Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...| Rozwód jak wojna 2 |
[0] |
belzebub
DzieciakSalut
Forgotten
@hurricane katias mrokze naniby1 nero38 parasol
pyra qbazag rru1 st-krzy szalona20122012 zagubiona25| whiteangel | 20. Kwiecień |
| grzegorz28 | 20. Kwiecień |
| Starbuck | 20. Kwiecień |
| oszustka | 20. Kwiecień |
| rafex | 20. Kwiecień |
bardzo smutny |  |
|
@
admin | 00:07:09 |
|
mela_a | 00:09:54 |
|
@
Oirb | 01:00:09 |
|
#
poczciwy | 01:08:27 |
Moja tragedia rozpoczęła się kilka miesięcy temu:(.
Sześć lat moim zdaniem udanego małżeństwa (10 lat bycia razem), siedmioletni synek. Nic nie wskazywało na to, że coś się wydarzy mieliśmy wspólne plany, planowaliśmy drugie dziecko i nagle....dziwne zachowanie mojego męża (wyciszony telefon noszony nawet do toalety, nieobecność duchem). Pewnej nocy postanawiam przeszukać jego komórkę (znalazłam PIN w dokumentach) telefon wyczyszczony ze wszystkich smsów, ale po chwili przychodzi jeden od niej. Już nie miałam wątpliwości sms był jednoznaczny, budzę męża wszystkiego się wypiera, że to tylko flirt przez telefon. Następnego dnia coś mnie tknęło przeszukałam jego portfel,znajduję jej zdjęcie. Już weim co to za jedna, koleżanka z pracy. Podczas kłótni słysz, że on nie kocha mnie już od roku, ale był ze mną ze względu na dziecko. Szok nawet nie mam siły płakać. Przez dwa tygodnie nie jem, nie śpię nawet dokładnie nie pamiętam tamtego okresu i on, który nadal się z nią spotyka, ale nie wie czego chce, dlatego ja podjęłam za niego decyzję. Wyprowadzam się na drugi koniec Polski do swojego rodzinnego miasta, składam pozew o alimenty i staram się przetrwać. Ten ból, rozpacz, ta bezsilność, że nic nie mogę zrobić, że straciłam miłość mojego życia, zrozumie tylko ten kto to przeżył. Nie wiem co by było gdyby nie rodzina, która poświęcała mi mnóstwo czasu. Na co dzień funkcjoniję niby normalnie zakładam maskę i każdy się dziwi jak świetnie się trzymam ( a moje wnętrze każdego dnia umiera). Po półtora miesiąca dowiaduję się, że ona jest w ciąży, zamieszkali razem (ja znowu czuję się jakby mi ktoś wbił nóż w plecy, ale dociera do mnie, że to już koniec i wydaje mi się, że zaczynam stawać an nogi nie dzwonię do niego nie piszę). Pomieszkali razem 1,5 tygodnia po tym czasie telefon od niego płacze, błaga, przeprasza, znów wali się mój świat, który pomału zaczęłam budować na nowo równocześnie czuję jakby spełniło się coś niemożliwego radość, ulga strach,wszystko na raz. Jednak daję mu ultimatum jeżeli chce ze mną w ogóle rozmawiać ( nie powiedziałam mu że do niego wrócę) ma się od niej wyprowadzić. Zrobił to natychmiast w ten sam dzień, na drugi dzień przyjeżdża na drugi koniec Polski do nas bez uprzedzenia (chciał nam zrobić niespodziankę). Jak nas zobaczył cieszył się jak dziecko kolejne dwa miesiące są jak w niebie, wyjaśniamy sobie wszystko dużo rozmawiamy,nawet jej ciąża mnie nie odstrasza. Postanawiam przeprowadzić się z powrotem. wszyscy jesteśmy w niebo wzięci, jednak po jakimś czasie zaczynam się dręczyć. wyobrażam sobie ich, rozpamiętuję, przeprowadzam z tą kurewną rozmowy we własnych myślach. Są chwile , że cieszę się i wierzę że damy radę, a za chwilę ryczę i dochodzę do wniosku, żęto bez sensu. Muszę zaznaczyć, że bardzo kocham męża i nie wyobrażam sobie życia bez niego. On też się męczy z tym co zrobił i bardzo stara się mi jakoś pomóc nawet jak wybucham i obrzucam go wyzwiskami (zdarza się) on mnie przytula i mówi, że to minie, że razem damy radę tylko żebyśmy byli razem. Naprawdę On robi wszystko żeby mi nieba przychylić, a ja to wszystko psuję. Czuję sie jak na karuzeli raz na dole raz na górze. Już nie wiem co mam robić sama siebie niszczę ( znowu nie jem nie śpię) dlaczego tak się zachowuję przecież znów jest tak jak chciałam a nawet lepiej. Czuję, że już nie daję rady i sama sobie to robię:(
Na pewno będę pisać szczerze bo tylko chyba to może mi pomóc wyrzucić z siebie głupią naiwność.
