Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
Obito | 00:30:02 |
|
Crusoe | 00:49:31 |
|
Kalinka93 | 00:57:47 |
|
bardzo smutny | 00:59:59 |
|
123sprawdzam | 01:12:29 |
oto moja historia...
Witam ponownie. To bardzo trudne dla mnie i tak naprawdę nie wiem od czego zacząć?.....Jesteśmy małżenstwem od 13 lat , po kilku latach mój mąż zaczął nadużywać alkoholu, co się z tym wiąże ...ból , samotność i bezsilność.Z każdym dniem oddalaliśmy się od siebie... Aż pewnego dnia zgłosił sie do poradni uzależnień, i po tym wszystko potoczyło sie już błyskawicznie.Po ok. tygodniu odwiozłam go do ośrodka na leczenie. Płakałam jak bóbr gdy go tam zostawiałam i znów widziałam światełko w tunelu.Przez dwa miesiące tęskniłam, liczyłam na to ,że po powrocie 'M' z ośrodka odzyskam męża, że znów będzie tak jak dawniej - przecież ja wciąż go kochałam.Co poniedziałek jezdziłam i ukradkiem sie widywaliśmy...czułam ,że on również tęskni za mną , za dziećmi., Jednak pod koniec jego pobytu coś sę zmieniło, czułam oziębłośc , brak zainteresowania.W końcu nadszedł dzień jego powrotu do domu, było to dla nas świętem... ja jednak czułam się odsunięta, niewidzialna.Gdy ktoś ze znajomych dopytywał co u nas , jak po powrocie 'M' odpowiadałam ,że Mąż wrócił do domu, ale nie wrócił do mnie. Serce mi krwawiło, nie wiedziałam jak sie zachować nie chciałam go drażnić, poza tym wciąż słyszałam , że powinnam dać mu czas,że to też jest dla niego trudne, że musi się oswoić z sytuacją.Piliśmy razem kawe, próbowałam rozmawiać, a on nawet nie patrzył na mnie.Gdy próbowałam mówić mu o swoich obawach on nic nie odpowiadał...milczał.Pewnego dnia powiedział mi , że jedzie odwieżć kolegę z ośrodka do domu. Było to dla mnie co najmniej dziwne, i gdybym nie musiała iść do pracy to pojechałabym z nim...niestety stało sie inaczej.Ten dzień w pracy był nie do zniesienia... sama nie wiem ile tabletek na uspokojenie pochłonęłam po tym jak nie odbierał ode mnie TELEFONU...po powrocie do domu znalazłam w jego starym telefonie ich zdjęcia...świat zaczął wirować , nie wiem co sie działo z dziećmi, wsiadłam do samochodu i chyba próbowałam go odnależć. Wrócił do domu ok. 24. Rozmawialiśmy , próbowałam być spokojna , on kłamał jak z nut...nie wytrzymałam i pokazałam mu zdjęcia, twierdził, że to nic takiego to tylko koleżanka, następnie znaleziony liścik , który nie ja napisałam ...i rozkleiłam sie , rozsypałam w drobny mak...ponownie wsiadłam w samochód i pojechałam ...sama nie wiem gdzie...nie obchodziło mnie już nic...nie chciałam żyć, nić nie było już dla mnie ważne. Rano ponownie powrócił temat, znalazłam nr.tel. do niej ; zadzwoniłam , opowiadała mi jakieś bzdury, że tego nie planowali, że się zakochała i nie omieszkała mnie poinformować , że gdy ją odwoził do domu zachaczyli o hotelik i tam uprawiali sex.Po tym wszystkim znalałam sie w szpitalu na oddziale psychiatrycznym.Kilka dni mam wyciętych z życiorysu...spędziłam tam sporo czasu. Przyjeżdzał do mnie codziennie, przepraszał był taki czuły i opiekuńczy. Ona nie dawała mi spokoju , pisała sms'y, dzwoniła. Nie chciałam jej wierzyć, wierzyłam w to co słyszałam od niego.Po moim wyjściu dowiedziałam się , że podczas mojego pobytu w szpitalu on nocą jeżdził do niej, dzień przd moim wyjściem równiez u nie był...Tłukłam się z myślami , nie wiedziałam co ze soba począć...gdzie się udać wraz z dziećmi.On płakał błagał o wybaczenie, prosił o szansę, przepraszał.Dziś, rok po tym wszystkim jesteśmy razem , ale ja wciąż nie mogę o tym zapomnieć,nie potrafię sobie wytłumaczyć dlaczego to zrobił.Nigdy nie dał mi powodu do zazdrości, gdyby powiedziała mi o tym koleżanka , w życiu nie uwierzyłabym ,że mój mąż jest zdolny do zdrady. Nie potrafię zrozumieć dlaczego nie odszedł do tamtej?,a przede wszystkim zastanawiam się, jak ktoś kto kocha może tak bardzo skrzywdzić tą druga osobę?Czy kiedykolwiek będę potrafiła zapomnieć o tym wszystkim?Dziś nie wracam już do rozmów na ten temat , bo nie chcę mu wypominać , ale kiedy ja odzyskam spokój??? Dziś już sama nie wiem czy decyzja o ratowani małżeństwa była słuszna , jestem rozchwiana emocjonalnie....
Twój maz prawdopodobnie pogubił się na samym początku tej drogi. Nie próbuję go broń boże tłumaczyć. Po ma rozum i uczucia by z nich korzystać.
Małżonek jeśli dalej się leczy to z całą pewnością wie co powinien ci zaproponować. A to powinna być terapia małżeńska albo/i terapia dla ciebie jako osoby wspołuzależnionej. Jako zdradzony uważam też że swój błąd (o ile tak tlumaczy) i krzywdę którą ci wyrządził powinien odpracować. Po prostu ma się starać.
Nie musisz go też oszczędzać jeśli dalej cię męczy ta sprawa (wiadomo nie znęcać się). Jego alkoholizm nie może być płaszczem ochronnym. Inaczej całe to jego leczenie jest psu na budę.