Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...| Rozwód jak wojna 2 |
[0] |
benia34 Darecki grzegorz28 mocca oszustka
pogorzelec rafex Shoggies Starbuck whiteangel WislawWozniak| martunia35 | 21. Kwiecień |
| nika310 | 21. Kwiecień |
| Pawel42 | 21. Kwiecień |
| orgo25 | 21. Kwiecień |
| telawiwjafa | 21. Kwiecień |
zona Potifara | 01:13:13 |
|
Pogubiony | 01:51:31 |
|
#
poczciwy | 03:36:23 |
|
Saddest | 04:33:17 |
|
mrdear | 05:26:42 |
Miłośc.Emigracja.Zdrada.Porzucenie.
Od paru tygodni czytam zamieszczone wpisy i nareszcie zebrałem się do podzielenia się swoją historią.
Nic nadzwyczajnego, w porównaniu do historii innych użytkowników. Ale czy można pocieszać się tym, że inni przeżyli dużo gorsze zdrady?
Minęły już ponad 4 miesiące i rany zaczęły się już porządnie goić. To była jedyna kobieta, co do której byłem
pewien, że chciałbym z nią przeżyć resztę swojego życia. A życie nie rozpieszczało mnie. Tak naprawdę czas z nią był najlepszy w całym moim życiu.
Ciężkie dzieciństwo zrobiło swoje. Możecie się domyślić, ot standardowa polska patologia.
Z drugiej strony, dzięki temu potrafiłem docenić to dobro, które mnie spotkało.
Z całą odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że ją kochałem i kocham nadal.
Poznaliśmy się przez Internet pod koniec 2008 roku. Odległość około 100km. Ale na szczęście bardzo dobry dojazd.
Parę tygodni kontaktu online, pierwsza randka. Wspaniałe chwile dla nas obojga, masa pozytywnych emocji, pojawiło się momentalnie wzajemne zakochanie.
Trwało to kilka miesięcy. Im bardziej ją poznawałem tym mocniej się angażowałem. Być może , za mocno i za szybko. Nie nadążała za mną.
I odeszła... Mimo tego, nasze stosunki nadal były pełne ciepła ( przede wszystkim ze względu na bardzo przyjazne, pełne szacunku rozstanie ) Kilkukrotnie
spotkaliśmy się w ciągu kilku następnych miesięcy. Tak naprawdę wyglądało to tak, jakby rozstania wcale nie było.
Pod koniec 2009 zaczęliśmy wszystko od nowa. Tym razem w tym samym tempie. Po raz pierwszy powiedziała , że kocha.
Odległość była utrudnieniem. Zwłaszcza dla niej, fizjoterapeutka po studiach w małym mieście, kiepskie widoki na pracę, a wyjazdy kosztowały.
Właściwie nie zarabiała, a zawód był dla niej czymś więcej niż tylko sposobem na zarobienie pieniędzy. Przede wszystkim
powołaniem. I tak pojawił się temat wyjazdu do pracy za granicę. Od samego początku drugiego etapu w naszym związku o tym wiedziałem.
Obiecałem moje pełne wsparcie.. Akceptowałem tą decyzję, wiedząc że potrzebuje realizacji w pracy, aby być szczęśliwa.
Mieliśmy oboje takie szczęście, że pracowałem z domu, więc mogłem bez żadnego problemu wyjechać na kilka miesięcy do niej , zabierając polską pracę ze sobą.
Sam nie narzekałem na zarobki. Ona sama w tym zawodzie o takich samych mogła jedynie pomarzyć.
Wyjazd zaplanowany na wiosnę przeciągnął się do lata. Formalności, kurs językowy, pozwolenia. W międzyczasie jej ojciec zachorował.
Zaczęło się między nami psuć.. Coraz więcej złych emocji, wybuchała bez powodu, przepraszała. Coraz mniej czasu dla nas.
Sprawy intymne ( pod tym względem było bosko ) też zaczęły się psuć.
Starałem się wszystko zrozumieć, usprawiedliwić sytuacją, strachem, stresem. Przestałem wymagać.. Stała się dla mnie ważniejsza niż ja sam.
I to pewnie był mój błąd. W końcu do tego tanga trzeba dwojga. A pewnym momencie to tylko ja trzymałem ten związek w całości.