Teraz patzrąc na to od tej strony nigdy bym nie przypuszczała,że ja zdradzę męza co zawsze się zapierałam że nigdy tego nie zrobię,a jednak stało się. Moja historia zaczyna się tak:
Zaczęłam kurs na prawo jazdy moj instruktor była starszy ode mnie o 20 lata prawie także mógłby być moim ojcem heh. Od 1 lekcji do może tak 5 było ok zapoznanie wymiana zdań poglądów itp. ale na 6 zaczął mnie bardziej podruwać gdzieś tam ukratkiem łapać za kolanko itp. Poczułąm sie wtedy wyjątkowa z pewnością jak każda inna której wkręcał kit Dałam się nabrać na to wszystko,na piękne słowa typu że mu się podobam itd. bardziej on mnie namowił a jak skorzystałam bo byłam głupia...Ale wtedy czułam sie inna że ja taka skormna nie zbyt piękna mogę omuś innemu sie podobać? ze ktoś inny chce ode mnie sexu? podobało mi sie to wiec doszło do zdrady obu stronnej on chiał tego i ja po parę razy. A najgorsze to to że wiedziałam ,że ma żone i dziecko:( Jego żona o niczym nie wie do tej pory
Pozniej sie okazało w czasie rozmowy że nie byłam jego jedyną kursantką którą bzykał po parę razy tylko może z 7 a jak już mu sie znudziłam w sexie znalazł sobie nową naiwną głupią ktorą przekabaci jezdzac z nim pisze z kochankami jak on to stwierdził sms za sms az nie raz nie zdazał odp..Tak mi głupio, tak mi zle ze sie dałam...nie wiem co mam napisac nie zostawilabym swojego meza dla niego on L jest chyba uzależniony od sexu zdradza żone non stop a ona nie wie o niczym...Myślałam na poczatku ze sie chyba zakochałam,ale dlaczego do tej pory mnie to meczy jak moglam sie tak latwo dac?piękne słowa gesty dotyk i to robi swoje...Powinnam olać to wszytko ale gdzieś głęboko w sercu lezy to gdzieś myślę o nim choć wiem i zdaję sobie sprawę ze nic nie bedzie z tego!nawet ja bym nie chiała!!! żałuję i mogę być tu co dla niektórych najgorszą kuvwa ale nie cofnę czasu nic nie zmnienie w tym co się stało jestem bogatsza w jedno nieudane przeklęte doświadczenie...wiele łez wylałam,zanosiłam sie od płaczu jak zle zrobiłam jak mogłam byc tak głupia,przecież jemu chodziło tylko o jednozeby sie zaspokoić i wypróżnić ,bo niby z żoną się nie kocha hmm jasne ,ale mieszkają razem i śpią w jednym łóżku i super piękne życie czy to nie kolejny kit?Mam nadzieję,ze zdam tym razem ten egz. i że to już będzie koniec wszystkiego...
Nie wiem od czego zacząć. Pewnie najlepiej od początku. Około roku temu poznałem piękną dziewczynę, która właśnie rozstała się ze swoim byłym. Zaczęliśmy ze sobą kręcić, było cudownie. Jednak ona cały czas mieszkała z nim w domu, w innych pokojach, jednak częściej nocowała u mnie niż w domu. Wczoraj powiedziała mi, że się z nim przespała. Była ze mną szczera. Mówiła, że przez ten rok nigdy z nim nie spała, aż do wczoraj co było wielkim błędem i strasznie tego żałuje i mnie bardzo przeprasza. Miała łzy w oczach. Ufałem jej. Teraz czuje się jakby wbiła mi nóż w plecy. Zupełnie nie wiem co mam robić. Do tego w przyszłym tygodniu mam dwa ciężkie egzaminy, które są bardzo ważne i od nich zależy moja przyszłość. Dzisiaj nie spałem prawie w ogóle, nie mam najmniejszych chęci do nauki. Najgorsze jest to, że ja dalej ją kocham. Nie wiem czy będę mógł jej kiedykolwiek zaufać. To już drugi raz jak dziewczyna mnie zdradza, więc to chyba ze mną jest coś nie tak... Może nie jestem wystarczająco dobry? Może w seksie nie dawałem im tego co potrzebowały? Okropne uczucie... Nie wiem co dalej robić.
Witam zdradzonych. Niestety mnie też to nie ominęło.
Mam 38 lat, żona 37.
Prawie szczęśliwe małżeństwo, niestety żona nie może mieć dzieci. Nawet drgnięciem brwi nigdy nie dałem jej odczuć, że może to być przeszkodą w naszym związku.
13 lat po ślubie, uważam, że jestem bardzo dobrym mężem, kochający, czuły, opiekuńczy, pracowity.
Nigdy żadnego skoku w bok.
Kiedyś przypadkowo odkryłem w komputerze korespondencję z jakimś faciem, no cóż, przeczytałem wszystko, rozmowy nie wskazywały na nic groźnego. Jednak świadczyły, że znajomość trwa co najmniej 4 miesiące, poza tym odbywały się w tajemnicy przede mną.
