Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...| Rozwód jak wojna 2 |
[0] |
benia34 Darecki grzegorz28 mocca oszustka
pogorzelec rafex Shoggies Starbuck whiteangel WislawWozniak| martunia35 | 21. Kwiecień |
| nika310 | 21. Kwiecień |
| Pawel42 | 21. Kwiecień |
| orgo25 | 21. Kwiecień |
| telawiwjafa | 21. Kwiecień |
zona Potifara | 04:04:53 |
|
Pogubiony | 04:43:11 |
|
#
poczciwy | 06:28:03 |
|
Saddest | 07:24:57 |
|
mrdear | 08:18:22 |
Po roku zaczęłam po raz kolejny podsumowywać i... nie wychodzi mi niestety (jeszcze?) tak optymistyczny przekaz, jak w swoim czasie opisał takizly, czy jak pisała Forever... :(
Pozostałam w związku, funkcjonujemy na zewnątrz nieźle - osoby, które nie wiedzą o tej całej historii, uważają nas chyba nadal za modelowe małżeństwo. Nie jestem pewna, ile zauważyły nasze dzieci - nie widać po nich nic jednoznacznego. Praktycznie nie ma między nami otwartych konfliktów, razem z mężem zgodnie prowadzimy dom, spędzamy wolny czas, przytulamy się, śpimy razem.
Tylko że we mnie nadal jest za dużo smutku, bardzo często wracają przykre wspomnienia, czasem rzucę ironiczny komentarz, wieczorami, kiedy dzieci pójdą spać, wypływają ze mnie emocje, płaczę (śmiałam się ostatnio, że rytuałem stała się dwu-, trzygodzinna gra wstępna polegająca na rozmowie i płaczu - koszmar, prawda...? ;)
Pilnuję, żeby ta sytuacja, napięcie co wieczór się rozładowały - zupełnie mi nie pasowało, kiedy raz, czy dwa razy zasnęliśmy i obudziliśmy się następnego ranka niedogadani.
Zakładałam, że muszę dać nam czas na odnalezienie się w tej nowej sytuacji, bo podobno "czas leczy rany", ale tracę cierpliwość.
To męczy, jak cholera!!!
A rok to tak długo...
Gdybym wiedziała, że za kolejny rok będzie OK - że upływ czasu, dobre chwile, które nas łączą, starania mojego męża (które doceniam) i to, co robię dla siebie podziałają i będę miała przekonanie, że z tym właśnie człowiekiem powinnam być do końca życia, to wytrzymam.
Generalnie pogodzenie się ze słabością męża, Jego błędem wydawało mi się optymalną reakcją dobrej żony i matki, ale okazało się, że nie jestem w stanie szybko i skutecznie się z tym uporać - gdybym potrafiła żyć dalej w poczuciu szczęścia z tym fajnym facetem, któremu zdarzył się poważny błąd, byłoby dla wszystkich najlepiej.
Tylko jak do tego doprowadzić...?
W lepszych momentach myślę, że powinnam tak zrobić dla dzieciaków, żeby im nie odbierać poczucia stabilizacji i bezpieczeństwa, że jak dorosną, to będę mogła zastanowić się na nowo, co jest najlepsze dla mnie samej...
Tymczasem z jednej strony słyszę historie, że dorosłe dzieci wcale nie są wdzięczne za poświęcenie swoich rodziców, bo to dla nich olbrzymi balast, z drugiej słyszę ile dzieci popada w depresję w związku z rozpadem ich rodziny...
Ech.... :(
Nie ma chyba idealnego wyjścia z tak nieidealnej sytuacji i na nowo się zastanawiam jakie rozwiązania wchodzą w grę:
1. Wystąpić o rozwód z orzeczeniem o winie = trauma dla dzieciaków
2. Wystąpić o separację z orzeczeniem o winie - nie wiem, czy dałoby się to utrzymać w tajemnicy przed dziećmi, dodatkowo to trwa i kosztuje.
3. Uniezależnić się, żyć obok męża, odreagować i miejmy nadzieję wrócić z pełnym przekonaniem, że tu jest moje miejsce - instynktownie wydaje mi się to dobrym dla mnie rozwiązaniem, choć wykracza poza mój dotychczasowy system wartości i może być ryzykowne.
Mój mąż i tak od dłuższego czasu mówi, że chciałby, żebym do Niego emocjonalnie wróciła, bo ma poczucie, że żyję w oddaleniu - to oddalenie, jak pisałam wcześniej, chroni mnie chyba przed ewentualnym kolejnym ciosem, a terapeutka sugerowała, że chroni również mojego męża przed moimi emocjami.