Właściwie to zawsze ja przyjeżdżałem, dzwoniłem, pytałem, interesowałem się. Brak tego z jej strony usprawiedliwiałem.
Wydawała mi się idealną partnerką ,przyszłą żoną, matką. Silny charakter, wrażliwość, troska o dzieci, wierność.
Tak naprawdę tego mnie nauczyła. To jak patrzę teraz na wierność to właśnie jej zasługa...
Sama złamała swoje zasady... Napluła mi prosto w twarz.. Zostałem porzucony przez emaila po tym jak odkryłem zdradę.
Zupełnie przypadkowo trafiłem na jej profil na polonijnym portalu matrymonialnym, na którym kobieta mojego życia ogłosiła
że szuka miłości.. Sami wiecie, co czuje się w takiej chwili. Człowiek nie może uwierzyć... Sam siebie oszukiwałem.
Ale ona nie chciała kontaktu, okłamała że to tylko nawiązywanie kontaktu z ludźmi, i że pomyliła się w profilu. 3 dni czekałem na reakcję, po tym jak napisałem że to znalazłem.
Do dzisiaj nie mogę uwierzyć, że przełknąłem to.
W ciągu prawie miesiąca nie zadzwoniła ani razu. Jedynie 2 zdawkowe smsy. Każdy zakończony słowami Kocham Cię.
Kiedyś jej tłumaczyłem , co przez to rozumiem. Że to zobowiązanie takie jak przysięga małżeńska. że właśnie to znaczą te 2 słowa.
Nie zrozumiała.
Email od niej z zarzutami, nieszczerym przepraszam, i oświadczeniem że zmusiłem ją , żeby odeszła. Prosiłem , błagałem o odrobinę szacunku. Nic..
Chce jej szczęścia.. Ale też dla własnego dobra powinna zrozumieć jak bardzo zraniła człowieka, który ją pokochał.
Przyznać się do winy, poprosić o wybaczenie.. Dla zdrady nie ma wytłumaczenia.. Sama mnie tego nauczyła.
Chciałbym tylko wszystkim napisać, że popełniona zdrada nie oznacza , że taka osoba jest złym człowiekiem.
Nic jej nie usprawiedliwia, ale też zasługuje na wybaczenie. Ja mam tylko nadzieję, że kiedyś o to szczerze poprosi.
Wiem, gdzie popełniłem błędy.. Wziąłem wszystko na siebie, a za związek powinny odpowiadać obie strony.
Pogodziłem się już z faktem, że życiową partnerką będzie inna kobieta.
Pozdrawiam..
witam.
z moją żoną znam się od 9 lat a od 4 lat jesteśmy małżeństwem, mamy 3-letnią pociechę. Ta dwójka ludzi jest dla mnie całym światem.sensem życia, powietrzem, słońcem, największym skarbem tego świata.Od jakiegoś czasu nie układało się nam w małżeństwie, mam problem z okazywaniem swoich uczuć. Tydzień temu moje życie legło w gruzy, spadł na mnie grom z nieba. Od września moja ukochana spotykała się z innym . Przyznała, że wychodząc z domu czuła się niepewnie, a będąc z nim powiedziała,że czuła się szczęśliwa. Całowali się, obejmowali.
Bardzo ją kocham, nie wyobrażam sobie życia bez niej, bez naszych wspólnych chwil spędzonych razem z naszym maleństwem. Wszystko co robiłem, całe moje życie organizowałem tylko dla niej i maleństwa. Czuję się taki samotny, nie mam nawet z kim porozmawiać. może ktoś zna jakiegoś dobrego psychologa w Trójmieście, bo nie wiem czy sam dam radę! Czuję,że to wszystko moja wina.Przez moje problemy emocjonalne tracę to, co tak bardzo kocham. Tracę moją ukochaną rodzinę . Proszę pomóżcie, jak dalej żyć.