Powiedziałem żonie na co natrafiłem. Żona uspokajała mnie, że to dawna znajomość z liceum, kolega jest z innego miasta i jak mnie to martwi to zakończy to. Dobrze, powiedziałem, zakończ to, początki często są niewinne, różne rzeczy mogą się z takiego czegoś rozwinąć. Temat zamknięty.
Jak tu wielu z Was pisało ziarno niepewności zostało jednak zasiane. Minęło parę tygodni, żona jakaś inna. Wziąłem się za komputer.
Odkryłem lewe konto na NK, o wiele bardziej zażyłą korespondencję. Koleś nie mieszkał w innym mieście tylko w naszym. Zamówiłem sobie biling papierowy, żona zablokowała elektroniczny. Godziny rozmów, setki sms-ów, klasyka zdradzacza. Przeprowadziłem wnikliwe śledztwo, przekopałem cały dom.
Zebrałem masę dowodów na romans.
Zrobiłem ostrą awanturę w domu, żona błagała, przepraszała, zapewniała o miłosci do mnie i takie tam mało przekonujące rzeczy.
Oczywiście do niczego nie doszło, jakżeby inaczej :)
Do faceta napisałem emaila z ostrzeżeniem, żeby miał pełną świadomość, że zadaje się z mężatką i mnie to nie pasuje, to nie jego żona. Nie odpisał, więc zadzwoniłem do niego. Mętnie się tłumaczył, uciąłem rozmowę i jeszcze raz podkreśliłem, ze to moja zona i radzę aby się nie wpie...lał do mojego małżeństwa.
Mówię do niej, kilkanaście lat mamy za sobą, robię z siebie szmatę ale dam ci szansę, pokaż mi, że to o czym mnie zapewniasz jest prawdą, może się uda, musisz się bardzo postarać.
Jakiś czas był spokój, lecz to tylko pozory, żona zaczęła się po prostu lepiej kryć, emocji jednak ukryć się nie da. Na głupka nie trafiła.
Zostałem zmuszony do efektownego przerwania tej farsy. Szwagier jest ochroniarzem, powiedziałem mu, że muszę komuś przylać, ktoś mnie poniżył i muszę dać upust swojej złości. Szwagier, porządny facet nie wnikał w temat, załatwił mi trzymiesięczny kurs samoobrony. Ostatni raz lałem się w liceum z opłakanym zresztą dla mnie skutkiem. Nie czułem się zbyt pewnie w tym sporcie. Zacząłem biegać z psem, zaczynałem od 15 pompek, teraz robię prawie 80 jednorazowo. Dodatkowo wysiłek fizyczny bardzo dobrze działa na nerwy.
Facet jest 4 lata młodszy ode mnie , dodatkowo lepiej zbudowany, ma piękną galerię zdjęć bez koszulki z Egiptu na NK.
Nadszedł wreszcie dogodny moment, żona wybrała się do siostry, ze niby siostra ma jakieś problemy i musi u niej nocować. Sprytnie sprawdziłem, że to nieprawda. Byli w swoim ulubionym pubie w sąsiednim pobliskim mieście. Pojechałem tam, nasmarowałem sobie nawet kremem rękę aby nie zedrzeć skóry. Czekam, czekam, wreszcie wychodzą, jacy rozanieleni. Gość lekko podchmielony, tak że mam ułatwione zadanie. Atomowy prawy prosty powala go na ziemię. Przypomniałem mu, że dostał dwa ostrzeżenia. Nie był zdolny do kontrataku. Żona w ryk, wyciągnąłem chusteczki z kieszeni i powiedziałem, ze może śmiało powycierać mu krew z noska.
Wróciłem do domu, wypiłem 4 mocne piwka, żony nie ma, zastanawiam się teraz od czego zacząć jej pakowanie.
Tyle w temacie, pozdrawiam zdradzonych.
Długo we mnie dojrzewało zanim się przekonałam do tego, by napisać. Od razu dziękuję za to, że poświęcicie swój czas na przeczytanie moich gorzkich żali... Dodaje mi to otuchy.
Jestem z J. od kilku lat i już sama nie wiem, co czuć.
Poznaliśmy się w L.O., chodziliśmy do jednej klasy. Ja byłam tą dziewczyną, którą wszyscy znali - przewodnicząca, z koneksjami u nauczycieli, organizatorka wszelkich imprez, studniówki, apeli i przedstawień, dziewczyna z domu z pieniędzmi.
J. był szarą myszką, inteligentny chłopak z zapędami na filozofa zawsze w cieniu.
Wiedziałam, że Mu się podobałam, ale dojrzałam do związku na koniec drugiej klasy liceum. Byliśmy ze sobą przez 3,5 roku. Budowałam jego poczucie wartości, wspierałam, starałam się nauczyć okazywania emocji, tłumaczyłam, że ojciec alkoholik to nie jego przywara, że brak pieniędzy nie czyni go gorszym. Z wiarą mówiłam, że razem możemy wszystko.
