Ponad rok temu poznałam w pracy cudownego mężczyznę, na początku przyjaźniliśmy się, ale z czasem on zaczął starać się o coś poważniejszego niż tylko przyjaźń. Ja nie chciałam zmieniać naszych relacji (kolega z pracy), bałam się, że coś może się nie udać i co wtedy? Ale on był taki wspaniały, pomocny, czarujący... Mówił tak pięknie, pisał, dzwonił codziennie, aż się zakochałam. Po dwóch miesiącach spotykania koleżeńsko - flirciarskiego zaczeliśmy się spotykać już jako chłopak - dziewczyna. Całe wakacje spędziliśmy praktycznie razem, przyjeżdżał do mnie nawet 4 razy w tygodniu, mówił, że bardzo kocha, że życia sobie beze mnie nie wyobraża, że chce spędzać ze mną każdą wolną chwilę i tak też było. Zabierał mnie w różne piękne miejsca, na super wakacje, poznałam jego rodzinę, często zabierał mnie do siebie do domu, mówił o wspólnym życiu, małżeństwie, dzieciach... Byłam taka szczęśliwa, kochałam go coraz bardziej, snułam plany na przyszłość. Był jednak o mnie zazdrosny ponieważ czasami pisał do mnie mój były narzeczony, z którym rozstałam się kilka miesięcy wcześniej. Nic mnie od rozstania już z nim nie łączy, tylko czasami sms, ponieważ od mieszka obok mnie i nie chciałam, żeby była nienawiść po sąsiedzku. Myślałam, żeby mu nie odpisywać, ale mój ukochany też utrzymywał kontakt z różnymi koleżankami, byłymi... Od września wróciliśmy do pracy i coś się zaczęło zmieniać (psuć). Mój ukochany miał dla mnie coraz mniej czasu, tłumacząc to pracą, złym samopoczuciem itd, ale nadal mówił, że kocha i że wszystko jest dobrze między nami. Tak było do listopada. Od listopada było jeszcze mniej czasu dla mnie, już tylko w soboty wieczorem. A od grudnia przestał mi mówić komplementy i wyznawać miłość, nie dzwonił już codziennie, mało pisał. Pytałam co się dzieje, ale on, że nic, że ja marudzę i źle to odbieram. Więc wierzyłam, ale dziwne to było dla mnie. Później zaczęła pisać do mnie jakaś dziewczyna, która jednocześnie pisała z nim, ostrzegała mnie, że on się tylko mną bawi. Powiedziałam mu o tym, zapytałam, czemu to ukrywa to stwierdził, że ja go sprawdzam i pewnie to moją koleżanka z nim pisze-a tak nie było. Ale uwierzyłam i dalej cieszyłam się każdą minutą z nim. Chociaż jak denerwował mnie jego brak czasu to często mu docinałam mówiąc o byłym narzeczonym (czego bardzo żałuję), że on miał dla mnie czas... Mój ukochany zaczął wyciszać telefon na czas naszych spotkań, pytałam dlaczego, ale mnie zbywał. Kiedyś przyszedł sms od jego byłej, chciałam go zobaczyć, ale mi nie pozwolił, powiedział, że jestem wścibska i skasował esa. Później zaczął chować tel a to w samochodzie, a to w kurtce, byle by nie miał go przy sobie. Pytałam czemu, ale mnie zbywał. A jeszcze przez ten czas kiedy się spotykaliśmy to czesto mi pisał, żebym go odwiedzała ja a nie tylko on mnie, lecz ja nie chciałam bo na początku naszego związku powiedział mi, że on miał wcześniej dziewczyny tylko dlatego, że do niego przyjeżdżały. Ale wracając do tematu 14 lutego wręcz wymusiłam na nim spotkanie, ponieważ zaczęły się nam ferie i on miał jakieś pilne wyjazdy beze mnie oczywiście. Ale męczyłam go i przyszedł w te walentynki. Wyszłam na chwilę z pokoju, na wieszaku w korytarzu była jego kurtka i coś się w niej świeciło, moja ciekawość była tak silna, że wyjęłam jego telefon z kurtki i przeczytałam smsy. Pisał do kilku kobiet, z niektórymi ostro flirtował, tak jak kiedyś ze mną, zapraszał je na kawę, pisał, że przytuli, że wpadnie do nich itd. Byłam w szoku, zawołałam go i zapytałam co to ma być, kim ja jestem dla niego, kim są te kobiety?! A on wściekł się, że ruszyłam bez pozwolenia jego tel, że nie miałam prawa, że go zraniłam itd. Powiedział, że te smsy nic nie znaczą, że to takie głupie pisanie, posiedział jeszcze troche, stwierdził, że żałuje, że przyjechał skoro go tak potraktowałam i pojechał do domu jakby nigdy nic. Później już się do mnie nie odzywał. Więc ja zaczęłam się dobijać, chciałam szczerej rozmowy, jakichś wyjaśnień, zgody. Ale on nie chciał rozmawiać, ani nawet pisać, tel ode mnie nie odbierał. Pojechałam do niego, to wyjechał mówiąc, że nie ma teraz czasu ani ochoty na rozmowe i tak przez 3 tygodnie, ja się dobijałam, a on mnie zbywał. W pracy zaczęłam z nim rozmawiać, ale też nie za bardzo chciał. Po 3 tygodniach przyjechał do mnie, ale nie chciał wejść do domu, zabrał mnie do restauracji, pogadaliśmy przez dwie godziny tak ogólnie, ale nie poruszaliśmy tematu sms i tych kobiet. Kolejny tydzień on do mnie zaczął pisać jako pierwszy, sam w kolejną sobotę zaproponował spotkanie (była to sobota po dniu kobiet). Zabrał mnie na romantyczną kolację, kupił serce z czekoladkami, był fajny, miły, mówił do mnie ''kochanie''. Zapytałam jak jest między nami, powiedział, że już jest dobrze. Nie wracałam do tematu tamtych kobiet, chciałam o tych esach zapomnieć i ratować nasz związek. Odwiózł mnie do domu, pożegnaliśmy się jak zawsze i odjechał. A następnego dnia zerwał ze mną kontakt, nie pisał, nie odpisywał, nie odbierał tel. Jak się bardzo dobijałam to coś odburknął w sms. W pracy zapytałam co się dzieje, to powiedział, że ma dużo spraw na głowie. Więc na tydzień dałam mu zupełnie spokój, nie dzwoniłam, nie pisałam, on też nie. Po tygodniu jednak zaczęłam pisać, ale on tylko odbąkiwał. Nie spotkaliśmy się w sobote, później w kolejną też nie. Napisałam mu co czuję, że chce, żebyśmy ratowali nasz związek. Zapytałam o jego uczucia, ale on nic. A jak się zbytnio dobijałam to napisał, żebym mu dała spokój. Wypomniał mi byłego narzeczonego, że o nim wspominałam, że nie chciałam do niego jeździć, że on sam nie wie czego chce, że czuł się zmanipulowany. W święta również się nie spotkaliśmy, chociaż ja zaproponowałam mimo wszystko spotkanie, nawet nie odpisał. Nie odpisuje na moje esy, tel nie odbiera. Ja nie wiem co mam rozbić? Jestem załamana, tak bardzo go kocham. Od walentynek nie ma dnia, żebym nie płakała, nie mogę sobie z tym wszystkim poradzić. Nie wyobrażam sobie mojego dalszego życia w takiej sytuacji, mijamy się w pracy jak obcy ludzie, a mi serce pęka. Ja chce tylko szczerości, rozmowy... Przecież dał mi nadzieję, a potem ją zabrał, jak do niego dotrzeć? Pomocy...