Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
ARIS2323 ben_partner dsg Dzk lajdis30 magda_ja Monis-123 mush89 npat olinkaaa32 sequ zalamana1987 zawiedziony| ines | 24. Kwiecień |
| filemonka1 | 24. Kwiecień |
| mola | 24. Kwiecień |
| zanetka25 | 24. Kwiecień |
| sabina | 24. Kwiecień |
heniek | 00:08:12 |
|
Obito | 00:12:43 |
|
#
poczciwy | 00:34:14 |
|
bardzo smutny | 00:56:38 |
|
makasiala | 01:30:20 |
Witam wszystkich. Ponad 2 tygodnie temu dowiedziałam się, że mój partner mnie zdradził ze swoją znajomą. Kilkakrotnie, trwało to jakiś miesiąc. Dowiedziałam się, ponieważ ok. 3 w nocy na jego komórkę przyszedł sms. Pomyślałam, że to koledzy mojego partnera i wzięłam jego komórkę, chcąc odpisać temu komuś, żeby nie wysyłał sms w nocy. No i to co przeczytałam to był dla mnie szok.
Pisał, że chce ją zerżnąć na ostro, lizać itd.
Nasz związek trwał 3,5 roku, oboje jesteśmy po 30. On wchodził w ten związek bardzo zakochany, z poczuciem, że we mnie znalazł "tę jedyną". Było cudnie prawie 3 lata, mimo mojej przewlekłej choroby (niegroźnej, ale uciążliwej). Pod koniec zeszłego roku on zaczął mieć bardzo dużo pracy, przygotowywał się do doktoratu, do którego ja go namawiałam i go w tym wspierałam. Tej wiosny był nonstop zapracowany,a moje problemy zdrowotne się nasiliły. Byliśmy świadomi, że przechodzimy kryzys, ale on sam twierdził, że go przetrwamy, że musimy po prostu przeczekać. Jeszcze w maju rozmawialiśmy o naszym ślubie w przyszłym roku. Potem zaczął znikać, tłumacząc to pracą, wyjeżdżać na każdy likend "z kolegami". Bardzo mu ufałam i pozwalałam na to, bo na początku związku on powiedział, że nie chce być trzymany na smyczy. Ja też cenię sobie wolność, mam swoje zajęcia/zainteresowania. Jednak ani razu nie przyszło mi do głowy, aby go zdradzić.Do tego zaczął więcej pić, praktycznie codziennie coś drinkował, tłumacząc to stresem. Prosiłam go, żeby poszukał pomocy, że to nie jest dobry sposób na radzenie sobie, ale on się złościł.
Wiedziałam, że jest DDA, ale jak się spotkaliśmy, to mówił, że był na psychoterapii, że sobie różne rzeczy poukładał, że nie chce pić tak jak jego ojciec.
Po tym jak odkryłam te sms, to on spakował walizkę i wyszedł. Od tego czasu nie chce ze mną rozmawiać, twierdzi że żałuje, ale to koniec. Nie umiem w to wszystko uwierzyć. Ufałam temu człowiekowi bardziej niż samej sobie. Nagle, w 1 momencie straciłam najlepszego przyjaciela, kochanka, partnera. Pozostała wielka wyrwa.
Nie wiem, czy będę w stanie komuś tak zaufać.
Ile warte są obietnice/deklaracje, jeśli nie umie się ich dotrzymać, gdy przychodzi cięższy moment?
Cytat
Bzdura i gra, żeby wyglądać lepiej "no przecież żałuję, znaczy się, nie jestem taki padalec"
Żal idzie w parze z chęcią zadośćuczynienia, a nie ucieczką.
Według mnie romans trwa nadal, stąd ta obojętność...Teraz nie musi już kryć się
Masz prawdopodobnie racjÄ™.
To wszystko strasznie boli i jest mi trudno przestać wierzyć w jego dobre intencje, bo przez 3 lata był dla mnie bardzo dobry, opiekuńczy, czuły, zakochany. I nagle to. Jakby inny człowiek.