Na pierwszym roku studiów J. próbował flirtować z koleżanką z grupy. Nie wiem dokładnie co czy i co ich łączyło, wiem, że to z jej inicjatywy do niczego konkretnego nie doszło. Znalazłam esemesy w telefonie, wielka kłótnia. Wybaczyłam - w końcu "nic takiego" się nie stało.
Po 2 latach od tego incydentu, gdy J. zaczął studia na politechnice, pogubiliśmy się.
Mieszkamy od siebie 400 m, a widywaliśmy się 2 razy w miesiącu ponieważ J. wiecznie był zauczony, zmęczony, chory albo zapracowany. Miałam faceta, którego nigdy nie było. Próbowałam rozmawiać: prosiłam, krzyczałam, żartowałam, płakałam, groziłam. Nic.
W grupie wspólnych znajomych, był chłopak, z którym zaczęłam częściej rozmawiać, spotykac się nie tylko w grupie i podjęłam decyzję. Nie przestałam kochać J., ale wiedziałam, że nie mogę dłużej żyć z mężczyzną, który tylko bywa. Chciałam partnera dla siebie i dla późniejszych wspólnych dzieci. Powiedziałam J., że to koniec, że nie daliśmy rady i że mówiłam, że tak to się skończy jeżeli niczego nie zmienimy. Okazało się, że J. kupił pierścionek i miał mi się oświadczyć...
Mimo wszystko zadecydowałam.
Byliśmy bez siebie pół roku. Każde z nas spróbowało czegoś innego, przemyślało swoje zachowania i zadecydowało o powrocie do siebie.
I teraz sedno:
Zeszliśmy się w czerwcu 2009, ja w październiku rozpoczęłam pracę w bankowości, a od listopada J. zaczął czatować i przesyłać swoje porno zdjęcia do innych kobiet. Trwało to mniej więcej do maja 2010. Później najprawdopodobniej przestał. Minął długi okres czasu i wydaje się, że przez ten czas nic się nie działo. Wiem o wszystkim bo znalazłam dane do konta, które sprawdziłam w dłuż i w szerz... Mężczyzna, którego kocham okazał się kimś zupełnie innym niż myślałam. Po skończeniu jednej internetowej (podobno tylko) przygody z jakąś panną, zaczynał się brać za drugą.
Czuję się strasznie skrzywdzona. Nie wiem, czy gdyby sypiał z tymi kobietami czułabym się gorzej... Mam ojca, który długie lata oficjalnie i nie oficjalnie zdradzał moją matkę.Widziałam jak ona się czuła, czułam to odrzucenie i obiecałam sobie, że nigdy nie pozwolę się tak traktować.
Od momentu kiedy się dowiedziałam, przez dwa dni byłam jak martwa. J. przepraszał, prosił o wybaczenie, obiecywał, że nigdy więcej, płakał. Powiedziałam, że wybaczam ostatni raz i że następnym razem nawet nie będę chciała wyjaśnień.
Dzisiejszej nocy minie tydzień od kiedy wiem, o tym, co się stało wcześniej i nie wiem, czy boli bardziej czy mniej... Kocham go dalej, ale nie wierzę mu już. J. wprawdzie się stara ale ja ciągle próbuję znaleźć dowody na kolejne zdrady. Chyba popadam w paranoję. Już sama nie wiem, czy w tym trwać, czy zrezygnować.
Z jednej strony nie wyobrażam sobie życia bez niego, a z drugiej strony nie wyobrażam sobie życia z kimś komu nie ufam, i boję się, że już zawsze będe go podświadomie oskarżać i szukać dowodów, które nie istnieją...
To będzie bardzo długa opowieść w odcinkach.
To będzie opowieść ostrzeżenie. Opowieść o tym, że zdarzenia które nas dotykają mają swoje przyczyny i mogą mieć przykre konsekwencje. Opowieść o tym jak nie należy robić, dlaczego nie można zostawiać spraw samym sobie, do czego doprowadzają zaniedbania i lekkomyślność.
To będzie historia upadłego mężczyzny i zniszczonej rodziny.
Ze względu na komfortowe czytanie proszę admina o niescalanie.
Zapraszam do lektury.
