Witajcie. Historia jakich tu wiele, lecz analogicznej nie znalazłam, a bardzo chciałabym się dowiedzieć jakie były doświadczenia/decyzje/ uczucia innych. Małżeństwo z 20 letnim stażem. Bajka. Poznaliśmy się jak mieliśmy 12/14 lat. Najpierw zabawy w chowanego, podchody na osiedlowych podwórkach, zwykła osiedlowa paczka. Wówczas nie patrzyłam na żadnego chłopaka ja na potencjalnego chłopaka (trochę to było wiekowo wcześnie :-)). Byliśmy grupą dzieciaków z podwórka. Później każdy do szkoły średniej, inne towarzystwo, w wieku 16 lat już raczej w podchody i chowanego się nie bawiliśmy :-), stąd drogi się trochę rozeszły, co nie znaczy, że się nie widywaliśmy. I tak to sobie trwało do dnia, kiedy dowiedziałam się, że On się żeni (bo dzieciak w drodze). Tak szybko jak się ożenił, tak szybko rozpadło się to pseudo małżeństwo. Dzieci niegotowe emocjonalnie do zakładania rodziny i radzenia sobie ze wszystkim czym jest życie. Wyprowadził się do matki i tam sobie mieszkał. Ponieważ mieszkaliśmy w małej miejscowości (z typu: każdy każdego zna), doskonale znałam przebieg jego małżeństwa. Znałam Jego żonę, dziecko, często się spotykaliśmy (w gronie znajomych). To małżeństwo oceniałam jako koszmar. Ona niestabilna emocjonalnie, awanturnica, zaś On spokojny zrównoważony i nękany. Zawsze uważałam, że nic gorszego nie mogło go spotkać niż ten wymuszony ślub. Ja w czasie trwania Jego małżeństwa byłam w dość "poważnym" związku, mieszkałam z chłopakiem, były jakieś plany. Ale nie miały prawa się udać, ponieważ czułam się nękana psychicznie oraz niestety fizycznie. Klika razy mnie uderzył. Ale bałam się tego przerwać, bo uciekłam z domu i nie miałam dokąd wracać (wstydziłam się po prostu wrócić). Jak któregoś dnia wchodząc do domu ujrzałam obcą kobietę w naszym wspólnym mieszkaniu, to paradoksalnie kamień spadł mi z serca - bo decyzja podjęła się sama :-). Uwolniłam się od tej trucizny i zaczęłam żyć na nowo. Wtedy pojawił się ON (mój obecny Mąż). Oboje trochę poturbowani przez życie. Wiedzieliśmy o sobie bardzo dużo, znaliśmy się długo, wiedzieliśmy kto jak cierpiał w poprzednich związkach i było nam podczas tych naszych rozmów bardzo dobrze. Nie planowaliśmy bycia razem, może dlatego tak dobrze nam się rozmawiało. Każdy był naturalny, nie musiał niczego udawać - pełna szczerość w rozmowach o przeżyciach, uczuciach, marzeniach i oczekiwaniach wobec dalszego życia. Jednak któregoś dnia po takiej rozmowie stwierdziliśmy, że gdybyśmy nie byli razem, to byłby grzech :-). Postanowiliśmy razem zamieszkać, później był ślub, dwoje dzieci (obecnie 16 i 18 lat). W życiu sielanka. Zawsze mogłam na Niego liczyć, wspierał mnie w każdej dziecinie. Wspierał w pracach domowych i w sferze emocjonalnej. Był jeden kryzys, jak dzieciaki były małe - co jak później doszliśmy do wniosku - wynikało trochę z przemęczenia (żłobek, przedszkole, logistyka, choroby, pranie sprzątanie, brak czasu na wszystko). Po tej trudnej wówczas dla nas rozmowie - była złota bajka. Bardzo dużo ze sobą rozmawialiśmy, żyliśmy bardzo zgodnie, szczęśliwie, zdania nasze na każdy temat były zbieżne, nie było żadnych konfliktów, ani też różnic zdań. Nikt nikogo nie krytykował, tylko wspierał w pomysłach i decyzjach. Dość spłycam to wszystko z obawy, że ktoś kto będzie czytał albo uśnie, albo wyłączy komputer :-). Cztery lata temu Mąż zmienił pracę. Zadowolony ze zmiany nabrał wiatru w skrzydła. Po roku pracy zmienił obszar działania (firma, w której pracuje świadczy usługi na rzecz innych firm). Kilka tygodni po zmianie obszaru zaczęłam obserwować w Nim pewne zmiany. Rzadziej się do mnie przytulał, w sytuacjach konfliktowych z dziećmi zaczął podnosić głoś (co wcześniej nigdy nie miało miejsca). W domu był trochę taki "obok". Czasami nawet podczas naszych rozmów (wieczorne gadki o pierdołach i nie tylko) czułam, że się "wyłącza". Pytałam, czy coś się dzieje, jakie są przyczyny, czy coś może w pracy Go tak absorbuje - to się dowiadywałam, że tak, zmiany w pracy i jest trochę "zakręcony". Muszę również dodać, że telefon, który dla mojego Męża był wcześniej "złem koniecznym" stał się narzędziem dość chronionym. To wszystko zaczęło mnie zastanawiać, zaczęłam Go baczniej obserwować jednocześnie nie dopuszczając do siebie myśli, że coś może być nie tak (chyba podświadomie bałam się dowiedzieć o czymś złym i odpychałam te myśli