Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...| Rozwód jak wojna 2 |
[0] |
benia34 Darecki grzegorz28 mocca oszustka
pogorzelec rafex Shoggies Starbuck whiteangel WislawWozniak| martunia35 | 21. Kwiecień |
| nika310 | 21. Kwiecień |
| Pawel42 | 21. Kwiecień |
| orgo25 | 21. Kwiecień |
| telawiwjafa | 21. Kwiecień |
BabaYaga |  |
|
heniek |  |
|
Roszpunka1988 | |
|
#
poczciwy | 00:58:34 |
|
bardzo smutny | 01:26:53 |
Natrafiłem na to forum przypadkowo. Mam 29 lat i od kilku miesięcy jestem w sytuacji, która rujnuje nasz związek. W tym momencie rozstaliśmy się z narzeczoną głównie z powodu kłótni o to. Nie było zdrady.
W skrócie. Moja partnerka ma 27 lat i jest uzależniona od swojej mamy. Jej ojciec nie żyje, a rodzeństwo (dwóch braci) wyprowadziło się i dawno ułożyło sobie życie. Ona została z mamą w domu. Na początku nie zwracałem uwagi na jej mamę, bo spotykaliśmy się we dwójkę, nadszedł jednak czas żeby ją poznać i pierwsze wrażenia nie były delikatnie mówiąc dobre. Osoba zaborcza, mająca zdanie na każdy temat, jak to ona świat zna, choć poza domem ostatnio nigdzie nie była, ostatnio czyli przez kilkanaście lat. Pomyślałem sobie, trudno jest jak jest, najważniejsza jest relacja z narzeczoną.
Drugie spotkanie z tą osobą wyglądało tak, że przyjechałem po narzeczoną żeby zabrać ją do siebie na weekend (mieszkałem sam w swoim mieszkaniu). Zmarnowałem piątek i sobotę żeby tam zostać i nie mogłem uwierzyć w to co widzę. Matka, gdy narzeczona chciała wyjść, zabroniła jej. Zaczęła na nią krzyczeć, obwiniać o wszystkie tragedie rodzinne, grozić, że zabierze jej wszystko co do niej należy jeśli tylko terazr30; wyjdzie. Wiecie co narzeczona zrobiła? Płakała strasznie. Próbowałem ją pocieszać, ale matka przychodziła i dokładała jej jeszcze i jeszcze jakby celowo chciała żeby córka płakała a później? Kochana córko już nie płacz... W końcu wyjechaliśmy.
Z dwa tygodnie później ta sama sytuacja, do bólu i łez doprowadzona, nie wiem co robić. Do tego matka zabrała jej kluczyki od samochodu (de facto narzeczonej) klucze od domu i kazała spierr30;
Od tamtego czasu zamieszkaliśmy razem, bo nie chciałem żeby wracała tam i cierpiała znowu. Matka musi mieć jej lokalizacje w telefonie (serio), śledzi każdy ruch. Musi wiedzieć co robi, myśli i zamierza. Totalna kontrola. Oczywiście ja jestem ten najgorszy, choć mnie nie zna. Słów na mój temat nie przytoczę tutaj. To chyba najważniejsze elementy.
Konkluzja na koniec. Jesteśmy teraz osobno, bez kontaktu od początku świąt. Najpewniej zabrała jej telefon i komputer.
Pytanie do Was. Czy taki związek ma w ogóle sens? Dodam tylko, że moja jeszcze albo już nie narzeczona godzi się na to. Nie umie się jej przeciwstawić. W jej obecności głos jej milknie jakby była jej więźniem. Dramat, żadnej samodzielności. Kocham ją. Nawet jeśli się zejdziemy, a pewnie tak będzie, to znowu wszystko będzie nawracaćr30; Nie wiem czy to na moje nerwy jeszczer30;
Czy masz wiedzę jakie kontakty z matką i czy w ogóle ma jej rodzeństwo?
Gdzie jest ona w tym wszystkim , jej życie , ma już 27 lat i nie musi być tak od niej uzależniona bo trzeba w końcu kiedyś będzie przeciąć pępowinę nawet tym bardziej jeśli widać ,że jest to niezdrowe dla niej samej.
Po prostu przyjmuje się pewne rzeczy na klatę i idzie do przodu czy rodzic to akceptuje czy też nie. Takie rzeczy to matka mogła robić jak miała 17 lat ale nie teraz no sorry to jest chore i ona sama sobie dalej na to pozwala. Chyba nie jest ta dziewczyna jakiejś specjalnej troski czy żeby potrzebowała takowej?