Ja mam poczucie, że w tej całej mojej emocjonalnej nierównowadze próbuję pozostać lojalna i zastanawiam się czy możliwe, że zwolnienie z lojalności, odreagowanie, przyniosłoby przełom, zakończyło kryzys...
Czy ktoś poza Lagosem poszedł taką drogą...?
4. Mogę też trwać dalej w tym względnym dyskomforcie przez kolejny rok, dwa, pięć, dwadzieścia... - mam wrażenie, że w tej chwili nadal funkcjonujemy lepiej niż wiele małżeństw, które nie mają za sobą zdrady - prawie bez konfliktów, doceniając nawzajem swoje starania, chwaląc, komplementując, ale... ja wiem, że było lepiej i obawiam się, że tego powracającego żalu, smutku, chwilami rozpaczy w końcu któreś z nas nie wytrzyma...
I wszystko siÄ™ rozpadnie z wielkim hukiem...
Czy ktoÅ› zna jakieÅ› inne rozwiÄ…zanie...?
Może macie choćby sugestie...?
Albo potraficie dać mi nadzieję, że trzeba to po prostu przetrzymać...?
Wracaj do podstaw:
1. Chyba nie masz wątpliwości, że problem jest już od dawna tylko w Tobie. Teraz to druga strona czeka....bo już dawno wróciła.
Albo Ty dostosowujesz się do świata, albo szukasz świata, który Ci pasuje (pewnie tylko na jakiś czas, choć cuda też się zdarzają).
2. Czemu mając jasno określony cel wymieniasz opcje przeciwstawne ? Akurat Ty nie jesteś osobą która musi uciekać przed problemami, chociaż to też rozwiązanie, tylko czy dla Ciebie ?
3. Czy terapeutka tylko przygląda się, diagnozuje i ględzi, czy daje Ci konkretne instrukcje, ćwiczenia ? Gdzie terapia ? Wciąż automatem wracasz, musisz to w końcu przekierować. Po roku bez terapii nie powinno już tego być...ewentualnie szczątkowe....
Masz 3 ścieżki:
1. zadośćuczynienie w funkcji czasu (które jak widać Ci jeszcze nie wystarcza); rok ? Po roku to możesz funkcjonować, cierpliwości.....Wiesz, ze jesteście jeszcze w różnych miejscach i stanach, idźcie razem...aż się zrównacie...;..nikt nie powie kiedy...
2, Twój pkt. 3;.odreagować, ale raczej nie możesz się zupełnie uniezależniać, bo odpłyniesz i zdasz się na los. Nie chodzi o to, aby potem żałować. W myśl zasady, aby wrócić trzeba najpierw odejść, ale z jakąś kontrolą. Jaki jest problem bez kontroli ? Tobie pewnie pomoże, wrócisz, tyle, że nie wiadomo za ile czasu, a czy wtedy będzie do czego?
3. Nowsze techniki z leczenia PTSD (zrozumiesz). Ważny dobry prowadzący.
Porządnie zastanowiłbym się nad 3, jeśli gdzieś się spieszy lub żyć się nie da. pkt. 2 jako ryzykowny, zostawił bym na koniec, chyba, że jest dobrze przemyślany.
To tyle.
Zniszczyłam tylko własny organizm, dosłownie. Mocno schudłam ( szkielet ) wypadały mi włosy, musiałam je ściąć. Byłam cieniem samej siebie, a przecież chciałam mieć tylko idealną rodzinę bo moja własna taką nie była ( romans mojego ojca zakończony rozwodem ).
Z czasem nauczyłam się powoli odsuwać od siebie przykre myśli, powiedziałam sobie - basta.
Dam radÄ™ albo zrobiÄ™ totalnÄ… rozpierduchÄ™.
Miałam dosyć użalania się nad sobą i swoim życiem, które wydawało mi się zupełnie bez sensu.
Nie byłam nigdy wcześniej udręczoną zaniedbaną babą, przeciwnie : pełną humoru zadbaną kobietą.To zdrada zmieniła ten stan. Musiałam odzyskać poczucie własnej wartości, wyznaczyłam sobie pewne cele i małymi krokami do nich dążyłam to pozwoliło mi wyciszyć się ,spojrzeć inaczej na niektóre sprawy.
Musisz niestety sama wybrać wyjście, które będzie dla Ciebie i Twojej rodziny najlepsze, a przynajmniej jak najmniej traumatyczne.
Nic na siłę, jeśli czujesz,że jednak nie dasz rady to nie katuj się bo nie warto niszczyć siebie.
Trzymaj siÄ™ cieplutko.
A gdyby ich nie było ? Czy wtedy chciała byś odejść od męża czy mimo wszystko budować na nowo.
