I mi przyszło dopisać swoją smutną historię na portalu nieszczęsnych osobników. Pozwólcie, że zacznę od samego początku (będzie trochę długo). Kilkanaście lat temu. To wtedy doświadczyłem pierwszego miłosnego rozczarowania. Młody, zakochany, szczęśliwy. Aż tu nagle, pewnego styczniowego dnia, moja narzeczona (tak, tak już były zaręczyny) przychodzi i mówi, że koniec. Że tak dalej być nie powinno, że ona tak dalej nie może. Szok, rozczarowanie, żal. Ból jaki czułem przez następne miesiące był nie do opisania. Podniosłem się jednak, pozbierałem. Potem były dwie inne, na krótko. To ja odchodziłem. Zdarzył się kiedyś dzień, w którym znajoma z pracy, kobieta w średnim wieku, powiedziała: - Widzę jak cierpisz. Zdziwisz się, ale wiem czego potrzebujesz. Nie wierzyłem, że ktoś zna moje pragnienia, moje potrzeby. Że ktoś wie co czuję. - Och, tak? A skąd Ty to możesz wiedzieć? - zapytałem. - Znam życie - odpowiedziała znajoma - umówię Cię ze wspaniałą dziewczyną. Początkowo się broniłem, zabroniłem jej tego. Była wytrwała, drążyła temat, aż w końcu się złamałem. Pieprzona randka w ciemno... Umówiliśmy się pod Marriotem. Punkt spotkania, dobry jak każdy inny. Miało być grudniowe piwo. Może grzane? Młodzi, niezależni. Co tam. Nie robiłem sobie złudnych nadziei. Dziewczyna okazała się roześmianą, rozszczebiotaną blondynką. Swoim przygłośnym, ale czarującym zachowaniem przykrywała wstyd i nieśmiałość. Piwa nie było. Za to herbata na Nowym Świecie. Smakowała wyśmienicie. Dzisiaj już nie pamiętam o czym rozmawialiśmy. Zapewne o wszystkim i o niczym. Spędziliśmy tak kilka wieczornych godzin. Nie pamiętam kolejnych spotkań. Wiele ich nie było. Nawet nie wiem kiedy, wyznałem jej miłość. Nie oponowała, powiedziała, że też kocha, że jestem facetem jakiego szukała. Przyszedł zwyczajny w każdym związku okres, choć bez wielkich uniesień (wszak jestem zodiakalnym bykiem). Na co dzień było bardzo dobrze, seks był świeży, ciekawy, niekiedy porywający. Przede wszystkim czuły. Jak to jest, że my faceci ciągle o tym myślimy? Nawet w takich chwilach.Wiedziałem, że żyję, że jest ktoś na kim mi zależy, jest ktoś, komu na mnie zależy.Rok później był ślub, cywilny, a jakże. Dni mijały, poznawaliśmy się coraz lepiej. Dla Niej i dla mnie jasne było, że raz będzie lepiej, raz gorzej. Chciała dziecka, ja nie. Za młody jestem - mówiłem - zbyt cenię sobie swobodę życia. Po kolejnym roku, no dobra prawie dwóch, na świat przyszła córka. Najwspanialsza kobietka w moim życiu. Dla niej oszalałem z miłości. W swoim życiu jeszcze nigdy nie kochałem tak żadnej kobiety i nie podejrzewam, że kiedykolwiek jakąś tak pokocham. Córa rosła, ja wariowałem coraz bardziej na jej punkcie. Żona poświęciła prawie dwa lata na wychowanie dziecka. Nie pracowała. Opiekowała się maleństwem i domem. Czasami coś "dorobiła". Gdzieś po drodze, wśród wielu kłótni i niesnasek zagubiło się wielkie uczucie. W odmętach naszych coraz częstszych i intensywniejszych walk na małżeńskim polu bitwy zgubiliśmy pożądanie, zapodziała się czułość. Zgubiliśmy naszą czystą i niewinną miłość. Przez te lata padło wiele słów. Przykrych, ostrych, niepotrzebnych. Dzisiaj z perspektywy czasu myślę sobie, że zagubiliśmy też szacunek do siebie. Owszem przetrwało przyzwyczajenie, świadomość obecności tej drugiej osoby. Świadomość, że razem jest łatwiej, że choćby ze względu na logistykę "przedsięwzięcia" warto trwać. No i dla córki. Dla Małej przede wszystkim! Kilka, kilkanaście miesięcy temu Piękna Pani zmieniła się bardzo. Zadbała o sylwetkę, zadbała o siebie, bardziej niż dotychczas. Zmieniła styl. Imponowało mi to. Nic nie mówiłem. Nie widziałem w tym nic dziwnego, tym bardziej nic złego. Ot kobieta po trzydziestce, chce się dowartościować, zabłysnąć. Ba nawet mi się to spodobało. Byłem z niej dumny. Dlaczego nigdy jej tego nie powiedziałem? O ja głupi.Kilkoro znajomych zwróciło moją uwagę na metamorfozę Żony. Podpytywali co jest przyczyną, czy mnie to nie dziwi, nie niepokoi. Nie niepokoiło. Bo i czym miałbym się martwić. Mam cudowną rodzinę, wspaniałą Córkę, piękną Żonę. Tak sobie myślałem i wracałem