Widzę że co człowiek to inna historia, może moja się komuś przyda ku przestrodze. Poznałem obecną żonę w pracy około 1992, niczym szczególnym mnie nie ujęła. W tamtym czasie byłem sam po rozstaniu z inną dziewczyną, zostawiłem ją ponieważ się zakochałem, a nigdy nie chciałem się angażować, gdyż chyba podświadomie czułem że wynikają z tego tylko same problemy. Ona czyli obecna żona była w związku z jakimś gościem już dłuższy czas, ale zaprosiła mnie do siebie i tak się zaczęło. Na początku nie traktowałem tego poważnie, ale ona odeszła od niego, gdyż jak mówiła próbowała kilka razy ale zawsze wracała. Tym razem nazwijmy to "wyrwała się z toksycznego związku" na stałe. Zaczęliśmy spędzać coraz więcej czasu, było ok. szczególnie w łóżku jej odpowiadało, jak stwierdziła jeżeli na tym podłożu jest ok. to w innych kwestiach się ułoży. Nie wiem dlaczego mnie poniosło, miałem całkiem inne plany, nie chciałem nigdy rodziny, odpowiedzialności itd. A jednak postanowiłem zaryzykować i się ustatkować i to był początek końca. Wszystko się dobrze między nami układało, pewnego razu miała wyjechać odwiedzić rodzinę poza Warszawę i spytała czy może ją podrzucić jakiś koleś autem, oczywiście nie miałem żadnych przeciw wskazań. Po powrocie była trochę cicha, wielokrotnie zapewniałem ją że ją kocham nie tylko słowami i najważniejsze obdarzyłem ją bezwzględnym zaufaniem. Układ był prosty możemy robić co chcemy, ale bez skoków w bok. Dla mnie to normalne że człowiek musi się od czasu do czasu pobawić czy pobyć samotnie ale zdrady nie brałem pod uwagę w związku dwojga ludzi, którzy się kochają. I to był pierwszy błąd. W każdym bądź razie po kliku dniach, chyba wyrzutów sumienia powiedziała mi że "przeleciała gościa". Nie miałem doświadczenia w takich sprawach więc, to był lekki szok, chciałem poznać szczegóły, dlaczego i takie tam pytania bez składu i ładu, które większość z was zna z autopsji. W każdym razie nic więcej nie powiedziała, stwierdziłem że to koniec i wyszedłem. O tym jak się czułem nie będę opisywał gdyż ten, kto się dowiedział od ukochanej osoby że mu przyprawiła rogi wie co to znaczy, to jak nagłe wtargnięcie na jezdnię i zderzenie z ciężarówką. Nie pamiętam ile czasu się nie spotykaliśmy, to była epoka bez tel. kom. więc zaczęła nachodzić mnie w domu, ponieważ jakiś czas przedtem znalazłem inną pracę. Nie wiem czemu ale "pomyślałem" że jej wybaczę i zapomnę. Z tym zapomnieniem to było tak że gdzieś usłyszałem że czas wszystko zamaże, myślę sobie przecież ludzie czasami mają coś mądrego do powiedzenia i może faktycznie zapomnę o tym"drobnym incydencie". To następny błąd za który płacę do teraz. Kochałem ją i jednocześnie nienawidziłem, robiłem dobrą minę do złej gry, nigdy do tego nie wracałem. Potem wpadłem na "genialny" pomysł że dziecko będzie najlepszym rozwiązaniem. To miało scalić nasz związek. No i się zaczęło, gdy była w ciąży nie dawałem rady jednak udawać że jest ok. skoro nic nie było ok. Znęcałem się nad nią psychicznie że odechciało jej się żyć, finałem był przed wczesny poród i dzieciak cudem przeżył, ale przez lekarzy doszło do nie dotlenienia. Potem ślub, który wziąłem z nienawiści aby się zemścić za zdradę. Obrączkę założyłem tylko w urzędzie i od tamtej pory nigdy więcej, nigdy też nie uważałem jej za swoją żonę, nie mogło mi to słowo przejść przez gardło. Rano wychodziłem do pracy, wracałem jak najpóźniej się dało. W końcu nie wytrzymała, i poszła w "tango" zaczęła chodzić na imprezy nie wracać na noc, romanse itp. a ja zacząłem zajmować się dzieckiem. Potem odpuściłem bo nic dobrego z tego nie wynikało dla dziecka. Po jakimś czasie nazwijmy to że się trochę sytuacja unormowała. Ja całkowicie zrezygnowałem z imprez tylko praca i dom, a ona od czasu do czasu wychodziła się zabawić. Dalej nie ma o czy pisać nigdy już jej nie powiedziałem że ją kocham, nigdy nie kupiłem kwiatów, zabiło to całkowicie namiętność i jakiekolwiek uczucie jakie mężczyzna powinien żywić do kobiety. Nigdy też nie tęskniłem. Z seksu potrafiłem rezygnować przez kilka tygodni, tylko po to aby się zemścić co oczywiście kończyło się awanturami. Chciałbym spłentować ten krótki wywód, że zdrada to coś takiego że nigdy się nie zapomni to jest jak rana, która potrafi się od czasu do czasu zabliźnić ale co jakiś czas się otwiera i boli jak za pierwszym razem. Jeżeli masz szansę odejść do zrób to bo to jest jak rak, który zżera od środka i w końcu przegrasz. Przeczytałem tu kilka wspomnień o ludziach którzy próbowali bądź próbują ratować chory związek, w moim przypadku to nie zadziało. Wmawiałem sobie że to tylko jeden raz że wszyscy tak robią, przecież to tylko fiut innego gościa, do tego doszły zdrady po ślubie ale nie wiem dlaczego nie mam do nich takiego stosunku jak do pierwszej zdrady, chyba to był moment że nienawiść zwyciężyła miłość i od wtedy ta kobieta stała mi się obojętna, czasami jest mi jej żal bo po tym wszystkim co przeszła po ślubie (pomimo że nie była mi dłużna)mówi że mnie kocha i chciała by, abyśmy zaczęli od początku, aby znowu pojawiła się miłość, zaufanie i szacunek między nami, ale nie umiem przebaczyć i zapomnieć. A przecież to już ponad 22 lata. Nigdy nie byłem religijny ale zrozumiałem dlaczego Biblia pozwala tylko w jednym przypadku się rozstać, widocznie Bóg nas tak stworzył że normalny człowiek sobie z tym nie poradzi. Chyba dokończę to co zacząłem przed laty, i ją w końcu zostawię. Wyjdę pewnego razu niby do pracy i już nie wrócę. Nigdy się z nią nie skontaktuję. Jeżeli mnie kocha niech poczuje co to ból.