Trafiłyśmy na to forum w tym samym czasie, i mnie ciągle jeszcze boli, choć częściej tylko ćmi a nie rozrywa od środka jak rok temu.
Myślę niestety że do tych bóli fantomowych trzeba się po prostu przyzwyczaić. Czasem są silniejsze czasem słabsze ale są już chyba częścią nas.
Czas powoli zamknąć drzwi za tym co było i otworzyć się na to co jest i będzie. Nie da się całkowicie zapomnieć i może to dobrze, przecież zapłaciłyśmy za tą lekcję straszną cenę więc warto tę lekcje zapamiętać, choć lobotomia wydaje się wybawieniem.
Pozdrawiam cieplutko Marta, trzymaj siÄ™.
Dzięki za różnorodne odpowiedzi. To mnie m.in. fascynuje w tym forum - jak różne punkty widzenia ludzie przedstawiają, jak różne emocje...
Sinead,
wiem, że to samo mi pisałaś ponad pół roku temu i pewnie uważasz, że głupia jestem, że Cię nie posłuchałam, ale... ja nadal nie dojrzałam do decyzji o rozstaniu - to w tej chwili mało prawdopodobne, choć nie wiem, jak będzie w przyszłości... Wymieniam to jako jedną z opcji, ale z tego mojego męża zbyt fajny facet jest, żeby Go tak łatwo zostawić. Mam poczucie, że dobrze do siebie pasujemy, że robiliśmy dla siebie wiele dobrego. Nie jest idealny (teraz tym bardziej), ale śmiałam się, że jeśli będzie planował nowy związek, to mogę Mu dać pozytywne referencje.
Yorik,
Ja zdaję sobie sprawę, że problem leży we mnie (chyba że dodatkowo jeszcze o jakimś elemencie życia mojego introwertycznego męża nie wiem). Terapii spróbowaliśmy tylko na chwilę i... może to był błąd...
Może trzeba do tego wrócić...
Terapia PTSD powiadasz...?
Po roku na nowo próbuję zdecydować - czy, jak piszą przynajmniej niektóre osoby, jeszcze czekać, bo wybaczanie to długi proces i trzeba być cierpliwym... I ostatecznie będzie dobrze...
Czy może coś zmienić, zaryzykować - nad pkt. 3 się porządnie zastanawiam, bo od roku nie znalazłam jednoznacznych, racjonalnych argumentów przeciwko... Co masz na myśli pisząc o kontroli...?
Forever,
Ja próbuję wyważyć potrzeby nas wszystkich, znaleźć najmniejsze zło (bo na jednoznacznie dobre rozwiązanie nie starczyło mi altruizmu i kontroli własnych emocji) które pozwoliłoby nam ostatecznie zakończyć ten kryzys.
Ja swojego organizmu (jeszcze?) nie zniszczyłam - w międzyczasie ukończyłam maraton, triatlon, jakieś długie marsze, ale moja psychika nadal nie jest stabilna. Chcę ją odbudować, próbując nie zniszczyć mojego męża i bezpiecznego dzieciństwa naszych dzieci.
Żeby wilk był syty i owca cała...
Ewa7407,
W ten sam sposób, co mój mąż, czy większość obecnych tu zdradzaczy, to ja bym (chyba?) nie mogła odreagowywać...
Nie potrafię oszukiwać i nie chciałabym się kiedykolwiek tłumaczyć dzieciom z takiego zachowania.
Natomiast jasne postawienie sprawy, że potrzebuję wolności, bo dotychczasowe metody nie działają mieści się w moim systemie wartości - może mi podasz argumenty przeciwko, bo ja mam wrażenie, że wolałabym się chyba w przyszłości przyznać dzieciom do takiego rozwiązania tego kryzysu niż do roli wybaczającej Matki Polki...
Gdybyśmy nie mieli dzieci myślę, że zaryzykowałabym czasowe rozstanie już dawno, mając nadzieję, że z pełnym przekonaniem wrócę do tego nieidealnego, ale najlepszego dla mnie faceta i że On na mnie poczeka...
Więc to nie jest, póki co, pozostanie tylko dla dzieci - myślę, że mój mąż jest wart tych wysiłków, ale łagodna, względnie zachowawcza droga wychodzenia z kryzysu związana jest z tym co uważam (być może niesłusznie) za najlepsze dla dzieciaków...
Jeszcze raz bardzo Wam dziękuję - poczułam się lepiej, jak się znowu wygadałam...
To co napisałam może nie jest zbyt optymistyczne, ale powinno dać Ci pojęcie jak jeszcze może wyglądać życie w rok po usłyszeniu tej "fantastycznej" wiadomości.