mam 28 lat i jestem w związku od 4 lat. Nie był to nigdy związek idealny bo często się kłóciliśmy ale tak naprawdę były to kłótnie to błahe rzeczy. Koszmar zaczął się kiedy do jego pracy została przyjęta pewna kobieta (mężatka z dzieckiem dodam). Na początku mój facet jej nie lubił, często go irytowała i otwarcie o tym opowiadał w domu. I tak do momentu wspólnej delegacji z pracy. Przez kilka dni bardzo się zżyli i polubili. Na początku niewinnie, zaczęli pisać do siebie maile, które nota bene odkryłam. Przepraszał i miał jej wytłumaczyć ze nic od niej nie chce bo kocha tylko mnie. I tak zrobił. Ale czułam ze to nie koniec, tym bardzie mając świadomość ze pracują ze sobą. I tak było. Nadal ze sobą pisali. Stworzył sobie osobnego maila dla niej. Były teksty typu: szkoda ze nie jestem 10 lat młodszy, albo dusze się bez Ciebie. oczywiście cały czas mnie okłamywał ze niczego miedzy nimi nie ma i to ja mam paranoje, a ja już nie miałam siły na nic, chudłam w oczach i codziennie płakałam. Nie wytrzymałam. Zwyzywałam ją mailowo od najgorszych i napisałam do jej męża. Oczywiście nie odpisała i przechwyciła tez wiadomości które wysłałam jej mężowi. Powiedział mi że się w niej zauroczył, ze lubi z nią rozmawiać i ze między nami nie układa się najlepiej i dlatego doszło do tego. Wysyłali sobie romantyczne piosenki, cytaty.. on słuchał 1 piosenki po kilkanaście razy pod rząd. Obiecał ze z tym skończy, że przejrzał na oczy. Powiedział jej w pracy że to koniec. I tak chyba było przez kilka dni. Minęło pół roku. Trudne pół roku. Były kłótnie, obelgi, wypominanie. On twierdził ze cały czas go obwiniam a on chce wszystko naprawić, za to ja na to nie pozwalam. Jak chciałam odejsc to na kolanach błagał zebym tego nie robiła, Dzwonił do matki i mówił jej ze go dręcze psychicznie a on chce wszystko naprawić i zapomnieć o tym. Okazał się ze nie zerwali kontaktu, pisali przez skypa, którego miał ukrytego, trwało to pół roku, Nawet nie chce wiedzieć co tam było. przyznał się bo ktoś z pracy napisał do mnie anonima. Przyznał się do wszystkiego, do tego ze się z nią całował niejednokrotnie w pracy, ze codziennie wymieniali wiadomości itp.. myślę ze nie spali ze sobą. Pewności 100% nie mam ale nie było w sumie kiedy i zarzekał się że nie. Twierdził ze chciał z tym skończyć i próbował się od niej uwolnić ale jak sie kłóciliśmy to była dla niej okazja żeby to wykorzystać i może dlatego to dalej trwało. Opowiedział mi wszystko, również fakty z jej życia, stosunki z mężem o których wiedział, naprawdę dużo tego bo praktycznie całe 2 dni opowiadał. Powiedział że był zaślepiony bo to kobieta która podoba się obsesyjnie wszystkim facetom z firmy mimo ze nie jest ładna. Podobno ma w sobie to coś co przyciąga wszystkich. Sam stwierdził to to typ famme fatale i szuka na boku bo w związku nie jest szczęśliwa i jedyne co ja w nim trzyma to dziecko. To kobieta, która nie reaguje na żadne prośby groźby, obelgi... jest jak cyborg.Dąży do celu po trupach byleby mieć z tego przyjemność. Cały czas mu mówi że się zakochała i nie może przestać o nim myśleć a jednocześnie boi się że jak mąż się dowie to straci dziecko albo przynajmniej będzie musiała się nim podzielić. Wracając do całej historii, po tym wszystkim zadzwonił do niej i oskarżył ja o wypisywanie do mnie anonimowych maili. Ona się zarzekała ze to niby ktoś inny i nawet szantażowała go samobójstwem.Obiecał mi że nie będzie się do niej zbliżał, rozmawiał nią i totalnie ignorował. Mieliśmy nadziej ze się zwolni bo została również przez niego potraktowana jak szmata (a jest nią). pracuje jednak dalej, udaje poszkodowaną. mój facet nie rozmawia z nią (przynajmniej tak twierdzi) Opowiedział wszystko koledze z pracy, czego wcześniej nie dopuszczał do siebie i nawet miał plan żeby do jej męża zadzwonić i opowiedzieć o wszystkim. Cały czas twierdzi zę mnie kocha i strasznie wszystkiego żałuje, nie potrafi tego logicznie wytłumaczyć i wini się za wszystko. Ale sam fakt ze ona dalej tam jest nie daje mi spokoju. Potrafiła nawet na jednym z portali przeglądać moje zdjęcia i robić mu sceny zazdrości (jak on twierdzi, ona straszną obsesje i kompleksy związane ze mną i być może to wszystko ma też na celu dowartościowanie swojego ego). Ostatnio zaprosiła go do jednego z portali. Oczywiście też się dowiedziałam. Tyle tylko że od razu po przyjęciu zaproszenia ją wyrzucił i to jest prawda. czemu w ogóle zaproszenie akceptował - nie wiem. I teraz moje pytanie co mam robić? dodam ze zależy mi na nim i chce żeby było jak dawniej. Nawet chciał mnie zabrać na swoja firmową imprezę bo stwierdził jak nas razem zobaczy to zmięknie i odejdzie z firmy. Nie poszłam bo bałam się ze jak ja zobaczę to mogę nad sobą nie panować. Doradźcie mi co mogę zrobić żeby odeszła i zostawiła nas w spokoju, Ja jestem w stanie wybaczyć ale tylko jak się jej pozbędę.... (przepraszam za błędy ort i styl)
