Piszę tu, ponieważ już sama nie wiem co robic... Serce mówi co innego, a rozum co innego :( A więc: Jakiś czas temu byłam z facetem. Niby nie byliśmy długo, bo 3 miesiące. Ale muszę przyznac, że nasza znajomośc była bardzo intensywna i czułam się jakbym była z nim co najmniej rok. Początki były takie, że on się bardzo starał, mówił mi, że chciałby żeby nasza znajomośc się rozwinęła i że nie szuka dziewczyny na chwilę, tylko na dłużej. Bardzo milo mi się z nim spędzało czas, w ogóle chlopak mądry i inteligentny. Imponowały mi jego pasje i plany życiowe. Bardzo podobało mi się jego podejście do życia, ogólnie charakter (jak na swój wiek wydawal się bardzo dojrzały i miał- i nadal ma- poważne plany na przyszlosc. Jestesmy studentami, mamy po 23 lata). Ze spotkania na spotkanie coraz bardziej mi się podobało, coraz bardziej byłam nim zauroczona aż w końcu wpadłam po uszy. Była taka niesamowita chemia między nami... I było bardzo fajnie- poznawaliśmy swoich znajomych, razem z nimi też spedzalismy czas, widywaliśmy się prawie codziennie, mieliśmy już plany na wakacje... Niestety okazało się, że mój facet na jednej imprezie pocałował się po % z dziewczyną (której nie znał). Wiem, że alkohol absolutnie nie jest tu wytłumaczeniem... Dowiedziałam się o tym od mojej koleżanki następnego dnia. Oczywiście w pierwszym momencie moje myśli: Jak on mógł mi coś takiego zrobic itp. Zawalił mi się cały świat, przecież było tak dobrze... Powiedziałam mu, że wiem... Przyznał się. Powiedział, że chciał mi o tym powiedziec, ale go ubiegłam. Zerwałam z nim. On prosił mnie, żebym tego nie robiła, że jestem dla niego ważna, że bardzo mnie przeprasza i żałuje tego co zrobił i że nie ma nic na swoje usprawiedliwienie. Powiedziałam, że nie byłabym w stanie mu zaufac. W środku cierpiałam strasznie, chciałam mu wybaczyc, ale wszyscy dookoła mi mówili, że nie mogę... (bo niestety częśc osób otym wie:( Stwierdziłam, że muszę byc twarda. Płakałam każdego dnia, ciągle o nim myślałam, tęskniłam i tęsknię bardzo (wiem, że to idiotyczne po tym co zrobił, ale jednak). Od naszego rozstania minęło 3 miesiące. Dokładnie tyle, ile razem byliśmy, a on ciągle do mnie pisze, że ma nadzieję, że mu wybaczę, że może pewnego dnia stwierdze, ze warto dac drugą szansę, że on jest mi się w stanie poswięcic i każdego dnia będzie mi udowadniał, że mogę mu zaufac. ze zdaje sobie sprawe, że będzie ciężko, ale on bardzo by chcial mi każdego dnia udowadniac, że mnie kocha... Powiedział, że wie, że spieprzył taką szansę, którą dało mu życie, że mnie przeprasza, że do mnie pisze, ale nie może zapomniec o mnie. Ja mu poczatkowo nic nie odpisywałam, ale jakos po miesiacu od czasu do czasu odpisalam... Teraz jestesmy w innych miastach, bo studiujemy w jednym, on mieszka tam, gdzie studiujemy a ja dojeżdżam. Przyznam szczerze, że minęło tyle czasu a ja nie moge o nim zapomniec, poczatkowo myslałam, że on do mnie pisze ot tak, i że wcale nie chce wrócic tylko chce wyjsc z tego wszystkiego z twarzą, że jak to on wielce żałuje. Potem uznalam, że chyba za dużo czasu minęło, i chyba dałby sobie spokój... Nie wiem... :/ Ciagle bije sie z myslami, mysle, co teraz robi itp. Z jednej strony bałabym mu sie zaufac, ale chyba jednak chciałabym... Bo wszystko bylo do tego momentu dobrze, on zawsze mi mowil gdzie idzie i z kim, nigdy niczego nie ukrywal, że idzie na tą impreze tez wiedziałam, nawet nie chcial za bardzo na nią isc, bo ja w tym czasie pojechałam do koleżanki, ale sama mówilam mu, żeby poszedł i nie siedział sam w domu... Nie wiem co robic, teraz utrzymujemy kontakt od czasu do czasu, on nieraz pisze, że nadal ma nadzieje, że ja zmienię zdanie, że jemu też jest bardzo ciężko i w koncu będę musiała podjąc decyzję, bo on też juz tak nie może dłużej... Ostatnio napisałam mu SMSa i on po nim stwierdził, że podjęłam już decyzję negatywną (a tak nie było, chciałam mu tylko pokazac, że będzie trudno o ile sie zdecydujemy razem byc). Napisał mi, że pisze to z bólem serca, bo miał nadzieje do dzis, że jest szansa, ale chyba będziemy w takim razie musieli ograniczyc kontakt- że ja o nim szybciej zapomnę a on nie bedzie sobie robił złudnych nadziei, że mimo wszystko dziekuje mi ze mnie poznał, i na koniec dostał nauczke od zycia i na pewno mu się przyda, że marzy, że kiedys spotka dziewczynę, która będzie miała mój charakter. Nie wiem co robic, chciałabym mu wybaczyc i byc z nim, bo mimo wszystko pokochałam go (wiem, może sie to wydawac smieszne po 3 miesiacach znajomosci). POMOCY :((