Żonaty naście lat. W małżeństwie raz lepiej raz gorzej i nagle bum. Znalazłem drugi tel. żony, o którym nie wiedziałem a w nim informacje, które wskazały że ok. 2 lata temu ona miała krótki romans oparty na pocałunkach i przytulaniu. Czy to już zdrada? Romans z jej współpracownikiem rozpadł się z niewiadomych przyczyn. W tamtym okresie dużo mi opowiadała o tym facecie, jak bardzo go nie lubi itd., ale z ostatniej firmowej wycieczki przywiozła zdjęcia, a na nich była (w chyba zbyt czułych) objęciach z tym kimś. Te niby niewinne zdjęcia dały mi do myślenia, no bo jak się kogoś tak nie lubi to się z nim zdjęć nie robi, racja? A może się mylę? Po tych zdjęciach odkryłem ten zakamuflowany telefon i okazało się, że coś jednak było na rzeczy. Żona tłumaczy, że dawno temu skończyła z tym facetem, że to było pomyłką, ale także tłumaczy że musi z nim dalej współpracować zawodowo i te zdjęcia są jedynie dowodem "normalności" relacji w pracy pomiędzy ludźmi (także pomiędzy nimi). Jakoś trudno mi zrozumieć tą kobiecą logikę. Czy mam jej wierzyć? Czy tak faktycznie jest w firmach? Okazało się również, że żona ma taką naturalną tendencję do chyba flirtu także z innymi. Ma albo miała dużo młodszego kolegę, który jest nieszczęśliwy w życiu i moja żona go wspiera/wspierała psychicznie. On odwzajemniał się zatroskanymi smsami, z użyciem słów "kochanie, słoneczko itp". Pogoniłem go parę lat temu i prosiłem żonę żeby dała sobie z nim spokój. Po prostu wydawało mi się, że takie słowa nie są odpowiednie w relacjach pomiędzy nawet dobrymi znajomymi (a szczególnie pomiędzy facetem i kobietą). Czy przesadziłem? Teraz dowiedziałem się, że moja żona tak lubi tego nieszczęśliwego chłopca, że dalej utrzymywała z nim kontakt. Wg niej to naprawdę dobry, samotny chłopak z byłej pracy, którego wspiera w trudnych chwilach i nie ma w tym nic złego. Ostatnio byli nawet umówieni do kawiarni z okazji imienin czy jakoś tak. Wkońcu nic z tego spotkania nie wyszło bo interweniowałem, ech... Następna sytuacja, która mnie dotknęła związana jest z kolejnym facetem. Żona była gdzieś na imprezie z koleżanką i tam pewnie bawiły się z jakimś towarzystwem. Potem się porozchodzili, a ta koleżanka przysłała żonie sms z pytaniem "przespałaś się z nim?". Znowu mnie to ubiło, ale daję wiarę żonie że nic nie było, a pytanie koleżanki było po prostu niestosowane i nieadekwatne do sytuacji. Jednak musieli się tam jakoś nieźle bawić, skoro koleżance przyszło do głowy zadać takie pytanie w smsie. Koleżanka nie jest święta i oceniła żone swoją miarką. Tak to sobie tłumaczę. Po tym wszystkim, a szczególnie po tym historycznym romansie, który odkryłem mam w głowie sieczkę. Żona tłumaczy, że wiele z tego wszystkiego wyolbrzymiłem, przerysowałem i tak naprawdę nie mam się o co martwić. Najważniejszy jestem ja i tylko mnie kocha. Ja potem czuję się jak świr, który z tych różnych źródeł poukładał sobie faktycznie nieistniejący obraz rzeczywistości. Staram się jej wierzyć, ale mam w sobie jakiś niepokój. Męczy mnie myśl, że ten facet z którym miała ten krótki romans ciągle jest w pracy w jej pobliżu. Wiem, że oni rozmawiają bo muszą, a ja nie potrafię tego zaakceptować. Dlaczego stała na zdjęciu przy nim z głową przytuloną do jego ramienia? Czy to coś znaczy? To wszystko bardzo poruszyło i mnie i żonę. Ona płacze, a ja też nie mam do śmiechu. Chwilami jest lepiej, a czasami znowu mocne słowa i łzy. Przeżyliśmy razem tyle lat i aż mi się wierzyć nie chce, że to wszystko się dzieje. Ona mnie pyta, czy chce z nią być, żyć, a ja mam jakąś pustkę i nie potrafię odpowiedzieć. Trudno jest mi wyobrazić sobie rozwód i życie oddzielnie, szczególnie jeśli jest tak jak mówi żona, że wiele rzeczy sobie dopowiedziałem/wyolbrzymiłem. Co ja mam robić? Ona chowa przede mną także "legalny" telefon bo boi się, że zrobię coś złego. Dla mnie to dziwna sytuacja. Mój telefon leży na wierzchu i każdy może robić z nim prawie co chce. Jestem czysty i dlatego żona ma w tym aspekcie komfort psychiczny. W drugą stronę to już nie działa. Doradźcie coś bo ja już tego wszystkiego nie ogarniam.