Zostałam zdradzona przez osobę której wierzyłam i ufałam jak nikomu innemu na świecie ....przez męża z którym byłam 15 lat a w zasadzie 18, bo 2 lata przed ślubem a teraz będzie nasza 16 rocznica ale tego roku już nie liczę, bo jak się okazało on od roku był z kimś innym .................. a od dwóch lat wpadał do niej na kawę podobno się przyjaźnili, nic nie planowali i biedactwa zakochali się w sobie... Podobno on był nieszczęśliwy i musiał się komuś wygadać, jej też było ciężko i tak się do siebie zbliżyli...... (tak mi napisała w sms) Nie rozumiem dlaczego miał być nieszczęśliwy kochałam go, dbałam o niego, starałam się wspierać, mamy dwójkę wspaniałych dzieci....starszą córkę i czteroletniego synka, był taki szczęśliwy jak się urodził ...... a jak się teraz okazało to mu szczęścia nie dawało skoro był nieszczęśliwy.....Najgorsze jest to że ja niczego nie podejrzewałam żyłam sobie w tym swoim światku .......bo tak naprawdę trudno było coś zauważyć był dla mnie miły, rzadko się kłóciliśmy, wydawało mi się że jest lepiej niż w nie jednym małżeństwie. Fakt nie było jakichś wielkich ekscytacji, uniesień ale myślałam że tylu latach to normalne....... W pewnym momencie zaczęłam coś podejrzewać no i znalazłam...... wtedy zaczęło się piekło.......... oczywiście nie zaprzeczał miałam dowody w ręku....ale tyle przykrych rzeczy w życiu od niego nie usłyszałam.... tak w ogóle to trudno powiedzieć co wg niego było przyczyną zdrady(romansu, bo trwało to rok i pewnie trwało by dalej). Oczywiście wszystkiemu winna byłam ja bo mu seksu brakowało, później mówił że nie czuł się kochany..... ogólnie wszystko moja wina ......... później znów że nie porostu się zakochał - nie planował tego, chciał jej tylko pomóc ona potrzebowała pomocy (biedna po przejściach panna z dzieckiem). Nie wierzyłam (nie chciałam) że się zakochał myślałam że to tylko zauroczenie, ale przez dwa miesiące słyszałam tylko jaka ona jest wspaniała, wyrozumiała, taka sama jak on, zgrabna ogólnie super .... na początku nie chciał odejść, bo dla dzieci. Nie chciał na ten temat rozmawiać a jak zaczynałam to mówił że wałkuję jeden i ten sam temat, zrzędzę ... i jak tak dalej to się wyprowadzi..... chciał tez wyprowadzić się na jakiś czas żeby zobaczyć czy zacznie za nami tęsknić...nie zgodziłam się ...powiedziałam że jesteśmy rzeczami....Przez te dwa miesiące znosiłam wszystko kpiny , obelgi, (kilka razy powiedział że mnie nienawidzi) zachwycanie się nią, jego tęsknotę za nią (dałam mu ultimatum, że jak z nią nie zerwie to rozwód), jednak przez ten straszny czas udało mi się pokazać że go zawsze kochałam i kocham... Mijają 4 miesiące jesteśmy razem a ja już myślę inaczej i dziwię się sama sobie jak to wszystko zniosłam dlaczego go nie wyrzuciłam.......?, Zastanawiam się czy mamy szanse być razem tym bardziej, że nie wiem co on do mnie czuje (dwa miesiące temu powiedział mi że przywiązanie, pustkę teraz twierdzi że tak nie jest, że mnie nie przestał kochać), ale mam obawy bo jego uczucie do niej nie przeszło (ja przerwałam im to w momencie gruchania) mam obawy, że będzie o niej myślał jak mogłoby być gdyby byli razem itd..... poza tym w dalszym ciągu twierdzi że połowa winy jest mojej i ostatnio powiedział mi że ie potrafiłam go przy sobie zatrzymać a ona potrafiła go zdobyć, ja mu na to odpowiedziałam, że ja też kiedyś potrafiłam go zdobyć i zatrzymać przez 15 lat ciekawe czy ona też by potrafiła tym bardziej że ma 12 letniego syna kilka związków za sobą a dalej jest sama i to chyba nie zawsze była wina tych panów którzy byli z nią że coś było nie tak..... Podczas tych miesięcy kilka razy chciał odejść zatrzymałam go, a teraz jak się kłócimy i odgraża się to ja mówię że droga wolna i jakoś nie odchodzi, nawet kilka razy mu powiedziałam że niech się do niej wynosi ...... a on nie chce odejść ....powiedział że wie że z nią nie do końca byłby szczęśliwy bo ze mną ma dzieci no i ze mną przeżył 15 lat .... odebrałam to tak że ze mną wie na czym stoi..... Próbuje żyć dalej nie wiem co będzie on chce być z nami, powiedziałam mu że więcej szans mu nie dam .... i tego się będę trzymać ..... opowiedziałam to dosyć oględnie pominęłam kilka drastycznych szczegółów i to , że codziennie mam załamki ..... Nie wiem czy mimo tego, że go kocham będę umiała mu wybaczyć, czy przestanie mnie to gnębić , czy przestanę o tym mówić ............ Nie napisałam jak się to wszystko odbywało.... standardowo......... to w pracy musiał zostać , to znów coś komuś gdzieś naprawić, ciągle miał jakieś załatwienia
Czytam te wszystkie zdrady i aż mi się wierzyć nie chce w to co ludzie, którzy podobno kochaj, potrafią zrobić drugiemu człowiekowi. Moja historia jest taka sama jak wasza. Z moim narzeczonym jesteśmy razem od ośmiu lat, od roku jesteśmy zaręczeni i razem mieszkamy. Jesteśmy swoją pierwszą miłością pod każdym możliwym względem. Nigdy bym nie przypuszczała, że on, którego kocham ponad wszystko i wszystkich zrobi mi coś tak potwornego. Wierzyłam, że nas to nie spotka. Jakieś dwa miesiące temu zauważyłam, że mój narzeczony zaczął się zachowywać inaczej, nawet patrzył na mnie inaczej (takie rzeczy po prostu się wyczuwa). Zaczął palić, częściej nocować u kumpla, wszędzie zabierał ze sobą telefon. Pytałam go o to i zawsze mówił, że gdyby chciałby mnie zdradzić to by mnie najpierw zostawił, że kocha mnie i tylko mnie. Okazało się że jestem w ciąży, oboje się ucieszyliśmy. Niestety radość nie trwała długo, gdyż już po kilku dniach okazało się że ciąża jest zagrożona. Musiałam leżeć, P. (bo tak go będę nazywała) zaproponował żebym się przeprowadziła do rodziców, bo on pracuje po 11 godzin na dobę i nie może się mną zajmować i dobrze by było gdybym nie siedziała sama w domu. Odmówiłam. Pracował dużo, wracał około 2,3 w nocy. Niestety ciąży nie udało się utrzymać. Pękła mi dusza na pół. P. zamiast mnie wspierać zaczął uciekać z domu, ciągłe spotkania z kumplami. zauważyłam, że zaczął o siebie bardziej dbać i że zaraz przed snem pisze smsy. Gdy poszedł rano się wykąpać przeczytałam je i mój świat legł w gruzach. Pisał w nich, że tęskni za nią, że chciałby się do niej przytulić i na samym końcu, że ją kocha. Dusza pękła mi drugi raz w ciągu jednego miesiąca :( Zapytałam P. o to wszystko. Powiedział, że jej nie kocha, że to go wszystko przerosło, że się pogubił i że kocha mnie ale nie wie czy chce być ze mną bo bardzo się różnimy. To prawda jesteśmy zupełnie inni, mamy różnych znajomych, interesują nas różne rzeczy ale zawsze potrafiliśmy znaleźć wspólna płaszczyznę. twierdzi, że między nimi do niczego nie doszło, tylko się całowali i spędzali razem czas, że po prostu dobrze się rozumieją. Poczułam jak wbija mi nóż w serce. Czegoś takiego się nie spodziewałam. Boli jak cholera :( Postanowiliśmy dać sobie trochę czasu. wyprowadziłam się do rodziców, spotykamy się kilka razy w tygodniu i nawet poszliśmy już do łóżka. Niby jest ok ale tak naprawdę to nie do końca mu wierze w to wszystko. Oboje mamy dużo do przemyślenia. Serce podpowiada jedno, rozum drugie. Wiem, że mnie zawiódł, że wtedy kiedy go najbardziej potrzebowałam to go nie było :( Z drugiej strony kocham go i siebie za to nienawidzę. Nienawidzę się też za to że poniżyłam się do tego stopnia przeszukując mu telefon. Nienawidzę takich zagrywek. Nie jest łatwo wyrzucić 8 lat do śmieci i zaczynać od nowa, zwłaszcza, że to on zawsze był moją siłą no i prawda jest taka, że nie znam życia bez niego, zawsze byliśmy we dwoje. Nie wiem czy da się to wszystko jeszcze posklejać :(