Jest mi przykro, że cie to spotkało.
Cytat
Poczytaj forum. Zobaczysz, jak z bliskich osób większość z nas, jeśli nie wszyscy, zobaczyła pewnego dnia kłamliwe zombie
lenagemini, nie ma tego złego...Spójrz na to z tej strony: nie mamił, że tylko Ci się wydaje, że ma romans; nie kombinował wmawiając, jak kocha, by zaraz potem lecieć na złamanie karku do kochanki; nie prosił maślanymi oczami o wybaczenie i w tym samym czasie planując, jak ukręcić z godzinę ze wspólnego czasu, by się z niunią spotkać etc.
Masz kawę na przysłowiową ławę, nie przedłużał Twojej agonii etc...Doceń paradoks sytuacji: masz szczęście, którego niektórym nie było dane mieć.
Dbaj o siebie i głowa do góry...
Tak, wiem, że mam w pewnym sensie szczęście, bo nie mamy dzieci i wielu wzajemnych zobowiązań. Kłamał, ale bardzo krótko, bo dość wcześnie to odkryłam. Ale z tego, co powiedział wynika, że gdybym nie znalazła tych sms, to by mi nie powiedział i tak by sobie prowadził podwójne życie z nią i ze mną.
Wróciły też do mnie wspomnienia z czasu, gdy jako naiwna studentka to ja byłam bezwiednie "tą trzecią". Tamten facet mamił i oszukiwał nas obie. Trwało to kilka miesięcy. Potem się strasznie załamałam, nie mieściło mi się w głowie, że można tak kłamać i obiecałam sobie, że nigdy mnie już nic podobnego nie spotka.
A jednak.
Tak czy inaczej, strasznie to boli.
To samo się tyczy Lanagemini. Obydwoje macie tak naprawdę szczęście i postarajcie się go nie zmarnować.
Nie ma tego złego;
Im wcześniej się otrząśniesz tym lepiej, bo szkoda czasu;
Nic nie jest wieczne, dobre te niezłe 3,5 roku;
Jakiś taki smutek mnie ogarnia, bo bardzo pragnę spokojnego życia z dobrym mężczyzną u boku. No i na dzieci może być już za chwilę za późno.
Musimy wierzyć, że nie jesteśmy skazani na "niefajnych ludzi", bo wszyscy zajęci. Też się o to martwię, to co napisałaś, jest dla mnie tak cenne... Po prostu czasem tak trudno znaleźć kogoś NAPRAWDĘ uczciwego na dobre i na złe. Trudne chwile między ludźmi weryfikują ich faktyczną zdolność do uczuć dla partnera. Tak pięknie piszesz (bardzo na to zwracam uwagę....), jesteś warta najlepszego mężczyzny, uczciwego, odpornego na trudne chwile w związku (zawsze są takie chwile i będą, ważne co z nimi robimy, prawda?...). Są tacy mężczyźni, pamiętaj...... Proszę, pamiętaj..
Właśnie najśmieszniejsze jest to, że dotąd prawie wogle nie myślałam o dzieciach, sądziłam, że mam na to czas. Dopiero teraz mnie dopadło, że jeśli wybiorę źle raz jeszcze, to już nigdy nie będę miała tej szansy.
MARIUSZK
Dzięki za dobre słowa. Dodają mi otuchy, choć do wiary jeszcze daleko. Mądrze piszesz o tych trudnych chwilach - że zawsze będę, a tylko od nas zależy, co z nimi zrobimy.
Szkoda, że mój ex tak tego nie rozumiał.
Dziś mam jakiś fatalny dzień, leżę chora w pustym mieszkaniu i patrzę na to, co tu zostało.
Zobacz: ty jesteś wolna, Mariusz jest wolny. Może nadajecie na tych samych falach i dobrze będzie wam się gadało? Mariusz, podaj chusteczkę Lenie, bo kicha
Komentarz doklejony:
To bardzo wiele znaczy, w chwili, gdy nie wierzy się, że jeszcze kiedykolwiek się zaufa...