Dzisiaj - a minęły już prawie 4 lata jest tak jak napisałam w temacie : "Ponad pół roku Po" .
Włosy też zdążyły dawno odrosnąć
Poukładasz wszystko po swojej myśli ,tylko potrzeba Ci cierpliwości i rozwagi.
Będzie dobrze, powodzenia.
Ze szkodą dla siebie trwasz w obecnym stanie. Poniosłaś (ponieśliście) porażkę życiową i należy wyciągnąć wnioski, a nie użalać się nad sobą. Szkoda czasu na rozpamiętywanie. W Twoim przypadku wybaczenie może oznaczać zupełnie coś innego niż u mnie czy u innych Forumowiczów. Zdefiniuj sobie to pojęcie, a wtedy zobaczysz, czy będziesz w stanie wybaczyć. Być może nie będziesz do tego zdolna i wtedy odejdź. Jeżeli nie jesteś pewna, to daj sobie jeszcze trochę czasu. Dostałaś lekcję od życia i spróbuj z tego wyciągnąć coś pozytywnego. Zrobiłaś wiele rzeczy dla siebie, a Twój mąż stara się wszystko naprawić. Teoretycznie jesteście na najlepszej drodze do zbudowania czegoś dużo lepszego niż wcześniej było, a Ty katujesz się przeszłością, której nie zmienisz. Zobacz to co jest teraz. Zadaj sobie pytanie, czy Wasz związek był wcześniej idealny? Jeżeli uważasz, że byłaś idealną żoną to odejdź, a ja cofam to wszystko co wcześniej napisałem.
Nie ma reguły co do czasu potrzebnego na wyciszenie emocji, więc nie oczekuj, że po roku o wszystkim zapomnisz. U mnie minęło ponad 2 lata i zdarzają się jeszcze sporadyczne mikropożary w mojej głowie, nad którymi potrafię szybko zapanować. Ciebie również namawiam do pracy nad sobą.
Dzisiaj nie rozumiem siebie, dlaczego zamęczałem się przez wiele miesięcy myślami o zdradzie i przestaję rozumieć tych, którzy latami potrafią robić to samo. Po co sztucznie zaniżać swoją wartość? Przecież to zdradzający pokazuje jak nisko upadł. Pamiętaj, że jeżeli naprawisz siebie, to będzie szansa naprawić związek. Z Twoich wypowiedzi wnioskuję, że na tym Ci zależy.
I pozostań sobą.
A tak serio, blagam dojrzej szybko zanim zwiedniesz z umartwiania sie.
Własnie, że fajni mężczyźni zdradzają, bo są ogólnie fajni
Jak znajdzie sobie smutnego pana ciućmoka to może sie nie zdarzy, bo żadna go nie weżmie ? No, ale na co jej taki ?
W scrable będzie z nim grać ?
Nie wiem, czy mi tej cierpliwości i rozwagi już nie zaczęło po roku brakować...
Ale wierzę ciągle jeszcze, że ostatecznie będzie dobrze...
Merlin,
Znam Twoje podejście...
Być może jednak jednym z moich problemów jest to, że ja nasz związek sprzed zdrady i moją postawę sprzed zdrady postrzegałam jako naprawdę bliską ideału... Być może się myliłam...
Ale nie jestem gotowa teraz odejść.
Nadal mam nadziejÄ™...
Sinead,
facet czy mężczyzna - jak zwał, tak zwał - jeden CZORT
Kiedyś chyba wymieniłyśmy się wiadomościami, że jak się pojawiło g... w ogródku, to miał go przekopać i posadzić kwiatki. Niestety po pierwszym sezonie
Yorik,
Masz racjÄ™.
Scrable mnie nie ciÄ…gnie, wolÄ™ bardziej dynamiczne rozrywki...
Binka,
Ale ten mój jest pozornie spokojny (trzeba się przyjrzeć, żeby dostrzec wulkan w środku, niestety nie tylko ja byłam spostrzegawcza
scrable to jakas desperacja dla mnie, choc podobniez rozwija czy cos w ten desen...nie sprawdzilam osobiscie
Cóż znaczy ROK w kontekście całego zycia????
Masz racjÄ™ - rok to niewiele...
Ale ja starałam się zawsze żyć tak, jakby to miał być ostatni rok, czy ostatni dzień mojego życia. Z przeświadczeniem, że nawet gdyby tak było, to nic bym nie zmieniała...
To mi się chyba w wcześniej udawało i mam nadzieję, że do takiej równowagi powrócę...
Miłych snów wszystkim życzę...