Czego matka się boi ,że zostanie sama na stare lata i szuka sobie posłusznej służącej? Zobacz rodzeństwo jej się ustatkowało i poszło na swoje jakoś żyła dalej.
Co jej matka może zabrać , mieszkanie przecież to tylko budynek który można samemu sobie wypracować, kupić, wziąć kredyt czy coś w ten deseń. Wynająć nawet można jak się chce we dwoje na jakiś początek to zawsze coś.
Nie próbowałeś się kontaktować z jej rodzeństwem choćby telefonicznie z nimi pogadać jak to jest z ich matką i klimatami jakie panują obecnie na stopie matka-córka oraz matka to rodzeństwo które się ustatkowało i poszło na swoje?
Bo jak rozumiem nie miałeś odwagi by porozmawiać z tą kobietą(matką) lub by się skonfrontować nawet w taki delikatny sposób? ( o co jej chodzi dokładnie?).
Co na to wszystko ta dziewczyna z którą tworzysz związek i której się oświadczyłeś ,kłótnie kłótniami ale jak ona to wszystko widzi i czuje? Dlaczego nie wyznaczyła matce granicy tylko daje sobie wchodzić tak na głowę czy do niej i robić z niej pralkę? I dlaczego tego nie przerywa by wreszcie zacząć coś zmieniać we własnym życiu tylko ucieka jak ta mysz bojąc się własnego cienia.
Tu pewnie trzeba by poszukać pomocy psychologa i przegrzebać przeszłość tej pannicy co tam się działo w tej rodzinie. Bo to jest niezdrowe i chore moim zdaniem.
Nie napisałeś nic więcej odnośnie stażu waszego, jak długo się znacie, od jak dawna jesteście parą.
Piszesz jakbyś jej matkę poznał dopiero na koniec jak już byliście zaręczeni aczkolwiek możliwe że źle czytam.
Rozmowy na osobności kończyły się kłótniami, bo przecież to jej mama. Jej życie wygląda tak, że ma dziewczyna wiedzę, dostała nawet dobrą ofertę pracy, ale mamie się nie podobała, więc odrzuciła ją. Z tego co wiem, nie wypuszczano jej z domu także przed poznaniem mnie, gdy chciała np. jechać do koleżanki.
Znamy się niecały rok, ale zaiskrzyło bardzo mocno od początku i gdyby nie te problemy, to byłoby znacznie łatwiej. Nie mówię, że innych kłótni nie ma, ale o to najczęściej i z innymi radziliśmy sobie. Czasem czułem, że mam dziecko w domu, które nie rozumie, że za chwile skończy 30 lat i trzeba podjąć decyzje. Nie jesteśmy w stanie zaplanować niczego poważnego razem. Zmiana miejsca zamieszkania, wspólny budżet. To nie istnieje. Na pierwszym miejscu matka.
W instytucje psychologów narzeczona nie wierzy, bo nacięła się kiedyś na nieodpowiedniego terapeutę.
Temu wszystkiemu nie pomaga fakt, że jestem po rozwodzie. W sumie to taki fakt, który narzeczona znała od pierwszego spotkania. Poczułem, że muszę powiedzieć jej od razu prawdę i powiedziałem, a ona nie miała z tym żadnego problemu. To matka gdy się dowiedziała, powiedziała, że rozwodnicy to ludzie drugiej kategorii. A dowiedziała się kilka dni temu, bo narzeczona nie powiedziała jej wcześniej żeby rnie denerwować.r1;
Zawsze gdy jechaliśmy gdzieś razem, choćby na urlop dłuższy, to narzeczona nie mówiła mamie nic, tylko tuż przed wyjściem, żeby jej nie denerwować.
Nie mamy dzieci ani wspólnych ani z poprzednich związków.
Matkę poznałem tydzień po zaręczynach.
Co do kwestii rsłużącejr1; coś w tym jest. Narzeczona ma jej zrobić zakupy, zapłacić za dom, podwieźć gdzie matka sobie zażyczy, najlepiej bez mojej obecności i zostawać na noc w domu, kiedy sobie tego życzy. A po wszystkim i tak dostaje komentarz, że wszystko źle robi.
Gdy to piszę, to mam wrażenie, że trafiłem do jakiegoś dziwnego świata. Jestem samowystarczalny już od dawna i z czymś takim się nie spotkałem. Piszę tutaj, bo jestem już bezradny, chcę ratować naszą miłość, choć wszyscy już dookoła doradzają żebym z tym skończył.