Piszę z prośbą o poradę. Mam 58 lat, od 24 lat miałem żonę, którą kocham do dzisiaj. Owocem tej miłości jest 19-letnia córka, która wyprowadziła się z żoną, ponieważ żona, po wspólnych 24 latach, zakochała się w lesbijce! Ten stan trwa od zeszłego roku. Od Marca. Żona 3 września zeszłego roku się wyprowadziła wraz z córką. Córkę żona przekabacała na swoją stronę i skutecznie jej się ten manewr udał, żona teraz jest zadowolona, bo ma Święty spokój (były niezgodności w wychowaniu córki, niejednym głosem wychowywaliśmy dziecko, żona zawsze uważała, że nie mam racji) a córka widząc te kłótnie stawała za mamą, bo mama jest dobra, a tata zły, bo wymaga to czy tamto.Teraz mam trochę lepsze relacje z córką ale żona nadal jest z tamtą kobietą i wygląda na to, że im tak dobrze jest. Żona prowadzi oddzielną firmę i dobrze zarabia. Mam pytanie. Czy ten stan może być wynikiem klimakterium u żony i czy są szanse, że się to wszystko zmieni i że żona zrozumie swoje błędy i będzie chciała wrócić do mnie? Słyszałem, że taki stan może trwać 3 lata zanim żona zejdzie na ziemię. Jakie jest Państwa zdanie w tej bardzo trudnej, dla mnie, sprawie?
Pozdrawiam, Fredek"
Włąśnie parę dni temu wyjawiła mi prawdę. Oczywiście nie sama tylko po moich zapytaniach. Podejrzewałem ją od ok 2 miesięcy. Imprezy firmowe,wyjazdy. Zobaczyłem smsy o 1.00 w nocy, długie rozmowy itd. Stwierdziła, że namiętność miedzy nami wygasła. kocha mnie jako przyjaciela,a nie jako męża. Nowej znajomości nie zakończy, bo się zakochała.Spali razem! Mamy 1,5 roczną córeczkę, kredyt mieszkaniowy i żyjemy całkiem normalnie. Nowy facet jest rozwodnikiem, pracują w jednej firmie i nie narzeka na brak pieniędzy. Mam wrażenie że ciągłe oszczędzanie, wybieranie co lepiej kupić, rezygnowanie z rozrywek dodatkowo skłoniło moja zonę do takiego kroku.Świat mi się zawalił. Obiecałem poprawę, że postaram się zrobić wszystko by do nas wróciła, ale nie dociera do niej nic. Domem, dzieckiem w większości ja się zajmuje, bo ona jest ciągle zmęczona. Szczerze to trochę o niej zapomniałem- brak miłych słówek, bliskości, przytulenia. teraz to rozumiem.Nie wiem odejść czy przeczekać? Mam jego telefon zadzwonić czy niech sama to zakończy. Zaproponowała, ze będziemy razem mieszkali i ja także mogę sobie gdziekolwiek wychodzić bez tłumaczenia się. Nie chce jej zdradzać, przecież to moja żona! Poprosiłem, żeby natychmiast to zakończyła i zapomnimy o wszystkim. Ale czy tak się stanie, nie wiem. Czekam. za chwile są święta i nie chce psuć bardziej juz i tak kiepskiej atmosfery. Pomocy!
A
Mój jeszcze mąż popadł w depresję i próbował popełnic samobójstwo. Poprosil mnie o pomoc, bo nie daje sobie rady z tym ci się dzieje. Byliśmy u psyhologa, który stwierdził ze ma "syndrom dużego dziecka alkoholika" ( tzn. ze to co robi to przejaw nieudanego dziecinstwa i ojca alkoholika). Ma przejsc cala terapie z psychologiem i z psychiatrą. Psycholog twierdzi iż ten stan w ktorym sie znajduje jest do "wyleczenia" i że mozna bedzie jeszcze wszystko ulorzyc. Teraz to ja padam na twarz bo nie wiem co mam robic??? Pomóc i dac szanse, czy zostawic i zyc dalej ??
