenki w wykonaniu mało znanej w Polsce artystki. Artystki której oboje staliśmy się fanami do tego stopnia, że pojechaliśmy razem na koncert. Pierwszy raz w życiu razem na koncert. Choć byłem już grzecznym chłopcem przyznam, że czasem zapominałem się w swoich zajęciach. Realizowałem swoje zainteresowania, podobnie jak moja żona swoje. Czasem żyliśmy obok siebie, a nie razem. Wspólne wakacje w zeszłym roku były przepojone sexem. Pojechaliśmy bez dziecka i mogliśmy eksperymentować, a ja dopiero wówczas poznałem, jak moja żona potrafi zaszaleć. Byłem zaskoczony. Zimą moja żona przeszła pewna metamorfozę. Zmieniła styl. Zaczęła nosić pończochy i wyglądać naprawdę sexi choć czułem, że nie dla mnie. Moje pytania zbywała twierdzeniem, że nosi pończochy bo lubi. Dziwne bo nigdy nie nosiła wcześniej, a jedna para która jej kupiłem wiele lat wczesniej, chyba zgniła w szufladzie. Choć wiedziała, że pończochy mnie kręcą, jakoś nigdy nie były dla mnie. Jednak nasze współżycie jakoś tam się układało. Raz lepiej, raz gorzej. Żona zaczęła coraz częściej pisać przez telefon i ewidentne starała się, bym nie zwracał na to uwagi. Gdy byłem zaniepokojony, powiedziała mi, że ona ma prawo mieć znajomych przez internet i dość szczegółowo opisała z kim pisze i w jakim charakterze. Uznałem, że wszystko jest Ok. Nawet gdy chciała się z kimś umówić na kawę, zgodziłem się. Rodzina to nie wiezienie przecież. Jedna znajomość zgasła, gdy ktoś tam sugerował sex. To utwierdziło mnie w przekonaniu, że żona kontroluje to co robi. Pisać nie przestawała ale często mówiła z kim i o czym. Nigdy nie pokazywała korespondencji, a ja nie oczekiwałem tego. W święta wielkanocne byliśmy u teściów. Gdy wracaliśmy ja kierowałem, a żona cały czas z kimś pisała. Zaczęło mnie to irytować. Kilka dni po powrocie, przez przypadek zalogowałem się na jej skrzynkę. To co znalazłem, zszokowało mnie. Korespondowała z kilkoma facetami a korespondencja była dość kwieciście ozdobiona tym, co z którym by robiła. Kilu facetom proponowała spotkanie w hotelu, lecz do spotkań prawdopodobnie nie doszło. W dniu w którym odczytałem korespondencje byłem wściekły, ale nic nie powiedziałem. Nie zdążyłem przejrzeć wszystkiego. Następnego dnia rano przeczytałem, że umówiła się z kimś w hotelu. Kompletnie nie wiedziałem co zrobić. Do spotkania raczej nie doszło, tak wynika z późniejszego rozwoju wydarzeń. Dla mnie to jednak było zbyt wiele. Wróciłem z pracy i zrobiłem awanturę. Awanturę by usłyszeć, że nie miałem prawa włamywać się na jej skrzynkę. Moje rzadania by odblokowała telefony i pokazała co w nich jest, zbyła agresją. Żona przestała pisać, mieliśmy ciche dni, ale życie wróciło do normy. Minęło kilka miesięcy i żona zaczęła znowu pisać. Przyznała się sama. Ze pisze z gościem, który mieszka w Niemczech. Że za granicą, wiec mogę czuć się bezpieczny. Rzeczywiscie to je pisanie było dużo mniejsze. Takie, prawie jawne choć nadal nie miałem dostępu. rNiemiecr1; przyjechał do Polsko i żona chciała z nim się umówić na kawę. Zgodziłem się. Pojechała, wróciła wszystko Ok. Miała się umówić jeszcze raz, za kilka dni jak będzie wracał przez Polskę, ale się nie umówili. Kontakt z Niemcem się urwał tuż po wakacjach, bo o coś się tam