Witam. Minęło 5 lat od mojego poprzedniego wpisu na tym forum. Długich pięć lat walki o małżeństwo. Niestety, to obie strony muszą tego chcieć. Pięć lat temu wiele osób tutaj radziło mi rozwód, nie chciałem tego robić. Nie po to przysięgałem miłość i wierność aby przy pierwszym (taki mi się wydawało) kryzysie iść do sądu. Efekt jest taki że zostałem bez pieniędzy, bez mieszkania i, co najgorsze, znając polskie sądy bez Syna! Ostanie kilka miesięcy to był koszmar. Walczyłem, miotałem się, próbowałem coś zrobić, a jednocześnie miałem klapki na oczach. Na uwagi rodziny i znajomych że nic z tego nie będzie reagowałem złością. Wierzyłem że uratuje swoje Małżeństwo, swoją Rodzinę. W skrócie wyglądało to tak: w lipcu ona (ona, już nie żona) stwierdziła że oddaliliśmy się od siebie (cóż za odkrycie) i aby ona mogła ponownie mi zaufać powinienem przepisać na nią majątek, bo wszystko na mnie i jak mi firma zbankrutuje to zostaniemy z niczym (ona zarabia około 7 k), że ja zniknę itd. Już słyszę ten Wasz śmiech, ale miłość chyba naprawdę jest ślepa. No cóż, 21 sierpnia dopełniliśmy formalności, 26 wróciłem do domu i usłyszałem: "to małżeństwo nie ma sensu, złożyłam pozew rozwodowy" Świat mi się zawalił, wybaczyłem jej zdradę którą odkryłem w 2009, zamykałem oczy gdy znikała na całe noce, zajmowałem się domem i synem. A ona teraz straciła do mnie zaufanie (tak napisała w pozwie). Rozwód bez orzekania o winie aby, jak to ujęła, nie rozdrapywać ran i rozstać się z godnością. Zarzekała się oczywiście że nikogo nie ma. Muszę przyznać że niewiele pamiętam z kolejnych kilku tygodni, nie pamiętam jak funkcjonowałem. Koniec, końców trafiłem do psychiatry i terapeuty. Dopiero oni mnie trochę "poskładali". Próbowałem z nią jeszcze rozmawiać, prosić. Niestety, stwierdziła że decyzja jest ostateczna i podjęła ją już w kwietniu. Nawet to nie zapaliło mi jeszcze ostrzegawczego światełka w głowie. Zgadzałem się na wszystko. Rozwód bez orzekania o winie, ona spłaci mi połowę mieszkania abym miał gdzie mieszkać i zajmować się synem gdy przyjdzie moja kolej. Tak było do 13 października, wtedy przypadkiem (przekazała mi na chwilę swój komputer) odkryłem że w momencie gdy obiecywała mi w lipcu naprawę małżeństwa jednocześnie próbowała ułożyć sobie życie z innym mężczyzną. To był koniec, dopiero wtedy spadły mi łuski z oczu. Summa summarum, mój prawnik napisał odpowiedź na jej pozew z żądaniem orzeczenia wyłącznej winy powódki, opieka nad synem dla mnie i ograniczeniem jej praw rodzicielskich. Dodatkowo złożyłem wniosek o cofnięcie darowizny motywując go rażącą niewdzięcznością obdarowanego. I teraz się dopiero zaczęło! Usłyszałem że ją terroryzowałem, więziłem w domu (jak wiadomo kobiety więzione przez mężów mają najwięcej okazji do zdrady). Że ją biłem,próbowałem zgwałcić, wyzywałem etc. Serce by mi pękło gdyby nie to że już dawno temu umarło. Po co to wszystko piszę? Ku przestrodze! Nie dawajcie drugiej szansy! Jeśli zostaliście zdradzeni, to znaczy że osoba która przysięgała Wam wierność napluła Wam w twarz. Nie róbcie takiego samego błędu co ja, nie udawajcie że to deszcz! Odejdźcie od razu i rozpocznijcie nowe życie. Wiem że to będzie bolało, mnie mimo tego co "otrzymałem" od niej nadal boli. Jakaś cząstka mnie, gdzieś głęboko, nadal ją kocha. Ale nie warto. Zniszczycie samych siebie, i to nie tylko psychicznie ale też fizycznie. Trzymajcie się i walczcie o swoje! P.S. Jeśli chcecie to trzymajcie za mnie kciuki 20.11 w środę. Mam pierwszą rozprawę.