Chcesz iść tą samą ścieżką co Lagos ale do końca nie jesteś tego pewna. Jestem za odreagowaniem ale spontanicznym, natychmiastowym i po roku powinno być już posprzątane
Obecnie odreagowujesz w inny sposób stałaś się niezależna, nie pytasz go o zdanie tylko oświadczasz mu co postanawiasz. Myślę, że również uświadomiłaś go, że w każdej chwili też możesz zdradzić i
będziesz go trzymała w niepewności tak długo, aż się sama z tym problemem nie uporasz. I może to potrwać kolejny rok
Cytat
Każdy tak myślał ale po zdradzie okazuje się, że było inaczej.
Marta rób to na co masz ochotę bylebyś była szczęśliwa. Wcale nie musisz cierpieć za czyjeś grzechy.
Ale postaraj się nie krzywdzić innych
Pozdrawiam CiÄ™ gorÄ…co.
Chyba jednak nie...
Rado,
To nie jest tak, że ja mojego męża nie pytam o zdanie...
Wręcz przeciwnie - pytam Go często, co myśli, co czuje i... dla introwertyka to jest chyba trudne...
I nie jest tak, że ja nie biorę pod uwagę Jego dobra, Jego komfortu fizycznego i psychicznego, Jego emocji.
Ta moja prywatna trauma zmieniła mnie, ale nadal jestem chyba nietypowo empatyczna i w wielu sytuacjach jestem w stanie postawić się w sytuacji drugiego człowieka.
O tym, że mogłam Go już wielokrotnie zdradzić, On wie...
W niepewności będzie już chyba żył zawsze, podobnie, jak i ja...
Mam tylko nadzieję, że ta niepewność nie będzie dominowała w naszym życiu, że może damy sobie oboje prawo do odczuwania pokus, do bycia nieidealnym i nawet gdyby COŚ się wydarzyło, to nie zrujnuje to obrazu tego najbliższego człowieka.
Nie jesteśmy ideałami i nie musimy być...
To byłoby chyba dla mnie IDEALNE
A ile to jeszcze potrwa...?
Boję się, że za rok może być ciągle jeszcze świeże...
Nie zgodzę się natomiast, że każdy myśli o swoim związku sprzed zdrady, jako bliskim ideałowi...
Niektórym jednoznacznie czegoś BARDZO brakowało - np. docenienia, pochwał, czułości, rozmów, seksu, pracowitości i zaradności partnera, umiejętności sprawnego i skutecznego rozwiązywania konfliktów...
Nie wiem czego jeszcze...
Jestem naprawdę ciekawa, czego byśmy się dowiedzieli, gdyby przeanalizować, jak ta wcześniejsza atmosfera w związku wpływa na proces wychodzenia ze zdrady...
Pozdrawiam serdecznie!!!
No właśnie, róznica jest taka jak napisał rado, ja to zrobiłem spontanicznie, wcale nie myśląc wtedy że to na chwile, odreaguje sobie, a potem wrócę. To raczej była walka z samym sobą, zeby przestać kochać swoja zonę, zeby od niej uciec, a najłatwiej to zrobic w ramionach innej kobiety, choć nie do końca jak sie okazało, bo znowu jesteśmy razem. Do tego wcale nie myślałem wtedy o niej, ze jest fajną kobietą i nie doceniałem jej starań bo nie były takie jakich oczekiwałem, choć teraz myslę że moze to po prostu była wymówka bo chciałem zrobić to co zrobiłem. W kazdym razie Ty wyciągnełaś do swojego męża rekę, i doceniasz jego starania, jaką motywacja dla niego byłaby teraz separacja? A już w ogóle gdybyś zaczęła sie z kimś spotykać. Myśle że to byłby koniec waszego związku, czy bierzesz taka ewentualność pod uwagę? Mogłoby być tak, ze bardzo byś później tego załowała i zamiast dojś do ładu z soba pogrążyłabyś sie w jeszcze wiekszym chaosie.