Witajcie,
ponad 2 lata temu w moim życiu pojawił się facet, byłam po jednym nieudanym związku i nie miałam zamiaru się wiązać, wiedząc że znowu dostanę po nosie, jednak stało się.... wyrósł spod ziemi, ubiegał się o mój numer telefonu długo, w końcu po jakimś miesiącu go dostał, zaproponował wyjazd w sobotę na mazuty na jedne dzień, do soboty zostały 3 dni, w te dni dosłownie "latał" za mną, kiedy szłam biegać, raptem podjeżdżał autem i pytał czy mnie nie podwieźć, rano sms-y Dzień Dobry, miłego dnia, wieczorem: "dobranoc, kolorowych snów". W końcu zgodziłam się na kawę, i umówiliśmy się, długo rozmawialiśmy mówił że jest po rozwodzie, nigdy złego słowa nie powiedział o żonie co mi się podobało, w końcu zaczęliśmy się spotykać, było jak w bajce, wspólne święta, sylwester, i moje sny... w których mnie zdradzał, zaczęłam mu o tym mówić, to śmiał się ze mnie, naprawdę nie miałam powodów do obaw, każdą chwilę spędzał ze mną, wszystkie wieczory, nic nie podejrzewałam. Pewnego dnia powiedział że jedzie za granicę do Niemiec po samochód, uwierzyłam, pisał sms-y z "Niemiec", wieczorem miałam jakiś dziwny telefon z nr prywatnego, ktoś zadzwonił śpiąc, pomyślałam, że to on, mój Miś, oddzwoniłam do niego i odebrała jakaś kobieta, co się potem okazało z nią był od 5 lat i ona od tygodnia jest w ciąży, Świat mi się zawalił. Rozstaliśmy się, lecz on wciąż za mną latał i mówił że mnie kocha, że to wszystko chce naprawić.Od tamtego czasu minęło już 1,5 roku. a on wciąż mi nie dawał spokoju, znowu zagrał na moich emocjach, wiedząc że jeszcze jakaś iskierka miłości do niego została, zagrał na niej ponownie i mnie zranił, wprowadził się do niej co było dla mnie logiczne, a wciąż mi mówi że tylko mnie kocha, nie chce mnie stracić, przez dłuższy moment był spokój, jednak znowu od dwóch tygodni się zaczęło, błaganie o kolejną szansę, pisanie sms-ów, itp. zadzwoniłam do jego kobiety i jej opowiedziałam o tym, i jak zwykle ona obłożnie zakochana w nim, i jej nawciskał, że ja chcę zniszczyć ich związek, jak ja mam już narzeczonego, planujemy ślub, a on pojawia się burzy mój spokój, rozwala emocje i znowu znika...a ja muszę na nowo się pozbierać,. Jak mam się pozbyć wszelkich emocji do faceta, który postępuje tak okropnie, wszystkim "umila" życie? Choć mam nadzieję że teraz po telefonie do niej się uspokoi, tylko pytanie na jak długo? jak rano dzwonił i mówił że i tak mnie kocha, a ja mam to gdzieś... bo jeśli się kocha to nie rani :(
Hej, jestem w związku ponad 6 lat. W ostatnim roku nie układało nam się najlepiej, wkradła się rutyna i przyzwyczajenie. 3 dni temu po krótkim śledztwie dowiedziałem się że moja dziewczyna,pół roku temu, będąc w pubie z "koleżankami" poznała jegomościa, tańczyła z nim itd. Finalnie skończyli w parku całując się i robiąc sobie dobrze "ręcznie".Czarę goryczy przelewa fakt, że wydarzyło się to 2 dni przed oczekiwanym, upragnionym przez nas ponad miesięcznym wyjazdem wakacyjnym.
Przez nastepny czas sms-owali ze sobą w różnych odstępach czasu (czasem co kilka dni, max co poltora tygodnia). Trzy tygodnie temu poszli do kina, po kinie "lizanko". Później "ostre" sms-y z najgorętszymi fantazjami. Dodam, że mieszkamy ze sobą od trzech tygodni.
Prawdopodobnie zareagowałem w ostatnim momencie...
Za nami długa dyskusja o tym , co się wydarzyło oraz szczegółowa relacja z jej strony i deklaracja, że chce to wszystko naprawić itd.
Problem w tym, że ja nie wiem czy chcę spędzić resztę życia z osobą, której bezgranicznie ufałem, a po tym co odkryłem, straciłem do niej jakikolwiek szacunek i nie wiem czy tak do końca jestem w stanie to wybaczyć. O ile jeden raz możnaby nazwać "wypadkiem", to dwa razy w ciągu pół roku z tym samym facetem są dla mnie nie do zniesienia.
Doradźcie proszę, zo zrobilibyście na moim miejscu...
pozdr
L.