od siebie). Czas płynął, ja obserwowałam i byłam coraz bardziej poirytowana Jego zachowaniem. Podejmowałam kolejne próby rozmów, lecz odpowiedzi były niezmienne : praca, trochę zdrowie (kręgosłup) i takie tam.... Nie dawało mi to spokoju, bo razem ze mną w naszym domu mieszkał ktoś inny - nieobecny, mniej czuły, mniej wesoły Mąż. Zrobiłam to, co było dla mnie obrzydliwe - zweryfikowałam połączenia z telefonu i zobaczyłam to, czego się bałam - powielający się jeden numer. Odczekałam dzień, żeby emocje opadły i następnego dnia postanowiłam przeprowadzić rozmowę. Wieczorem zapytałam ponownie czy coś się dzieje, ponieważ od jakiegoś czasu stajemy się dla siebie inni niż wcześniej, tak jakbyśmy się oddalali od siebie, tacy trochę obcy. Usłyszałam to co zwykle, więc przyniosłam Jego telefon i zapytałam czyj to numer. Usłyszałam "numer do pracy". Zapytałam więc czy do pracy wysyła się smsy w godzinach wieczornych i na to już nie usłyszałam nic. Zadałam pytanie wprost "czy mnie oszukałeś"? Usłyszałam "TAK". Świat się zawalił. Rozmowa trwała siedem godzin. Pytałam dlaczego, jak długo to trwa, czym dla Niego jest i co zamierza dalej. Był płacz, błaganie o wybaczenie, deklaracja zakończenia tego "czegoś". Następnego dnia chodziłam jak zombie. Nie poszłam do pracy i dalej zadawałam sobie pytanie "dlaczego". On po pracy wrócił do domu i powiedział, że przekazał krótki komunikat o definitywnym zakończeniu tej znajomości. Od dnia tej naszej rozmowy minął rok. Wiem, że znajomość jest skończona. Mąż dla mnie jest jeszcze "lepszy" niż kiedyś. Czuły, miły, otwarty - ze zdwojoną siłą. Zapewnia mnie o swojej miłości, mówi jakie to dla Niego ważne, że taką podjęłam decyzję (o dalszym wspólnym życiu), w chwilach słabości płacze i powtarza, że chciałby cofnąć czas, że sobie tego nie wybaczy do końca życia, że tak mnie skrzywdził. Nikt o sprawie nic nie wie, dzieci w ogóle nawet nie domyślają się, że coś się złego wydarzyło. Załatwiliśmy to w taki sposób, że nikt o niczym się nawet nie zorientował. Dalej mamy to samo towarzystwo, razem wyjeżdżamy, przytulamy się, rozmawiamy. Pewnie ktoś zapyta - to po co ja to piszę? Ano dlatego, że pomimo to, że wierzę, że to się skończyło (trwało to kilkanaście miesięcy, do zbliżeń fizycznych doszło jak mi powiedział Mąż kilka razy w kantorku magazynowym), to nie mogę sobie z tym poradzić. Codziennie o tym myślę i tak strasznie to boli. Choć zapewniał, że to nie było żadne uczucie, to i tak boli. Bardzo Go kocham i nadal chcę być razem, ale ból przeszkadza mi w funkcjonowaniu. Nie umiem o tym nie myśleć. Myśli o tym zdarzeniu, pytanie "dlaczego" prześladuje mnie w każdej minucie każdego dnia. Nie potrafię się tych myśli pozbyć i w zasadzie dziś to jest mój jedyny problem. Płaczę, zawieszam się, jestem smutna (a kiedyś bardzo wesołą osobą byłam). W domu staram się "jakoś" funkcjonować, żeby dzieciaki nie czuły jakiegokolwiek dyskomfortu. Z drugiej strony boję się, że ten mój ból zatruje nas wszystkich i to wszystko się rozleci. Po prostu sobie z tym nie radzę. Czy wśród Was jest ktoś w podobnej sytuacji? Czyli ktoś, kto podjął próbę odbudowy, wszystko się układa dobrze, a jednak ten ból jest tak wielki, że przeszkadza o doprowadza do destrukcji? Czy to, że cała ta sprawa został załatwiona między nami dość "dyplomatycznie", bez krzyku, awantur, tylko rzeczową konkretną rozmową (nie jedną zresztą) jest czynnikiem pozytywnym? Czy to, że wypytałam Męża o wszystko to jest dobrze (nawet jak źle - to mleko wylało - bo już wypytałam...). Czy kiedykolwiek można sobie poradzić z takim bólem? Czy kiedyś przestanę o tym myśleć? Pewnie nie przestanę, lecz może te myśli nie będą budziły we mnie aż takich emocji. Tyle łez już wylałam, że niedługo oczy mi zardzewieją :-) - jeszcze resztki humoru jak sama zauważyłam we mnie zostały :-). Chcę bardzo utrzymać tę rodzinę, małżeństwo, chcę dale być szczęśliwa tak jak przed tym zdarzeniem. Wiem, że chcemy tego oboje, jednak boję się, że tymi moimi ciągłymi smutkami i rozpamiętywaniem tego coś popsuję. Bardzo proszę - wypowiedzcie się. Jestem ciekawa Waszych opinii na temat tego przypadku. Śmiało zadawajcie pytania - na wszystko odpowiem - jeśli tylko to miałoby pomóc w głębszym przez Was zrozumieniu tej sytuacji. Pozdrawiam Wszystkich cierpliwych i tych, którzy usnęli przy tej opowiastce też pozdrawiam :-) FIND.