Witam wszystkich.Długo zastanawiałam się nad tym, czy dodać swoją historię, chociaż forum przeglądam już od około dwóch miesięcy. Zdecydowałam się, bo potrzebuję porady osób kompletnie spoza mojego środowiska. Moi przyjaciele są wściekli na mojego byłego już partnera, a ja z kolei tęsknię za nim i nie potrafię podejść do sprawy "na zimno".Byliśmy razem 6 lat. Oboje jesteśmy osobami aktywnymi, mamy dużo zainteresowań i znajomych. Od początku potrafiliśmy wyważyć proporcje między naszym wspólnym światem, a osobną strefą każdego z nas. Czułam się w tym związku bardzo dobrze. Miałam kogoś, kto mnie kocha (a przynajmniej tak mi się wtedy wydawało) i nie ogranicza mnie, ma do mnie zaufanie. Sama też dawałam mu bardzo dużo swobody i ufałam, może nie bezgranicznie, ale wychodziłam z założenia, że nie można kogoś zmusić do dochowania wierności, partner powinien pilnować się sam. Absolutnie nie nazwałabym siebie "kobietą bluszczem", wręcz przeciwnie. Byliśmy szczęśliwi.Rok temu zachorowałam na depresję tzn. chorowałam prawdopodobnie już dużo wcześniej, ale ostatni rok to ciężki epizod. Przez jakieś 5 miesięcy byłam tzw. warzywem. Zero aktywności, spotkań ze znajomymi. Nie byłam w stanie pracować. Musiałam pójść na zwolnienie. Bywały tygodnie, że nie wstawałam z łóżka i nie byłam w stanie wykonać podstawowych czynności. Po prostu piekło. Nikomu nie życzę. On zapewniał, że będzie przy mnie i że przejdziemy przez to razem. Widziałam, że jest mu ciężko, ale dużo rozmawialiśmy, dawał radę.W końcu zaczęło mi się poprawiać. Z tygodnia na tydzień było coraz lepiej. Zadziałały leki i terapia. Bardzo chciałam z tego wyjść. Zauważyłam jednak, że on zaczął się dziwnie zachowywać. Nie potrafię tego wytłumaczyć, po prostu pewnego dnia przyszedł do domu i wiedziałam, że coś jest nie tak. Stał się oschły, nieobecny, nie chciał spędzać ze mną czasu, rozmawiać, kochać się. Podczas choroby sporo przytyłam, około 10 kg. Brak seksu tłumaczyłam sobie właśnie tym. Oczywiście próbowałam z nim rozmawiać. Pytałam, czy coś jest nie tak, czy coś się zmieniło, czy wszystko w porządku. Odpowiadał, że wszystko dobrze, po prostu jest zmęczony. Uciekał w treningi, pracę, kolegów. Przez ostatni miesiąc związku dwa weekendy spędził nocując u kolegi. Wydało mi się to dziwne, ale zwaliłam to na moją chorobę. Stwierdziłam, że pewnie potrzebuje odpoczynku. Po jednej z takich nocy z soboty na niedzielę zachowywał się wyjątkowo dziwnie. Myślami był gdzieś daleko. Czułam się strasznie nieswojo. W poniedziałek rano, kiedy poszedł do pracy, chciałam zalogować się na swój profil na Facebooku. Weszłam na stronę. On się nie wylogował. Coś mnie podkusiło. Nigdy tego nie robiłam, ale postanowiłam sprawdzić jego wiadomości. Nie trzeba było długo szukać. W rozmowie z jego najlepszym przyjacielem pisał, że "ma moralniaka", "wyrzuty sumienia", "ale ma fajny poranek i w końcu zaliczył", że coś się między nami wypaliło", że "jak mnie zostawi, to się całkiem rozsypię", "że tylko siedzę w domu i się użalam nad sobą". Ten jego przyjaciel wysyłał mu kciuki w górę. Zero skruchy, patologia jakaś w myśleniu, perfidne po prostu. Wiem skądinąd, że jego przyjaciel zdradza swoją dziewczynę. Ona jest w Polsce, on za granicą. Po przeczytaniu tych rewelacji zadzwoniłam do niego. Przyjechał z pracy w 5 sekund. Zapytałam, czy mnie zdradził, czy chce mnie zostawić, jaki jest problem w naszym związku i dlaczego ja nic o nim nie wiem. Zaprzeczył wszystkiemu. Powiedziałam, że czytałam rozmowę. Zaczął na mnie krzyczeć i oskarżać o szpiegowanie. Klasyk. Takie odwracanie kota ogonem rozpoznam z daleka. Poprosiłam go o to, żeby się wyprowadził. Mieszkaliśmy razem, ale mieszkanie jest moje. Powiedziałam, że dopóki się nie przyzna, nie mamy o czym rozmawiać, że porozmawiamy, jak przestanie robić ze mnie idiotkę. Zrobił to. Teraz kontaktuje się ze mną. Mówi, że się pogubiliśmy i że za szybko to wszystko poszło, że zbyt pochopnie wyrzuciłam go z domu, że chce odzyskać mnie sprzed choroby, żeby było tak jak dawniej. Mówi, że miał wątpliwości w trakcie mojej choroby, nie wytrzymał nerwowo i napisał tak koledze, ale że to wyolbrzymione i tragizował. Ja nie mogę z nim normalnie rozmawiać, jestem jakaś zablokowana. Nadal się nie przyznaje. Zaufanie poszło nie powiem gdzie i nie wierzę mu po prostu. Co mam robić ludzie? Co o tym myślicie? Mija miesiąc od rozstania, a ja nadal mam łeb wielki jak baniak. Pozdrawiam i z góry wielkie dzięki za pomoc!