Witam. Moja dziewczyna, jako, że od jakiegoś czasu nie układało nam się zbyt dobrze (ja się starałem, przytulałem, przynosiłem kawkę, śniadanko do łóżka). Dziewczyna ma trudny charakter i wiele osób (99%) jej nie toleruje po dłuższym przebywaniu w jej towarzystwie, ale przez jakieś 2 lata naszego związku było cudownie. Wiedziałem, że mnie kocha i ja ją kochałem, może nawet nadal kocham, bo po kilku latach wspólnego mieszkania, wspaniałych wyjazdów, wspólnych przeżyć trudno zapomnieć tego co się razem przeżyło. Po kilku wiadomościach ode mnie na temat tego co się dzieje, jej traktowania mnie jak zwierzę (traktowała tak nawet swoich rodziców) okazało się, że wychodzi do koleżanki z pracy, która żyje z dnia na dzień, umawia się z każdym i bierze dragi- po prostu żyje pełnią życia, bo jest sama. Z tego co wiem ta kolezanka zaczęła jej mówić, że wszystkim jej kolegom się spodobała, że jej towarzystwo jej nie osądza, proponowała dalsze wspólne wychodzenie na imprezy, na co moja pani odpisała "tak wyjdźmy i poznajmy jakichś fajnych kolesi"- będąc wciąż ze mną!!! Od tego się zaczęło. Zaczęla wychodzić. Najpierw dyskoteka techno-trans, gdzie nie obejdzie się bez ecstasy (czytałem mnóstwo na ten temat), potem non stop do tej koleżanki. Ja nie mogłem znać jej nowych znajomych, bo twierdziłą, że powinniśmy mieć osobnych znajomych. Ok, wszystko jakoś tolerowałem i znosiłem, tłumaczyłem sobie na różne sposoby, że jej przejdzie, że w końcu nie przepada za seksem (zawsze była zimna, nie oglądała się za facetami itp.). Nie była osobą, której przyszłyby do głowy jakieś głupoty, tym bardziej zdrada. Pewnego razu poszła do tej kumpeli, a wychodziła na 2 dni zawsze i mówi mi, że nie będzie już wychodzić, bo towarzystwo się naćpało i robili głupie rzeczy. Pytałem co się stało, co zrobiła. Musiało coś się stać, że nagle jej się odwidziało. Teraz już wiem- przez chwilę żałowała tego co zrobiła albo chciała mnie na chwilę przeczekać. Nagle chciała wspólnie robić rzeczy, które robiliśmy przedtem i na które narzekała, że są nudne. Skąd ta odmiana? Wcześniej olała wszystkich wkoło-mnie, rodzinę itd. aż tu nagle metamorfoza. Jak rozmawiałem w ten sam dzień przez telefon to podsłuchiwała pod drzwiami a nigdy wcześniej tego nie robiła. Poza tym przed wyjściem się wydepilowała- też wcześniej tego nie robiła. Nie pozwalała mi się dotknąć a chciała być niby razem. Pytała mnie czy ja uważam, że byłaby aż tak perfidna jak dałem jej przykład podobnej zdrady od znajomego- okazało się, że była!! Teraz wiem poco chciała przerwy, nigdy się nie wyszalała i teraz z niej wyszło, ale dziwi mnie, że posunęła się aż tak daleko. Niestety ludzie się zmieniają, szczególnie pod wpływem złego towarzystwa. Zastanawiam się czy kiedykolwiek będzie tego żałować, bo wątpię żeby znalazł się ktoś kto ją pokocha z jej charakterem. Czy warto było to zrobić pod wpływem towarzystwa, które zapewniło jej chwilową rozrywkę, akceptację, dobre samopoczucie? Aż do tego się posunęła mając kogoś kto ją kochał mimo wszystko i kłamiąc prosto w oczy?
Czytam watki na portalu juz prawie dwa lata, ale dopiero teraz przed Swietami mam odwage by napisac o moich uczuciach. Maz odszedl kiedy bylam w ciazy. Przed samym porodem "wrocil" i zakochal sie w coreczce. Zafundowalam dzieciakim pol roku , za ktore zaplacilismy bardzo bolena cene. On pije. Oczywiscie uwaza, ze przesadzam. Ale fakty sa jakie sa. Wychodzil w poniedzialek i wracal w piatek, jazda po pijaku i inne atrakcje. Alkohol stanal miedzy nami a wkrotce potem jego panna. Nasz nastoletni syn po kolejnym odejsciu zerwal kontakt z tata,, postawil warunek albo picie albo rodzina. Corka nie zna go pawie wcale. On tez miesiacami nie dawal znaku zycia. Mieszkajac obok nas nie odwiadzail, nie dzwonil , nie pytal. Na mikojaki tesciowa przyniosla prezenty. Juz nie pije, stara sie, mysli o was. Myslalam, ze Swieta spowoduja, ze odpusci, ze zawalczy, to taki magiczny czas. To bylaby szansa na odnowienie relacji z synem. Nie moge przychodzic bo to go stresuje mowi. A przeciez to on unika, obchodzi temat wkolo.
