Moja historia jest skomplikowana, ale która z tych tutaj taką nie jest. Mam 6,5 letni związek. Znajomość zaczęła się od kłamstwa z jego strony. Mieszkał z byłą kiedy spotykał się ze mną o czym dowiedziałam się po roku bycia razem od jego koleżanki. Eh ;-/, no ale chciałam z nim być. Wspólne wyjazdy, mieszkanie, jego mocna zazdrość i chęć kontrolowania mnie na każdym kroku. Głupie miny na wieść o wyjeździe do koleżanek, brak działań. Mieszkaliśmy u mnie, jeździliśmy moim samochodem. Wieczne problemy jeśli trzeba było coś naprawić to ja musiałam się martwić. Zarabiał znacznie więcej niż ja, a mimo to nie było żadnej wspólnoty pieniężnej. Wszystko na zasadzie proszenia o dołożenie się. Rodzice nie określili kwoty do dokładania się więc sam z siebie też się nie wychylał. Nie zgadzaliśmy się często, nie odczuwałam nigdy tego że rozumiemy się w czymkolwiek. Jednak spędzaliśmy ze sobą cały czas i aktywnie żyliśmy. Oświadczył się za granicą, opłacał kartę sportową. No i wielbił spożywanie alkoholu, ja również zaczęłam żyć z nim w sposób wknd imprezowy. W zeszłym roku nastał czas próby. Rozchorowałam się, nawiedziła mnie nerwica po tym jak przeczytałam u jego koleżanki w komórce jego sms. (coś o piersiach, "co myśli o nas wróżka?", zdania wyjęte z kontekstu) wytłumaczył mi, że to były ich żarty. Uwierzyłam niestety tydzień później zaczęły się lęki i stan pogarszał się dość szybko. Nie spałam miesiąc, musiałam jeździć i szukać pomocy u lekarzy. Dostałam leki na uspokojenie, niestety pierwsze 3 pogorszyły tylko mój stan. Cały czas była przy mnie mama, on w tym samym domu spał spokojnie, raz nie wrócił bez informacji i przyszedł pijany rano. Moje życie się wtedy waliło, a u niego ryby, spotkania, on tu pojechać musi, to tam. Podniosłam się z tego, ale nasz związek ciągle był smutny. Krzyk że za mało się z nim kocham, brak szacunku, pretensje. Zaczęłam pisać o tym w intrenecie, bez zdjęcia, bez zabarwiania rzeczywistości i znalazł się ktoś kto okazał mi psychiczne wsparcie. Po dwóch miesiącach wymiany maili przyjechał niespodziewanie do mojej pracy. Później ja do niego i postanowiłam zaryzykować. Fakt iż były mieszkał u mnie, był dużym problemem. Nie chciał się wyprowadzić, chcąc powrotu do dawnego życia. Musiałam wyprowadzić się ja, zrobiłam to wyprowadzając się do tej nowej osoby. On pisał do mnie, dzwonił, że ja kobietą jego życia jestem, że on dużo zrozumiał i wie już co źle robił, żebyśmy spróbowali, żebyśmy kupili wspólnie dom. Tak przez całe 4 miesiące, kiedy starałam się zacząć od nowa. Nie wpłynęło to dobrze na ten nowy związek, bo ciągle myślałam o tym czy spróbować. Musiałam ściszać telefon, zbywać, ehh. Były non stop był w kontakcie z moją mamą, pokazywal że mu zależy, że to i tamto. CIACH- zakończyłam związek. Definitywnie. Spróbowałam wrócić. Okazało się, że "jestem winna bo go zdradziłam" no ale ja zakończyłam z nim związek, nie ważne. Byłam. Znów ten seks i pretensje, znów brak perspektyw, prócz tego że on chce dzieci i ślub. Pytania w stylu "gdzie jedziesz na wakacje? Moje podejście do Ciebie się zmieniło. Widzisz w jakim celu to zmierza, kod na jego telefonie, ehh Nie zależy mi na wybieleniu się. Tylko chciałabym bardziej to wszystko zrozumieć. Pozdrawiam, Zdradzonych i zagubionych