Dziękuję Wam za odpowiedzi
Komentarz doklejony:
Dodam jeszcze czy próbowałem rozmawiać. Oczywiście, byłem tam, ale to po prostu nie jest rozmowa. Córka ma robić to i to. Wykonywać polecenia, żyć według planu matki. Czemu daje sobie wchodzić na głowę? Nie wiem. Oprócz tego, że rozwala nam to związek, to praktycznie od początku narzeczona, wtedy jeszcze dziewczyna popada w coraz gorszy stan psychiczny przez to. Potrafiła się spóźnić na spotkania i to spóźnić konkretnie. Pytałem czemu, to nie mówiła, ale oczywiście później przyznała się, że była kłótnia. Widzę ją zapłakaną coraz częściej, smutną, bez energii i w stresie.
Słyszę wtedy taki tekst, że trzeba się wysypiać. Zgoda. Ale kto o 19 codziennie jest tak padnięty i zestresowany, że nie ma siły na nic. Wszystko stres, bo ta jej pisze: rJuż w pracy?r1; rJuż w drodzer1;? rPrzyjedź, bo nie mam zakupówr1;r30; i tak cały dzień. Poza stresem to i czasu dla siebie nie mamy. Ani tu gdzieś wyjść ani cieszyć się.
Rozmowy z rodzeństwem - ściana. Każdy ma swoje życie i chyba już tę kwestię gdzieś. Tak jakby ona jako kozioł ofiarny została tam na skazaniu.
Będziesz musiał chyba z nią porozmawiać na osobności i powoli zacząć się wymiksowywać z tego dziwnego związku dla własnego dobra.
Czyli to jakieś klimaty DDA są w tym uzależniona od matki, poczucie niskiej wartości, daje się manipulować i wchodzić sobie na głowę.
Bo przecież można pomagać mamie ja nie mówię ,że nie... te zakupy ,podwiezienie gdzieś tam samochodem, zrobić opłaty ale na litość boską po co taka kontrola żeby zabierać komuś telefon,zakazać się komunikować nawet z partnerem czy spotykać i ustawiać pod swoje dyktando. Przecież ta kobieta ( matka ) jest chora i potrzebuje pomocy albo drastycznego przecięcia pępowiny ,postawienia granic że ma tak nie robić i tyle bo jest to chore, nienormalne wręcz bym powiedział. Kontrola każdego aspektu życia, rodzic toksyk.
Bo niby obiecała coś ojcu ale taka pomoc nie miała polegać na tym by dawać wchodzić sobie na głowę k... czy żeby jej matka wybierała zaraz partnera i co ma robić czy żeby nawet miała znać lokalizacje tego dziecka. Ta historia jest serio prawdziwa czy ktoś nudzi się przy okazji świąt?
Po prostu nie dociera to do mnie ,że takie rzeczy mogą się dziać w świecie.
I że laska coś takiego akceptuje nawet to jak ciebie traktuje przecież jakby kochała tak serio ,prawdziwie to by miała gdzieś co matka mówi czy zabrania i by jechała do ciebie się widzieć , przebywać z tobą,kontakt mieć.
Coś jak zauroczone żony/partnerki innymi panami mimo zakazów swoich partnerów którzy wiedzą o wyskokach swoich połowic ,a mimo wszystko lecą dalej jak ćmy do światła. Może i ona sama ciebie nie traktuje poważnie i tylko tyle ,że jesteś bo jesteś. Może czas postawić wreszcie sprawy na ostrzu noża w końcu to nie jest mała dziewczynka. Nie mówię przecież by zaraz wybierała pomiędzy tobą ,a matką i rzucaniem wszystkiego dla ciebie ale by chociaż miała to na względzie ,że musi zacząć coś zmieniać, a przynajmniej chcieć bo inaczej cienko was widzę razem dalej jako para czy żeby myśleć o czymś poważniejszym jak ślub i zamieszkanie razem bo co.... matka będzie przewijać się toksyk wiecznie gdzieś w tle?? Chcesz do takiej baby prowadzać czy zostawiać swoje przyszłe dzieci? Bo ja bym raczej nie za bardzo.
Inaczej się rozstać i iść każde w swoim kierunku i poszukać sobie modelu nie obciążonego jakimiś takimi dziwnymi sprawami typu DDA czy borderline.