Ja stoje z boku, przeganiam zraniona milosc i staram sie o niej zapomniec. Ale dzieci ponosza koszty. Maz podjal decyzje o wyjezdzie na swieta. To jego wybor i nie mialam zamiaru zmieniac tej decyzji. Synowi zalezy na jego czynach , co mam mu poiwedizec wreczajac prezent? To od taty?
Dzis juz nie wytrzymalam, powiedzialam mu, o tym. Ze to czas pojednania i ze pol kroku z jego strony a nie zaslanianie sie wstydem daloby szanse na pol kroku w strone dzieci. A on: nie przyszlo mi do glowy, ze ktos na mnie czeka w swieta, przeciez nie spelniam oczekiwan syna i twoich???
No Matko Boska ja tu czegos nie kumam? Dlaczego dorosli mezczyzni tak sie zachowuja? Jak mozna nie wpasc na to, ze syn czeka na ojca? Przeciez on nie chcial od Ojca zamiany w slonia tylko, zeby nie pil.
Te Swieta bede okropne. Trudno to wszystko ogarnac.
Opiszę krótko , chociaz mozna by z tego napisać niezłą powiesc. Jestem po slubie 4,5 roku. To byl ten jedyny ukochany.... był ....
Pierwszy raz zdradzil mnie po roku malzenstwa z kobieta ( rozwodka z 2 dzieci). Romans ktory trwal okolo roku. Traktowal mnie jak niepotrzebny przedmiot w domu, wymowki o wszystko, klutnia z byle powodu aby miec pretekst zeby wyjsc i utonac w objeciach tej dobrej, wyrozumialej, lepszej ode mnie. Przylapalam go jak szedl do niej z butelka szmapana. To byl dla mnie szok, nie moglam uwierzyc. Na drugi dzien przyszdl blagac, przepraszac, przyzekac ze wiecej sie to nie powtorzy. Wyrzucilam go za drzwi, nie mieszkalismy razem, po jakims czasie mnie złamał, niestety. Udalo mu sie bo go naprawde kochałam.
Drugi raz. Nie ufalam mu wiec sprawdzalam tel, maile, rozmowy gg i ktoregos razu zapomnial wykasowac archiwum gg. To samo. Kolejna panna, tym razem mlodsza. Powtórka z rozrywki - wygonilam z domu, blaganie przyzekanie, proszenie. Nie wiem jakim cudem pozwolilam mu wrócic, sama nie moge teraz w to uwierzyc jaka bylam glupia i naiwna bo inaczej tego nazwac sie nie da.
I co ...... od marca bylo idealnie. Kochający mąż do wczoraj.
W kieszeni kurtki znalazlam drugi telefon z kontaktami do wszystkich lafirynd o jakich slyszalam.
Szkoda ze tak pozno ale zrozumialam swoj blad. On myslal ze zawsze wyszystko mu bede wybaczala. Pomylił się, bo to koniec, nie zamierzam wybaczac mu kolejnego okropnego zajscia.
To prawda ze jak ktos jest dziwkarzem to pozostanie nim do konca mimo iz ta druga strona da szanse i zrobi wszystko zeby posklejac calosc do kupy.
Nigdy wiecej.......
witam to znowu ja opisywałam swoja zdrade wczesniej mąż zdradzał mnie perfidnie z nasza sasiadka .mozna by rzec ze z nasza przyjacióka pomagalismy jej we wszystkim ale to juz wiecie,tydzien temu wyprowadzil sie z nia wspolnie wynajeli mieszkanie poszedl z nia i jej 4 dzieci a zostawil nasze2 -ja juz nie daje rady prosze błagam ale nie daje sie przekonac chce byc z nia;ja go nadal kocham nie widze zycia bez niego pomocy co mam robic ,teraz jeszcze swieta niewiem jak to przetrwam