Witam wszystkich. Długo zastanawiałem się czy napisać. Przeglądam forum i znajduję za każdym razem pokrzepiające słowa, ale każda historia jest inna. Minęły równe 3 lata od mojego ślubu. Za tydzień mam sprawę rozwodową, którą sam założyłem. Zostałem zdradzony przez żonę o czym dowiedziałem się na początku marca tego roku. Pożycie układało nam się dobrze, jak to w młodym małżeństwie. Mieszkaliśmyprzez ten czas początkowo w domu moich rodziców, a od lutego 2013 roku wynajeliśmy mieszkanie w bloku w pobliskim mieście. No i się zaczęło... Pracowaliśmy razem w fundacji, sporo obowiązków, ja oprócz tego miałem swój klub sportowy, byłem radnym, każdy z nas miał hobby, były wspólne wyjazdy do Chorwacji, a na początku tego roku wzięliśmy kredyt na budowę domu, który w obecnym stanie stoi w stanie surowym (kredyt wzięliśmy, kiedy żona już dawno mnie zdradzała). W lecie 2013 po powrocie z Chorwacji było jeszcze ok, planowalismy nawet dzieci (uff, dobrze, że ich nie ma). Od września zauważyłem niestety zmiany u mojej małżonki, przestawała ze mną rozmawiać, nie rozmawiała już o dzieciach, w październiku zaczęła juz nawet osobno spać tłumacząc to tym, że nie wszystkie małżeństwa śpią razem. Nie wiedziałem kompletnie o co chodzi, próbowałem rozmawiać, pytać co się stało, to wszystko nie dawało mi spokoju, nie mogłem spać, przestałem normalnie funkcjonować. Jedynym wyrazem jaki słyszałem od żony na początku było "nie wiem". Moje godzinne monologi były zbędne. Gadałem jak do ściany. Pod koniec roku zaczęła coś mi wypominać, że za dużo czasu spędzamy razem, że ona potrzebuje czasu, więc zaoferowałem zmiane pracy, odpowiedziała, że nie chce tego (pracę też jej załatwiłem przed ślubem). Nie rozmawiałem o tym z nikim, bo doszedłem do wniosku, że to są moje sprawy rodzinne i moje małżeństwo - poradzę sobie. Taaa, jasne... Dodatkowo od września zaczęła sama wychodzić na spacery, coraz częściej jeździła "do koleżanek" beze mnie, wracała czasem lekko podchmielona. Z pracy się często urywała i "siedziała sama w domu" bo chora, bo jej się nie chce itd itp. Nie wytrzymałem w święta i opowiedziałem wszystko teściom, może ja coś robię nie tak. Nie powiem, zareagowali momentalnie - sprawdzili jej bilingi telefoniczne, szok - ilość wykonywanych telefonów i pisanych smsów nie mieściła się wgłowie. Z jednym numerem (nie moim, żeby nie było). Wzieli ją raz na rozmowę, było lepiej, ale później i tak wszystko wróciło do normy. Styczeń - wyjazd na 3 dni do Olsztyna do brata i koleżanki, w lutym już nie wiedziała co wymyślać, bo pomysłów już chyba brakowało. To zaczęła perfidnie kłamać. Głupi byłem ja, bo ufałem bezgranicznie. Wiem, wiem... teraz też to wiem, że tak nie można. Wiedziałem, że jest kryzys, starałem się walczyć, prosiłem ją o zapisanie na terapię małżeńską, do psychologa, nawet do księdza. Uznała, że nam to nie jest potrzebne. Ok. "Potrzebujesz jeszcze czasu" - "tak" - "na co?" - "nie wiem". To mnie już doprowadzało do szału, choć jestem spokojnym człowiekiem, czasem pytałem już ze złością, bo nawet nie chciała ze mną rozmawiać. Przed dowiedzeniem sie o zdradzie mówiła jeszcze, że nie wie, czy nie za wcześnie się ożeniliśmy, mogliśmy poczekać bla bla bla. W lutym zauważyłem, że chyba sama coś chciała zmienić, ale nie wiedziała do końca jak. 2 marca o wszystkim się dowiedziałem - przyszła do mnie wieczorem (podczas, gdy żona była u niego w samochodzie) żona alfonsa (przepraszam, że go tak nazywam, ale moje małżeństwo jest 6, które rozbił) i oznajmiła, że moja żona spotyka się z jej mężem. Kolana mi poszły, nie wierzyłem, szok... dalej już każdy wie co przechodziłem. I tak mógłbym opisywać co było dalej, próbowałem ratować związek, ona nie chciała itd. Dziś jesteśmy na tydzień przed rozwodem, ona zamieszkała u kochanka w lipcu, który dla niej zostawił żonę i 2 małych dzieci. Byłem świadkiem na jego rozprawie, załatwiłem go na cacy i wina jest po jego stronie. Z domem poradziłem sobie jakoś, teściowie (którzy nie chcą oglądać córki) wzięli od nas dom z działką (wcześniej dali nam pieniądze na działkę) wraz z kredytem. Z żoną nie mam kontaktu od czerwca, nie ma telefonu, na maile nie odpowiada, czasem teściowie się z nią spotkają, żeby załatwić kilka spraw. Nie chciała nawet pomóc rozwiązać naszych problemów z domem, uciekła nie mówiąc nawet nic o rozwodzie. A wydawała się dobrą, cichą, spokojną kobietą. Doradźcie, co ja mam powiedzieć przed sądem? Kochałem ją bardzo. Robiłem dla niej wszystko. Może nie byłem idealnym mężem, jak zarzucała spędzałem za dużo czasu przed komputerem, ale na Boga, wykonywałem na nim dalej swoją pracę, bo takową miałem, dom wybierałem sam sposód ofert internetowych, a przez cały czas prosiła mnie, żebym ja jej dał czas, no to co miałem robić - treningi, praca itp. Kurde, sama się już gubi w relacjach. A mnie perfidnie oszukiwała do samego końca, nawet jak sie dowiedziałem, że mieszka z alfonsem, dowiedziałem sie o tym od osób trzecich, bo mnie zapewniała, że chce mieszkać sama. HELP!