A teraz co do samego "odreagowania", powiem szczerze nie wyobrazam sobie żebym mogł być z moja zoną teraz gdyby nie ten rok "doświadczeń". Tak krytykowana dewiza "oko za oko, zab za ząb" wynika z natury człowieka i była podstawą pierwotnego prawa, pózniej poprzez postep cywilizacyjny modyfikowanego, ale czy w skrajnych przypadkach nie powraca ona do nas. Tym bardziej że nie wydłubywałem żonie oczu, ani nie wyrywałem żebów, dałem jej po prostu doświadczyć tego co sam wcześniej doświadczyłem i co musiałem zaakceptować biorąc pod uwagę pozostanie. Czy czuje sie z tym lepiej? Tak , bo nie zadaje sobie pytań dlaczego ona to zrobiła? Bo nie jestem z człowiekiem, którego stawiam nizej od siebie za to jak sie "upodlił". Bo po roku zrozumiałem że sa wartości większe niż emocje, motyle, zemsta, duma...Wiem, ze moja żona też to zrozumiła, kiedy to ona starała sie o zachowanie rodziny, majac swiadomość że sama doprowadziła do jej rozpadu. Myślę, że to że jesteśmy razem wynika ze swiadomości i odpowiedzialności przedewszystkim, choć są i emocje, te pozytywne, między nami, i gdzieś czuje że odnajdujemy sie na nowo, i nawet jest lepiej niz przedtem, o wiele. I rzeczywiście jestem spokojny, i nie mam dołów. To po prostu był okres w naszym zyciu, kiedy najpierw ona, pózniej ja daliśmy sie uwieść emocjom, silnym, które czasem odbierają rozum, ale myslę,ze wyciągneliśmy z tego lekcje, która pozwoli nam nie popełniać błedów w przyszłości, a gdyby tak sie stało po prostu bedziemy mieli śwaidomość, ze to co jest miedzy nami nie jest na tyle silne, by dalej podązać wspólna drogą.
Na koniec, nie uważam,ze byłem idealny, wręcz widze wiele swoich wad i błedów jakie popełniałem w naszych relacjach, ale to nie usprawiedliwia jej zdrady, tym bardziej, ze i ona je popełniała. Naszą droga był upadek i totalny hardcore, by potem razem sie podnieść.
nigdzie się nie oddelegowuj, bo przepadniesz. To znaczy Wy przepadniecie, chociaż, jak czytamy tu wielokrotnie, Was już nie ma po zdradzie
Z całokształtu wynika, że stanowicie z mężem jednak dosyć zgraną całość, nie zgrzyta między Wami, ale zgrzyta w Tobie. To Ty nie możesz wytrzymać smutku i braku spokoju, który może nigdy nie nadejść. Ale on go szanuje,..
Czy odreagowanie u boku innego mężczyzny uleczy Twoje rany? Zagrożenia są dwa;
- ten inny "uleczy" Cię tak skutecznie, że już do męża nie wrócisz (co zdaje się być sprzeczne z Twoim planem), trudno tak sobie pójść i powiedzieć zaraz wracam, bo nigdy nie wiadomo, co się wydarzy
- mąż najnormalniej w świecie tego nie zniesie i nie będzie do kogo wracać. Gdyż nikt nie powiedział, że zdrajcy zniosą wszystko. Najczęściej są w stanie znieść mniej niż my, pokrzywdzeni ich zdradą. tu zdaje się nie funkcjonuje "zasada ekwiwalentności świadczeń'.
Sama napisałaś, że żyjecie lepiej niż niejedno "zwykłe" małżeństwo. To dużo.
A droga Lagosa była po prostu naturalna. Nie odszedł do innej na chwilę, bo chciał żonę ukarać, tylko chciał od niej uciec, jak dobrze zrozumiałam. Bo nie widział żadnych perspektyw. Potem się zmieniło.
Domyślam się, że pytasz męża o zdanie ale w zupełnie innej formie niż wcześniej
Cytat
Dziś rano w telewizji Lew-Starowicz powiedział, że jeżeli nie będziemy raz w tygodniu wyznawać miłości swojej partnerce (partnerowi) to znajdzie się nasz następca.
Przez 8 miesięcy ,,po'' nie powiedziałem, że ją kocham ale doceniam to co teraz robi może dlatego nie w głowie jej teraz następca?
Marta ja po pierwszym jej razie odreagowałem równie szybko jak Lagos i wtedy poczułem dużą ulgę dlatego już po pół roku wróciła do mnie i jej wybaczyłem, nie pytałem o nic sama mi próbowała opowiadać ale nie chciałem tego słuchać...Najwyraźniej popełniłem błąd...
Ty wiesz wszystko, masz dowody, wiesz, że mąż się stara, jedynie masz problem z tym, że on to zrobił a Ty nie. W życiu nie ma sprawiedliwości. Jedynie co teraz możecie zrobić to pójść na kompromis. Myślę, że masz prawo do ,,większego luzu w związku'' ale sama wiesz gdzie są granice i nie przekroczysz ich. Poza tym jakbyś to zrobiła to powiedziałabyś czy trzymała w tajemnicy?
Przecież zdradzający robią to tak, żeby się nigdy nie wydało
Dobranoc
Mam jednak prośbę - nie komentujcie w tej chwili mojej historii, proszę.
Dajcie mi teraz trochę pomyśleć, poobserwować sytuację, siebie i mojego męża...
Kiedy upłynął mój roczny deadline, zmieniłam taktykę i... pozbierałam się na nowo przynajmniej chwilowo (nie wiem niestety na jak długo). Chciałabym spróbować w tym okrzepnąć, bez ingerencji z zewnątrz.