Komentarz doklejony:
Jeśli ona nie jest decyzyjna i nie ma kontroli nad swoim życiem i poczynaniami to kto inny musi zacząć być decyzyjny i pokazać jaja bo tak to będziesz walczył z wiatrakami dalej i co z tego wyniknie? Nic.. dalej totalny bajzel.
Dziwie się dla niej nadal serio ,że dała się tak uwiązać i zmanipulować ,osaczyć,wpędzać w jakieś poczucia winy czy chore nerwice. Ona serio potrzebuje pomocy dobrego specjalisty i nawet mógłbyś jej w tym pomóc ,a nie wymówki że trafiła na kogoś tam słabego i ona rezygnuje bo jej nie pomógł.
Ona na te widzenia to by musiała chodzić nieraz to nie jest tak że o kilka spotkań i jej się wszystko poukłada w głowie bo to będzie musiało iść w lata podejrzewam ale też by musiała odciąć pępowinę bo inaczej dalej będzie wpadała w to samo błędne koło przez chorą toksyczkę.
Komentarz doklejony:
Bo takie coś swojemu dziecku może robić tylko chory człowiek,gdyby baba miała trochę trzeźwego rozumu to by nie dopuściła do czegoś takiego i zajęła się swoim życiem prywatnym ,a nie bawiła we władce marionetek i sobie tam dyrygowała bo jej się tak podoba czy też jest wygodnie albo czuje się zagrożona w obawie tego ,że ty możesz wyrwać ją z tego całego misternego planu. Myślę ,że ona nawet tej córki nie szanuje bo kto tak się zachowuje wobec bliskiej osoby? Dziecka swojego?
Serio tam musiały być jakieś ostre jazdy z tym ojcem pijącym skoro kobieta tak sfiksowała. Albo może była taka od zawsze, skoro i w młodszych latach tak córkę kontrolowała?
Właśnie bliżej mi stwierdzenia, że to problemy na tle psychicznym, niż, że mnie rnie chcer1;. Zresztą nigdy mi czegoś takiego nawet nie zasugerowała.
Ale takie rzeczy można w jakiś sposób leczyć, tylko właśnie chęci trzeba. Ja te chęci mam, ale jak ta ją do domu zabiera i robi pranie mózgu to przez kilka dni nawet jeśli jesteśmy razem, to nie ma o czym rozmawiać, bo dziewczyna nie kontaktuje.
Chęci mam, sił brak. I coraz bardziej wątpię w powodzenie tego. Iść w swoją stronę zawsze można, ale gdy człowiek kocha, to nie jest to taka oczywista decyzja.
Może wreszcie to do niej kiedyś dotrze ale serio w rozmowach nawet z nią na spokojnie jak będziesz gadał jak ona to sobie wyobraża w przyszłości, was, wasze dzieci i czy by chciała prowadzać je czy zostawiać u niej je. Żeby też tym wnukom taką pralkę robiła z głów?
Albo by się pewnie wypięła na wnuki mówiąc ,że nie ma czasu,chęci i zdrowia by się nimi zajmować ,widywać bo taka jest zapatrzona w siebie. Pewnie to rodzeństwo skoro się odcieło od tej matki to też dzieci tam nie prowadza dla świętego spokoju. Więc dzieci może niby mają babcie ale takiej której nie widują i nie przepadają za nią raczej i w drugą stronę.
Masz czas na przemyślenia, ona zresztą też, zostawiając tak wszystko samemu sobie ,że jakoś to będzie niczego nie zmieni no chyba ,że jedynie na gorsze między wami i rozpadnie się to samo w sobie śmiercią naturalną.
Nie planowałbym w niczego poważnego na dzisiejszy czas i przyszły nieodległy tym bardziej dzieci.
Miłość miłością ale nie zapominaj o rozumie i jakiejś tam kalkulacji chłodnej jednak ze swojej strony.
Bo tu weekendowych tatusiów na portalu nie brak mimo wszystko i miej to na względzie.
Żeby potem nie przyszło jednak po fakcie ( wiadomo każdy jest mądry dopiero ) ,że mogłem to inaczej rozegrać np.
Komentarz doklejony:
No niestety... Life is brutal!
Jeszcze raz wielkie dzięki!
Komentarz doklejony:
I racja - rozsądek przede wszystkim. Trochę po fakcie, trochę nie, bo jednak wiedziałem poniekąd w co się pakuję, ale z dalszymi krokami lepiej zaczekać.
Na razie myślę co dalej.