Hej, mam pewien problem i stwierdziłam, że może jak opiszę tu moją sytuację jakoś mi wew. ulży. Otóż spotykałam się z pewnym chłopakiem ponad 2 lata, było cudownie, fantastycznie, aż nie mogłam w to uwierzyć, że to nie sen. Cała nasza znajomość jak w filmach romantycznych (poznanie sie przez przypadek, niewinna znajomość przaradzająca się w głębsze uczucie) Nie sądze by było brak czegoś w tym zawiazku (przynajmniej z mojej strony) nie spotykalismy sie aż tak dlugo by można było mowić o rutynie, nudzie etc. przecież początki powinny być taaaakie fascynujące. Bardzo go kochałam nawet zaczęłam myśleć, że to on może być tym jedynym ( ja mam 23 a on 24 więc takie mysli czasmi sie pojawiały). Jego uczucia były tez rzekomo szczere. Problem polega na tym, że mnie czasmi okłamywał, niby male niewinne klamstewka, ale jednak. Przymykałam na to oko chociaż do furii mnie doprowadzało jak mówił, że siedzi i sie uczy a później dowiadywałam się, że był na imprezie ( bo nie wypadało odmówic kumplom etc) mimo kłótni na ten temat wybaczałam bo chciałam zeby Nam wyszło. ON robił mi dośc czesto wyrzuty o mojego ex ( np ze czasmi napisze "co slychac") robił mi wyrzuty, że moze byc cos wiecej, (chociaz nigdy nie było! nawet nie bylo bliskie temu) a tym czasem będąc kiedys u niego w pokoju, z nudów siedziałam na jego kompie (mial wl gg) i po chwili dostal wiad. czesc Skarbie ;*:*:* jakie było moje zdziwnienie. NIe odpsałam nic, w tym szoku weszłam na archiwum a tam dość sporo korenspondencji z nią. Same świństwa typu, ze teskni, ze jest taka piekna i sexi, zeby np wyslala mu zdj bo lubi ogladac piekne kobiety przed zasnieciem, ze jest cudowna i taka iekna, ze chcialby zlizywać z niej czekolade... takie slowa byly tez z jej strony do niego. Bylam w mega szoku, ufalam mu bezgranicznie (mimo klamstw o imprezach) i tak bardzo kochalam. tym bardziej zabolało to, że nie spodziewałabym sie czegos takiego po nim (nie jest to typ flirciarza, ktory oklada sie za akzda i komentuje jej wyglad, niby czuły, kochajacy- tyle jego kolezanek dawalo mi an nigo "gwarancie" ze sie nie zawiode) a jednak, zawiodłam i to bardzo. Studiujemy w jednym miescie,a pochodzimy z roznych czesci polski. o tym wszystkim dowiedziałam sie tuz przed wakacjami, spedzilismy je oddzielnie, chcialam czas na przemyslenia, teraz on sie stara i to bardzo, mowi ze zaluje, że nei chciał i że nic dla niego to nei znaczyło, ze to były tylko żarty...(ciekawe poczucie humoru) ze nie było w tym uczuć. Może i nie było, ale pojąc tego też nie potrafie, skoro był niby szczęśliwy, niby niczego mu nei brakowało (jak sam twierdzi) to czemu? Zadrecza mnei to pyt. ciagle, męcze sie z tym, i nadal boli straszliwie, bo był calym swiatem, a teraz na niago patrze pustym spojrzeniem, chyba nie potrafie go kochac i ufac jak wczesniej. Obawy sa tym wieksze, ze to nie była dluga znajomosc i skoro już tak zaczął odwalać co by było gdybyśmy byli razem 6 czy 10 lat... Czuje pustkę i chciałabym chyba odejść mimo, że uczucie nie wygasło do niego, jednak on mi nie pozwala, nie pozwala mi przestac myslec o nim, przychodzi, dzwoni, pisze, przeprasza, to mnie jeszcze bardziej męczy. On jednak twierdzi, ze walczy o mnie w ten sposób, wmawia mi ciagle ze to nie byla zdrada (nawet psychiczna) tylko zarty czesto dodoaje ze ejstem przewrażliwiona.. jest tak? ja jadnak nie potrafiłabym kochać kogoś ponad życie (niby) i pisac do kolegi, ze jest sex-i i ze chce zjesc z niego deser etc. nie potrafiłabym. Prosze o Wasze spojrzenie z dystansu i moze jakies porady? BOje sie mu zaufac i uwierzyć, boje sie być zranioną po raz 2. jedak tez nei potrafie zapomnieć...:(
Normalny związek, 22 lata małżeństwa. Ja wysoka pozycja w ogromnej korporacji. Ona - porzuciła pracę od ostatniego mojego awansu. Dzieci - dwoje, uczennica i studentka. Status materialny - bez zastrzeżeń: dom +dwa samochody, wczasy letnie i zimowe. Związek, szczęśliwy, sex raczej bez fajerwerków ale nie narzekaliśmy. Ja wychowany przez żonę, prasowanie koszul, udział w sprzątaniu, ogród, gotowanie w weekendy to były moje zadania. Było OK. I nagle świat mi się zawalił. Zacząłem coś podejrzewać ponieważ całe dopołudnia spędzała na zakupach, skrzynka odbiorcza wykasowana, nie odbierane telefony w mojej obecności. Bardzo prosty program zainstalowany na domowym komputerze, niestety potwierdził fakt, którego tak się bałem, którego nie chciałem dopuścić - MOJA ŻONA MA ROMANS. Próba szczerej rozmowy, zakończyła się totalną kłótnią, a mi zawalił się świat. Na mojej drodze życiowej zagościła mgła. Miłość mojego życia już nie jest moja. Jedyne na co było mnie stać to wyprowadzka. Nie podjąłem jeszcze żadnych kroków, nawet konto mamy ciągle jeszcze wspólne. Nie wiem jak sobie z tym poradzić, nie wiem jak zrobić pierwszy krok - zawsze robiłem to z Nią. Nie potrafię tego sobie wytłumaczyć. próbuję zdefiniować wszystkie błędy jakie popełniłem, co zrobiłem nie tak. Niestety jeszcze nie potrafię.