"nic nie czuję", czyli zdanie, które wryło mi się w pamięć. po kolei... Jestem przeciętnym facetem i nie liczyłem w życiu na zbyt wiele: często dostawałem kosza przy próbach nawiązania znajomości, głównie po tym, jak dziewczyny dowiadywały się, że niezbyt interesują mnie imprezy i używki. Dodam, że nie próbowałem poznawać plastików na dyskotece, tylko głównie studentki, rówieśniczki. Niestety, byłem dla wielu zbyt nudny. Miałem kilka związków, ale bez większego zaangażowania z obu stron - i przyznam ze smutkiem, często z desperacji po obu stronach. Z czasem dałem sobie spokój z tym - wiązanie się z kobietami, które lubiłem, które podzielały moje zainteresowania/poglądy, ale które w ogóle nie podobały mi się fizycznie nie miało żadnego sensu i nie miałem z tym żadnej satysfakcji. I wtedy, już jako zrezygnowany 30-latek, poznałem dziewczynę, która w moim mniemaniu była poza moją ligą: piękna jak marzenie, a przy tym delikatna, inteligentna. Nie sądziłem, że może się mną zainteresować, ale stało się. Spotykaliśmy się i byłem pełen podziwu, jaka ona jest czarująca, dystyngowana, zwiewna. Większość moich poprzednich partnerek było - bez urazy dla nich, oczywiście - mocno przeciętnymi kobietami, często z lekką nadwagą, bez szczególnie wyrazistych osobowości, a tutaj... tutaj było na odwrót. Podejrzewałem haczyk - taka kobieta mogła mieć [i]każdego[/i]. Więc czemu akurat ja? Próbowałem ją troszkę podejść, i z czasem wyszło, że była po związku z facetem, który traktował ją jak szmatę i zdradzał, w którego ona patrzyła jak w obrazek. No cóż - większość atrakcyjnych osób dostajemy "po kimś", chyba, że mamy 15 lat, więc machnąłem na to ręką, sam nie byłem bez skazy marnych związków. Jednak okazało się, że przebyty związek zostawił w jej psychice ślady. Dziewczyna zaczęła powoli podkreślać, że "nic nie czuje". Najpierw odnośnie świata, potem rodziny, a wreszcie - do mnie. Był to dla mnie pewien szok, ale spodziewałem się jakiejś komplikacji. Piękne kobiety raczej nie wybierają przeciętniaków bez powodu. Dziewczyna przyznała, że przyciągnął ją do mnie mój charakter, szczerość. Zaprzeczyła, że prowadzi jakąś grę: usłyszałem od niej, że jej problemy z uczuciami są na pewno tymczasowe, że jej przejdzie, i że jej zależy na mnie - rozumem, a nie emocjami. Pewnie wiele osób stwierdziłoby w tym miejscu, że szkoda czasu i zachodu, ale postanowiłem z nią zostać, bo: a) byłem (i nadal jestem) pewien, że nie będę już miał w życiu okazji na taką partnerkę, b) wydawało mi się, że wspólnie poradzimy sobie z jej problemami, a potem będzie już "z górki". Zacząłem się zatem starać. Próbowałem uczyć ją zaangażowania, drobnymi gestami okazywałem jej czułość, dużo z nią rozmawiałem. Z początku wydawało się, że wszystko idzie w dobrym kierunku - byłem szczęśliwy z każdego "postępu" i było nam razem bardzo dobrze. Niestety, trwało to tylko kilka miesięcy. Pogorszenie zaczęło się, gdy zaczęliśmy współżyć. Moja dziewczyna miała z tym nawet większe problemy, niż z emocjami - zbliżenia powodowały u niej blokadę. Jedynym sposobem, by się rozluźniła był alkohol, za którym nie przepadałem - pomyślałem sobie jednak, że tymczasowo można się przemęczyć, a z czasem odstawimy ten "sposób". Wyglądało to tragikomicznie - najpierw "upijałem ją", samemu nie pijąc, a potem dochodziło do krótkiego i beznamiętnego stosunku, po którym oboje mieliśmy kaca (ja - moralnego, ona - fizycznego). Pewnego razu przyznała się, że tak miała z każdym facetem, że seks umie uprawiać tylko po pijaku. Było w tym coś niesmaczego. Nie mogłem już znieść tego