Nawigacja

Metoda 34 kroków dla kryzysu w małżeństwie na odzyskanie pewności siebie w oczach partnera.

1.Nie śledź, nie przekonuj, nie proś i nie błagaj.
2.Nie dzwoń często.
3.Nie podkreślaj pozytywnych elementów związku.
4.Nie narzucaj się ze swoją obecnością w domu.
5.Nie prowokuj rozmów o przyszłości.
6.Nie proś o pomoc członków rodziny-masz wsparcie teściów póki są po Twojej stronie.
7.Nie proś o wsparcie duchowe.
8.Nie kupuj prezentów.
9.Nie planuj wspólnych spotkań.
10.Nie szpieguj, to Cię zniszczy.
11.Nie mów 'kocham Cię'.
12.Zachowuj się tak, jakby w Twoim życiu było wszystko w porządku.
13.Bądź wesoły, silny, otwarty i atrakcyjny.
14.Nie siedź, nie czekaj na żonę/męża , bądź aktywny, rób coś.
15.Będąc w kontakcie z nim/nią postaraj się mówić jak najmniej.
16.Jeżeli pytasz co robił/a w ciągu dnia, przestań pytać.
17.Musisz sprawić, że Twój partner zauważy w Tobie zmianę, że możesz żyć dalej z nim/nią lub bez niej/niego.
18.Nie bądź opryskliwy lub oziębły, po prostu zachowaj dystans.
19.Okazuj jedynie zadowolenie i szczęście.
20.Unikaj pytań dotyczących związku do chwili, gdy zechce sam/a z Tobą o tym rozmawiać.
21.Nie trać kontroli nad sobą.
22.Nie okazuj zbytniego entuzjazmu.
23.Nie rozmawiaj o uczuciach.
24.Bądź cierpliwy.
25.Nie słuchaj co naprawdę mówi do ciebie.
26.Naucz się wycofywać, gdy chcesz zacząć mówić.
27.Dbaj o siebie.
28.Bądź silny i pewny, mów cicho i spokojnie.
29.Pamiętaj, że jeżeli zdołasz się zmienić,Twoje konsekwentne działania mówią więcej niż słowa.
30.Nie pokazuj zagubienia i rozpaczy.
31.Nie wierz w nic co usłyszysz i 50% tego co widzisz.
32.Rozmawiając nie koncentruj się na sobie.
33.Nie poddawaj się.
34.Nie schodź z raz obranej drogi.

O nie! Ta strona potrzebuje włączonej obsługi języka JavaScript!

Twoja przeglądarka nie obsługuje tego języka lub ma wyłączoną jego obsługę. Włącz wykonywanie kodu JavaScript w swojej przeglądarce internetowej, aby skorzystać ze wszystkich funkcji strony
lub skorzystaj z programu obsługującego język JavaScript, np. Mozilla Firefox, Apple Safari, Opera, Google Chrome lub Windows Internet Explorer w wersji wyższej niż 6.

