Witam...ja 39 lat,ona (jeszcze żona) 34 lata...znamy się 16 lat,od 14 po ślubie...jedno dziecko,10-cio letnia córka...w maju tego roku wyjeżdża razem ze swoją siostrą do pracy do Niemiec...mamy kredyt mieszkaniowy do spłacenia i masę innych zobowiązań...planujemy że uda się to wszystko szybciej pospłacać a może nawet coś odłożyć...wybór pada na nią bo tu w kraju ja zarabiam dwa razy więcej od niej a i godziny pracy mam takie że mogę zająć się bez problemu dzieckiem...kontakt mamy przez skypa,czasami rozmawiamy codziennie czasami mamy kilka dni przerwy bo system zmianowy i nie zawsze można się zgrać a ona dzwoni z kafejki internetowej...najpierw mieszka w mieszkaniu zapewnionym przez pracodawce potem mówi mi ze ze względu na koszty wynajmą mieszkanie prywatne w 5 osób bo tak będzie taniej:ona,jej siostra,niejaki Piotr i jeszcze jedna para...zanim do tego dochodzi jej siostra wraca do Polski...wynajmują te mieszkanie w czwórkę...jakaś para,moja żona i jakiś znajomy z pracy...cztery pokoje...powinna mi się zapalić już wtedy jakaś lampka ostrzegawcza ale jej tłumaczenia o mniejszych kosztach,osobnych pokojach itp. w zupełności mnie uspokajają...poza tym ufałem jej bezgranicznie...we wrześniu miała przyjechać na urlop...odebrałem ją z autokaru,pojechaliśmy na obiad bo wiedziałem że jest zmęczona po podróży i nie chciałem żeby jeszcze musiała gotować,potem na zakupy...zadzwonił jej telefon,widziałem jej nerwowe zachowanie...pytałem kto to dzwonił ale mnie próbowała zbyć...wróciliśmy do domu i znów spytałem kto do niej dzwonił i wówczas mi powiedziała,że poznała tam kogoś,już dawno myślała o odejściu,mnie już nie kocha...przemyślała wszystko i tam zamierza ułożyć sobie wszystko od nowa...z nim,Piotrem...beze mnie i dziecka...spakowała swoje rzeczy i poszła do rodziców...przez te kilka dni gdy jeszcze tu była prosiłem ją i błagałem by nie wyjeżdżała,żeby pomyślała o dziecku,o nas...ale pozostawała głucha na wszelkie argumenty...po kilku dniach wyjechała...nie wiedziałem co ze sobą zrobić,nie spałem po nocach,nie jadłem,chudłem w oczach...kiedy po mniej więcej miesiącu zacząłem powoli dochodzić do siebie zadzwoniła i powiedziała że jest w ciąży!!!...oczywiście nie muszę dodawać że nie ze mną...znów szok,ból i upokorzenie...jak mogła...puściły mi nerwy i zwyzywałem ja od najgorszych...znów nie mieliśmy kontaktu przez jakiś czas aż w końcu zadzwoniła że przyjeżdża bo chciałaby złożyć pozew o rozwód...przyjechała,omówiliśmy warunki rozwodu a na dzień przed ich złożeniem ona się pyta czy musimy składać ten pozew,że zaczęła tęsknic za małą,że zrozumiała co może stracić a z tamtym facetem to było tyko zauroczenie...no kurna mać,co jest,co to za huśtawka nastrojów i uczuć się pytam,raz tak,a raz tak...nie powiem że gdzieś w głębi duszy nie myślałem o tym ale w tej sytuacji...gdyby nie te dziecko,ich dziecko...daję jej kilka warunków spełnieniem których warunkuję jej ewentualny powrót ale jako że nie potrafiła przez nie przejść znów wyjeżdża skąd po kilku dniach pisze do mnie sms-a że jednak wszystko przemyślała,wynajmują sobie tam mieszkanie z nim już tylko we dwoje i raczej tam zostaje...nie wiem co mnie jeszcze czeka,ile jeszcze rzeczy może się wydarzyć do czasu rozwodu i nie tylko...powoli odzyskuję równowagę ale czasami dopada mnie jakaś dziwna nostalgia...zastanawiam się czy może jednak nie powinienem dać jej szansy i spróbować zacząć wszystkiego od nowa czy raczej zaszło to już za daleko i niema najmniejszego sensu...