Zdradziłam, mało tego zdradzałam przez baaardzo długo (11 miesięcy). Kulisy tej zdrady są okrutne! Jesteśmy małżeństwem od 10 lat, a razem 14 lat. Zdradziłam po 8 latach małżeństwa. Sama zakończyłam ten drugi związek, zrozumiałam, że chce być z mężem i tylko z mężem, że go kocham i nie chcę dłużej okłamywać. Mamy dwójkę kilkuletnich dzieci. Ogólnie byliśmy dość udanym małżeństwem, spędzaliśmy ze sobą bardzo dużo czasu, seks uprawialiśmy, nadal uprawiamy codziennie, nawet jak zdradzałam to też tak było, tylko z moim mniejszym zaangażowaniem, co zresztą mąż zauważał, tylko nie domyślał się co jest przyczyną. Zresztą mąż ufał mi bezgranicznie, dostał nawet smsy o tym, że go zdradzam i nawet w nie nie uwierzył (myślał że ktoś sobie żarty robi), a ja bez problemu się wykręciłam. W małżeństwie to ja jestem głową rodziny, robię wszystko za wszystkich. Męża trochę odbierałam jako egoistę, wszystko od życia brał ale mało co od siebie dawał, bardzo mało mi pomagał (ale wiedziałam o tym przed ślubem i doskonale się na to godziłam, choć były osoby w moim życiu, które odradzały mi tego małżeństwa) jednak zawsze przy mnie był. Nie chcę tutaj siebie usprawiedliwiać, bo to co zrobiłam jest straszne i okrutne, a niepowodzenia w małżeństwie mogłam załatwić zupełnie inaczej. Zresztą teraz dogadujemy się super, mąż zaczął mi pomagać, wystarczy tylko spokojna rozmowa i wytłumaczenie o co chodzi. Po półtora roku od rozstania z kochankiem sama przyznałam się mężowi do tego co zrobiłam. Wiedziałam, że skoro chcemy dalej być razem, to muszę mu to powiedzieć, bo związek oparty na takim kłamstwie nie miałby szans na przetrwanie, nie byłby szczery. Dodam jeszcze, że powiedziałam wszystko ze szczegółami, dokładnie opisując nawet sceny seksu (mąż tak chciał), było to dla mnie jak wbijanie jemu noża w serce. Obecnie jesteśmy 2,5 miesiąca od wieczoru kiedy opowiedziałam mężowi o tej zdradzie. Ostatnie półtora roku (czyli po zakończeniu związku z kochankiem) były cudowne, zakochani na nowo, tylko że mąż nie miał pojęcia o tym co wyprawiałam wcześniej. Teraz nadal się kochamy, ja bardziej niż kiedykolwiek, bardziej niż przed zdradą. Oboje też podjęliśmy decyzję, że się nie rozstaniemy, ale pytanie tylko czy to przetrwa, to że oboje chcemy ale czy to wytrzymamy? Do dnia dzisiejszego wraca pytanie z jego ust dlaczego to zrobiłam, a ja nadal nie mam jednoznacznej odpowiedzi dlaczego. Z jego strony pojawia się załamanie i niechęć życia, czasami złość, a po chwili wielka miłość. Mąż mówi, że mimo wszystko nadal mnie kocha, ja jego też i razem płaczemy. Zresztą wydaje mi się, że oboje mamy depresję, w kółko rozmawiamy o tym, nie możemy spać, zaniedbujemy dom, ale poprawa jest, malutkimi kroczkami idzie już ku lepszemu, są już dłuższe chwile kiedy o tym nie mówimy, dom wraca do ładu. Króciutko przedstawię kulisy mojego romansu: poznałam go na siłowni, najpierw wspólne rozmowy, potem wspólne treningi, odprowadzanie do domu po treningu, potem wymiana numerów telefonu, aż wreszcie celowe umówienie się na seks. On też miał żonę, mało tego już wcześniej ją zdradzał. W końcu pojawiło się między nami silne zauroczenie, a w tym czasie z mężem coraz gorzej, moje uczucie słabło i to bardzo. Celowo prowokowałam kłótnie, byłam okrutna i bezwzględna do męża. Do tego stopnia, że chciałam się rozwieść, ale jakoś tak się ułożyło, że do rozstania nie doszło (pewnie tego nie chciałam tak naprawdę). Najbardziej namiętne i pełne uczucia były trzy miesiące tego romansu (wtedy najgorzej układało się z mężem), potem już takie jakieś przyzwyczajenie trochę się zrobiło, w sumie chciałam zakończyć ten romans wcześniej, ale on zawsze mnie przekonał, że jest fajnie, i że nie mam tego robić itp. i ten jego najgłupszy argument, że wszyscy tak robią. Nawet podczas trwania tej zdrady, miałam wyrzuty sumienia, a mimo to ciągnęłam to dalej... najpierw trochę dla seksu (choć ten seks był gorszy niż z mężem), potem zrodziło się uczucie i dlatego było ciężko się rozstać. Przy kochanku czułam się taka niezaradna, trzpiotka, bardzo kobieca, zupełnie coś innego niż w domu rodzinnym, gdzie zawsze muszę być odpowiedzialna za całą rodzinę. On był dużo starszy ode mnie, można powiedzieć, że trochę mi tatusiował, a mi to się podobało. Każdego dnia dzwoniliśmy do siebie, pisaliśmy smsy, rozmawialiśmy o problemach dnia codziennego, a w domu byłam milcząca, choć nadal o ten dom dbałam. Widzieliśmy się prawie codziennie, choć na krótką chwilę, przed pracą, czy na treningu. Kilkanaście razy uprawialiśmy seks w hotelach czy w samochodzie. Napiszcie co o tym sądzicie, ciężko tak opisać wszystko ale mam nadzieję, że choć trochę przybliżyłam obraz tej zdrady. Jak teraz się czujemy: ja nienawidzę własnej osoby, nie mogę patrzeć na siebie w lustro, non stop płaczę, strasznie żałuję, serce mi pęka jak widzę, jak cierpi mój mąż, jak spieprzyłam całe to nawet fajne małżeństwo, rodzinę. Choć są chwile gdy myślę pozytywnie, że czas leczy rany i że przed nami jeszcze długie, fajne życie. Kocham go bardzo! Mój mąż natomiast gdy się dowiedział, doznał szoku, jak szok minął były łzy i ciągłe rozmowy o tym. Do dziś jak na mnie patrzy to wyobraża sobie co z nim wyprawiałam. Usłyszałam od niego nieraz, że nadal bardzo mnie kocha i że miłość przezwycięży wszystko. Razem stwierdziliśmy, że wydarzenia ostatnich tygodni nas przybliżyły, nie mamy teraz przed sobą żadnych tajemnic, bo przy okazji tych moich zwierzeń powiedzieliśmy sobie o innych jakiś drobnych kłamstewkach z tych 14 lat bycia razem. Zastanawiamy się czy powinniśmy iść na jakaś terapię, czy damy radę sami? Co o tym sądzicie?