posprzeczali. Kilka tygodni później poznała kolejnego Polaka w Niemczech i zaczęła pisać. Podobnie jak z tamtym. Mnie jednak coś przestało pasować. Udało mi się podglądnąć dwie cyfry kodu pin do telefonu. Resztę zdobyłem metoda prób i błędów. Długo to trwało. W pewien piątek miałem pożegnanie w pracy. Zmieniał się właściciel firmy i poprzedni chciał zorganizować kolację pożegnalna. Powiedziałem żonie a ta nawet się ucieszyła, bo akurat w piątek miała iść z pracy na piwo. Trochę mnie to zaskoczyło, bo nigdy na piwo nie chodzili ale pomyślałem, że przecież czasem takie spotkania koleżeńskie sa spontaniczne. Żona wróciła po 19-tej ja po 23-ej. Żona poinformowała mnie, że we wtorek maja kontrole i chcą kontrolerów zaprosić na obiad. Tuż przed jej wyjściem do pracy w poniedziałek szybko odblokowałem jej telefon. Piątkowy wypad na piwo, okazał się wypadek z kolegą z pracy, który nie uległ pokusie. Co jednak bolało, żona wysłała mu kilka swoich fotek, takich które razem robiliśmy. Nie były to fotki sexu. Nic z tych rzeczy. Powiedziałbym, akty na których wszystko co cenne, jest jakoś zasłoniete. Nie powiem, wkurzyłem się. Wkurzyłem się też nieco rozwiązłym językiem we wcześniejszej korespondencji. Np. rże szkoda ze nie idzie na wesele na które my szliśmy. Ubikacja byłaby kooedukacyjna a później mógłbyś pić z moim mężem.r1;. Zszokowany tym co znalazłem, nie sprawdziłem reszty bo nie zdążyłem. Postanowiłem nie wszczynać awantury ale przygotować się do poważnej rozmowy i sprawdzić, co jeszcze kryje jej telefon. W poniedziałek wróciłem późno. Załatwiłem żonie nowy telefon bo prosiła mnie. Taniej. Zamiast po pracy wrócić na obiad, jeździłem z jednego końca miasta na drugi by odebrać wymarzony telefon, kupić futerał. Wróciłem wieczorem, głodny i zmęczony ale szczęśliwy, że sprawiłem jej radość. Na zajrzenie do telefonu nie było czasu. Przenosiła dane itd. We wtorek wysłała buziaczka SMS i napisała, że idzie na obiad z kontrolerami. Wróciła o 19:30. Razem przytuleni oglądaliśmy film. Także i w ten dzień do telefonu nie zdążyłem zaglądnąć. Zajrzałem następnego dnia rano. Kolega z pracy okazał się najmniejszym problemem. Probleme był ów drugi Niemiec. Wysłała do niego także rnaszer1; fotki swoich aktów, a on wysłał swoje zdjęcia z łazienki. Pisali o tym, co razem by robili. Jednak wtorkowe spotkanie z kontrolerami, okazało się spotkaniem z gościem. Spotkaniemw hotelu po który brakowało jej tylko tego, co jest po sexie. Załamałem się. Do pracy nie poszedłem, wziąłem urlop na rządanie. Musiałem przemyśleć. Po południu odbyłem rozmowę. Powiedziałem, ż mam dostęp, pokazałem zrzuty ekranów korespondencji. Dowody niepodważalne. Początkowo była oburzona, twierdząc, że znowu bawisz się w szpiega. Jednak gdy pokazałem korespondencje dotycząca wtorku, zamilkła. Zarządałem określenia się co dalej. Albo kończy z tymi znajomościami, ja mam dostęp do telefonów podobnie jak ona do mojego i budujemy wszystko od nowa. Albo może się spakować i wyprowadzić następnego dnia. Następnie wyszedłem z domu wiedząc, że jak zostanę to nie wytrzymam. Wsiadłem do auta i jechałem przed siebie. Ile jechałem, gdzie jechałem. Nie wiem. Dostałem SMS rPrzepraszamr1;. Może wam się wydać to śmieszne, ale to chyba drugie