[b]Zdrada małżeńska [/b] Hajtneliśmy się w pazdzierniku 2016 roku. Wiedziałem, że małżeństwo to nie jest łatwy temat, ale nie spodziewałem się że aż tak. Pierwszy raz poczułem, że coś jest nie tak 16 kwietnia po powrocie z delegacji. Sandra była bardzo zimna... dalej miałem ogrom pracy związanej z domem, koordynowałem kilka tematów na raz... Sandry nie było... Jak była, to nieobecna.... Nie zostałem przywitany jak mąż po dwóch tygodniach... Zostałem przywitany jak obcy. Sandra nie wyrażała żadnych uczuć do mnie po powrocie... 21 kwietnia... podczas rozmowy...przy zapytaniu czy mnie kocha... nie odpowiada... Poinformowała mnie, że chodzi do psychologa ( co później okazało się kłamstwem, ale co tam )... Od razu wyczułem, że chodzi o 3 osobę ... Następnego dnia wróciła o 22:50 do domu. O 22:00 wysłała sms, że "Przeprasza za wszystko"... Nie wiedziałem za co przeprasza... wieczorem się do mnie przytuliła jak spałem na kanapie... 23.04 rano zainstalowałem keyloggera (program szpiegowski) na jej komputerze.... o godzinie 18:00 wszystko było już jasne. Poniżej fragmenty wypowiedzi Sandry z jej kochankiem: [sandra] "Przperszam juz cie nie mecze tymi opowiesciami chcalabym cie przytulic... " [sandra] "kochany nie przepraszaj za nic mnie nie przeprszaj" [sandra] "rozumiem nie smuc sie prosze ...chcoociaz sprobuj nic nie mysl...odpocznij sobie, sprobuj.... z mojej stony nic sie nie zmienialo...i tak myslami jestem przy tobie." [sandra] "lubie jak sie usmiechasz a jeszcze bardziej lubie jak sie smiejszej w glos :) zwlaszcza jak powiem/zrobie cos glupiego np pytam sie czy podobaja ci sie cycki jedryszki jak dotykasz moje :P" [sandra] "ja twoje oczy tez uwielbiam:) nawet jak sa smutne" [sandra] "masaze robisz cudowne codziennie musialbys mnie masowac chociaz 5 min stopki i 5 min plecki:)" Dość szybko połapałem historie lokalizacji google maps z jej telefonu, historię e-maili i wyszukiwań google. Dzięki temu mogłem się cofnąć w czasie. Wiedziałem ile to trwa i na czym stoję. Po poznaniu informacji powyżej... nie byłem w stanie w ogóle funkcjonować. W życiu bym się nie spodziewał, że osoba, którą kocham nad życie może tak się zachować... [b]Zachowanie po zdradzie [/b] W pierwszej sekundzie po poznaniu prawdy nie wierzyłem. Zapytałem jej o czy to prawda... potwierdziła. Nie jestem w stanie opisać jak wielki był to cios. Powiedziała, że mnie nie kocha i jest zakochana w innym. Wyprowadziłem się. Po ogarnięciu się wiedziałem jedno, zdrada nigdy nie jest winą jednej strony... muszę to naprawić. Po dwóch dniach zaproponowałem jej, że jestem gotów jej wybaczyć pod dwoma warunkami: a) Że urwie kontakty z kochankiem, b) Że pójdziemy razem na terapie małżeńską. Ku mojemu szczęściu zgodziła się.... niestety nie na długo... Następnego dnia, powiedziała że potrzebuje więcej czasu, że dalej uczuciem darzy kochanka... i że musi się wyprowadzić.... Wypadłem z równowagi. Kwiaty doniczkowe fruwały po ścianach, poziom furii sięgnął zenitu. Użyłem wszystkich możliwych bluzgów jakie miałem w słowniku do niej... nie mogłem uwierzyć, że można być taką perfidną osobą... Od tamtej pory mieszkała z nim. 2 dni później spotkaliśmy się raz jeszcze. Poinformowała mnie że to koniec, że chce być z innym. W akcie desperacji i rozpaczy, w walce o miłość i małżeństwo pojechałem po rozmowie do niego. Jej auto tam stało... dzwoniłem, błagałem, krzyczałem. Dostałem jeden sms "Uspokój się proszę i idź spać...". Od tamtej pory coś we mnie pękło... uświadomiłem sobie, że Sandra jaką znałem już nie istnieje. Dalej podpisaliśmy notarialnie rozdzielność majątkową. Sandra uważa, że ja byłem przyczyną rozpadu naszego małżeństwa, bo źle ją traktowałem. Nie czuje się winna. Mam złożony pozew rozwodowy, nie zamierzam orzekać o winie... bo wiem, że nic mi to nie da a będzie to trwało latami. ------------------------------ OK. Tekst wyżej napisałem kilka miesięcy temu z chęcią uporządkowania w głowie sobie pewnych tematów. Dzisiaj czekam dalej na sprawę rozwodową w lutym. Odbudowałem się w miarę emocjonalnie i finansowo, jednak są momenty gdy zapominam o tych złych chwilach, dalej czuję tęsknotę za dobrymi chwilami. Dalej podświadomie czuje, że sielanka może wrócić (wiadomo że nie). Moja żona piszę dzisiaj do mnie, że chce rozmawiać, tęskni i bardzo żałuje. Bardzo żałuję, że nie trafiłem na tą stronę wcześniej. Prześledziłem kilka przypadków i uważam, że odwalacie tutaj kawał dobrej roboty. Znam też Waszą odpowiedź.... ale zadam jeszcze raz to pytanie... co byście zrobili na moim miejscu?