Tak, ja też jestem zdziwiona ile siły i otuchy daje mi to forum. Mimo tego, że jestem ateistką, to mam ustaloną hierarchię wartości i pewnych rzeczy po prostu nie zrobię i nie jestem w stanie pojąć jak ktoś bliski, kogo widzisz codziennie może tak kłamać i oszukiwać, chodzić do innej i wracać do mnie, jak gdyby nigdy nic. A potem tłumaczyć, że "wszyscy tak robią". Ja nie chcę tak żyć.
Odpisałem Ci też pod komentarzem w moim wątku (podobnie zresztą). Wiem, że to szok, gdy nagle ktoś najbliższy jednym czynem niszczy wszystko. Często bez zastanowienia. A po czymś takim nic nie jest takie samo i nigdy nie będzie. A cierpliwość, chęć zrozumienia, elegancja ducha w związku - to właśnie decyduje o tym, że najcięższe chwile nigdy nie będą ciężkimi, gdy się je dzieli z drugim człowiekiem. "Potrzebny mi jest towarzysz", tak pisał Schulz, prawda?... Ale bycie "towarzyszem", to nie bycie obok i życie "dla siebie". To nie ucieczka, gdy coś nie wychodzi albo wymaga wzajemnej pracy. To inspirowanie się ukochaną osobą, która pobudza nas do wszystkiego co najlepsze...
Cytat
No właśnie. Uważam się za dość przytomną osobę, a dałam się zwodzić i oszukiwać (pocieszam się, że nie jakoś długo).
Pracuję teraz nad znalezieniem cech wspólnych w moich 3 ostatnich partnerach (każdy związek trwał ok. 3 lata i kończył się podobnie, może nie zdradą, ale wycofaniem/zniknięciem partnera. Na początku zawsze był zachwyt, wielka miłość i zabieganie o mnie). Widzę, że wiążę się z takimi, którzy potykają się na jakimś małym kamieniu, którzy uciekają w pracę/alkohol, gdy wspólne życie przestaje być tak ciekawe jak na początku. Są też rozczarowani, że nie jestem tak niezależna i samowystarczalna jak im się na początku wydawało, że potrzebuję czasu, czułości i zrozumienia. Myślą, że związek to 2 zupełnie samowystarczalne osoby, które spotykają się tylko na seks, ewentualnie ciekawą dyskusję.
Robię takie gorzkie podsumowanie, bo mam serdecznie dość tego i chciałabym inaczej. Chcę także odkryć jakie moje zachowania/cechy przyciągają tego typu facetów.
Komentarz doklejony:
Cytat
Wszystko moim zdaniem leży w równowadze. Czy my sami nie próbujemy właśnie tak traktować związku? Rzecz tylko w proporcjach. Gdy partner potrzebuje wsparcia - zasady nieco muszą się zmienić, na "mniej luźne". Ja tak to oceniam i tak próbowałem żyć...
Komentarz doklejony:
Muszę uściślić - naturalnie nie uważam, że związek to tylko seks i ciekawe dyskusje! Ale bronię się też przed zawłaszczaniem, uwieszaniem się na szyi (w obie strony). Problem w tym, jak to rozumieją partnerzy. Gdzie leży granica "obojętności". Ja wolę przekraczać granicę na rzecz dbania o samopoczucie partnera, nawet czasem znacznie ją przekraczać (dlatego szukałem naprawiania związku, dlatego rozumiem, co sama napisałaś o rezygnacji z siebie kosztem wolności drugiego) - wolę przekraczać, niż być obojętnym.
Gdybyśmy byli obojętni, lena - to nie przeżylibyśmy tak bardzo naszych "zdrad" partnerów, które teraz tu opisujemy... Więc nie traktujemy jednak tych związków tak bardzo "na luzie" (nie mówiąc o tym, że nie traktujemy ich w ogóle na takim luzie, który posiadają nasi ex-zdradzający, egoistyczni partnerzy...)