moja historia

karuzella
17.12.2011
Zdradzona przez partnera/chłopaka
8696 czytań
0 komentarzy

Poznaliśmy się prawie 5 lat temu. Na początku to on długo zdobywał mnie, ale kiedy w końcu mu się udało, pokochałam go szalenie. Mieliśmy swoje wzloty i upadki, ale gdzieś w środku czułam, że to Ten Mój Jedyny. Po roku coś zaczęło się psuć. On się bardzo zmienił, zaczął się ode mnie oddalać. Próbowałam go pytać i rozmawiać, ale za każdym razem zbywał mnie, wmawiał, że teraz po prostu jesteśmy w innej fazie związku i że nie zawsze może będzie tak jak na początku. Nie wierzyłam mu, czułam gdzieś w środku, że go tracę. Zaczęłam go sprawdzać, wiem że to okropne i do dziś nie mogę sobie tego wybaczyć, ale uległam własnej słabości i chęci poznania prawdy. Prawda okazała się bolesna. Dowiedziałam się, że często czatuje, że często nawet całe noce rozmawia z jakimiś kobietami z Internetu, że używa portali społecznościowych gdzie wysyła wiadomości do różnych kobiet w których je komplementuje. Świat mi się zawalił, myślałam, że go znam, że wiem kim jest i że nigdy mnie nie skrzywdzi. Odeszłam od niego.. ale nie na długo. Poprosił mnie o spotkanie na którym przysięgał, że nigdy z żadną z tych kobiet się nie spotkał. Że to tylko głupia zabawa, bo się nudził itp. Uwierzyłam w to, że nigdy się z żadną nie spotkał i wróciłam do niego, ale warunek był jasny: koniec z czatowaniem.. Kilka dni po powrocie sprawdziłam jego gadu. Tu kolejny szok. Myślałam, że jego rozmowy na czacie to zwykłe gadki-szmatki o niczym istotnym, ale to co zobaczyłam na przeszło moje wszelkie oczekiwania. Były to rozmowy, głownie z kobietami z czatów, rozmowy o seksie bardzo pikantne, niektóre laski wysyłały mu swoje zdjęcia, on odsyłam im jakieś inne (nigdy nie wysyłał swoich zdjęć ani nie podawał swoich prawdziwych danych: imie, miejsce zamieszkania to była fikcja). Kiedy laski proponowały mu spotkanie to zazwyczaj kończył rozmowę. Zaniemówiłam, kiedy poszłam z nim porozmawiać to nie mogłam wydobyć z siebie słowa, czułam do niego obrzydzenie i odrazę. Powiedziałam mu co zobaczyłam i że nie chcę z nim być… Nie dał mi odejść, przyznał się, że ma z tym problem, że sobie nie radzi i nie potrafi z tym skończyć, że potrzebuje pomocy. Kochałam go i kiedy postawił sprawę w ten sposób nie umiałam mu odmówić. Znalazłam lekarza psychologa-seksuologa, chodził na spotkania, potem miał chodzić na terapię. Nasz związek przerodził się w piekło moich podejrzeń. Sprawdzałam go nieustannie, nie mogłam zrozumieć tego co robił, czułam wielki ból w środku, za każdym razem kiedy nie miał ochoty na seks, robiłam mu sceny, każde kolejne spotkanie to był mój płacz i niekończące się wyrzuty… Tak trwaliśmy.. myśle, że niecałe dwa lata. On znów zaczął mnie unikać bo byłam nie do zniesienia, ale ani on ani ja nie potrafiliśmy odejść. Kochałam go bardzo i chociaż czułam, że lekarz mu nie pomaga i miałam przeczucie, że znowu to robi nie umiałam go zostawić. To było ponad moje siły. Kiedyś znalazłam hasło do konta na jakimś portalu randkowym. Pełno wysłanych wiadomości, czasem nawet 30 wiadomości dziennie do różnych kobiet z tekstami typu: ładne cycki, fajna d.., piękna kobieta… Nigdy nie wdawał się w dłuższe rozmowy; kilka komplementów i koniec. Żadnych konkretów, propozycji spotkań nic. Kolejny cios, kolejne wyrzuty, kłótnie. Nadal nikt nie potrafił odejść. Po pewnym czasie moja bezsilność przerodziła się w marazm i zobojętnienie. Z dnia na dzień przestałam poruszać ten temat, zupełnie jakby nigdy nie istniał. Zaczęło nam się lepiej układać, planowaliśmy wspólną przyszłość, dzieci ślub itp. Gdzieś w podświadomości wiedziałam, że nadal to robi, ale jakoś tłumiłam to w sobie. Nauczyłam się z tym żyć. Kochałam go tak bardzo… i tak byliśmy razem. Dwa miesiące temu przypadkiem zostawił włączony komputer, nie wylogował się. Sprawdziłam. Znowu to samo, te same teksty, komplementy, zaczepki… Coś we mnie pękło, nie poczułam złości czy smutku, miałam wrażenie jakbym czytała suche fakty z wikipedii. Odeszłam od niego tego samego wieczoru. Do tej pory prosi mnie o kolejną szanse, pisze że kocha, że może się zmienić. Ale ja już w to nie wierze. Wiem, że to dobry człowiek i że mnie kocha, ale nie wierze w to że kiedykolwiek się zmieni. Nie łudzę się. Wierzę, że nigdy nie zdradził mnie fizycznie ale przecież to co robi też jest zdradą… zdradą naszej intymności, szacunku, miłości i jedności. Wiem, że mam wystarczająco siły żeby do niego nie wrócić, brak mi tylko sił żeby żyć bez niego. Nie wiem czy to co robi jest chorobą czy zwykłym oszustwem. Czy moja największa i jedyna miłość była zwykłą zabawą czy naprawdę on ma z tym problem. Mam do niego straszny żal, że zniszczył to, co było w moim życiu najważniejsze, że zakpił z mojego uczucia. .. wiem, że jestem młoda, że na nowo odzyskuje poczucie własnej wartości, że mogę ułożyć sobie życie na milion sposobów.. ale nie umiem zrobić kroku w przód. Chciałabym, żeby on leczył się… już nie dla mnie, ale sam dla siebie. Żeby zrozumiał, że życie toczy się tu i teraz a nie w Internecie, nie w jego chorej wyobraźni, ale czy mogę mu jakoś pomóc.. czy moja rola nie kończy się właśnie w tym miejscu. Czy nie lepiej się odciąć i jakimś cudem znaleźć sposób na życie bez niego… tylko jak

Brak komentarzy. Może czas dodać swój?

Dodaj komentarz

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Oceny

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.

Brak ocen. Może czas dodać swoją?

Nawigacja

Ostatnie artykuły

Ostatnio na forum

Aktywne tematy !!!

Urodzinowi solenizanci

Logowanie

Ostatnio Widziani

Shoutbox

Metoda 34 kroków

moja historia

Dodaj komentarz

Oceny

Ostatnie newsy

Ostatnie artykuły

Najnowsze tematy