Niedawno zakończył się mój 7-letni związek.Pomimo, że był bardzo burzliwy i toksyczny trudno mi się pozbierać po rozstaniu.Opowiem w skrócie... Poznaliśmy się 7 lat temu.Początkowo on był czarujący, inteligentny, był prawdziwym gentelmanem.Ujął mnie tym wszystkim i pokochałam go szczerze i bezgranicznie.Po roku mnie zdradził, dowiedziałam się o tym od jego kochanki w moje urodziny.Chciałam odejść, ale przepraszał ,błagał, prosił i zostałam.Dałam mu szansę.Starał się, często wyjeżdżaliśmy, robiliśmy sobie wycieczki po Polsce, spędzaliśmy razem wspaniale czas.Po pewnym czasie zaczął eksperymentować z narkotykami.Wtedy nasza relacja zaczęła "gnić" i robić się toksyczna.Zostawił mnie dla innej, później wróciliśmy do siebie.Cały czas imprezował, traktował mnie okropnie.Zrzucałam to na jego problem z narkotykami i cały czas próbowałam mu pomóc.bezskutecznie.Odeszłam.I znowu prosił, przyrzekał, że wszystko się zmieni, poszedł na terapię.Po ukończeniu przez niego terapii wyjechałam z nim do innego miasta ,aby zacząć gdzieś indziej na nowo, z daleka od jego toksycznego towarzystwa, w które się wdał.I znowu wszystko było w porządku.Był taki jak dawniej.Po pół roku wyjechaliśmy z kraju ,gdyż mieliśmy ciekawą propozycję pracy, jednak nie ułozyło nam się za granicą, finansowo było nam bardzo ciężko, w dodatku ja zaszłam w ciążę, tak więc zdecydowaliśmy się na powrót do naszego rodzinnego miasta.Nie mieliśmy innego wyboru.Już po miesiącu od naszego powrotu wróćił do dawnych przyzwyczajeń i znajomości...Znikał na 3-4 dni, wracał i za tydzień, dwa znowu znikał.Całą ciążę byłam sama, a jednak nie potrafiłam odejść.Zaczęły się kłótnie, awantury, wydawało mi się, że może uda mi się go "nawrócić" czy też sam się ogarnie kiedy na świat przyjdzie nasz syn.Urodziło się dziecko.Przez jakiś czas się uspokoił, nadal imprezował ale nie znikał, był z nami.Po pół roku od urodzenia dziecka, w naszą 7 rocznicę oświadczył mi się.Zaplanowaliśmy ślub na sierpień.Kilka dni po oświadczynach znowu zniknął na kilka dni.Były moje urodziny, byłam sama z dzieckiem...On w tym czasie imprezował, znowu i to jeszcze intensywniej wpadł w narkotyki, na jednej z imprez poznał dziewczynę.Widziałam, że z nią pisze i dzwoni do niej jednak on cały czas mi powtarzał, że to tylko koleżanka, że nigdy już by mnie nie zdradził...2 miesiące po zaręczynach odszedł i związał się z nią.Zamieszkał u niej w akademiku zostawiając mnie i dziecko.Po 2 tygodniach od tych wydarzeń dowiedziałam się, że ponownie jestem w ciąży...Choć się zabezpieczałam i tak jakimś sposobem ponownie miałam zostać mamą.On kiedy sie dowiedział najpierw nie uwierzył, wiec pokazałam mu testy, później się wściekł, że to będzie rzutowało na jego nowy związek.Po kolejnych 2 tygodniach wrócił do domu i próbowaliśmy wszystko naprawić, było mi ciężko nawet na niego patrzeć, ale próbowałam dla dobra dzieci.Jednak on wciąż się z nią potajemnie widywał, dzwonił do niej, pisał.W dodatku nadal imprezował, ćpał, pił, nic go nie obchodziliśmy.Stał się agresywny.Uderzył mnie, wyzywał, obrażał, aż w końcu po 3 tygodniach pewnego ranka wyszedł i już nie wrócił.Znowu zamieszkał w akademiku.Krzyczał, że chce sobie ułożyć życie, że nie chce mieć nic wspólnego ze mną i moimi dziećmi, że się mną brzydzi i mnie nienawidzi, ze ie wie jak mógł ze mną być i nawet jak jego nowa dziewczyna jest zdzirą to i tak woli ją ode mnie.To wszystko było bardzo bolesne.W końcu byłam z nim 7 lat, mam syna i drugie dziecko w drodze.Złożyłam sprawę o alimenty, powiedział, że ie zapłaci ani grosza nigdy, jednak na szczęście, przynajmniej na razie alimenty wypłaca mi za niego jego ojciec.Choć nie wiem jak długo to potrwa.Jego dziewczyna jest równie bezczelna jak on, pisze do mnie, że to nie jej wina co się stało, ze się kochają.To potworne patrzeć jak zniszczyły go narkotyki, jak bardzo go zmieniły i pozbawiły wszelkich ludzkich uczuć.Ona ćpa razem z nim, nie przeszkadza jej to, że on ie pracuje, śpi do 16 i cały czas imprezuje.Ja z tym walczyłam, próbowałam nauczyć go odpowiedzialności za dziecko, dlatego wymienił mnie na taką, z którą nie ma zobowiązań i której to wszystko nie przeszkadza.Teraz planuje z nią wyjechać z Łodzi.Nie wiem jak mam się pozbierać po tych wszystkich ciosach, jak mam wytłumaczyć kiedyś moim dzieciom dlaczego nie mają taty.W ciągu dnia ,kiedy mój synek jest ze mną udaje, że nic się nie stało, bawię się z nim, zajmuję mu czas, ale wieczorem kiedy on idzie spać ja zostaję sama z myślami i tym bólem, który jest nie do zniesienia.Nawet jak zasnę dręczą mnie koszmary, każdej nocy...