Witam Forumowiczow, zdradzilem moją najbliższą osobę, kobietę która była obecna w moim życiu przez 10 długich lat. Tytułem wstępu kilka słów o sobie. Mam 37, mieszkam w dużym mieście,jestem ( byłem bo obecnie został cień człowieka ) w miarę przystojny, mam nienajgorszą, choć nie porywającą pracę, spora wiedzę o świecie, zdolność do dyskusji, jestem dobrze postrzegany przez innych ludzi i sprawiam ( tu znów powienienem użyć czasu przeszłego ) wrażenie pewnego siebie i szczęśliwego człowieka. Nie jest to jednak pełny obraz bo w głębi serca/rozumu/duszy jestem dosyć zakompleksionym i mało pewnym siebie człowiekiem, który poprzez swój styl życia,wiedzę i doświadczenie był postrzegany jako inna osoba niż wynika to z jej własnych cech. To ważne, gdyż legło u podstaw zdrady. Moją towarzyszkę życia poznałem bedąc na studiach ( wcześniej byłem związany z inną dziewczyną przez 8 lat i związek ten miał się wtedy ku końcowi ). Zakochałem się w Niej bez pamięci, to był czas euforii, ekscytacji i wielkiego zaanagażowania uczuciowego. Zaczęlismy mieszkać razem, bywało różnie, ale z czasem staliśmy się dla siebie przyjaciółmi,pomagaliśmy sobie nawzajem, mieliśmy wspólne pasje, dobre i w miarę wygodne zycie, sporo podrózowaliśmy,czytaliśmy, rozmawialiśmy ...po prostu żylismy. Niestety zaniedbałem nasz związek poprzez brak otwartości na jej potrzeby, brak umiejętności rozmawiania o uczuciach,seksie.Mimo moich niedoskonalosci i wad Ona mnie akceptowała, a ja bedąc niepewnym własnej wartości nie mogłem zdecydowaś się na otwartość i szczerość w najważniejszych sprawach. Kilka miesięcy temu zaangażowałem się w romans z koleżanką z pracy. Zaczęło się od rozmów wykraczających poza tematy słuzbowe, wspólnych przerw, póżniej spotkań po pracy.Skończyło się tak jak zwykle się kończy :( W tym czasie oszukiwałem, pisałem smsy w ukryciu, maile ... Romans wyszedł na jaw...na początku zaprzeczałem, głupio i nawinie pogrążając sie jeszcze bardziej, tłumaczac, że to "przyjaźń", pózniej, że tylko zdrada emocjonalna, ale Ona bardzo nalegała na całą prawdę więc w końcu przyznałem się do wszystkiego. Ona, Moja przez tyle musiała odejść...zrobiłem najgorszą rzecz jaką można sobie wyobrazić ...nie ma na to żadnego wytłumaczenia i usprawiedliwienia. Dlaczego to zrobiłem ? ... bo uległem pokusie podniesienia swej własnej wartości, bycia docenionym przez kogoś innego...dlaczego brnąłem dalej choć wystarczyły mi rozmowy...bo w swej próżności wstydziłem się nie ulec zachętom do fizycznego zbliżenia ( choć nigdy nie byłem demonem seksu i podczas 10 letniego związku nie "spałem" z inna kobietą ). WSZYSTKO to jest najgorszą rzeczą jaką zrobiłem w życiu...przez próżność i głupotę zmarnowałem życie mojej wspaniałej i wyrozumiałej kobiecie, w której się zakochałem i którą starałem się kochać nieudolnie. Zburzyłem tym samym swój świat, który bez Niej po prostu nie istnieje. Nie potrafię sobie wybaczyć tego co się stało. Nie potrafię wybaczyć, ze przez słabość i głupotę zrobiłem tyle złego. Tak bardzo mi wstyd, tak bardzo żałuję, tak bardzo brak mi naszego świata...rozmów, gestów, sposobu komunikacji ...wszystkiego. Sam odchorowuje to ciężko, moje życie od miesiąca to koszmar na pograniczu depresji. Wysiłek by zmuszać się do podstawowych czynności życiowych, nie jem, ledwo włóczę się do pracy, wypalam paczkę papierosów dziennie. Staram się myśleć i zastanawiać dlaczego tak się stało, chodzę na psychoterapie bo chcę się zmienić by móc cokolwiek naprawić. Od jutra zdecydowałem się zacząć brać antydepresanty bo nie daję sobie już rady z poczuciem winy i straty.Moje życie teraz to powolne zabijanie siebie. CHCIAŁBYM moc naprawić to wszystko i będę starał się wykorzystywać każdą okazję kontaktu z Nią by pracować nad tym, choć wiem że może już nigdy nie wrócic. Może jest jeszcze nadzieja. Smutne to wszystko,przykre ...dlaczego nie mamy czasami siły by w takich sytuacjach zachować się jak uczciwy człowiek, po prostu pomysleć i nie dopuszczać do takich tragedii. Pozdrawiam smutno