Mam w tej chwili poczucie wewnątrzsterowności i względnej stabilności emocjonalnej - oby tak dalej...
Moją zadeklarowaną na nowo niezależność, wolność mój mąż znosi w tej chwili lepiej niż rok temu, czy pół roku temu. Mam nadzieję, że ustabilizował się już teraz z grubsza po swoich przebojach (to wszystko było/jest dla Niego też cholernie trudne - podobno najtrudniej wybaczyć sobie samemu...) i widzi, że gdybym chciała odejść, to już bym dawno mogła uzyskać rozwód z orzeczeniem winy, że naprawdę staram się zrobić wszystko, żeby się z Nim zestarzeć...
Nie stałam się Jego wrogiem i mam nadzieję, że tego uniknę nawet gdybyśmy się rozstali...
Ale chyba właśnie dlatego, że jestem z Nim silnie związana emocjonalnie, to trudno mi zaakceptować te silne, negatywne uczucia, które wzbudził.
Nie dawałam sobie do nich prawa, bo przecież muszę być dojrzała, rozsądna, dobra...
Być może teraz udało mi się je zaakceptować...?
Spotkałam się z teorią (może być trudna do łyknięcia dla niektórych -sorry), że objawy depresyjne są związane ze zbyt restrykcyjnym, perfekcjonistycznym superego, związanym z poczuciem winy z powodu agresji skierowanej do ukochanych osób.
To się podobno może wywodzić z jakiejś straty w dzieciństwie...
I stajemy się ofiarami własnego superego, które nas dręczy i dołuje...
Tak ja to rozumiem i wydaje mi się, że odnajduję w tym siebie, ale... chcę o tym jeszcze sama pomyśleć...
Dam Wam pewnie znać za jakiś czas (kilka miesięcy?), co się nowego w moim świecie dzieje.
Jeszcze raz dziękuję Wszystkim za wsparcie!
Twoje rozterki hmmm zrób sobie taki rachunek sumienia nie rób niczego w imię czegoś lub kogoś ( dzieci ,rodzina ,opinia znajomych ) liczysz się ty i twoje ja jeśli postanowiłaś wybaczyć ,facet jest wart wybaczenia i przede wszystkim TY chcesz dalej z nim być , wyprostuj plecy , głowa do góry i podbijaj świat z uśmiechem na ustach a czarne wrony przestaną wracać .
Szczerze mówiąc to jest jedna rzecz z którą nie mogę się uporać a walczę zajadle to z powrotem przybyło 20 kg jednak "zakręt" był najlepszą i naj szybszą kuracją odchudzającą . a propos zna może ktoś jakiś inny skuteczny sposób na pozbycie się tego "plecaka" .
takizly - jak widzisz, kuracja nie za bardzo trwała
Dla mnie najskuteczniejszy sposób to jednak bieganie, powoli, jakieś 45 minut co drugi dzień, a uwierz mi, po kilku miesiącach coś tam z plecaka spadnie. Niestety, wielu facetów tego nie lubi...
Takizly,
Miło Cię widzieć!
I cieszę się, że u Ciebie nadal dobrze i że nadal uważasz, że było warto...
Twoja historia jest jedną z tych pozytywnych, które polecam "nowym" na tym portalu - żeby czerpali z niej siłę...
A w kwestii kilogramów - to chciałam napisać to samo, co barbaraF - z pełnym przekonaniem sugeruję ruch, jakąkolwiek aktywność fizyczną, bo działa zbawiennie na zdrowie, na samopoczucie (endorfiny!!!) i na wygląd trochę też...
Bieganie jest fajne, bo niedrogie i można aktywność elastycznie dopasować do swoich planów.
Ja też mam niestety wrażenie, że lepsze samopoczucie przekłada się u mnie na rosnące boczki, ale dziś znowu przebiegłam kilkanaście kilometrów po lesie i... mam z tego satysfakcję...
A jak kto woli coś innego może być rower (nawet stacjonarny przed TV), albo pływanie, albo marsze, albo joga, albo siłownia, albo dużo seksu
... ale oczywiście nikt nikomu nie broni połączyć kilku dyscyplin...
agnieszko19752,
U mnie jest chwilowo (?) lepiej - podziałała chyba zmiana taktyki - powrót do tego, co poprawiało mi samopoczucie w ciągu ostatniego roku, czyli niezależności pomimo ograniczających tendencji mojego zazdrosnego męża... Być może również poczucie, że przydaję się innym ludziom w kryzysie...
