A więc do rzeczy... Mam 36 lat, moja żona 37. poznaliśmy się za licealnych dzieciaków, będąc razem na wakacjach w górach. jako, że z różnych miast to pisaliśmy do siebie, wtedy jeszcze listy - potem spotkaliśmy się na krótko, była okazja, a nie specjalnie, a następnie zdecydowaliśmy się, będąc już na początku studiów na ponowny, tym razem wspólny wyjazd w góry. I to był punkt przełomowy - nie myślałem, że można przeżyć coś takiego. Od tamtej pory należeliśmy tylko do Siebie. Pochodzimy z konserwatywnych rodzin, wszystko więc rozwijało sie powoli, ale ostatecznie wzięliśmy cudowny ślub i postaraliśmy się o wspaniałego potomka. Niestety szczęście nie może trwać wiecznie, a my, zaczęliśmy się od siebie oddalać. Rodzinne niesnaski z teściami, niedomówienia, oczekiwania, żale i rozczarowania, niemożność przełamania swoich okopanych pozycji i z uczucia, którego zazdrościli nam znajomi dookoła zrobił się koszmar. Ostatnie miesiące to było już okładanie się, choć żadne z nas nie używało wulgaryzmów, nie obrażaliśmy się, nie wyzywaliśmy. sprzeczki hasłowe, brak czułości, brak bliskości. jedynie wyjazdy dawały trochę oddechu. sytuacja jednak dojrzała na początku roku w wyniku kilku zdarzeń, doszliśmy do wniosku, że musimy poważnie porozmawiać o małżeństwie, bo tak się nie da dłużej. na początku marca więc usiedliśmy do rozmowy i... w pierwszych słowach usłyszałem: tylko bez górnolotnych wyznań. To już mnie zaniepokoiło - ton miała jak pani w okienku do petenta - zero emocji. Po czym oświadczyła bez ogródek, że ona czuje potrzebę separacji (ale nie takiej formalnej), do jest zmęczona, wypalona i musi się sama ze sobą poukładać, przemyśleć. Mnie ścięło z nóg bo jaka to rozmowa o związku skoro właśnie go "zawieszamy"? Ale jeszcze nic nie zajarzyłem. I na tym stanęło jeszcze, ze ona nie chce o tym rozmawiać, musi się zresetować, żebym nie wracał do tematu. I może po jakimś czasie, tak rzuciła na moje pytanie, np. sześć miesięcy, dojdzie do wniosku, że da nam jeszcze szansę, bo uciąć można zawsze, ale po co od razu. Faktem jest niestety, że nie jestem twardzielem i przyznam to, bo potrzebuję Waszych szczerych porad, wiec nie będę udawał kogoś innego. Poczułem się upokorzony. Ale mimo to 2-3 następne tygodnie robiłem podchody podpytywałem, próbowałem ciągnąć za język, przepraszałem za przemyślane winy, oferowałem zmianę, powrót do szczęśliwej przeszłości itp. pogrążając się dalej w strachu, chaosie, panice oraz upadając coraz głębiej w upokorzenie. Równocześnie zacząłem zauważać, że od dłuższego czasu nie rozstaje się z komórką. A do mniej więcej lutego traktowała ją jak przydatne urządzenie, a nie niezbędnik. Od raniuśka, do wieczorka, myju - z komóreczką, kładziemy synka - z komóreczką. I non stop na skype jak zauważyłem. Zasadziłem się raz i dwa i odkryłem: od stycznia ma kwitnący romans z kolegą z pracy. Jak czytam ich czaty to jakbym widział nas 15 lat temu - pełne zauroczenie. Ona zaczęła chodzić na siłke z "koleżanką" po naszej rozmowie, taka uczciwa, do kina, już przebąkuje o jakiś wyjazdach dla sportu. Na razie jeszcze nie podejrzewa do końca, że ja wiem, a na pewno nie ze wiem z kim. A znam gościa z imienia i nazwiska i z pyska, mam nr tel itp. ... i on też ma partnerkę. Nie wiem czy już skonsumowali, ale na pewno nie będę pił z jej szklanki więcej. Teraz najtrudniejsza cześć: Boję się, ze jak jej powiem, że wiem - to weźmie Syna i się wyprowadzi. Może tak zrobić bo jest harda i zakochanie dało jej to ostrze bezduszności dla tego którego zostawia z tyłu. I ma przyjaciółkę, którą również znam od lat, jest przyjacielem naszego domu, która jest sama po rozwodzie parę lat temu (teraz już w szczęśliwej nowej rodzinie) i ma mieszkanie do odstąpienia (na razie proponowała im na weekendy) i ona wie o jej romansie. I to będzie nie do zniesienia dla mnie. Jednocześnie wyraźnie czuję, że osiągnąłem dno upokorzenia i poniżenia przez nią takim świńskim wyczynem i odarcia przez siebie samego z godności i dalej już się nie mam gdzie cofnąć i rodzi się opór i determinacja (tylko do czego?). Ofiarowałem jej z góry przebaczenie - jestem miękki jeszcze. Paradoksalnie osiągnięcie dna daje mi nadzieję na podniesienie się z tego - z nią czy bez niej. Ale to tylko chwilki w zalewającym oceanie całodobowej rozpaczy, szoku i niedowierzania. Nie mogę jeść, nie mogę spać a ona na to wszystko patrzy obojętnie. Jakbym był meblem, albo jakiś nierealny. Miłość jest okrutna. Zbieram dowody, nie chce czekać, aż ona coś zdecyduje albo jak zacznie się lepiej kryć. Trudno jest się nie wygadać, nie komentować w sposób zdradzający podejrzenia. Ale wole być przygotowany na różne ewentualności. Napisałem wszystko strasznie chaotycznie - wybaczcie. Co mógłbym Waszym zdaniem zrobić? Jak postąpić? Trwać w tym dla Syna - czy znaleźć jaja i stawić czoła nawet rozwodowi?