W 2009 roku dowiedziałem się, że żona mnie zdradzała przez około 2 lata. Wybaczyłem itd. Chciałem żeby przestała pracować z tym gościem ale ona powiedziała, że nigdy w życiu. On jest jej szefem a ona dość ważną ma funkcje w jego firme (firma mała)
Odkryłem po pewnym czasie, że romans dalej trwa ale się kamuflują. Miałem wgląd w maile cały czas. Ona pisała, że zawsze będzie go kochała itd, że jak wychodziła za mnie za mąż to wiedziała że to nie jest dobre rozwiązanie i wiedziała że kiedyś spotka tego właściwego mężczyznę.
Po kilku miesiącach tego ukrytego romansu zrobiłem znowu jazdę. Powiedziałem tez rodzinie jej. W mojej rodzinie tylko siostra wiedziała od początku. Matce nie chciałem mówić bo strasznie przeżyła rozwód siostry a to by ja chyba zabiło.
Potem parę miesięcy żyliśmy w zawieszeniu. Potem jednego razu zobaczyłem, że wysłała maila do swojego szefa (z innej skrzynki już) Wiem bo ma założonego keyloggera. Pisała mu, że chciałaby mu urodzić dziecko ( on ma chopla na punkcie posiadania dziecka- bo nie może podobno)
Napisała że nie chce rodzić jego dzieci innemu mężczyźnie (nie rozumiem tego) ale chce aby to był owoc ich miłości.
On to chyba olał bo następnego dnia spotkała się ze mną poza domem i powiedziała że chce wszystko naprawić. Ja jej na to że jej nie wierze. Że na to potrzeba czasu a nie da się z dnia na dzień wszystkiego naprawdzić ale powiedziałem że możemy spróbować ale droga jest długa.
Znowu zawieszenie parę miesięcy i potem ona mówi mi że składa pozew rozwodowy bo ja nic nie robię dla ratowania związku. Powiedział że chce iśc na studia podyplomowe i tam kogoś pozna i się zakocha. Jej rodzina suszyła jej głowę chyba bo się wycofała.
Teraz jest masakra jeździ do Warszawy z nim (bo tam jest oddział jego firmy) Potrafią pojechać razem wieczorem, nocować u niego i następnego dnia iść do pracy.
Ja też prowadzę firmę. Wpakowałem się jednak w duże problemy finansowe. W tym momencie idę na dno. Jestem z nią, mieszkamy razem ze względu na małe dzieci 7 i 5 lat.
Wpakowałem się w takie problemy finansowe, że rzadko jem normalny obiad, często nie mam kasy nawet na bilet tramwajowy ( chodzę piechotą po kilkanaście kilometrów czasem jak muszę coś załatwić. Próbuje dalej prowadzić firmę wszelkimi sposobami walczyć. Przyjąłem zlecenia różne i muszę je doprowadzić do końca chociaż. Ostatnio musiałem jechać w niedziele pilnie za Kraków do pewnej miejscowości dopilnować czegoś. W moim aucie nie było paliwa a w rowerze miałem rozwalony łańcuch. Szykuje się do wyjścia z domu i kombinuje w myślach jak tam się dostać. W kieszeni mam dosłownie 13 groszy. Myślę na piechotę nie zdąrze doszedłbym wieczorem. Przeszło mi przez myśl, że może pożyczę auto od żony bo sprawę mam "gardłową" Klientka dzwoni co 15 minut czy ja tam jadę. Żona się kąpie w wannie. Mówi mi żebym czasem nie tykał jej auta bo jej auto to jej auto i koniec. Ok to mam z głowy. Biorę się za naprawę łańcucha w rowerze. Znajduje spinkę do łańcucha cudem jakimś w szpargałach. Musze jednak skrócić oczko jedno w łańcuchu. Męczę się jak nie wiem co a łańcuch ani drgnie a klientka dzwoni... Czuje że mam już naprawdę dość. Myślę o samobójstwie to mnie uspokaja jakoś dziwnie. Nigdy bym tego nie zrobił ale to myślenie mnie uspokaja. Udaje mi się naprawić łańcuch. Jadę na zakopiankę. Góry, doliny....masakra. Tego dnia zrobiłem 70 km na rowerze. Największy kryzys miałem wracając. Zero kasy żeby kupić cokolwiek do żarcia. Piłem wodę z kranu na stacjach benzynowych. Ale załatwiłem co miałem.
Nie wiem co robić dalej nie mam już na nic siły. Zacząłem siwieć na potęgę. Mam 38 lat