Tytuł może przewrotny, ale do rzeczy. Jesteśmy małżeństwem od 27 lat a od ponad 30 jesteśmy razem. Przez taki szmat czasu mieliśmy swoje wzloty i upadki, jednak po dłuższych, lub krótszych okresach przerwy, szliśmy przez życie razem. Kwestia ewentualnej zdrady nigdy się nie pojawiała. Co prawda ona była umiarkowanie zazdrosna a ja niemal wcale, ale wynikało to z wzajemnego zaufania i braku powodów (sytuacji), do ewentualnych wzajemnych podejrzeń. Generalnie byliśmy bardzo ze sobą związani i nie było przestrzeni na pomyślenie o kimś innym. Dodatkowo, po śmierci naszego starszego syna kilka lat temu, wzajemne wsparcie i bliskość w traumie scementowała nasz związek. Jednak wydarzenie to spowodowało, że uciekliśmy w pracę i naukę, by ukoić cierpienie. Taki tryb życia spowodował, że sex prawie zanikł w naszym związku. Nie było czasu, siły i ochoty, po wielogodzinnym dniu pracy i weekendzie na uczelni. Nasz związek się wypalił i trwaliśmy ze sobą chyba z przyzwyczajenia. Do pracy, z pracy, do domu, na zakupy, na uczelnię, jedzenie, sprzątanie, spanie, problemy, radości ... normalne życie, dnia brakowało. Z całą jednak pewnością bliskość emocjonalna była.
Gdzieś w marcu tego roku (wiem to dopiero z późniejszych wydarzeń) zakręcił się wokół mojej żony dwudziestokilkulatek. Zdobył jej numer i zaczął esemesować pod pozorem potrzeby oceny jego modelingowego portfolio. Nie ma co ukrywać, że chłopak wyglądał jak Ares (rzymski bóg wojny) a jego fotki były profesjonalnie półnagie. Musicie też wiedzieć, że moja żona jest atrakcyjną kobietą, bardzo dbająca o siebie i wcale nie wygląda na swoje lata. Wymiana korespondencji nie trwała długo, bo żona raczej nie gustuje w takich młodzieńcach, niemniej cała ta sytuacja wzbudziła w niej potrzebę potwierdzenia swojej kobiecości na szerszym forum, w bardziej odpowiedniej grupie wiekowej. W tym celu założyła profile na licznych portalach randkowych otrzymując masę korespondencji, od niezliczonej rzeszy śliniących się na jej widok facetów. Zaskoczyło ją to do tego stopnia, że wywróciła do góry nogami swój dotychczasowy tryb życia, zaczęła się obsesyjnie odchudzać, ponętnie ubierać i jeszcze bardziej dbać o wygląd. To zachowanie co prawda budziło we mnie pewne podejrzenia, jednak pełen ugruntowanego zaufania, nie dopuszczałem do siebie myśli o możliwości zdrady
Sprawa wyszła na jaw gdzieś w maju. Oczywiście przypadkowo. Podłączając jej telefon do ładowarki zauważyłem smsy o treści intymnej. Wzajemne wysyłanie dwuznaczych fotek i mocno erotyczny podtekst flirtu. Po chwilowym szoku i niewielkim piekle, które zrobiłem w domu, przyznała sie do wielu rzeczy i wymusiłem na niej pokazanie "tajnej" skrzynki mailowej, na którą przychodziła korespondencja z portali randkowych. Był to chyba mój błąd, bo tyle co tam naczytałem się intymnych westchnień mojej żony, do nowopoznanych adoratorów, nie życzę nikomu.
Reasumując, był płacz, szlochanie, zapewnienia, że to tylko tak dla funu, że te słowa to tylko słowa, że nigdy więcej. I tradycyjnie, że to moja wina, bo ją coraz bardziej zaniedbywałem emocjonalnie. Wyprowadziłem się z domu, przemyślałem nasze 30 lat, swoją winę i wróciłem. Naczytałem się masę fachowej literatury, że kobiety tak mają, zwłaszcza w pewnym wieku, że potrzebują nieustannego adorowania i potwierdzania swojej atrakcyjności. Wydawało mi sie, że to miała ode mnie. Ale doszedłem do wniosku, że może faktycznie nasze ostatnie lata były szaro-bure.
Tak czy siak zrobiło się jak w bajce. Sex codziennie, spacery za rękę o zachodzie słońca, winko w ogrodzie, wpatrywanie się w zakochane oczy i namiętne pocałunki. Stała kontrola z mojej strony maili i telefonu na nic nie wskazywała. Uznałem, że mam obsesję i zacząłem odpuszczać, zwłaszcza, że było tak cudownie, jak nigdy od bardzo wielu lat.
Niespodziewanie dostałem pracę 100km od domu. Z tej przyczyny w domu zacząłem bywać tylko w weekendy. Snuliśmy plany o sprzedaży mieszkania i przeprowadzce żony do mnie. Bardzo tęskniliśmy za sobą a w weekendy nie wychodziliśmy z łóżka. Zapewnieniom o miłości nie było końca. Rozmawialiśmy ze sobą po kilka razy dziennie i nawet (dla pewności) uruchomiliśmy wzajemną lokalizację. Wszystko sie zgadzało. Nie było podejrzanych sytuacji. Może nie wybaczyłem, ale urazę schowałem głęboko na dnie serca
No i do sedna. Tydzień temu wracam do domu i oczywiście przypadkowo, podłączając telefon żony do ładowarki, widzę smsy, już tym razem jednoznaczne. "Całuję cię moje szczęście", "Słodko smakujesz", "jesteś moim zatraceniem" itp.itd. Wsiadłem w auto i bez "do widzenia", wróciłem do siebie. Przeglądnąłem co mogłem (billingi, maile itp) i okazało się, że po faktycznym okresie celibatu mojej żony, kiedy to sprawa sie wydała za pierwszym razem, ona wróciła jak nałogowiec, do flirtowania z jednym z zapoznanych wtedy na portalu randkowym facetów. Korespondencja zaczęła sie nasilać w ostatnich kilku tygodniach.
Tradycyjnie już przyznała się do tego, tłumacząc, że sama nie wie czemu to zrobiła, ale była tak łasa na komplementy, że nie mogła się oprzeć, wiedząc nawet jakie grożą jej konsekwencje tego romansu. Twierdzi, że zrobiła to bezmyślnie, ale nadal mnie ogromnie kocha i jestem dla niej najważniejszy. Oczywiście ona usunie się z mojego życia, nie chcąc mnie więcej ranić.
Chyba wiecie, że jestem teraz ponownie na początku pierwszej fazy. Może odrobinę łagodniej ją przechodzę, niemniej mam fale depresji i furii. Do tego żadnego wsparcia, bo jak już pisałem jestem daleko od domu a i przyjaciół mam niewielu.
Jeżeli potraficie zdiagnozować, co się z tą kobietą dzieje i wskazać mi drogę dalszego postępowania, to bardzo o to proszę. Wybaczyć na własnych zasadach? Dać sobie już spokój i iść własną drogą? Zrobić awanturę? Obić tego adoratora (wiem gdzie mieszka i pracuje) żeby się odwalił? Udawać, że nic się nie stało? Zwyczajowo wrócić do domu na weekend, czy nie wracać? Co robić? Miejcie jedynie wzgląd na to, że byliśmy ze sobą ponad 30 lat - na dobre i na złe i na chwilę obecną nie wyobrażam sobie za bardzo, jakby wyglądało życie bez niej. Przypuszczam, że ona też tego sobie nie wyobraża. No ale trójkąta raczej nie będę tolerował !!!