przepraszam jakie usłyszałem od żony. Po kilku godzinach zadzwoniła bym wracał. [b]krajobraz po bitwie[/b] Wróciłem bo ja kocham. Bo kiedyś ona mi wybaczyła i postanowiłem wybaczyć jej. Dać jej szanse. Wróciłem nie zdjąć sobie jeszcze sprawy jak wyglada krajobraz po bitwie. Nie awanturowała się. Rozmawialiśmy spokojnie choć we łzach. Ja starałem się dowiedzieć jak najwiecej. Bez sensu. Wyciągałem informacje co i jak, chciałem wiedzieć wszystko, minuta po minucie. Jak to robili, gdzie skończył. Itd. Cześć informacji wyciągnąłem, cześć nie. Żona powiedziala rdośćr1;. Stwierdziła, że ona wie co czuje bo to przeżyła i takie detale nie pomagają. Skasowała konta randkowe, odblokowała telefon i tak jak dawniej, mamy możliwość wzajemnej lokalizacji. Przysłał mi następnego dnia SMS, czy jestem zły. Powiedziałem, że nie. To nie złość. TO dziwne uczucie. Odpowiedziała, że wie i pomoże mi jak tylko będziemy mogłam. Stwierdziła także, że ten sex nie był niczym ciekawym bo zrozumiała, że sex bez miłości jest inny. Mniej przyjemny. Człowiekiem zdradzonym targające emocje. Od miłości po złość. Raz mam ochotę na szaleńczy sex za chwile nawet nie mam ochoty sie przytulić na kanapie. Bo może on skończył właśnie w tym miejscu. TO irracjonalne, ale tak jest. Budzę sieć w nocy i nie mogę zasnąć rozmyślając. Moja wyobraźnia dokłada szczegóły których nie poznałem. Z drugiej strony, gdybym je znał, analizowałby wszystko. Kilka dni później usiłowałem ja pocałować. Zbliżyła się i pocałowałem ją, choć w głowie miałem myśl, że on to też robił. Ale by ja pocałować, musiałem powalczyć z własna psychiką. Rozmawialiśmy po wszystkim tak jak nigdy. Czasem na wesoło, czasem na smutno. Złe myśli dopadają w najmniej oczekiwanym momencie. Gdy żona widzi, że za dużo myśle, stara się mnie z tego wyrwać. Tylko raz się poddała gdy się rozpłakałem. Jak dziecko. Zamiast mówić, tylko mnie przytuliła. Wróciliśmy też do wspólnego sexu. Dzikiego i namiętnego. Choć na początku miałem ogromne problemy. Chciałem, ale nie mogłem. Wiedziała, że to blokada. Powiedziała, źe to minie. Mimo wszystko chciałem, by jej było wtedy dobrze i cieszyłem się z tego, że udawało mi się ja doprowadzić do rozkoszy. Tylko po co myślałem, czy on też widział jak ona szczytuje ? Postanowiłem się zmienić i podrywać żonę. To całkiem zabawne. Gdy jestem z nią, raczej nie myśle o tym co było. Myśli wracają. Czasem sobie z nimi radzę, czasem nie. Staram się spędzać z nią jak najwiecej czasu. Aby sobie poradzić ze sobą, poszedłem do psychologa. Ta rozmowa bardzo mi pomogła choć wiem, że na jednej się nie skończy. Złe myśli zostają i wracają w najgłupszych momentach. Bo czy nie jest głupim momentem to, że gdy pojechałem z żona w góry bez narzekania, pojechałem bo chciałem. Że gdy sama z siebie pocałowała mnie na jakimś szczycie (rzadkość bo ona raczej jest powściągliwa w uczuciach) i gdy sieć odwróciła ja spojrzałem na jej tyłek i pomyślałem, że ma niezły tyłeczek, a chwile później pomyślałem, że niedawno obcy facet rlądowałr1; ją w ten tyłeczek. Nie wiem co będzie. Staram się i mam nadzieje, że nam się uda. Zdrada może być klęską, ale może być tez katalizatorem do budowania czegoś nowego. Zobaczymy. Narazie walczę ze złymi myślami...