Na pewno starałam się znaleźć taki kompromis między moimi potrzebami a potrzebami moich bliskich, żeby mieć poczucie, że robię raczej to, co chcę, a nie tylko to, co powinnam...
Ja decyduję o swoim życiu, a nie ktoś decyduje za mnie...
Tak to w tej chwili czuję, a jak będzie dalej - zobaczymy...
Poukładałam to sobie na nowo i jestem znowu optymistką!
barbaroF,
Jak bardzo chcesz, to komentuj - czekam na maila...
Szkoda, że razem pobiegać nie możemy...
Takizly,
Miło Cię widzieć!
I cieszę się, że u Ciebie nadal dobrze i że nadal uważasz, że było warto...
Twoja historia jest jedną z tych pozytywnych, które polecam "nowym" na tym portalu - żeby czerpali z niej siłę...
A w kwestii kilogramów - to chciałam napisać to samo, co barbaraF - z pełnym przekonaniem sugeruję ruch, jakąkolwiek aktywność fizyczną, bo działa zbawiennie na zdrowie, na samopoczucie (endorfiny!!!) i na wygląd trochę też...
Bieganie jest fajne, bo niedrogie i można aktywność elastycznie dopasować do swoich planów.
Ja też mam niestety wrażenie, że lepsze samopoczucie przekłada się u mnie na rosnące boczki, ale dziś znowu przebiegłam kilkanaście kilometrów po lesie i... mam z tego satysfakcję...
A jak kto woli coś innego może być rower (nawet stacjonarny przed TV), albo pływanie, albo marsze, albo joga, albo siłownia, albo dużo seksu
... ale oczywiście nikt nikomu nie broni połączyć kilku dyscyplin...
agnieszko19752,
U mnie jest chwilowo (?) lepiej - podziałała chyba zmiana taktyki - powrót do tego, co poprawiało mi samopoczucie w ciągu ostatniego roku, czyli niezależności pomimo ograniczających tendencji mojego zazdrosnego męża... Być może również poczucie, że przydaję się innym ludziom w kryzysie...
Na pewno starałam się znaleźć taki kompromis między moimi potrzebami a potrzebami moich bliskich, żeby mieć poczucie, że robię raczej to, co chcę, a nie tylko to, co powinnam...
Ja decyduję o swoim życiu, a nie ktoś decyduje za mnie...
Tak to w tej chwili czuję, a jak będzie dalej - zobaczymy...
Poukładałam to sobie na nowo i jestem znowu optymistką!
barbaroF,
Jak bardzo chcesz, to komentuj - czekam na maila...
Szkoda, że razem pobiegać nie możemy...
Komentarz doklejony:
na świeżym powietrzu- przepraszam za błąd
Marto i tak trzymaj twoje życie twoje decyzje a nie jakieś tam zrządzenia losu
Rok to mało. Mną telepało tak do półtora roku. To powraca pod byle impulsem o tej tematyce. Najważniejszy jest czas i poukładanie sobie tego w głowie. Dużo też zależy od drugiej strony jak się zachowuje. My walczymy dalej przeszło 21 m cy. Wychodzimy już na prostą choć pewnie jeszcze coś wyskoczy. Jestem konsekwentny i zawsze walczę do końca. Wszystko albo nic. Pozdrowienia dla mojego Mentora - Yorika
Zawitałyśmy tutaj prawie jednocześnie,u mnie w sierpniu minie dwa lata
od kiedy wiem o zdradzie. Podobnie jak Ty staram się budować na nowo swój związek.Nie jest łatwo i już nigdy nie będzie bo ktoś siłą zerwał nam różowe okulary pozwalające wierzyć , że nas tonie dotknie.
Mnie też prześladują myśli o tym co,jak wtedy czułam prawie mnie zabiło. Staram się te myśli odpychać od siebie jak najdalej.Czego mnie to nauczyło?:Że w życiu nie ma nic pewnego oprucz śmierci i podatków,że jestem silniejsza niż myślałam i że mimo wszystko kocham mojego męża i to jest najważniejsze. Przeszłości nie mogę zmienić,mam zamiar żyć teraźniejszością. Pozdrawiam wszystkich,którzy mi pomogli stanąć na nogi,może chwiejne ale własne
Zaskoczyliście mnie tym, że odkopaliście mój wątek z ubiegłego roku...
Nie oczekiwałam teraz komentarzy... chociaż zastanawiałam się, czy jakiegoś uaktualnienia nie zamieścić...bo nudno wcale nie jest...
Zobaczymy kiedy dojrzeję do kolejnych podsumowań...
Póki co ograniczę się do serdecznych pozdrowień i podziękowań dla wszystkich, którzy poświęcili swój czas, żeby mi pomagać!!!
Buziaki serdeczne!!!