do swojego świata. Ach właśnie, mój świat. Ileż to razy tu wracam, uciekam, zamykam się w nim. Mój świat. Umysł introwertyka. Samotnika. Człowieka, który tylko w niewielkim stopniu potrzebuje kontaktu z innymi Homo Sapiens. Mój świat to bezpieczne miejsce w mojej głowie. Ciche, przytulne, ciepłe. Moje. Tu nie ma wstępu nikt poza mną. Tu nie rozgrywa się nic, na co nie miałbym ochoty. Tu odpoczywam, stąd czerpię siły przed starciami z przerażającą rzeczywistością. Tu mieszkam ja. Tu. Mniej więcej rok temu pojawiły się pierwsze wzmianki, że może lepiej byłoby to zakończyć. Że powinniśmy się rozstać. Nie układa się, każde z nas dąży do realizacji innych celów. Nie mamy wspólnych zainteresowań, skończyły się wspólne tematy do rozmów. Brak pasji w tym co robimy. Krótkie rozmowy nie wzbudzały mojego niepokoju. Ot małżeńskie rozterki. Normalne po kilku latach wspólnego życia, kilku latach rutyny, nudnej wegetacji. Żyliśmy dalej. "Pchaliśmy ten wózek do przodu". Raz szczęśliwi, raz sponiewierani. Razem. Celem od dawna była Młoda. Jej życie, jej szczęście. Och jak wiele razy słyszałem, że my i nasze zachcianki się już nie liczą. Że jest Młoda i to jej musimy się poświęcić. Początkowo to bolało, że niby dlaczego moje szczęście się nie liczy, jestem jeszcze młody i od życia mam prawo czegoś jeszcze oczekiwać... ale poddałem się. Skupiłem i ja na Córce. Choć u Pięknej Pani obserwowałem, jak powoli wkracza do innego świata. Świata pięknych strojów, ekskluzywnych przedmiotów, swobody, braku zobowiązań. Świata beztroskiego życia. Uważałem, że jej się należy. Ciężko pracuje. Niech korzysta. Nie chciałem jej ograniczać. Nie tak. Dwa lata temu zmieniłem pracę. Odszedłem z dużej firmy, z kierowniczego stanowiska. Zmieniły się warunki finansowe, niestety na gorsze. Żona w tym czasie awansowała, stała się "kimś" w hierarchii firmy. Zaczęła pracować do późna, do bardzo późna niekiedy. Weszła na wyższy poziom. Ja podjąłem wyzwanie pracy w domu, za średnie wynagrodzenie, ale za to "na miejscu". Cieszyliśmy się oboje, bo będzie łatwiej z Młodą. Cieszyła się Młoda, bo będzie częściej z ojcem. Finansowo jakoś damy sobie radę. Trudno było odnaleźć się w nowej roli. Obojgu. Były sprzeczki, że siedzę w domu, że niewiele robię, że mogę przejąć obowiązki. Nie pomagało tłumaczenie, że przecież pracuję. Tak jak ona. Że praca w domu to nadal praca. Prawdziwa. Jakiś czas potem ustąpiłem Pięknej Pani. Ja zawsze jej ustępuję. Przejąłem część obowiązków. Pracuję zatem w biegu, choć w domu, opiekuję się dzieckiem, sprzątam, gotuję. Zakichany, Perfekcyjny Pan Domu. Opiekun, sprzątacz, kucharz. Żyje się. A co. Chyba się przyzwyczaiłem. Nie narzekam. Trzy tygodnie temu (5 stycznia 2013 roku) moje życie się zmieniło. Bardzo. Można powiedzieć, że zostało skierowane na inny tor. Piękna Pani obwieściła mi w trakcie bardzo poważnej rozmowy - tak poważnej, jakiej nie prowadziliśmy nigdy przez jedenaście wspólnych lat - że powinienem być przygotowany na "ostateczne rozwiązanie". Zastanawia się, czy odejść. Czy odejść już teraz, żeby mnie, jak to ujęła "jeszcze bardziej nie skrzywdzić". Upadłem. Dosłownie i w przenośni. Czułem jak wali się na mnie cały świat. Jak przysypują mnie gruzy naszego wspólnego życia. Radości, troski, uniesienia, porażki. To wszystko przysypało mnie jak rumowisko cegieł ze zburzonego domu. Była sobota, głęboka ciemna noc. Zapragnąłem przytulić moją Córkę. Uświadomiłem sobie, że Żony już nie mogę, Piękna Pani już nie jest moja. Tu zaczyna się moja aktualna historia. Historia kolesia zdradzanego przez żonę. Żonę, która gra nie fair do samego końca. Żonę, która jednego dnia daje mi nadzieję, a drugiego ją odbiera. Żonę, która stała się z dnia na dzień zimna jak głaz. Która już oficjalnie przyznaje się do miłości do innego i perfidnie mną manipuluje. Zapraszam Was do przeczytania o szczegółach aktualnej rozgrywki na moim blogu http://dlaczlowiekajestczlowiek.blogspot.com Będę Wam bardzo wdzięczny za jakąkolwiek pomoc, za dobre rady, za drastyczną prawdę, czy warto to jeszcze ratować, czy w Waszej opinii jest już pozamiatane :( Zrozpaczony.