Moja smutna historia. Mam na imię Wojtek, 41 lat, 2 córki, jesteśmy małżeństwem od 13 lat i 3-4 lata stażu przedmałżeńskiego. Nigdy nie miałem żadnego skoku w bok, bardzo kocham żonę i córki. Żona nie pracuje, zajmuje się domem i dziećmi, ja pracuję, prowadzę własną firmę w branży komputerowej. Moja działalność gospodarcza to równia pochyła, staczamy się w finansową przepaść. Z dawnego wesołego chłopaka został cień. Chodzę załamany, obce osoby mówią, że to widać. Nie wyglądam już jak facet sukcesu, jestem zerem i tak się czuje, zresztą zona daje mi to odczuć. Nie mam już kolegów, piwo piję sam, bez towarzystwa. ( nie nadużywam ), zacząłem palić. Niestety dostałem nóż w plecy od jedynej osoby, która była moim przyjacielem, jedynej, której ufałem i byłem w 100% pewny, a zaczęło to się tak: Generalnie to typowe objawy. Coraz częstsze kłótnie z powodów finansowych, żona obwiniała mnie o zmarnowane życie, rozumiałem ją, miało być przecież wspaniale. Wielomiesięczny brak seksu. Kłótnie, wyrzuty pod byle pretekstem. Doszły wieczorne wyjścia z koleżankami, spotkania klasowe, koncerty, nie miałem nic przeciwko temu, niech się rozerwie, odpręży, przecież ciężkie życie ma ze mną. Nowe fryzury, paznokcie, solarium. Jednak niczego nie podejrzewałem. Punktem zwrotnym był rachunek telefoniczny r11; zbyt wysoki rachunek. W dobrej wierze zalogowałem się na stronie operatora aby sprawdzić co się stało, podejrzewałem, że zakończyła się jakaś promocja. Przyczyna była jednak inna, numer którego nie znałem. Setki SMS-ów, dziesiątki przegadanych godzin od wielu miesięcy o różnych porach dnia i nocy. Nogi mi się ugięły, mój stan psychiczny to opowieść na osobny wpis, generalnie ogromny dramat. Przeanalizowałem dokładnie dni, godziny, nie wyglądało to najlepiej, cały czas łudzę się, że jest na to jakieś racjonalne wytłumaczenie. Po dwóch dniach rozmowa, niestety nie przebiegła tak jak się spodziewałem, żona mówi, że nie wie o co mi chodzi, ze nie chce o tym rozmawiać i że nie muszę się obawiać, nie zdradza mnie. Nie uspokaja mnie to, kolejne rozmowy nic nie dają. Nie wiem o co chodzi i na czym stoję, sytuacja nie do zniesienia. Od pierwszej rozmowy z żoną kontakt się niby zakończył. Minęło kilka dni, postanawiamy, że spróbujemy jeszcze raz, ze strony żony jakoś bez przekonania. Musiałem zamienić się w detektywa, odkryłem drugą kartę SIM. Znów załamanie, w pracy dramatycznie a ja nie mam siły kiwnąć nawet palcem aby poprawić sytuację materialną. Kolejna rozmowa, żona twierdzi, że się trochę zapędziła, niestety nie jest do końca szczera, o szczegółach nie chce mówić. Przebaczam, czuje się jak śmieć, upokorzony. Twierdzi, że mnie kocha i chce ratować małżeństwo, niestety nie do końca jej wierzę. Czuję, że do nowego startu konieczna jest absolutnie szczera rozmowa, nie potrafię jednak dotrzeć do żony, nie wiem co naprawdę zaszło, nie wiem co dalej robić. Męczy mnie rola detektywa. Maleńczuk ostatnio śpiewa: wierzę jej i nie wierzę.