stanu rzeczy, więc zaproponowałem, żebyśmy zaprzestali tych szopek i byśmy spróbowali normalnie. Nie chciałem na nią naciskać. Widząc jej niechęć, odpuściłem. Przestaliśmy uprawiać seks. Dużo o tym rozmawialiśmy, pojawił się wątek terapii. Wtedy przyznała, że wiele już gabinetów psychiatrycznych odwiedziła w życiu i że nie jest to dla niej nic nowego, co było kolejnym szokiem. Próbowałem ją namówić, by spróbowała raz jeszcze, na co wstępnie zgodziła się - ale jednocześnie zaobserwowałem w jej zachowaniu zmianę, jakby ciążyło jej, że nie "akceptuję jej" taką jaka jest, że próbuję ją zmieniać. Po jakimś czasie zaczęła mi mówić, że ona nie umie, że nie da rady, że nie powinienem marnować swojego życia dla niej. Niestety, byłem już w niej zakochany i uparcie trwałem przy niej, mimo, że samego zaczynało mnie już to męczyć. Pewnego dnia, podczas szczerej rozmowy, dziewczyna powiedziała mi, że postępy, z których byłem tak dumny (z początku związku) były udawane, że ona bardzo chciała i wierzyła, że w końcu wejdzie jej to w krew, ale niestety nie było żadnej poprawy. Nie czuła żadnych emocjonalnych doznań ze mną - ani z seksu, ani z czułości. Wciąż zapewniała, że chce ze mną być, ale to było już dla mnie za wiele - nie chciałem być oszukiwany. Powiedziałem wprost, że chcę, by podjęła terapię, bo inaczej to się rozleci. Zmusiłem ją - zgodziła się. Pierwsze tygodnie terapii były nijakie - ona zmęczona, myślami gdzie indziej, ja sfrustrowany, łapiący początki depresji. Mój zły nastrój zaczął jej się udzielać i zrobiłem coś, czego być może nie powinienem - zaproponowałem, byśmy dali sobie czas, żeby jakiś czas odpocząć od siebie. Przyjęła to, jak zwykle bez emocji. Wiedziałem, że ona nie pomoże mi w depresji, w którą się wprowadzałem, a jednocześnie wiedziałem, że będąc w depresji ja pociągnę ją na dno. To był krok w moim mniemaniu konieczny. Zapewniłem, że kocham ją i że jest dla mnie ważna. Przyjęła. A po miesiącu dowiedziałem się, że mnie zdradziła. Zagadał do niej "stary kolega", a ona - mając mi za złe, że "ją opuszczam" - natychmiast skorzystała z okazji. Nie tylko (oczywiście po pijaku) dała mu ciała, ale także [i]weszła z nim w związek[/i], nawet ze mną nie kończąc. Poinformowała mnie mailowo, że jest teraz z kimś innym i że życzy mi wszystkiego dobrego. Tak po prostu. Nie muszę dodawać, że skończyło się to dla mnie depresją i leczeniem farmakologicznym. Finał historii - po roku dziewczyna odezwała się do mnie ponownie. Napisała, że tęskni za mną, że się zmieniła, że "nowy facet" po roku znudził się nią i zdradził ją (o ironio), że zrozumiała dopiero teraz, że chciałem dla nas dobrze, dając nam czas, co ona odebrała jako [b]moją[/b] zdradę, oczywiście nie mówiąc mi o tym ani słowa wtedy. I zapropnowała, żebyśmy spróbowali ponownie. Z trudem wyszedłem z depresji, a wiadomość od niej powinienem w zasadzie natychmiast skasować, ale odpisałem jej jedynie, że też za nią bardzo tęsknię. Bo taka jest prawda - przez ten rok brakowało mi jej, mimo wszystkich jej wad była kimś, kogo do tej pory mogłem sobie tylko wyobrażać. Po niej nie umiałem już powrócić do związków z przeciętnymi dziewczynami (to płytkie, ale po tak pięknej kobiecie przeciętne dziewczyny są mi całkowicie obojętne wizualnie), a z pięknymi nie mam szans. Dlatego - być może oszalałem, ale rozważam powrót do niej. Mimo wszystko. Przy niej czułem się (przynajmniej na początku) jak król. Tęsknię za tamtym uczuciem. Ale jednocześnie - sami widzicie, jaką mam historię. Sam nie wiem, co zrobić - doradźcie, proszę. Napiszcie, co o tym myślicie.