Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
ARIS2323 ben_partner dsg Dzk lajdis30 magda_ja Monis-123 mush89 npat olinkaaa32 sequ zalamana1987 zawiedziony| ines | 24. Kwiecień |
| filemonka1 | 24. Kwiecień |
| mola | 24. Kwiecień |
| zanetka25 | 24. Kwiecień |
| sabina | 24. Kwiecień |
bardzo smutny | 00:22:02 |
|
#
poczciwy | 00:51:26 |
|
mrdear | 01:43:04 |
|
Pogubiony | 02:42:58 |
|
Kalinka93 | 03:02:05 |
Dwa tygodnie przed świętami natknąłem się na bardzo osobiste maile mojej żony ze swoim kochankiem.
Już od jakiegoś czasu dostawałem pewne sygnały odnośnie tego co się dzieje, ale ignorowałem je. Nie potrafiłem dopuścić do swojej głowy myśli, że moja ukochana żonka jest na tyle wyrachowaną, dwulicową osobą, zdolna do oszukiwania mnie tak okrutnie przez dwa lata.
W naszym środowisku mamy kilka przykładów takiego stanu rzeczy i wielokrotnie rozmawialiśmy na ten temat (już podczas gdy żona mnie zdradzała), o tym jak to strasznie trwać w takim związku, jakie to straszne dla dziecka gdy do obcej osoby ma mówić TATO. Żona wielokrotnie podkreślała, że nie była by w tanie ułożyć sobie życia z innym mężczyzną wiedząc, że nasz syn by przez to cierpiał....
Nasz związek zaczął przeżywać pewnego rodzaju kryzys, a raczej próbę już od około właśnie dwóch lat.
Ze względu na pewnego rodzaju tarapaty finansowe spowodowane nietrafionym biznesem, który zdecydowaliśmy się rozpocząć wspólnie jako dodatkowy dochód , ale żona miała nim w pełni kierować, żeby móc spłacać zaciągnięte olbrzymie kredyty ja pochłonąłem się bezgranicznie w pracy. Przez 4 miesiące w roku pracowałem po 16 godzin dziennie, a resztę roku po 10 do 11 łącznie z sobotami. W pewnym sensie żona nie miała we mnie wsparcia w ciężkich chwilach, gdy kontrahenci wydzwaniali do niej z pretensjami o to i tamto, ale gdy rozmawialiśmy na temat tego interesu wydawało mi się, że prowadzenie go, choć był skazany na fiasko, sprawiało żonie pewnego rodzaju satysfakcję, realizowała się. Nasze rozmowy zaczęły nabierać coraz bardziej formy oficjalnej, żadnego ciepła małżeńskiego. Było mi bardzo ciężko z tym, że mimo, iż prowadziłem inny biznes mogący nas wyciągać z tego finansowego dołka, nie czułem wsparcia od swojej żony w tym, że robię coś dla naszego wspólnego dobra. Jedynym co byłem w stanie wywnioskować z zachowania mojej żony to to, że ograniczam swój kontakt z nią i naszym synkiem przez takie długie przesiadywanie w pracy.
Gdy wracałem do domu i próbowałem nawiązać z moją żonką rozmowę o tym że chyba pogubiliśmy się w tej pogoni za mamoną i że powinniśmy zacząć rozmawiać o tym czego tak naprawdę oczekujemy od życia razem, żona zmieniała temat, albo prosiła, żeby odłożyć rozmowę na później, bo właśnie leci jej ulubiony serial. Byłem tak zaślepiony miłością i bezgranicznym zaufaniem do mojej ukochanej żony, że nie dostrzegałem co tak naprawdę się dzieje. Przez ostatnie pół roku, gdy wchodziłem do domu, żona oznajmiała mi, że wychodzi ze swoimi przyjaciółkami do kina, do kawiarni itd., a ja siedziałem w domu z naszym synkiem, który zazwyczaj już spał.
Najbardziej boli mnie tak naprawdę nie to, że dużo wcześniej rozmawialiśmy o tym jak to okrutnie krzywdzić tak druga osobę zdradzając ją świadomie przez dłuższy okres a jednocześnie dalej z wyrachowaniem udawać z nią rodzinę co właśnie moja żona robiła, ale to, że gdy natknąłem się na dowody zdrady i po całym dniu walki ze swoimi myślami, oświadczyłem żonie, że wiem o tym, że mnie zdradza ona zażądała ode mnie na to dowodów. Gdy opowiedziałem jej o tym jak przeczytałem jej wyznanie miłości do tego gościa, którego tak naprawdę nie znam i raczej nie mam ochoty poznać a takie osobiste słowa słyszałem od niej ostatni raz 5 lat temu, początkowo próbowała zaprzeczyć kilu faktom a później szlochając oznajmiła mi, że gdy tylko jej wybaczę to chce być ze mną, zerwie wszelakie kontakty z tym drugim facetem (co również wiąże się z zerwaniem kontaktów ze znajomymi, z którymi od około 2 lat była bardzo blisko), ale tak naprawdę najbardziej dotknęło mnie jej stwierdzenie, że potrzebuje trochę czasu "żeby to sobie poukładać bo w tym monecie skrzywdziła nie tylko mnie ale tego gościa również dając mu jakieś nadzieje na dalsza przyszłość". Minęły już dwa tygodnie, a my nie potrafimy rozmawiać na temat tego co się stało. Czuję, że tak naprawdę to, że moja żonka zadeklarowała chęć bycia ze mną to był tylko spontaniczny manifest jej sumienia, który w tej chwili został zagłuszony przez to co ona naprawdę czuje.
Cholernie mi z tym źle i coraz bardziej nabieram przekonania, że nie jesteśmy w stanie odbudować naszego związku. Choć to ja powinienem stroić teraz fochy to jednak staram dotrzeć do mojej małżonki, bo wciąż ja kocham, ale z dnia na dzień tracę zapał. I jak nam jakiś "mediator" w tym nie pomoże, to już niedługo nie będzie czego ratować.
Jeżeli ktoś z czytelników tego portalu uważa, że zna jakiegoś profesjonalnego psychologa w Poznaniu, który jest w stanie jeszcze rozpalić te gasnące uczucie pomiędzy mną i moją żoną, proszę o jakieś sugestie, bo ja nie mam chyba siły drugi raz przeżywać tego ukorzenia