Witam Zawsze myślałem sobie - zresztą pewnie jak każdy tutaj, że mnie to nigdy nie spotka, że jesteśmy tak idealnym małżeństwem - kochamy się i będziemy szczęśliwi. Nic bardziej mylnego.. No cóż zacznijmy od początku.. Dzień przed świętami wielkanocnymi żona oświadczyła mi, że już mnie nie kocha i mam zadecydować czy robimy separację czy rozwód. Dobiło mnie to strasznie i to jeszcze przed samymi świętami.. Najgorsze jest to, że przechodziliśmy już przez to samo dwa lata wcześniej też wtedy oznajmiła mi że mnie nie kocha i chce rozwodu. Niestety w tamtym okresie dużo piłem, oszukiwałem, mijaliśmy się i żyliśmy trochę jak pies z kotem. Był to bardzo trudny dla mnie okres walczyłem o nią, znosiłem upokorzenia, przestałem pić - byłem na terapii - jednym słowem ogarnąłem się i odzyskałem ją i jej miłość. Dodam iż nigdy jej nie zdradziłem. Życie toczyło się dalej - było cudownie dużo miłości, wzajemnej pomocy itp. Po jakimś czasie weszła rutyna, codzienność - ja cały czas kontrolowałem się aby czegoś nie palnąć aby robić coś dobrze - no ale wiadomo nie zawsze wychodziło. Wydawało mi się, iż pomimo problemów dogadujemy się, umieliśmy rozmawiać - nawet kilka dni przed feralnym "obwieszczeniem" żony w rozmowie z przyjacielem przyznałem iż mamy sporo wzlotów i upadków ale rozmawiamy i radzimy sobie jakoś z tym. Do meritum: Święta były straszne - ja biegałem za żoną próbując udowodnić, iż poradzimy sobie z tym damy rade, że się zmienię jeśli trzeba, że pójdziemy na terapie itp. Były dni, że żona okazywała mi miłość przytulała, kochała się ze mną czule dawała jasne znaki że chce - chwilami jakby nic się nie stało. Jednak że stała murem za separacją na zasadzie - żyjemy jak chcemy i nie jesteśmy razem a co życie przyniesie to przyniesie. Miałem straszny mętlik w głowie - codziennie humorki żony typu: chcę cię, kochaj się ze mną, po chwili odejdź nie dotykaj itp. Masakra. Nawet podjąłem decyzję o odejściu od niej bo sam już miałem psychicznie dość widziałem że ją to męczy - a nie chciałem przechodzić przez kolejne piekło jak dwa lata wcześniej - czułem się winny. Ale za każdym razem zatrzymywała mnie żebym został. Z tego wszystkiego odwaliło mi trochę. Nie wiedziałem co mam już o tym myśleć - czy ona chce być ze mną czy nie? więc postanowiłem podłożyć dyktafon w czasie jak była u niej jej koleżanka - wiem okropne ale nie wiedziałem co mam robić.. I nagrało się ale nie to co bym chciał... Okazało się, zbliżyła się do swojego kolegi z pracy bo on ją tak świetnie rozumie jest miły czuły itp. itd. wypowiadała się o nim w takich superlatywach uhhh... serce mi pękło.. był ważniejszy ode mnie.. Nawet stwierdziła, że może i było by lepiej jak bym się dowiedział i dał jej spokój. Nie wiedziałem co zrobić czułem się oszukany, upokorzony - żona kocha się ze mną, całuje przytula, okazuje miłość a jednocześnie jest on. Zrobiłem ogromną awanturę - oczywiście wyparła się, że to nie tak i że to tylko zauroczenie bo on był przy niej, bo on ją rozumie itp. Wyprowadziłem się do kolegi - powiedziałem jej dość i że daje nam miesiąc na poskładanie tego. Cały czas twierdziła że to tylko smsy że się nie spotykali, że do niczego nie doszło. Miałem świadomość, że pewnie mnie okłamuje ale nie dopuszczałem tej myśli do siebie. Byłem nawet w ten dzień u niego patrząc mu w oczy zapytałem czy coś jest między nimi - twierdził że nie - no ale co miał powiedzieć. Wyobraźcie sobie że żona tak mną zmanipulowała że musiałem go przeprosić za to najście - bo przecież nic nie było. Mijał czas dalej ją nagrywałem, na jaw wychodziły kolejne kłamstwa. Sytuacja między nami poprawiała się była czuła kochana - pomimo iż wyprowadziłem się większość nocy spędzałem i tak w domu z nią. Jednocześnie nawiązałem relacje z jej koleżanką z którą to rozmawiała o nim - chciałem może i coś wyciągnąć, pogadać sam nie wiem. Okazało się iż żona mówi jedno jej a robi drugie - czyli: mi okazuje miłość chce spróbować, kocha się ze mną a jej mówi że ją męczę, że ją denerwuje itp. Pewnego dnia powiedziałem dość tych kłamstw oszustw - na spokojnie powiedziałem jej co o niej myślę o tym że mnie zdradziła i mam już dość i chcę rozwodu. Cały czas okłamywała że do niczego nie doszło że to zdrada i że mi wszystko wyzna ale się boi. No i wyznała, że zauroczyła się nim - że nie czuła miłości ale była dwa razy u niego pisali dużo ze sobą, za drugim razem będąc u niego przytulili się - takie wyznanie na łagodnie. Powiedziała że jest całkowicie szczera że mnie kocha i nie mam jej zostawiać że wszystko zrozumiała - błagała wręcz. Postanowiłem spróbować kochałem i kocham ją nadal. Po czasie okazało się, iż nadal z nim pisze że utrzymują kontakt, dostałem się do bilingu żony a tam szok.. setki smsów z nim - rekord jednej nocy ponad 120smsów... uhhh. Powiedziałem dość to koniec... Błagała prosiła żebym został że powie wszystko, że nie wie czemu pisała i dzwoniła do niego że to niby nic nie znaczy. Wyznała że jak była u niego to się przytulali i całowała go... Tffu jak sobie o tym pomyśle.. Minął z tydzień - teraz jest kochana walczy o nas o naszą miłość naprawdę się stara i chyba jest szczera.. Ale u mnie coś się zmieniło - po tylu kłamstwach nie wiem czy potrafię. Czasami patrzę na nią i po prostu ją nienawidzę.. Nie wiem czy jest sens i czy warto, czy dam rade... Najgorsze jest to że ona naprawdę żałuje i robi wiele żeby odbudować nasz związek... Ale ja .. ja nie wiem czy dam radę - widzę wszędzie jego...